Η γραπτή μας γλώσσα και οι "ελληνες" ανθέλληνες δολιοφθορείς της !

Στις μέρες μας, οι μηχανισμοί των ξένων κέντρων αποφάσεων με τους ντόπιους υποτακτικούς τους έχουν δραστηριοποιηθεί χρησιμοποιώντας μάλιστα και την πολιτική εξουσία ώστε αυτή να νομιμοποιεί τις αυθαιρεσίες τους (παράδειγμα η καθιέρωση του μονοτονικού στην παιδεία και την διοίκηση με προεδρικό διάταγμα)

Ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός με σημείο αναφοράς την γαλλική επανάσταση κατευθύνει - και όχι εμπνέει – ρηξικέλευθους καινοτόμους της γλώσσας με κύριο εκπρόσωπο τον Ιωάννη Βηλαρά, που διαδίδει τις ιδέες του γραμμένες φωνητικά, με κυριότερα έργα του την «ρομεηκη γλοσα» και την «μηκρη ορμηνια για τα γραμματα κε ορθογραφηα της ρομεηκης γλοσας»


Ο Βηλαράς επηρεασμένος από τους καθοδηγητές της γαλλικής επανάστασης, όταν επέστρεψε από το εξωτερικό προσελήφθη ως σύμβουλος του Αλί πάσα, που ήταν μπεκτασης (σημ. Οι μπεκτασηδες στην ανατολή αποτελούσαν μια μουσουλμανική έκφραση του δυτικού ελευθεροτεκτονισμου). Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι η γαλλική επανάσταση υποκινήθηκε από την παντοδύναμη την εποχή εκείνη μυστική εταιρεία των ιλλουμινατων. Οι όποιοι εκμεταλλευόμενοι τους πόθους του εξαθλιωμένου και καταπιεσμένου λαού από το απάνθρωπο φεουδαρχικό σύστημα, με τα συνθήματα «ελευθερία-ισότης-αδελφότης» τον παρέσυραν στην γνωστή εμφύλια εκατόμβη οδηγώντας τον σε στόχους αντιθέτους με την λαϊκή κυριαρχία.

Η ευρωπαϊκή διπλωματία, ελεγχόμενη από τις τεκτονικές στοές, εφεύρε το «γλωσσικό» για να διχάσει τους φανερωτές με τους ελλαδικές αστούς, μεταφέροντας κάθε γλωσσική αντιδικία σε πολιτική και κοινωνική διαμάχη στην προσπάθεια της να δημιουργήσει εσωτερικό διχασμό εν όψει της προετοιμαζόμενης ελληνικής επανάστασης. Το «γλωσσικό πρόβλημα», που για πρώτη φορά εμφανίζεται δυναμικά στα προεπαναστατικά χρόνια, θα φάνει σωτηρία συνταγή των ευρωπαϊκών κύκλων να χειραγωγήσουν την ελληνική παιδεία με στόχο να την αλλοτριώσουν. Αυτή η συνταγή εφαρμόζεται και σήμερα με απόλυτη επιτυχία εφ’ όσον η πνευματική ηγεσία είναι διαβρωμένη και η πολιτική εξουσία τουλάχιστον «καθεύδει».

 Μετά την επανάσταση του ’21 και την δημιουργία του ελληνικού κράτους, τα Επτάνησα υφίστανται την διείσδυση των αγγλικών τεκτονικών στοών, οι οποίες παίρνοντας την σκυτάλη από τις αντίστοιχες γαλλικές στοές, υποκινούν ¨«έλληνες» εκπαιδευτικούς, που συνεχίζουν τις προσπάθειες αλλοίωσης της γραπτής γλωσσάς. Έτσι ο επτανήσιος – και αμφιβόλου εθνικότητος – εκπαιδευτικός Αντώνιος Φατσεας, στις «σκέψεις επί της δημοσίας και ιδιωτικής εκπαιδεύσεως των νέων ελλήνων» το 1856, προτρέπει επί λέξει τα εξής: «να γραφωσι δηλονοτι χωρίς πνεύματα, χωρίς πάθη, χωρίς χρόνους, χωρίς τας λεγομενας κυριας διφθογγους, και με ένα μόνον τόνων, όπου η φωνή πιπτει, όλα τα ι δια του ιώτα, όλα τα ε δια του ε ψιλού, όλα τα ο δια του ο μικρού...».

