Ο Μύθος των Εμβολίων

Το παραμύθι με τους ιούς είναι αποδοτικό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών
Αυτό είναι αλήθεια. Το μόνο αντίδοτο στα βρόμικα παιχνίδια των πολιτικών και των φαρμακοβιομηχανιών είναι η ενημέρωση και η αποθυματοποίησή μας σε αυτό το θανάσιμο παιχνίδι εξουσίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, άρχισα να ερευνώ τη θεωρία που πρεσβεύει ότι οι εμβολιασμοί είναι επιβεβλημένοι, τόσο ατομικά όσο και μαζικά. Εντόπισα σοβαρά σφάλματα, ψεύδη και κατάφωρη εξαπάτηση στην «επιστήμη» που υποστηρίζει τον εμβολιασμό. Επιπρόσθετα, δεν βρήκα επιστημονικά στοιχεία που τεκμηριώνουν τη θεωρία ότι ο εμβολιασμός προλαμβάνει τη νόσηση επειδή προάγει την παραγωγή αντισωμάτων. Επιπλέον, διαπίστωσα ότι τα στοιχεία που έχουν συντελέσει στη μαζική αποδοχή της άποψης ότι ο εμβολιασμός αποτελεί τον μοναδικό τρόπο περιορισμού των λοιμωδών νοσημάτων, είναι είτε παραποιημένα είτε παραπλανητικά διατυπωμένα. Τα ψεύτικα στοιχεία δίνουν στον κόσμο την εντύπωση ότι τα εμβόλια προλαμβάνουν τις επιδημίες. Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση του αντιγριπικού εμβολίου, το οποίο οι αρχές συνιστούν πιεστικά να χορηγείται σε βρέφη, ενηλίκους και ηλικιωμένους, κάθε χρόνο. Η μη κερδοσκοπική οργάνωση Cochrane Collaboration εξετάζει τακτικά τα δεδομένα των νέων επιστημονικών ερευνών για την αποτελεσματικότητα των αντιγριπικών εμβολίων. Ωστόσο, παρότι μέχρι στιγμής η οργάνωση αυτή έχει αναλύσει εκατοντάδες σχετικές μελέτες, δεν αποδεικνύεται ότι το αντιγριπικό εμβόλιο προλαμβάνει τη νόσηση, συγκριτικά με το πλασέμπο (εικονικό φάρμακο).
Η πλήρης απουσία κλινικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν την άποψη ότι ο εμβολιασμός προλαμβάνει τη νόσηση, μιλά από μόνη της. Ο εμβολιασμός όχι μόνο δεν προλαμβάνει τη νόσηση, αλλά συντελεί και στην εξάπλωσή της. Αυτά που θα διαβάσετε στο βιβλίο ενδέχεται να σας σοκάρουν. Ωστόσο, να ξέρετε ότι σχεδόν όλοι οι ισχυρισμοί του βασίζονται σε επαληθεύσιμα επιστημονικά στοιχεία. Παραθέτω εδώ μερικές απλές αλήθειες, τις οποίες η ιατρική επιστήμη και οι φαρμακοβιομηχανίες θα προτιμούσαν να μη γνωρίζετε.
*Η νόσηση προκαλείται από τα εμβόλια, όχι από τους ιούς.
*Οι ιοί ενεργοποιούν θεραπευτικές διεργασίες στον ανθρώπινο οργανισμό. Δεν είναι εχθροί, αλλά φίλοι μας.
*H γρίπη των χοίρων που ξέσπασε το 2009 οφειλόταν σε γενετικά τροποποιημένο, τεχνητό ιό.
*To AIDS εισήχθη σκόπιμα στην Αφρική, με στόχο τη λεηλασία των άφθονων πλουτοπαραγωγικών πόρων της από ορισμένες δυτικές χώρες.
*Πολλά εμβόλια είναι γενετικά τροποποιημένα, και ο στόχος τους είναι η πρόκληση της νόσησης, ώστε μετέπειτα να επινοηθούν «προληπτικές μέθοδοι» για τη διάσωση του πληθυσμού από τα «θανατηφόρα νοσήματα».
