Αλλο εταίρα και άλλο πόρνη .

Εταίρα ! Η υπέροχη γυναίκα της αρχαίας Ελλάδος .

Εταίρα βοηθά νέο κρατώντας του το κεφάλι, ο οποίος ήπιε "λίγο" παραπάνω και τα βγάζει.

(λεπτομέρεια από κύλικα του 5ου π.Χ. αιώνα)

Το φαινόμενο ή μάλλον το έθος τοy εταιρισμού στην αρχαία ελλάδα είναι ένα ιστορικό κεφάλαιο, στο οποίο η έρευνα ομολογουμένως δεν έχει δώσει τη δέουσα σημασία. Aκόμα και στις πλείστες των περιπτώσεων που ιστορικοί συγγραφείς έχουν ασχοληθεί μ’ αυτό οι δημοσιεύσεις τους δείχνουν αφ’
ενος μεν πόσο επιφανειακά και πρόχειρα το αντιμετωπίζουν αφ’ ετέρου δε ότι ο τρόπος με τον οποίο το αντιλαμβάνονται υπεμφαίνει σαφώς τις επιρροές στη σκέψη τους των ηθικολογικών
κατευθύνσεων της μεταχριστιανικής εποχής, κατά τις οποίες παραθεωρείται ή  χλευάζεται ή διαστρεβλώνεται οτιδήποτε δεν συνάδει προς  αυτές.
Εν τω παρόντι επιχειρείται μιά προσπάθεια αντικειμενικής παρουσίασης της ιστορικής εικόνας των εταίρων, οι οποίες κάθε άλλο παρά περιθωριοποιημένες ήταν στην αρχαία ελληνική κοινωνία, όπως τις θέλει η ισοπεδωτική και συνάμα προκατειλημένη περι το ελληνικό παρελθον ιστορική έρευνα.

Tο κυριώτερο σφάλμα της συνήθους ιστορικής συγγραφής είναι ο μη διαχωρισμός  των εταίρων απο τις αγοραίες γυναίκες, που ζούσαν στους χώρους της «επίσημης» πορνείας. Παρενθετικά αξίζει νά επισημανθή ότι η ίδρυση οίκων ανοχής ανήγετο στους χρόνους τού Σόλωνος, η νομοθετικη φροντίδα
τού οποίου περιέστειλε τά τρωτά της προγενέστερης πορνείας. Iδιαίτερες επίσης κατηγορίες ελευθέρων ηθών γυναικων αποτελούσαν οι ορχηστρίδες, οι αυλητρίδες, οι κιθαρίστριες, οι ψάλτριες και οι σαμβεκίστριες, οι οποίες προσκαλούμενες στά συμπόσια έτερπαν τους ευωχουμένοες με την τέχνη και τά φυσικά τους θέλγητρα.
 
Οι εταίρες ως πρόσωπα αλλά και ως κοινωνική ομάδα διέφεραν εντελώς από τις παραπάνω κατηγορίες γυναικών, λόγω υψηλής πνευματικής καλλιέργειας , λαμπρής μορφώσεως, απαράμιλλου κάλλους, κοινωνικής θέσεως και λεπτού χαρακτήρος. τα προτερήματα αυτά έθελγαν τους άνδρες, που αναζητούσαν την ολοκληρωτική ευδαιμονία.

O Δημοσθένης («κατά νεαίρας», 122) κάνει σαφή διαχωρισμό των εταίρων από τις λοιπές κοινές γυναίκες και τις παλλακίδες: «τάς μεν εταίρας ηδονής ένεκα έχομεν, τάς δε παλλακάς τής μεθ’ ημέραν θεραπείας τού. σώματος». Η λέξη «ηδονή» δεν σημαίνει την εξ ενστίκτου επιζητούμενη απόλαυση αλλά σαφώς αυτήν πού προκύπτει από τη χάρη, την ευφυΐα και τη λεπτή αισθητική. τά προτερήματα αυτά εξακολουθούν να θέλγουν τον ανδρικό πληθυσμό των πόλεων ακόμα και σε μεταγενέστερες τής κλασικής αρχαιότητας εποχές οπόταν οι εταίρες είχαν πλέον εκπέσει κοινωνικά.

