Κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τῆς κορυφώσεως τοῦ μεγάλου ἐμφυλίου ἰουδαϊκοῦ πολέμου μεταξὺ τῶν Ἐσσαίων καὶ τῶν Ζηλωτῶν, ἐναντίον τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἱερατείου καὶ τῶνΡωμαίων ,ἡ βάπτιση ἦταν ἕνα μυστήριο τῶν Ἐσσαίων. Γινόταν σὲ ὑπαίθριους χώρους καὶ κυρίως σὲ ποτάμια καὶ λίμνες μεταξὺ ἐνηλίκων Ἑβραίων καὶ πάντοτε μὲ τὴν συγκατάθεση τοῦ νεοεισερχομένου στὴν κοινότητα τῶν Ἐσσαίων. Μετὰ τὴν παραποίηση τοῦ κινήματος τῶν Ζηλωτῶν καὶ τῶν Ἐσσαίων ποὺ ἐπέβαλε ὁ ἀπόστολος Σαούλ-Παῦλος καὶ τὸ ἱερατεῖο τῶν Φαρισαίων μὲ τὴν μετατροπὴ τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος σὲ θρησκεία τοῦ Γιαχβέ, τὸ βάπτισμα μεταλλάχθηκε.Οἱ ἱερεῖς τῆς νέας θρησκείας, τοῦ νέουΧριστιανισμοῦ τοῦ Σαούλ-Παύλου, μετέφεραν τὸ βάπτισμα σὲ εἰδικὰ διαμορφωμένους ἐσωτερικοὺς χώρους ,τὰ βαπτιστήρια. Ἀρχικῶς τελοῦνταν μέσα στὶς κατακόμβες καὶ τὶς σαρκοφάγους ,ἡ δὲ πράξη τῆς βαπτίσεως ἦταν ἕνα εἶδος προσηλυτισμοῦ τῶν Ζηλωτῶν καὶ τῶν ὑπολοίπων αἱρέσεών τους στὰ νέα «οὐράνια» δόγματα τοῦ Σαούλ- Παύλου καὶ γι’αὐτὸ ὠνομαζόταν καὶ «κατήχησις». Κατὰ τὸν ΚύριλλοἈλεξανδρείας, τὸν Κλήμεντα τὸν Ἀλεξανδρέα καὶ τὸν Γρηγόριο Νύσσης ἡ βάπτιση «ἀποβάλλει τὴν ἁμαρτία τοῦ προπάτορος καὶ πᾶσαν ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ταύτης ρυεῖσαν τῆς φύσεως φθοράν», δηλαδὴ ἀποβάλλει τὴν ἁμαρτία τοῦ προπάτορος καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπ’ τὴν ἁμαρτία αὐτὴ καὶ μεταβάλλει τῆν φθορὰ τῆς φύσεως.
