Εβραίοι ρουφιάνοι και προδότες , φίδια στον κόρφο του Ελληνισμού

Θα παραθέσουμε μερικά από τα μεγάλα κατορθώματα των φορέων της λέπρας ,των ύαινων του πλανήτη, των Εβραίων. 

«Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός»
(εκδ. 1931, τόμος ΙΣΤ, σελ. 786 λ. «Μαυρογόνατος»)

: «Μαυρογόνατος Δαυίδ Ηλίας. Εβραίος έμπορος
διαμένων έν Ρεθύμνη της Κρήτης κατά τα μέσα του ΙΕ
αιώνος. Τω 1453 εμήνυσεν εις τάς ενετικάς αρχάς τον
πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως μελετώντα επα-
νάστασιν κατά των Ενετών. Ο Βλαστός και η σύζυγος
του μετά των τέκνων των συλληφθέντες υπό των Ενετών,
εθανατώθησαν οικτρώς έν τη φυλακή, ο δέ Μαυρογόνατος
αμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν εις
Ενετίαν μέχρι του 1462, ότε, επανελθών εις Ρεθύμνην έ-
μύνησε τους προκρίτους Ίωάννην και Γεώργιον Γαβαλά-
δες ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχε και
τούτων την έξόντωσιν.
Η Ενετική κυβέρνησις αμοίβου-
σα τάς υπηρεσίας του έδωσεν αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίων
και προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν έκ
500 φλωρίων μεταβιβαζόμενη και είς τους κληρονόμους
του, πλέον δέ τούτων εχορήγησεων αυτώ και τοις λοιποίς
έν Κρήτη εβραίους διάφορα προνόμια...»

«Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ»
(τόμος 14, σελ. 300 λ. «Νάζης»)

«ΝΑΖΗΣ, δόν Ιωσήφ, Διάσημος Εβραίος τραπεζί-
της και οικονομικός παράγων της εποχής του, γεν-
νηθείς το 1525 είς Πορτογαλίαν. Επεδόθη είς τραπε-
ζιτικάς και άλλας επιχειρήσεις είς Βέλγιον, Ίταλίαν
και Γαλλίαν και χάρις είς το έπιχειρηματικόν του
πνεύμα εσχημάτισε τεραστίαν περιουσίαν. Κατώρ-
θωσε να προσελκύση την εύνοιαν των διαφόρων βα-
σιλικών οίκων της Δύσεως και μέ την αύξησιν της ι-
σχύος και της επιρροής του ήρχισε να καλλιεργή
τολμηρά σιωνιστικά σχέδια. Ο Ναζής είχεν εκχρι-
στιανισθή βιαίως, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνε-
ται τον χριστιανόν, μετέβη και έγκατεστάθη είς
Κωνσταντινούπολιν, όπου, ως Ιουδαίος πλέον, χά-
ρις είς την φιλίαν του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' απέ-
βη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτι-
κής ζωής της Τουρκίας, ερχόμενος είς απ' ευθείας έ-
παφήν με τάς ευρωπαϊκάς κυβερνήσεις και τους βα-
σιλείς της Δύσεως.
Αφού απέτυχεν είς τάς προσπαθείας του να ιδρύση ιου-
δαϊκήν εστίαν είς τήν Παλαιστίνην, έλαβε παρά του σουλ-
τάνου ως τιμάριον την Νάξον, Ανδρον, Μήλον και άλλας
νήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός. Κατά το
διάστημα της δεκατριετούς ηγεμονίας του ουδέποτε έπε-
σκέφθη τάς νήσους του, αλλ' εκυβέρνα αύτάς από το μεγα-
λοπρεπές δουκικόν παλάτιόν του του Πέραν της Κων-
σταντινουπόλεως, όπου έζη με ήγεμονικήν έθιμοτυπίαν,
εξερχόμενος πάντοτε συνοδεία ενόπλων. Τήν τοπικήν
διοίκησιν του τιμαρίου του ήσκει ο τοποτηρητής του
Φραγκίσκος Κορονέλλος.
Ο Νάζης εμηχανορράφει διαρκώς εις την Κωνσταντι-
νούπολιν κατά της Βενετίας και επέτυχε να έξωθήση τον
σουλτάνον είς την κατάκτησιν της Κύπρου. Ο Νάζης, η
δύναμις του οποίου είχε μειωθή από του θανάτου του Σε-
λίμ (1574), απέθανε το 1579, το δέ δουκάτον του προσηρ-
τήθη είς την Τουρκίαν».

(Χ. Στασινοπούλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος
Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι»)
«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο
του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Ε-
βραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου
Τούρκου πασά, άποτελέσανε πραγματικό σώμα δη-
μίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έ-
καναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής
πόλεως».

