Διθύραμβος - εγκώμιο στην γυναικεία ομορφιά . Απλά μαγικό ! Θαυμάστε το !

Μνησαρέτη

Ω γυναικεία ομορφιά, ιερή μαζί και δολερή, αμαρτία της ζέουσας σάρκας, που κατακτάς φιλήδονα τα όνειρα των ανδρών και επιβάλλεις αμαχητί τους αμβρόσιους νόμους της ηδυπάθειας εισάγοντας και τον ταπεινότερο έρωτα στα ελευσίνια της έκστασης!
   Ω δαιμονική γυναικεία ομορφιά, απριλιάτικο μειδίαμα των Χαρίτων, περιπαθής και άσπιλη μορφή ατσαλάκωτου πρωτογέννητου κόσμου που οι θελκτικές και μαργιόλικες ματιές σου ξεσηκώνουν θύελλες οίστρων και λυρισμών  σαπφικών και ανακρεόντειων!
   Ω αιώνια θεϊκή ομορφιά, νεραϊδοΰφαντο καλούπι του πόθου, κρατήρα οργιαστικής τελετουργίας που πίνουν ακόρεστα και μεθούν Σιληνοί και Πάνες, κοινοί θνητοί και μακάρτατοι Ολύμπιοι. Γυναικεία χάρη οπλισμένη με την γενετήσια σαγήνη που αφειδώλευτα σκορπά τον Ίμερο και που η υπόσχεση ερωτικής συναίνεσης, από τα ηδύσαρκά σου χείλη, γίνεται ηδονής μεταδόρπιο ασελγέστερο κι από το φιλί!
   Ω απειροτέλεια θεία θήλεια γύμνια, θνητή θεά που, αν και γυμνή φαντάζεις βαρύτιμα ντυμένη, καθώς σε κοσμούν μεγαλόπρεπα με όλα τους τα θέλγητρα και τα φίλτρα και μόνα τους τα γυμνά μέλη! Τα γυμνά μέλη που η θέασή τους αφήνει αχαλίνωτο το Διόνυσο και τον Υμέναιο να θριαμβεύουν ξεδιάντροπα ή να ψάλλουν  κατανυχτικά, με βακχικό βρασμό ή με ρομαντικό λυρισμό τα βασικότερα των ανθρώπων πάθη, τον έρωτα και τον ενθουσιασμό!
   Ημίγυμνη ομορφιά, άνθος της σάρκας, οργιαστική έκρηξη της πολυβλάσταρης φύσης, μεθυστική οσμή αμαρτίας που φέρνει ονειροπολήματα έκστασης!
   Γυμνή γυναίκα, βουβό ερωτικό κάλεσμα, άρτυμα αλμυρό στα όνειρα των εναρέτων, γήινο του ουρανού σέλας ανείπωτο και ανεκλάλητο που διεγείρει τις εκκρίσεις των ακρατών, εύχυμο και εύχροο ρόδι υπέρπληρο από τους κατακόκκινους σαν αίμα σπόρους του πάθους!

Από τον λόγο του ρήτορα Υπερείδη  στη δίκη της Μνησαρέτης .  Ας διαβάσουμε λίγο ακόμη :

Αυτή την εικόνα, άνδρες Αθηναίοι, είπε δείχνοντας την ασάλευτη σαν άγαλμα και σιωπηλή υπόδικη, δεν θα μπορέσετε ποτέ να διαγράψετε από τη μνήμη σας όσο κι αν προσπαθήσετε να τη θάψετε στα τάρταρα της σκέψης σας. Σ’ όλου του βίου σας τη διαδρομή θα είστε καταδικασμένοι να ψάχνετε το ωραίο σ’ όλες τις γυναίκες έχοντας ως συγκριτικό στοιχείο το ημίγυμνο τούτο μέτρο του κάλλους. Πάνω σ’ όλες τις γυναίκες θα ψάχνετε να βρείτε κάτι απ’ αυτήν, τα δικά της κομμάτια, τα σημεία ομοιότητας του ανυπέρβλητου προτύπου που δικάζετε σήμερα.
   Δείτε το καλούπι που πάτε με αφροσύνη να σπάσετε Αθηναίοι, το καλούπι της λευκής μαρμάρινης αίγλης, της ενάλιας και ουράνιας θεάς, πλασμένη καθώς είναι από αιθέρα και θάλασσα. Ναός της τιμαλφέστερης ομορφιάς το κορμί της, ναός θρησκείας αιώνιας, απαλότερης των πτερύγων των νεοσσών, κραταιότερης του θανάτου, ακόμη και για θεούς ακαταμάχητης. Δείτε όσοι δεν μπορείτε να φαντασθείτε το καλλιμάρμαρο είδωλο της ημίγυμνης Αφροδίτης μας, εκείνη, που και το άψυχο ομοίωμά της κοιλοπονά ερωτόχαρους στοχασμούς, φιλήδονα όνειρα και τερψίθυμους ρεμβασμούς.
   Ποιος από σας, πολίτες της πόλης της Παλλάδας, που διδάσκετε στον ελληνόφωνο και βαρβαρόφωνο κόσμο την αξία του μέτρου, του κάλλους και της αρμονίας, θα σηκώσει χέρι ολέθρου να δρέψει την ωραιότητα της πότνιας Νύμφης του έρωτα που πρέπει να θεωρείται βεβήλωση βδελυρότερη και από ύβρη σεπτού βωμού, αφού η καταστροφή ακόμα και του ελάχιστου του κορμιού της μέρους, ακόμα και μιας τρίχας της πολυθέσπιδος κάρας κινδυνεύει να διαταράξει την αρμονία του συνόλου.
   Ποιος από σας, συμπολίτες του Φειδία και του Πολύκλειτου, θα δώσει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τους ασφοδελούς λειμώνες των νησιών των Μακάρων, στους κελενούς θαλάμους της χθόνιας Περσεφόνης, σε αυτήν που τη μέρα απαστράπτει τηλαυγής έκπαγλος ήλιος και τη νύχτα γλυκοφέγγει πλήθουσα ακρέσπερος ανατέλλουσα μήνη.
   Ποιος από σας, Αθηναίοι, οι πάντων των καλλίστων εισηγηταί, θα θελήσει να καταβάλλει τη ``δανάκη`` στο θνητό πρότυπο του αθάνατου αρχετύπου για να καλύψει τα πορθμεία διέλευσης του Κωκυτού και της Λήθης στο αγύριστο του Αχέροντα ταξίδι, κι αν τούτο συμβεί, πώς μα τους Διόσκουρους, θα αντέξουμε να περιφέρουμε στους αιώνες, του ανδρισμού και του πολιτισμού μας τη φιλοτιμία σαν ατιμασμένη κορασίδα;
   Αθηναίοι, εραστές του ωραίου, περισσότερο εσείς παντός άλλου γνωρίζετε πως όταν το κάλλος φθάνει σε τέτοια άκρα και σε τέτοια ύψη, τότε πάνω σε τέτοια κορυφή αυθαιρετεί, μόνο και μοναδικό καθώς είναι δεν κρίνεται και δεν κατακρίνεται, μεταστοιχειώνεται σε αρετή. Αυτό θα κληροδοτήσει ο αιώνας μας στους επερχόμενους, πως το κάλλος είναι ανώτερο από την αρετή γιατί απλούστατα το κάλλος την εμπεριέχει. Στη θεία γλώσσα μας η λέξη καλό εννοεί και το κάλλος.