 Χρονικά πλησιάζουμε στις παρυφές του δημοτικιστικού κινήματος, που το καπηλευτήκαν και το εκμεταλλευτήκαν οι μυστικές εταιρείες, συνεπικουρούμενες από τον ανερχόμενο διεθνή σιωνισμό.

Ο ελληνικός λαός είναι ο μόνος στον κόσμο από τον όποιο έχουν στερήσει το δικαίωμα να γνωρίσει την αληθινή ιστορία του, την οποία συστηματικά και μεθοδευμένα διαστρεβλώνουν και αποσιωπούν.

 Μετά το 1821 η κατευθυνόμενη από τον σιωνισμό ευρωπαϊκή πολιτική έριξε όλες τις δυνάμεις της να χειραγωγήσει και να θύσει υπό τον έλεγχο της τόσο την πνευματική όσο και την εθνική και οικονομική ανόρθωση του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους.

Έναυσμα για τον προγραμματιζόμενο νέο διχασμό των πνευματικών δυνάμεων που θα προκαλούσαν στην Ελλάδα οι «ευρωπαϊκοί κύκλοι», αποτέλεσε η «περί της εξοντώσεως της ελληνικής φυλής δοξασία» του γερμανοεβραιου ανθέλληνα καθηγητή Ιάκωβου Φαλμεραυερ. Εδω έχει σημασία ν’ αναφερθεί ότι τις καθηγητικές έδρες την εποχή εκείνη στην Γερμανία ειχαν σχεδον μονοπωλησει οι εβραιοι, οπως επι λεξει αναφερει ο αγγλος – εβραϊκης καταγωγης – γνωστος πολιτικος Disraeli.

Ο δημοτικισμός στο ξεκίνημα του, που οριοθετείται χρονικά το 1880 με κύριο εκφραστή τον λαογράφο Ν. Πολίτη, υπήρξε μια αγνή και άδολη πρόθεση της λογοτεχνικής διανόησης για μια πιο ανθρωπιστική ανασύνθεση της εθνικής μας ζωής. Το γεγονός αυτό δεν άργησαν ν’ αντιληφτούν οι πολιτικοί κύκλοι των φαβιανών και θεοσοφιστών της Αγγλίας, που θέλησαν να επωφεληθούν από ένα πνευματικό διχασμό που αυτοί οι ίδιοι θα προκαλούσαν. Η εκμετάλλευση του δημοτικισμού και η εξώθηση του σε ακρότητες (χαρακτηριστικά του ψυχαρισμού και παλλισμού) θα έφερναν την πνευματική παραλυσία – απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία των αγγλικών ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος της Ελλάδας. Η ίδρυση και ο ρόλος της διαβόητης «εθνικής εταιρείας», στις αρχές της δεκαετίας του 1890 συνδέεται άμεσα με την ταπεινωτική ήττα του 1897 όσο και με την εξέλιξη του κινήματος του δημοτικισμού.

Η εταιρεία εξασφάλιζε την χρηματοδότηση της από «εράνους» στις τεκτονικές στοές μέσα και έξω από την Ελλάδα. Με την μεγάλη της επιρροή στην πολιτική και πνευματική ζωή του τόπου κατάφερε να παρασύρει αγνούς πατριώτες αλλά και να διαφθείρει συνειδήσεις. Τα επίλεκτα στελέχη της που ήσαν ταυτόχρονα και αξιωματούχοι των τεκτονικών στοών, είχαν διεισδύσει, κατόπιν εντολών, εκτός άλλων τομέων της δημοσίας ζωής και στην διοικούσα εκκλησία και στην εκπαίδευση.