*Το «επιστημονικό γεγονός» ότι τα μικρόβια τη νόσηση, στο οποίο βασίζεται η σύγχρονη πολιτική φροντίδας της υγείας, είναι μύθος.
*Τα εμβόλια προκαλούν σοβαρές παρενέργειες, στις οποίες συγκαταλέγονται τα αυτοάνοσα νοσήματα, το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου και ο αυτισμός.
Οι πραγματικές επιστημονικές αλήθειες δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και των διαμορφωτών της πολιτικής, που είναι ευφυέστατα άτομα. Και αυτό δεν είναι μύθος! Μοναδικό μέλημα των φαρμακοβιομηχανιών-κολοσσών είναι η κερδοσκοπία, η οποία εξασφαλίζεται με τη διαιώνιση μύθων. Με άλλα λόγια, οι εταιρείες που κατασκευάζουν τα εμβόλια και οι κυβερνήσεις με τις οποίες συνεργάζονται, αποκομίζουν πακτωλό κερδών όταν οι πληθυσμοί νοσούν ή κυριεύονται από το φόβο της νόσησης.
Κατά συνέπεια, μία από τις πολυάριθμες λανθασμένες απόψεις που έχουν εμφυσηθεί μαζικά, είναι ότι ο εμβολιασμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την καλή υγεία. Και εντέλει, οι φαρμακοβιομηχανίες τα κατάφεραν: η μία γενιά μετά την άλλη πιστεύει ότι τα εμβόλια σώζουν ζωές και χαρίζουν μακροζωία. Στο βιβλίο, θα μελετήσουμε το μύθο του εμβολιασμού που προωθείται τεχνηέντως από τις φαρμακοβιομηχανίες, οι οποίες πάνω από έναν αιώνα θησαυρίζουν εξαιτίας της άγνοιας, των φόβων και της ευάλωτης φύσης μας.
Δεν έχω εμβολιαστεί ποτέ, για καμία πάθηση. Η μητέρα μου, που είχε πολλούς συγγενείς διαπρεπείς γιατρούς, ουδέποτε ενέδωσε στην πίεση των σχολικών λειτουργών και των συμβατικών γιατρών που επέμεναν ότι έθετε εμένα και τον αδελφό μου σε μεγάλο κίνδυνο με το να μας στερεί τα συνιστώμενα εμβόλια. Εμπιστεύτηκε το μητρικό της ένστικτο. Αλλωστε, πίστευε ότι ο οργανισμός αποκτά πραγματική ανοσία μόνο με φυσικές, μη παρεμβατικές, μεθόδους. Όταν προσβληθήκαμε από κάποιες συνηθισμένες ασθένειες της παιδικής ηλικίας, μας είπε ότι αυτή η διαδικασία ήταν απαραίτητη, προκειμένου να αναπτύξουμε ανοσία με φυσικό τρόπο, και ότι δεν είχαμε λόγο να ανησυχούμε. Τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, ούτε εγώ ούτε ο αδελφός μου προσβληθήκαμε από οποιαδήποτε λοιμώδη ασθένεια, πέρα από το κοινό κρυολόγημα.

Αληθινά ψέματα για τον εμβολιασμό
Ουσιαστικά, ο εμβολιασμός αποτελεί μία από τις πρώτες τελετές μετάβασης στην οποία υποβάλλεται το βρέφος. Θεωρείται μορφή «διαφύλαξης της υγείας» για την υπόλοιπη ζωή του. Στα επόμενα κεφάλαια, θα εξηγήσω γιατί τα εμβόλια είναι σιωπηλοί φονιάδες ή, έστω, νοσογόνοι παράγοντες, καθώς και ότι ο άνθρωπος μπορεί να χαίρει άκρας υγείας και χωρίς αυτά.
Ιδού πέντε βασικοί μύθοι γύρω από τον εμβολιασμό, οι οποίοι δείχνουν πώς έχουμε εξαπατηθεί μαζικά.