   Άνδρες Αθηναίοι, αφήσετε τον πανδαμάτορα να πράξει ό,τι άριστα και άτρεπτα γνωρίζει. Μην προκαλέσετε θυσία επιπόλαιη και μάταιη και μην ενεργήσετε με τη βία για κάτι που με σοφία, υπομονή και με ισοπεδωτική δικαιοσύνη του ίσου και του όμοιου, θα φέρει για όλους μας ο κρονόληρος Χρόνος και η γριά ζωή.
   Αφήστε να ανοίξει όλα του τα πέταλα ο καλλιστήμονας ανθός, που αγαθός της πόλης μας δαίμονας το έχει, δέστε πώς – καθώς κύκλω το περιστοιχίζουμε – σαν πολύτιμο λίθο στο δακτυλίδι που με τις θέσεις μας έχουμε ορίσει πάνω στο σεπτό του Ενυάλιου βράχο.
   Σταθείτε απέναντί της με μεγαλοψυχία, με της καρδιάς το περίσσευμα και με όλα τα αποθέματα επιείκειας σεβόμενοι την προστάτιδά μας, την ασπιδοφόρο Παλλάδα, που πάντα ψηφίζει ρίχνοντας λευκή ψήφο υπέρ του κατηγορουμένου και μην κρίνετε με τον αγοραίο ζυγό του μικροϋπολογισμού και τη μικροψυχία του δούναι και λαβείν. Ξεπεράστε τον κρύο δισταγμό και τιμήστε την ευαισθησία που ταιριάζει στην ιδεολάτρισσα φαντασία σας και στην καλαισθησία της πόλης μας που αντίπαλοι και φίλοι αποκαλούν μητέρα του πολιτισμού.
   Οι αποφάσεις καταδίκης θα γίνουν Ερινύες και Άρπυιες, στρατός της νηλεόποινης Νέμεσης και με τις ηεροειδείς πτέρυγές τους θα ζοφώσουν την αιγλίεσσα αιθρία του αττικού μας ουρανού και θα συνταράξουν της αθηναϊκής μας ηγεμονίας την ανευθυνοαμέριμνη μακαριότητα.
   Μην γίνετε Ηρόστρατοι εσείς που στη φύση σας είναι να εγείρετε Παρθενώνες και Καρυάτιδες.
   Ο ήλιος κόντευε να γείρει στη Δύση. Οι χρυσοκόκκινες ακτίνες του έβαφαν την ασάλευτη Φρύνη με τα χρώματα του μεστωμένου αθέριστου σταριού, αληθινή θεά με την καθαρότητα των γραμμών που τόνιζαν την τελειότητα των αναλογιών της, ξανθή αρμονία με ένα πικρό χαμόγελο ν’ ανθεί στα χείλη της, αμάραντο ρόδο που με την παρουσία του βεβαιώνει πως το ανθρώπινο κάλλος το πλάθει η μεγαλοφυής παντοδυναμία για να εκφράζεται εντελέστερα η ουτοπία του θείου.
   Ο Υπερείδης τύλιξε με το σκισμένο χιτώνα το θεϊκό ζωντανό απομεινάρι της χρυσής γενιάς σαν δικό του θρησκευτικό ξόανο υπερούσιας απόκοσμης λατρείας. Κάλυψε το για λίγο ξεσκεπασμένο τοτέμ με τους στητούς γυμνούς μαστούς έτοιμους να θηλάσουν όνειρα, όπως τα ούθατα της ζείδωρης άρουρας είναι έτοιμα να ζωντανέψουν σπαρτά και δέντρα.