Η μοιραία και καθοριστική για την τύχη του ελληνισμού χρόνια του 1897 σημαδεύεται και από το πρώτο σιωνιστικό συνέδριο που συνήλκε στην βασιλεία της Ελβετίας. Από την χρονολογία αυτή μπαίνει σ’ εφαρμογή η υλοποίηση των περίφημων «πρωτόκολλων των σοφών της Σιών». Ο σιωνισμός βάζει πια συγκεκριμένα σχεδία για την συστηματική διάβρωση του αντίπαλού του ελληνισμού. Τα πανεπιστήμια, κυρίως της Αγγλίας και αργότερα της Γαλλίας και Γερμανίας, γίνονται εστίες σιωνιστικής επιρροής που παρασύρουν καλοπροαίρετους ως επί το πλείστον, έλληνες που θα σπουδάσουν εκεί.

Για μας τους έλληνες έχει καίρια σημασία το δέκατο έκτο – ιδιαίτερα – κεφάλαιο των πρωτόκολλων, που προτείνει την κατάργηση και αντικατάσταση των κλασικών σπουδών από εμπειρικές γνώσεις. Την ολέθρια επαλήθευση αυτού του κεφαλαίου βλέπουμε στις μέρες μας με την αμφισβήτηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών που χρονικά συμπίπτει με την μεθοδευμένη αλλοίωση και ισοπέδωση της σύγχρονης γραπτής μας γλωσσάς (μονοτονικό, ατονικό, φωνητική γραφή), ένα σχέδιο που μπήκε σε εφαρμογή εκείνους τους χρόνους και ολοκληρώνεται σήμερα κάτω από τα λάβαρα του δημοτικισμού, που παραπλανητικά ανεμίζουν οι κάπηλοι της γλωσσάς του λαού παρασύροντας την ενθουσίαση αλλά απληροφόρητη νεολαία.

Στα πρώτα χρόνια του αιώνα μας ο ψυχαρισμός κατάφερε με τις ακρότητες του να παρασύρει τους διανοουμένους του ελλαδικού και παροιμιακού ελληνισμού σε γλωσσικές έριδες που έφτασαν μέχρι και σε αιματηρές πεζοδρομιακές συγκρούσεις (ευαγγελικά 1901, ορεστιακά 1903). Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση ότι την ιδία ώρα που η ξένη διπλωματία είχε παρασύρει το λαό και διανόηση σε ανύπαρκτους, στην ουσία γλωσσικούς καυγάδες, στην Μακεδονία κρινόταν η τύχη των ελληνικών πληθυσμών. Η στοά της μεγάλης εντολής της Γαλλίας είχε τότε τον πρώτο ρολό στην αθλία αυτή μεθόδευση σκοπεύοντας να μπλέξει τις γλωσσικές διαμάχες και την εκκολαπτόμενη αριστερή διανόηση και να πολιτικοποιήσει το θέμα, πράγμα που και συνέβη. Από εκείνα τα χρόνια, δυστυχώς – και αυτό εξακολουθεί μέχρι σήμερα – ο δημοτικισμός χρησιμοποιήθηκε σαν γέφυρα, ώστε εύκολα η ξένη και η ντόπια αντίδραση να περάσει κάθε αλλοίωση στην γραπτή μας γλωσσά σαν φυσική εξέλιξη της δημοτικής.

 1) ο γάλλος «ελληνιστής» Λουι Ρουσσελ προέτρεπε στο Παρίσι τους έλληνες δημοτικιστές της εποχής του: «...Γιατί να κρατᾶ ἡ νεοελληνική γλώσσα τόνους καί πνεύματα... Ν’ ἁπλοποιήσετε λοιπόν τό πολύπλοκο σύστημα τῶν τόνων καί τῶν πνευμάτων. Καλίτερα όμος ν απλοπιίσετε κε το γενικο σίστιμα τις ορθογραφιας. Καί καλήτερο ἀκόμα νά καταργηθοῦν τά ἑλληνικά στοιχεῖα... Ἡ μεταγραφή σέ λατινικά στοιχεῖα εἶναι εὔκολη, προστέτει καί τά μπ,ντ,γκ, πού μέ τό ἀταίριαστο πια ἑλληνικό γράψιμο εἶναι πότε b, d, g πότε mb, nd, ng...»