Οι ιστορικές πηγές αναφέρουν ονόματα και περιστατικά τής ζωης διασήμων εταίρων. τά ονόματα τής Aσπασίας τής Ιελίττης τής Λαϊδος τής Λεοαίνης τής Θεοδότη τής Γλεκέρας τής Λεοντίου τής Νεαίρας τής Πετάλης τής Πυθιονίκης και πάρα πολλών άλλων συναντώνται δίπλα στα ονόματα διασήμων ανδρών. Αξιοσημείωτες περιπτώσεις τέτοιων «δεσμών» είναι: τής Διδύμης με τον Πτολεμαίο τον Φιλάδελφου τής Διοτίμης τής οποίας θερμός θαυμαστής υπήρξε ο Σωκράτης τής Γναθαίνης πού ζούσε έναν φλογερό έρωτα με τον δραματικό ποιητή Δίιφιλου τής Aγαθοκλείας πού συνδεόταν με τον Πτολεμαίο τον Φιλοπάτορα τής Aρχαιανάσσης πού αγαπούσε τον Πλάτωνα τής Λαγίδος ερωμένης τού Λυσία τής Μερρίνης πού συνδεόταν με τον ρήτορα Υπερείδη τής Φιλοεμένης πού είχε ερωτευθεί τον Κρίτωνα τής Μεδοντίδος με τον Αλκιβιάδη τής Δωρίχης πού δεχόταν συχνά τον Αισώπου τής Aυδάτης την οποία είχε περί πολλού ο Φίλιππος ο Μακεδών τής Ερπελλίδος πού συζούσε με τον Αριστοτέλη και πολλών άλλων πού καταδεικνύουν ότι η παρουσία τού εταιρισμού στην αρχαία κοινωνική ζωή κάθε άλλο παρά τυχαία προέκυψε.
 
Ως προς τις απαρχές του ιστορικού αυτού θέματος μια αξιόλογη εκτίμηση έχει κάνει ο αείμνηστος ιστορικός Γρηγόριος Στεφάνου περί τις αρχές του περασμένου αιώνα στο σύγγραμά του « Αι εταίραι κατά την Ελληνικήν αρχαιότητα» : Εφ΄όσον οι σύζυγοι (γυναίκες) δεν ετύγχανον τοιαύτης μορφώσεως, ώστε να δύνανται να συζητούν όχι πλέον με φιλοσόφους , ποιητάς και καλλιτέχνες και να ποικίλλουν μίαν συναναστροφήν διά της χάριτος του πνεύματος , αλλ΄ούτε με αυτούς τους συζύγους των , φυσικόν ήτο οι τελευταίοι ούτοι να νυμφεύωνται με χάριν του παιδοποιείσθε γνησίως – αφού τούτο ηξίουν οι νόμοι , η πολιτεία και η θρησκεία – αλλά και να αναζητούν την πνευματικήν ηδονήν και τέρψιν εις άλλα κέντρα πλην της συζυγικής εστίας . Τα πρόσωπα τα δυνάμενα λόγω της μορφώσεώς των και λόγω του σωματικού και πνευματικού κάλλους των να αποσπάσουν την προσοχήν του ανδρός , ήσαν μόνον αι εταίραι . Αι γυναίκες αυταί ανήκον εις μίαν τάξιν , την οποίαν ματαίως θα αναζητήση κανείς σήμερον. Ολόκληρος δε η τάξις αυτή των γυναικών επέδρασε μαγάλως , όχι μόνον επί της καθ΄ όλου αναπτύξεως της Ελληνικής μεγαλοφυΐας , αλλά και επί του πνευματικού και καλλιτεχνικού των Ελλήνων βίου»

Oχι μόνον εραστές τών εταιρών μέ μεγάλη οικονομική ευρωστ;iα, αλλά λαοί καί πόλεις ολόκληρες ίδρυαν ναούς καί μνημεία γι’ αυτές. Xαρακτηριστικά  στήν Aβυδο είχε οικοδομηθή ναός επ’ ονόματι τής Aφροδίτης τής εταίρας τής λεγομένης «Πανδήμου» σέ ένδειξη ευγνωμοσύνης καί τιμής εκ μέρους τών πολιτών πρός κάποια εταίρα πού είχε συντελέσει στήν ανάκτηση τής ελευθερ;iας τους. Aλλά καί οι πνευματικοί δημιουργοί δέν υπολείπονταν. Πολλοί ποιητές υπέγραφαν τά έργα τους δι’ ονομάτων γνωστών εταιρών. Είναι γνωστά η «Θαίς» του Μενάνδρου (πρός τιμήν τής εταίρας του Μεγάλου Aλεξάνδρου) η «Κύριανώ» του Φερεκύδουυ η «Λεόντιον» του Ερμησιάνακτος κ.ά.
Δέν είναι δέ καί λίγες οι περιπτώσεις που όχι μόνο τό κάλλος, η μόρφωση καί η ευστροφία έκαναν τίς εταίρες αντικείμενα τιμής, αλλά καί ο ηρωισμός, η αγαθοπραξία καί η αυταπάρνηση που πολλές εξ αυτών επέδειξαν σέ δύσκολες συνθήκες. H Λέαινα εθυσιάσθη εθελούσια γιά τόν έρωτα πρός τόν Aριστογείτονα. Oταν τήν συνέλαβε ο Iππίας καί τήν υπέβαλε σέ βασανιστήρια γιά νά τής αποσπάση πληροφορίες σχετικά μέ τήν επίθεση τών λεγομένων «τυραννοκτόνων», προταμησε νά κόψη τή
γλώσσα της μέ τά δόντια της, γιά νά μήν μιλήση. Tιμώντας τήν πράξη της οι Aθηναίοι έστησαν μία χάλκινη «λεαινα άγλωττον» στά Προπύλαια τής Aκροπόλεως. Oμοιο ηρωισμό επέδειξε καί η Tιμάνδρα, εταίρα που συνδεόταν μέ τόν Aλκιβιάδη, όταν ο τελευταίος κινδύνευσε κατά τήν πολιορκία
του οίκου του από στρατιώτες του Φαρναβάζου, προέταξε τά στήθη της στά πυρακτωμένα βέλη τους.
Επ;iσης όλες οι Κορίνθιες εταίρες, όταν ο Ξέρξης εισέβαλε στήν Ελλάδα, προσήλθαν στό ιερό τής Aφροδατης καί προσεύχονταν γιά τή σωτηρία τών Πανελλήνων, γι’ αυτό καί τά ονόματά τους χαράκτηκαν σέ περίοπτο πίνακα.Η δέ περιώνυμη Φρύνη από τίς Θεσπίες είχε αναλάβει μέ δικά της έξοδα τήν περιτείχιση τής πόλεώς της μετά τήν ισοπέδωση τών τειχών από τόν μακεδονικό στρατό.

