Ο ἄλογος φόβος τῶν μυστηριωδῶν ὑπερφυσικῶν δυνάμεων τῆς φύσεως (σεισμοί, ἡφαίστεια, παλιρροϊκὰ κύματα ,κεραυνοὶ κ.ἄ.),καθὼς καὶ τὰ περιέργως συμβαίνοντα στὸν ἴδιο τὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου (ἀσθένειες, ὄνειρα, θάνατος κ.ἄ.) γέννησαν στὴν ψυχὴ τοῦ πρωτόγονου ἀνθρώπου τὸν μεταφυσικὸ φόβο, τὴν πίστη δηλαδὴ ὅτι οἱ δυνάμεις αὐτὲς θεϊκὲς ἢ φυσικὲς ἐνεργοῦνἐναντίον του. Ἡ δεισιδαιμονία χρησιμοποιήθηκε ἀπ’τὶς ἐξουσιαστικὲς ἀρχὲς τῶν περισσοτέρων ἐθνῶν τοῦ ἀρχαίου κόσμου (τῆς Ἀσίας κυρίως), γιὰ νὰ ὑποτάξῃ τὶς ἀνθρώπινες μᾶζες μέσῳ τοῦ φόβου, ἐπίγειου καὶ μεταφυσικοῦ. Ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς σταθηκε ἀντίθετος στὴν δεισιδαιμονία. Πολλὲς φιλοσοφικὲς πραγματεῖες γράφτηκαν ἀπὸ Ἕλληνες συγγραφεῖς (Ἱπποκράτης, Πλάτων, Ἐπίκουρος, Πλούταρχος, Γαληνός, Πλωτῖνος κ.ἄ.), γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀνθρώπους ν’ἀπαλλαγοῦν ἀπ’τὴν μάστιγα αὐτή. Κατὰ τὴν μεταχριστιανικὴ περίοδο ἡ Δεισιδαιμονία ἐξετράπη σὲ ἔσχατα ἐπίπεδα, ἀφοῦ ἡ νέα ἐξ’ἀνατολῶν θρησκεία τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιὰ νὰ ἐπικρατήσῃ στὰ πλήθη, ἐκτὸς ἀπ’τὶς σφαγὲς καὶ τὶς καταστροφές, βασίσθηκε στὴν δεισιδαιμονία. Ἡ πλύση ἐγκεφάλου ποὺ ὑπέστη ἡ ἀνθρωπότητα περιελάμβανε τιμωρίες (καθημερινὲς καὶ μεταθανάτιες), προπατορικὰ ἁμαρτήματα, μεταφυσικὲς ἀπειλές, κολάσεις, αἰώνιες φωτιές, τρομακτικὰ φανταστικὰ ὄντα, κατάρες καὶ διάφορα ἄλλα. Ἡ φύση καὶ οἱ θεότητές της δαιμονοποιήθηκαν,τὰ ἀθλήματα, οἱ ἐπιστῆμες καὶ οἱ τέχνες ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὴν ὑποταγή, τὴν συντριβὴ καὶ τὶς μετάνοιες. Ὅλα αὐτὰ θὰ ἐπιφέρουν τὶς ἀμέτρητες ψυχικὲς φοβίες, τὴν λύπη,τὴν στενοχώρια, τὴν ἄρνηση γιὰ τὴν ζωή ,τὴν αὐτοτιμωρία,τὴν ἀπομόνωση.