(σ.σ. διατηρήσαμε την ορθογραφία του Ρουσσελ) αυτός ο πολύς Ρουσσελ υπήρξε δάσκαλος των σημερινών εισηγητών του μονοτονικού συστήματος.

2) η ιστορία θα κρίνει, εξάλλου, αν οι έλληνες αριστεροί εκπαιδευτικοί έπεσαν στην παγίδα των ξένων ανθελλήνων η ενεργούσαν συνειδητά όταν ο Δημήτρης Γληνός στα 1929, δημοσίευσε στο περιοδικό «νέος δρόμος» τις προτάσεις του για την «θεραπεία της αγραμματοσύνης»:

«...Ἡ σημερινή ἑλληνική ὀρθογραφία δέν μπορεῖ νά κρατηθεῖ. Οἱ λύσεις εἶναι τρεῖς:

1) Να καταργηθοῦν οἱ τόνοι καί τά πνέβματα. Νά καταργηθοῦν τά διπλά σύμφωνα ἀπό παντοῦ.

 2) Νά εἰσαγάγουμε τήν φωνητική ὀρθογραφία.

 3) Νά πάρουμε τό λατινικό ἀλφάβητο. Τήν Τρίτη λύση τήν θεωροῦμε γιά τήν καλύτερη, γιατί πρῶτα πρῶτα μᾶσ εἰσάγει μορφικά στήν οἰκογένεια τῶν ἐβρωπαϊκῶν λαῶν, ἒπειτα λύνει με μιᾶς ὁλόκληρο τό ὀρθογραφικό πρόβλημα...».

 Ας μην ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη η πατρίδα μας προσπαθούσε να ξαναβρεί τον εαυτό της μετά την μεγαλύτερη τραγωδία του σύγχρονου ελληνισμού, την μικρασιατική καταστροφή.

 Χθες τέκτονες και ιησουίτες «ελληνιστές», σήμερα «εργολάβοι» της ε.ο.κ. και αμερικανοεβραιοι γλωσσολόγοι βρίσκονται στα παρασκήνια κα κατευθύνουν «εξωθεν» τους «προοδευτικούς» του τόπου μας με στόχο την διάσπαση της ιστορικής ορθογραφίας μας. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι το μέγα πάθος των έχθρων του ελληνισμού ήταν και είναι να διαβάλουν την ενιαία και διαχρονική εθνική μας υπόσταση. Και η γλωσσά αποτελούσε το ακαταμάχητο τεκμήριο αυτής της συνεχείας. Επομένως έπρεπε με διαδοχικές επεμβάσεις πρώτα να δημιουργηθεί σύγχυση στον προφορικό λόγο και ύστερα ν’ αλλοιωθεί ο κώδικας της γραπτής γλωσσάς με την αφαίρεση του τονισμού και την προσθήκη φθόγγων, που θ’ άνοιγαν τον δρόμο για το λατινικό αλφάβητο.

Τα ανθελληνικά κέντρα στο εξωτερικό, εμφανίζονται πάντοτε με δυο προσωπεία, παίζοντας έτσι σε δυο «ταμπλό». Στρατολογούν στην υπηρεσία τους άτομα, που τα προωθούν στο καθηγητικό κατεστημένο παρουσιάζοντας τα σαν ευρωπαϊστές με «προοδευτικές» απόψεις για την παιδεία, αλλά και αριστερούς εκπαιδευτικούς με μεταρρυθμιστικές ιδέες για την μόρφωση των λαϊκών μαζών. Η στρατολόγηση αυτών των πρακτόρων γίνεται συγκεκαλυμμένα ‘η απροκάλυπτα. Οι υποτροφίες, οι τιμητικές διακρίσεις καθώς και οι χρηματικές ενισχύσεις από ιδρύματα με νεφελώδεις σκοπούς είναι τα δολώματα με τα οποία καταφέρνουν να παρασύρουν ‘η και να διαβρώσουν συνειδήσεις. Δεν θα κουραστούμε να τονίζουμε συνεχώς ότι το έργο που έχουν αναλάβει οι ανθέλληνες μέσα και έξω από την πατρίδα μας είναι η μεθοδική διάλυση της παιδείας και γλωσσάς μας με στόχο να σβήσουν τον ελληνισμό που αποτελεί «κάρφος εἰς τόν ὀφθαλμόν» του διεθνούς σιωνισμού.