Σέ αυτά τά ιστορικά δεδομένα η απάντηση στό ερώτημα πόθεν καί γιατί προέκυψε η τάξη τών εταιρών στήν αρχαιότητα καί πώς ήκμασε στους κόλπους τής κοινωνίας είναι μάλλον σύνθετη, καθώς οι συνιστώσες της είναι πολλές, αφού αντικατοπτρίζουν ένα σύμπλεγμα σχέσεων καί ισορροπιών ανάμεσα στό αρσενικό καί τό θηλυκό στοιχείο. Αφ’ ενός η θέληση τής γυναίκας γιά κοινωνική άνοδο μέσα στήν ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οικονομική της ανεξαρτησία, η συντροφικότητα στή σχέση μέ τόν ανδραυ η βελτίωση τής κοινωνικής καί πνευματικής  της καλλιέργειας καί αφ’ ετέρου η ανδρική ψυχοσωματική πλήρωση, η αναζήτηση τής Ηδονής (κόρης του Eρωτα καί τής Ψυχής κατά τή μυθολογία) διά τής συναναστροφής μέ ισάξιο πνεύμα καί η ικανοποίηση τής γενετήσιας ορμής συνθέτουν τό στοιχείο του εταιρισμού.

Oλες αυτές οι παράμετροι βεβαίως έχουν έναν κοινό παρανομαστή, που δέν είναι αλλος από τήν ανάγκη. Tήν πολύπτυχη αυτή ανάγκη κάλυψε τό υπό εξέταση φαινόμενο, που είναι μοναδικό στό παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι. Oι εταίρες τής ελληνικής αρχαιότητος, ανερχόμενες στό ψυχικό καί διανοητικό ύψος του ανδρός μέσα από τήν ελεύθερη επικοινωνία μέ τό αλλο φύλο, κατέδειξαν ότι ο αληθής πολιτισμός έγκειται στήν ηθική καί ψυχική εξομοίωση.

Αυτές, χωρίς σχολαστικές καί μικρόλογες συζητήσεις αλλά έμπρακτα, εισήλθαν στή ζωή καί τής χάρισαν τίς βαθύτερες καί ανθρωπιστικώτερες απόψεις του ηθικού καί ψυχικού κόσμουυ γι’ αυτό καί χωρίς υπερβολή δύνανται νά χαρακτηρισθούν ως οι πρώτες φεμινίστριες, μέ μόνη τή διαφορά
ότι «ο φεμινισμός εκείνος όχι μόνον δεν πλαστογραφούσε τη γυναίκα, αλλά και την επλούτιζε, ώστε να είναι πηγή αγάπης και τρυφερότητας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ιστορικός συγγραφέας Kων. Σκόκκος στό έργο του «Eταίραι καί Παλλακαί εις τήν Αρχαίαν Eλλάδα». (Αθναυ 1923). Προσθέτει δέ: «η ιστορία δε και η μελέτη των παρ’ αρχαίοις εταιρών έχει να προσφέρn άπειρα διδάγματα εκπολιτιστικής και εξανθρωπιστικής δράσεως εις τους ηθικολόγους, τόσον εις τους ταρτούφους σεμνότυφύυς της ηθικής, όσον και εις τούς αφηνιασμένους φεμινιστάς των νεωτέρων χρόνων».

πηγή