«Χιακόν Αρχείον» (τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924,
σελ. 314-315)

Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων ε-
πάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η ε-
πιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ'
ήμέραν σφαγάς των χριστιανών ήτον αχόρταστος,
και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έ-
βλεπον μερικούς χριστιανούς βαλμένους εις την
σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να
γλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργή
των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ο-
ύτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατά
του Ίερού Μητροπολίτου ηύχοντο να τοις παρα-
δοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον μετα-
χειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύο
φοραίς, αλλά καθ' ήμέραν τους άκουα να λέγουν. Η
φαντασία σου λοιπόν άς κρίνη με ποίον τρόπον έμε-
ταχειρίσθησαν τα των αθώων εκείνων νεκρά σώμα-
τα, όταν τοις έσυγχωρήθη από την διοίκησιν να τα
κατεβάσουν από την άγχόνην, άλλα την ιδίαν έκεί-
νην ήμέραν και άλλα την έρχομένην. Ούτ' εγώ ο ί-
διος όπου έγινα αυτόπτης να σ' εκφρασθώ κατ'άξίαν
(δεν) δύνομαι. Δεν είναι ούτε θαύμα, ούτε υπερβολή,
όπως αν το φρόνησης. Διότι εάν τον ίδιον Κύριον
της δόξης έσταύρωσαν, πόσον περισσοτέραν σκλη-
ρότητα έπρεπε να δείξωσιν εις τους αυτόν σεβόμε-
νους, και μάλιστα εις ανθρώπους ενός έθνους, από
το όποιον δεν άπελάμβανον παρ' ύβρεις και ονείδη
πάσας τάς ημέρας, ως είναι και μεμισημένον γένος
εις όλον τον κόσμον εις ανθρώπους, λέγω, κατά των
οποίων πρίν συλληφθή είναι προσεκολλημένον έμ-
φύτως το άσπονδον μίσος του. Κρίνε σύ με ποίαν
σκληρότητα έτραβήχθησαν γυμνά διά να ριφθώσιν
εις την θάλασαν, άμοιρα της συμπαθέστατης εις την
ανθρωπότητα ταφής και των θρησκευτικών εθίμων.
Ώς και οι είς τους οποίους έσώζετο όλίγη συμπάθεια
Τούρκοι τα έσυμπόνεσαν, διότι οι έκ του κοινού των
λαού, είς όσους δεν υπήρχε το της φύσεως συμπαθη-
τικόν, άλλ' η κτηνώδης εκδικητική μανία, άφησαν
έπί ημέρας ύστερον κρεμάμενα είς έν των εκεί πλη-
σίον της Καινούριας βρύσεως δένδρων σώματα τινα
από τα των ιδίων ενεχύρων, ενώ τα λοιπά είχον συγ-
χωρήσει είς τους καταράτους Εβραίους να τα κατε-
βάσωσι και τα ρίψωσιν εις την θάλασσαν. Ουδέ ούτω
δε κρεμάμενα γυμνά έκαμψαν την σκληρότητα των,
επειδή ενώ παραπορεύομενοι έβλασφήμουν την
θείαν πίστιν και έσατύριζον τον χριστιανισμόν δεν
έλειψαν και νά τα κατακομματιάσουν ώς κρέας έν μα-
κέλλω.

(ένθ. άνωτ. τόμος Α', σελ. 435, λ. «Γρηγόριος»)
«Γρηγόριος. Επίσκοπος Κορώνης. Φιλήσυχος και
μαλακός άνθρωπος, δεν ήταν οργανωμένος στη Φιλι-
κή Εταιρεία και θεωρούσε ότι δεν είχε φτάσει ο και-
ρός να ξεσηκωθούν oι Ελληνες κατά των τυράννων
τους. Oι Τούρκοι τον κράτησαν ως όμηρο στο κά-
στρο της Κορώνης, που σε λίγο πολιορκήθηκε από
τους Ελληνες. Μαζί του είχαν κρατήσει και τον
διάκο του κι ένα παπά. Τέλος Ιουλίου δέ, του 1821,
οι Εβραίοι που ήσαν στο κάστρο, άφού πρώτα τον
βασάνισαν, κομμάτιασαν τον Γρηγόριο και πέταξαν
κάτω από το κάστρο τα κομμάτια του, φωνάζοντας
στους Ελληνες: «Ελάτε βρέ Ρωμηοί να πάρετε
κρέας από το Δεσπότη σας, να φάτε». Την ίδια ώρα
θανάτωσαν, βασανίζοντας τους, και τό διάκο και τόν
παπά και τους πέταξαν κι αυτούς από το κάστρο. Oi
Ελληνες μάζεψαν τους κατακρεουργημένους κληρι-
κούς και τους έθαψαν».