Ένα χρόνο πριν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964, το δημοσιογραφικό συγκρότημα Βελίδη στην Θεσσαλονίκη καταργεί αυθαίρετα το καθιερωμένο τονικό σύστημα και το αντικαθιστά βάζοντας ένα ανεστραμμένο τρίγωνο στις τονιζόμενες συλλαβές, με σκοπό ασφαλώς να εξοικειωθεί το κοινό και να μην υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις όταν αργότερα στην κατάλληλη στιγμή (που ήλε το 1982) θα επιβαλλόταν το μονοτονικό. Παράλληλα την ιδία εποχή, πάλι στην Θεσσαλονίκη οι γνωστοί κύκλοι οργανώνουν δημοσιές συζητήσεις και γραφούν άρθρα στα οποία προτείνουν την αλλοίωση της γραφής. Σύνοψη του πνεύματος αυτών των εκδηλώσεων αποτελούν οι απόψεις του καθηγητή της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης και πρόσφατα εκλεγέντος ακαδημαϊκού αγαπητού Τσοπανάκοι, συμπορευόμενου με την ομάδα Κακριδή.

«Οἱ παραλογισμοί τῶν νεοελλήνων στήν ὀρθογραφία» περιγράφονται στην δεύτερη έκδοση των «Γλωσσικῶν παρέργων» , στα 1970, του ένθερμου υποστηρικτή του μονοτονικού συστήματος από τις αρχές του αιώνα, Ελισαίου Γιαννιδη, του όποιου η εβραϊκή καταγωγή σκόπιμος πάντοτε αποσιωπήθηκε. Τον Μάρτιο του 1972 ο γνωστός μας καθηγητής Γιάννης Κακριδης, στην προσπάθεια του ν’ ανακινήσει και πάλι το «γλωσσικό», έδωσε μια ολοσέλιδη συνέντευξη στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», με αφορμή την επέτειο των 30 χρονών από την «δίκη των τόνων», καταλήγοντας ως εξής: «...Δέν χρειάζεται παρά μιά ὀλιγοήμερη διαφώτιση καί μιᾶς βδομάδας ἄσκηση, γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν παλιά κακή συνήθεια. Ἂν μάλιστα στό μεταξύ πληθύνουν τά μονοτονικά καί ἀπνευμάτιστα βιβλία, τό ζήτημα θά λυθεῖ μέ τόν πιό εὔκολο τρόπο».

 Η κατάρρευση της χούντας το 1974 άνοιξε τους ασκούς του Αίολου σε κάθε είδους επεμβάσεις στην γραπτή μας γλωσσά, για να καταντήσει απλά και μονό όργανο, σ’΄ εφαρμογή του «πακέτου Κίσινγκερ» που δόθηκε στην πρώτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και εμπλουτίστηκε με τις «ντιρεκτίβες» της ε.ο.κ. τις οποίες πειθήνια εκτελούσαν οι κυβερνήσεις της νέας δημοκρατίας παραδίδοντας την σκυτάλη στην σοσιαλιστική κυβέρνηση του πα.σο.κ

Στα χρόνια της δικτατορίας η μεθόδευση για την αλλοίωση της γραφής καλλιεργείται από κύκλους του εξωτερικού με σημαντικότερο εκφραστή τον περίεργο γλωσσοφιλολογο αντ. Μυστακιδη (μεσεβρινο), που αρχίζει το 1968, από την Σουηδία την έκδοση των «Τετραδίων τοῦ Ρήγα» μ’ ένα ιδιότυπο μονοτονικό, καταργώντας τις δίφθογγους και χρησιμοποιώντας ψυχαρικους εκφραστικούς τρόπους, όπως ¨προβαίλνει, παρατήρησες, αὔξησες, κ.ἄ. δέκα χρόνια αργότερα, το 1978, ο ίδιος ο μεσεβρινος προτείνει την συμπλήρωση του ελληνικού αλφαβήτου με τα λατινικά στοιχειά b, d, g.