Μύθος # 1: Τα εμβόλια προλαμβάνουν τη νόσηση
Η αλήθεια: Υπάρχουν πάμπολλα περιστατικά εμβολίων που προκάλεσαν και διέδωσαν την ασθένεια που υποτίθεται ότι προλαμβάνουν. Η σχετική βιβλιογραφία βρίθει από περιστατικά ατόμων και ομάδων που εμβολιάστηκαν για ένα λοιμώδες νόσημα, από το οποίο προσβλήθηκαν σε μεταγενέστερη φάση.
Μύθος # 2: Τα εμβόλια ξεριζώνουν τις ασθένειες
Η αλήθεια: Τα λοιμώδη νοσήματα ήταν σε ύφεση για χρόνια πριν από τις καμπάνιες μαζικού εμβολιασμού. Η βελτίωση των συνθηκών ατομικής και συλλογικής υγιεινής, καθώς και η αναβάθμιση της διατροφής, κατέστησαν τον πληθυσμό πιο ανθεκτικό στα λοιμώδη νοσήματα και τη νό- σηση εν γένει. Από την άλλη, επανεμφανίζονται ασθένειες που θεωρούνται ξεριζωμένες, όπως ο κοκίτης και η ιλαρά, και μάλιστα συχνά δριμύτερες. Αυτό παρατηρείται ιδίως σε πολλές αφρικανικές χώρες, όπου ξεσπούν επιδημίες παρά τις καμπάνιες μαζικού εμβολιασμού ή ίσως εξαιτίας τους.
Μύθος # 3: Τα εμβόλια ενισχύουν την ανοσία
Η αλήθεια: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα εμβόλια αποδιοργανώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Εξαιτίας των συνθετικών, χημικών, γενετικά τροποποιημένων συστατικών τους, τοξινώνουν τον οργανισμό. Επειδή αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, καταστέλλουν την ικανότητά του να εξουδετερώνει τη νόσηση και να επιφέρει ίαση. Τα εμβόλια ξεγελούν το ανοσοποιητικό σύστημα, προκαλώντας τεχνητή ανοσία. Ο μηχανισμός τους διαφέρει παρασάγγες από εκείνον της φυσικής ανοσίας. Η παρέμβαση σε αυτές τις λεπτές ισορροπίες έχει οδυνηρό τίμημα.
Μύθος # 4: Τα εμβόλια είναι ασφαλή
Η αλήθεια: Κάθε χρόνο, οι γιατροί αναφέρουν χιλιάδες σοβαρές παρενέργειες των εμβολιασμών, στις οποίες καταγράφονται χιλιάδες θάνατοι και μόνιμες αναπηρίες. Στις μακροπρόθεσμες βλάβες συγκαταλέγονται οι νευρολογικές διαταραχές και τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ουσιαστικά, οι ερευνητές καταλογίζουν δεκάδες διαταραχές του ανοσοποιητικού και του νευρικού συστήματος στα προγράμματα μαζικών εμβολιασμών που εφαρμόζονται σε παγκόσμια κλίμακα.
Μύθος # 5: Η θεωρία των εμβολιασμών έχει επιστημονικό έρεισμα
Η αλήθεια: Η μικροβιολογική θεωρία του Παστέρ -την οποία ο ίδιος ανακάλεσε λίγο πριν πεθάνει- αποτέλεσε τη βάση της συμβατικής ιατρικής και της πρακτικής των εμβολιασμών. Ωστόσο, δεκάδες γιατροί και ερευνητές (ανεξάρτητοι και μη) έχουν δημοσιεύσει συγγράμματα με αντικείμενο τα σοβαρά σφάλματα στη θεωρία και πρακτική του εμβολιασμού.
Προκειμένου να μην πέσουμε θύματα των κερδοσκόπων, αλλά και να διαφυλάξουμε την υγεία μας, είναι σημαντικό να είμαστε καλά πληροφορημένοι και να γνωρίζουμε πώς λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα. Αυτή η γνώση είναι απλή και δεν απαιτεί επιστημονική κατάρτιση. Σε πολλές περιπτώσεις, η αλήθεια είναι οφθαλμοφανής, αλλά οι μάζες προτιμούν να πιστεύουν ότι οι σωτήρες της υγείας είναι οι άνθρωποι με τις λευκές ρόμπες.
