Όσο περνοῦσαν τὰ χρόνια συνειδητοποιοῦσα ὅτι ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ Ἕλληνα νὰ «ὑβρίζῃ τὰ θεῖα» ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Χριστὸ καὶ φτάνοντας μέχρι τοὺς τελευταίους παπᾶδες, ἐκπροσώπους του στὴ γῆ , καὶ τὰ χριστιανικά τους σύμβολα ,δὲν ἀπαντᾶται πουθενὰ σὲ καμμία ἀνὰ τὴν ὑφήλιο Καθολική, Ὀρθόδοξη, Προτεσταντική, Λουθηριανή, Εὐαγγελικὴ κλπ θρησκευτικὴ κοινότητα. Μικρο-ακρότητες μόνον τοῦ στὺλ «porcamadonna» (γουρουνοπαναγία) ἀπὸ τοὺς γείτονές μας Ἰταλούς, ὅμως καμμία χρήση τοῦ ρήματος γαμῶ, ὄχι βέβαια μὲ τὴν σημασία τοῦ ἔρχομαι εἰς γάμον, ἀλλὰ ἀντιθέτως στὴν τόσο θυμοειδῆ του χρήση καὶ ἔννοια τοῦ βιάζω-ἐπιβάλλομαι διὰ τῆς βίας-ἐξουσιάζω-καθυποτάσσω-διεμβολίζω ἑκουσίως = ἐξευτελίζω-ἀτιμάζω-μειώνω-ταπεινώνω τὸ θῦμα.