Γέτα την κατάρρευση της δικτατορίας το 1974 οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, με την εισήγηση αμερικανικών πανεπιστημιακών κύκλων, είχαν προσκαλέσει περί τους δέκα εβραϊκής καταγωγής και ελληνικής υπηκοότητας επιστήμονες με σκοπό να επεξεργαστούν το νομοσχέδιο της εκπαιδευτικής και γλωσσικής μας μεταρρύθμισης. Την ιδία εποχή ο εκδοτικός οίκος Κάλβος στα βιβλία που εκδίδει απλοποιεί τον τονισμό καταργώντας όλες τις ψιλές, τις δασείες, τις περισπωμένες κ.λπ. για να αποδειχτεί ποιοι είναι οι τελικοί στόχοι τους αναφέρουμε, ότι 4 χρόνια αργότερα ο ίδιος εκδοτικός οίκος συμπληρώνει τις απλοποιήσεις της γραφής καταργώντας αυθαίρετα όλα τα διπλά συμφωνά και τις δίφθογγους. Τον Απρίλιο του 1975 καθώς και τον Απρίλιο του 1976 οι γνωστοί πανεπιστημιακοί κύκλοι της Θεσσαλονίκης (Κακρίδης, Πολίτης, Τσοπανάκης, Φόρης, Χρηστίδης κ.λ.π.) διοργανώνουν συμπόσια και εγκρίνουν ψηφίσματα, ζητώντας από την πολιτεία την καθιέρωση του μονοτονικού.

Για να μην θορυβηθούν οι συντηρητικοί κύκλοι της τότε κυβερνητικής παράταξης το θέμα της απλοποίησης της γραφής παραπέμφθηκε στο απώτερο μέλλον, που δυστυχώς για την γενικότερη ελληνική παιδεία δεν ήταν απώτερο αλλά πολύ κοντινό, εφόσον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά λίγα χρόνια ανέλαβε να ολοκληρώσει την κατεδάφιση. Είναι χαρακτηριστικές οι απόψεις του πασοκ επάνω στη γλωσσά, προφορική και γραπτή, όπως διατυπωθήκαν «από στόματος» κ. Κακλαμάνη, τότε βουλευτή της αντιπολίτευσης: «...εμείς επιμένουμε, κύριοι συνάδελφοι, στην καθιέρωση της καθαρής, της ολοκάθαρης δημοτικής γλωσσάς και μάλιστα απλοποιημένης με την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος, αλλά πιο περά και με άλλες απλοποιήσεις, όπως είναι η κατάργηση των δίφθογγων, των διπλών συμφώνων κι άλλες επίσης απλοποιήσεις, πού οι ειδικοί είναι σε θέση να υποδείξουν...»

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι, στις 11 Μαρτίου 1984 στο «βήμα της Κυριακής» δημοσιεύτηκε συνέντευξη επίλεκτου στελέχους της νέας δημοκρατίας Μιλτιάδη Έβερτ, στην οποία μεταξύ άλλων, επικροτεί την επιβολή του μονοτονικού συστήματος στην γραφή από την σοσιαλιστική κυβερνάς του ΠΑΣΟΚ.

 Ας θυμηθούμε εξάλλου, τι είπε το 1976 στην βουλή ο τότε υπουργός παιδείας Γεώργιος Ράλλης ότι δηλ.: «δέν ἒχει ὡριμάσει ὁ καιρός διά τήν κατάργησιν τῶν τόνων».