(ένθ.άνωτ. σελ. 383, λ. «Γκελμπερής»)

«Γκελμπερής Αναγνώστης η Κελπερής. Αγωνι-
στής από την Κυνουρία. Επολέμησε ως μικροκαπε-
τάνιος κατά το 1821. Στήν έφοδο που έγινε κατά τα
ξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 1821 κατά του Α-
ναπλιού και απότυχε, είχε πάρει μέρος και ο Γκελ-
μπερής. Μιά μπάλα κανονιού του έσπασε το ένα πόδι
στο μερί, και δεν μπορούσε να φύγη. Εβρήκαν οι
Τούρκοι τον πήραν μέσα στ' Ανάπλι. Ο θάνατος
του ήταν μαρτυρικός. Ο Φωτάκος αναφέρει τα εξής:
«Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους,
ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλή-
νων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ε-
νόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούς
και ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τα
αυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πά-
θος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους. Α-
φού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψαν
εις την θάλασσαν».

«Απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821» (έκδ.
«Κοσμαδάκη» τόμος 7, σελ. 221-228)

«Τήν αυτήν βραδιάν έφώναζαν, εις το Σταυροδρόμη
είς όλους τους δρόμους φωτιά οι Τούρκοι διά να δο-
κιμάσουν πάλιν τους Γραικούς, το δέ πρωί επάϊσαν
είς τα τάουλα είς την έκκλησίαν επί λόγου ότι έχουν
άρματα κρυμένα είς το άλτάρη, και έκρέμησαν, και
άνοιξαν και τα μνημούρια και δεν ηύραν μόνον κό-
καλα, έγκρέμησαν και την έκκλησίαν του Γενεί Μα-
χαλά έκαψαν και το Παλουκλή και τον έσκέπασαν
όπου δεν φαίνεται Πέτρα. Εγινεν έπειτα ένα κομ-
πλότο από Τούρκους Νέους από χρονών 15: και: 20:
Εχοντας και Εβραίους μαζύ των με σημαίες είς το
χέρι, φωνάζοντες Προσταγή του σουλτάνου να κό-
ψουν τον Ραγιάν τρέχοντες είς τάς εκκλησίας, επάϊ-
σαν είς την Παναγίαν, εγρυσκέπη δεν άφησαν άλλο
μόνον τείχους, τον Αγιον Νικόλαον είς το τζουπε-
λή επάϊσαν και στους σιλιβριπούς είς Ετερνέκαπη,
το ίδιον και είς το Μουχλιόν το δέ βλαχσεράϊ εκκλη-
σία την έκαμαν γής την έκκλησίαν από τα Εξη Μάρ-
μαρα του άβγες κιωϊ, και τον Αγιον Ιωάννη το Με-
τόχι το άγιοταφίτικον.
Επάτησαν το Πατριαρχείον έφυγεν ο πατριάρχης
από τό παράθυρον, έσκότωσαν έναν Αρχιμανδρίτην
την δέ έκκλησίαν Πατριαρχείον δεν μπόρεσαν να
την ανοίξουν, αύταίς όλαις η έκκλησίαις είναι με σι-
δερένιαις Πόρτες είς αύτάς τας εκκλησίας τάς ικόνας
είς το Παλτά τα σκέβη εις τα τζουβάλια, τούς Πολυε-
λαίους κομάτια, οί δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια, τους
Πολυελαίους κομάτια, οι δέ Εβραίοι είχαν τζουβά-
λια και έσκυζαν τα Ευαγγέλια και άλλα βιβλία και
τα έφόρτωνουνταν, τα οποία έμεταχειρίζονταν εις
χρύσιν πραγμέντων εις τάς ημέρας αύτάς εις τα χρι-
στιανικά τα άσπήτια γιαλη δεν άφησαν, οι δέ Ε-
βραίοι και αυτοί με ταις Πέτραις Περιπέζοντας τους
χριστιανούς πολλούς έτύφλωσαν πολλούς έσκότω-
σαν θρύνος μέγας, πολαίς γκαστρωμένες αποβάλθη-
σαν τάς δέ άλλας εκκλησίας με δόσιν γρόσια εις τους
Γιαννιτζάρους εδιαυθέντευσαν, οι δέ Τούρκοι όπου
έβλεπαν τα παιδιά τους και έκαμαν αυτά τα έδιδαν
κουράγιον αλαλαγμός και θρύνος και το κουβέρνο
έσιώπα εις όλα αυτά οι Εβραίοι έφώναζαν άπόστά-
ται Γραικοί του σουλτάνου και άπειραις ύβρι-
σίαις...»