Για να γίνει πραγματικότητα το σοφά μελετημένο σχέδιο αφανισμού της ελληνικής γλωσσάς έπρεπε να επιτευχθούν δυο βασικοί στόχοι:

α) να εξουδετερωθεί κάθε αντίσταση από τους έλληνες, οι όποιοι ήθελαν να διατηρήσουν και να συνεχίσουν την πνευματική τους κληρονομία, και

 β) να προλειανθεί το έδαφος ώστε οι νέες γενιές να καταστούν ανιστόρητες και άγλωσσες.

Ο πρώτος στόχος φαίνεται να πραγματώθηκε καθώς χαρακτηρίστηκαν

Προγονόπληκτοι, νοσταλγοί σκοτεινών εποχών, ακόμη και ανοικτή φασίστες εκείνοι οι όποιοι πιστεύουν ότι χωρίς ιστορική μνήμη και γλωσσά ο ελληνισμός θα εκφυλιστεί και θα εξαφανιστεί.

Ο δεύτερος εξάλλου, στόχος βρίσκεται σ’ εφαρμογή χρησιμοποιώντας μέσα όπως, την αποσιώπηση και παραχάραξη της ιστορίας στα σχολειά και τη διάβρωση του γλωσσικού οργάνου με την αναγκαστική επιβολή μιας απρόσωπης και ισοπεδωμένης γλωσσάς μέσα από τον τύπο, την τηλεόραση και το σχολειό που ολοένα χάνει τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα και μεταβάλλεται σε προθάλαμο της αδυσώπητης τεχνοκρατικής και μόνον κοινωνίας.

Το εκπαιδευτικό τμήμα του θεοσοφικού αδελφάτου Αγγλίας οργάνωσε το 1921 συνέδριο στο Calais της Γαλλίας, όπου και αποφασίστηκε η ίδρυση του ΅«διεθνούς συνδέσμου νέας αγωγής»΅. Ο σύνδεσμος αυτός έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία του σχολειού εργασίας μιας μεθόδου που κάτω από το επίχρισμα και την προβολή καινοτομιών στην σχολική παιδαγωγική είχε σκοπό να αμβλύνει τα πατριωτικά, τα εθνοκεντρικά και τα θρησκευτικά συναισθήματα αλλά και τις παραδοσιακές αξίες που διακρίνουν κάθε λαό από τους άλλους, καλλιεργώντας έτσι ένα οικουμενισμού πνεύμα που θα διευκόλυνε τελικά τα σχεδία των μυστικών εταιριών και οργανώσεων για παγκόσμια κυριαρχία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι δυο χρόνια αργότερα από τις αποφάσεις των θεοσοφιστών για δράση ο «ειδωλοθραυστης αναγεννητης παιδαγωγος» κατά τον γ. Βαλέτα – Μίλτος Κουντουρας από τις στήλες της μυτιληνιάς εφημερίδας «καμπάνα» αντί να προτείνει, όπως θα έκανε ένας σωστός έλληνας παιδαγωγός, μια νέα θεώρηση της διδασκαλίας του πνεύματος και της γλωσσάς των αρχαίων, κατηγορεί την «αντίδραση» πως τάχα «...θέλει να σταματήσει τη ζωή και να της φορέσει τις ωραίες ίσως, αλλά νεκρές προσωπίδες του αρχαίου κόσμου...».

Οι σημερινοί μας, λοιπόν, γραικύλοι σύμβουλοι του υπουργείου της παιδείας «θέτουν τις βάσεις και τις προϋποθέσεις εκείνες για να υλοποιηθεί η πραγματική μεταρρύθμιση της παιδείας του λαού» - κατά δήλωση του σημερινού υπουργού παιδείας Αντ. Τριτση – με την εισαγωγή στα σχολειά μας του καρπού της επιγαμίας των θεωριών των αμερικανοκρατιών γλωσσολόγων και του σχολειού εργασίας των θεοσοφιστών.

Μ’ αυτόν τον τρόπο καταργήθηκε η γραμματική με το εξωφρενικό φαινόμενο ο μαθητής να τελειώνει το δημοτικό σχολειό και να μη γνωρίζει ότι η άκλιτη λέξη «καί» ονομάζεται σύνδεσμος!

 «...το χρέος μας είναι, μέσα από την εκπαιδευτική πράξη να επιχειρήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας πρώτοι εμείς οι της εκπαιδευτικής οικογενείας και μέσα από εμάς ολόκληρη η κοινωνία την συνειδητή ανάκτηση της ελληνικής παιδείας...προσδοκούμε την πιο αποφασιστική συμμέτοχη της εκπαιδευτικής οικογενείας καθώς και των πολίτικων κόμματων...»

Αυτό είναι ένα απόσπασμα πεμπτουσία της ομιλίας του υπουργού εθνικής παιδείας κ. Αντώνη Τριτση με θέμα «η ανάκτηση της ελληνικής παιδείας» στην συνάντηση με την ελληνική εκπαιδευτική ηγεσία στο παλαιό πανεπιστήμιο στις 8 Ιουλίου 1987. η πρόταση του κ. Τρίτη περιλαμβάνει 19 σελίδες, στις οποίες αναπτύσσεται ένα ευρύτατο πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις συνθήκες της εποχής μας για την ανάκτηση της ελληνικής παιδείας° όμως, ελάχιστοι την γνωρίζουν σ’΄ όλη της την έκταση αφού σε κανένα έντυπο δεν δημοσιεύτηκε. Οι σατανικοί μηχανισμοί παραπληροφόρησης που λειτουργούν άριστα στα μίντια απέκλεισαν από το ευρύ κοινό την δυνατότητα να προσεγγίσει και να εγκύψει στο νόημα της υπουργικής έκκλησης.

Ο κ. Αντώνης Τρίτσης έφυγε από κοντά μας τόσο άδικα και πρόωρα, στις 7 Απρίλιου 1992. Χάθηκε ένας ασυμβίβαστος έλληνας που τόσα πολλά είχε ακόμη να προσφέρει σ’ αυτόν τον τόπο. Όμως άφησε, σε όλους εμάς μια υποθήκη: να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι ότου ο ελληνισμός επινεύει την ιστορική του φυσιογνωμία...

Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η αλλοτρίωση της γλωσσάς και η διάλυση της παιδείας υπήρξε η πρώτη μονό φάση ενός ευρύτερα υπονομευτικού σχεδίου σε βάρος του ελληνισμού. Οι φάσεις που ακλούθησαν συνίστανται στην υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος, που έχει πάρει απειλητικές για τη ζωή μας πλέον διαστάσεις° στην μετατροπή του λαού σε αγέλη υπό την καθοδήγηση φαύλων πολίτικων και την διάδοση ισοπεδωτικής κουλτούρας, με μοχλούς τον εξαχρειωμένο τύπο και την διεφθαρμένη ραδιοφωνία και τηλεόραση° στα εντέχνως καλλιεργούμενα αδιέξοδα στην κοινωνία, με συνέπειες τη φυγή στα ναρκωτικά , την περιθωριοποίηση και την τυφλή βία σ’ όλες τις μορφές. Αυτές οι νοσηρές καταστάσεις της ελληνικής κοινωνίας αποτελούν τις ψηφίδες ενός φρικτού μωσαϊκού. Είναι επιτακτική ανάγκη να συνθέσουμε αυτές τις ψηφίδες του μωσαϊκού ώστε να συναισθανθούμε την απειλή σ’ όλη της την διάσταση. Τότε μονό η αντίδραση μας θα έχει πραγματικό αποτέλεσμα. Δεν περισσεύει πια καιρός και αυτός ο τόπος πρέπει να ζήσει…

 Φίλιππος  Αργυριάδης


 (Μακεδόνας:. Στις μέρες κληρονόμοι  της ανθελληνικής αυτής πρακτικής είναι πολλοί , όπως οι : Ρεμπούση , Δραγώνα , Διαμαντοπόυλου κ.α. , τονίζοντας μάλιστα πως δεν είναι πατριώτες μόνο όσοι έχουν αντίθετη γνώμη ... )