«αμέσως τον πέρασαν την θηλειάν είς τόν λαιμόν, οι
δέ Τούρκοι, ήτον περισσότεροι από τέσσαραις χι-
λιάδες, να μήν τύχη οι Γραικοί και τον πάρουν, εκεί-
νη η ήμερα ο τρόμος και ο φόβος ποίος να Πρωτο-
κριφθή μόνον οι Εβραίοι είς το μέσον, καί έπερίπε-
ζαν αυτόν μετά τρεις ώραις άπέρασεν ο σουλτάνος,
ινκόνητος να ίδή αυτόν ίδιον έκρέμασαν, και έλαβεν
μεγάλην εύχαρίστησιν την ιδίαν ημέρα το πάσχα...»

«Τήν τρίτην ήμερα οι Εβραίοι έδωσαν τον τζελάτι
γρ: 800: και τους έδωσεν το σώμα αυτός διά κατεσχύ-
νη, οι οποίοι Εβραίοι τον ετραβούσαν από τον λαι-
μόν μέσα εις τους δρόμους φωνάζοντες, ας κατέβη ο
Χριστός σου να σε αναστήση περιπέζοντας, έπειτα
τον έριξαν εις την θάλασσαν κατά την συνήθειαν.
δένοντες Πέτραις διά να βουλήση...»

Θα γράψουμε κι άλλα τις επόμενες μέρες για αυτήν την σκατόρατσα, για αυτούς τους μισάνθρωπους , για αυτούς τους λεπροφορείς ... τους Εβραίους  

Μετά την μικρασιατική καταστροφήν. Ο Αντώ-
νιος Πισσάνος στο βιβλίο του «Αιχμάλωτοι του Κεμάλ» γράφει τα εξής
συγκλονιστικά:
«...Μέ τους Τούρκους συμπράττουν και οι Εβραίοι
οι οποίοι απελάμβανον πάσης προστασίας και υπο-
στηρίξεως έκ μέρους της Ελληνικής Διοικήσεως.
Αυτοί οι οποίοι ύπεστηρίζοντο από τόν άθλιον Στερ-
γιάδην και είχαν τόσα προνόμια, αυτοί, λέγω, συμ-
μαχούσαν σήμερα με τους Τούρκους.
Καθισμένοι εις τα καφενεία, εχλεύαζον τους Ελ-
ληνες, τους κτυπούσαν, τους παρέδιδον εις τους σφα-
γείς. Και όταν διήρχοντο τα τάγματα των αίχμαλώ-
των, έρριχναν γυαλιά στους δρόμους, διά να σχίζων-
ται τα γυμνά των πόδια και να υποφέρουν περισσότε-
ρο τα θύματα της Κεμαλικής θηριωδίας.
Οταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Σμύρνη, πολλοί
Εβραίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους. Εις τα α-
στυνομικά τμήματα υπήρχαν προδόται Εβραίοι. Εις
τον σταθμόν των διαβατηρίων αυτοί έκαμον τον έ-
λεγχον. Εις την αποβάθρα επίσης. Αυτοί υπέσχοντο
εις τους Ελληνες ότι θα τους έσωζαν, διά να πάρουν
χρήματα και διά να τους παραδώσουν ύστερα ευκο-
λότερα εις τους σφαγείς των. Δεν υπήρξε ευκαιρία
που να μήν την έξεμεταλλεύθησαν εις βάρος των
Ελλήνων. Είργάσθησαν σαν τα φίδια. Η Ελληνι-
κή Διοίκησις τους έζέσταινε, τους έπροστάτευε και
αυτοί σήμερον έγιναν όργανα καταστροφής διά τους
Ελληνας. Τουλάχιστον θα γίνουν αυτά μαθήματα
εις τους Κυβερνήτας μας; Θά μάθουν να λαμβάνουν
μέτρα αμύνης και προνοίας;
Εις την συνοικίαν Μπας- Ότουράκ άπ' όπου διερ-
χόμεθα οι Εβραίοι ειρωνεύονται με την γνωστήν
προφοράν των Ζήτω Βενιζέλος... Ζήτω Κωνσταντί-
νος... Και ένας άλλος φωνάζει είς άπταιστον Ελλη-
νικήν: «Εμπρός με τον στέφανον της δόξης προς
την Αγια Σοφιά!». Εν τω μεταξύ οι υποκόπανοι των
στρατιωτών ανεβοκατεβαίνουν είς τα πλευρά των
Ελλήνων αιχμαλώτων, ενώ οι πολίται, Εβραίοι
και Τούρκοι... χειροκροτούν».