Αυτή η αλήθεια ενδεχομένως είναι δύσπεπτη. Ωστόσο, πρέπει να κατανοήσουμε τα κίνητρα πίσω από τις «επιστημονικές αλήθειες» που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, καθώς τα παιδιά μας λαμβάνουν ενέσεις με γενετικά τροποποιημένα βιολογικά και χημικά συστατικά, τα οποία παραπλανητικά καλούνται «εμβόλια».
Ίσως έχουμε και εμείς ένα μερίδιο ευθύνης. Όλοι είμαστε λάτρεις των εύκολων, άμεσων λύσεων. Επωφελούμενη από αυτό το χαρακτηριστικό μας, η βιομηχανία των εμβολίων θησαυρίζει, βάσει ενός δυσδιάκριτου αλλά βασικού σφάλματος. Η προσέγγισή της είναι η εξής: Απόκτησε εφ’ όρου ζωής ανοσία σε ένα λοιμώδες-φλεγμονώδες νόσημα, χωρίς όμως να προσβληθείς από αυτό.
Η θεωρία τους είναι ότι όταν στο αίμα υπάρχουν αντισώματα για συγκεκριμένα νοσογόνα μικρόβια, το άτομο είναι αυτομάτως προστατευμένο από την ασθένεια που προκαλούν αυτά τα μικρόβια. Ωστόσο, οι σχετικές έρευνες δεν έχουν δείξει αν αυτή η προστασία οφείλεται στην παρουσία αντισωμάτων ή στη φυσιολογική, υγιή απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος. Ουσιαστικά, μάλλον ισχύει το τελευταίο, εκτός και αν τα δηλητήρια που περιέχουν τα εμβόλια διαταράξουν ή παραλύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.
Η θεωρία που πρεσβεύει ότι η έκθεση του οργανισμού σε νοσογόνα μικρόβια παράγει ανοσοαπόκριση παρόμοια με εκείνη που παράγεται σε μια πραγματική ασθένεια, είναι ολό- τελα εσφαλμένη. Είναι ποτέ δυνατόν η φύση να έχει κάνει τόσο σοβαρό λάθος, ώστε να μας καθιστά εξαρτημένους από μια ενδοφλέβια ένεση ξένου, τοξικού υλικού, ενώ διαθέτουμε ένα τόσο εξελιγμένο ανοσοποιητικό σύστημα; Ούτε εκατομμύρια ηλεκτρονικοί υπολογιστές δεν μπορούν να μιμηθούν τις περίπλοκες λειτουργίες του ανοσοποιητικού μας συστήματος! Αποκλείεται η φύση να υπέπεσε σε τέτοιο λάθος.
Γιατί, λοιπόν, να εμπιστευτούμε την υγεία μας σε ένα κοκτέιλ τοξικών χημικών ουσιών, όταν ακόμη και ένα αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να μας προστατεύσει πιο αποτελεσματικά από τον ιό της γρίπης; Το ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο έχει εξελιχθεί με την πάροδο εκατομμυρίων ετών, σαφώς και είναι σε θέση να μας προστατεύσει πιο αποδοτικά από οποιοδήποτε τεχνητό σκεύασμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι στοιχειώδης φροντίδα της υγείας. Από την άλλη, με κάθε εμβολιασμό, το ανοσοποιητικό σύστημα αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο, και οι παρενέργειες γίνονται σοβαρότερες. Και ούτως ή άλλως ενδέχεται να νοσήσουμε, παρά τον εμβολιασμό.
Οι πανδημίες προκαλούνται από τον άνθρωπο
Προτού αναλύσουμε αυτό το ζήτημα λεπτομερώς στα επόμενα κεφάλαια, θα αναφερθώ με λίγα λόγια στις πανδημίες.
Αναμφίβολα, οι πανδημίες είτε προκαλούνται τεχνητά από τον άνθρωπο είτε οφείλονται στα προγράμματα εμβολιασμού, στην πλημμελή διατροφή και στα αντιβιοτικά – δηλαδή, σε παράγοντες που αποδιοργανώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Η ιογενής λοίμωξη αποτελεί συνέπεια της νόσησης, όχι αίτιό της. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα βακτήρια: τελικά μολύνουν μόνο αποδυναμωμένα ή φθαρμένα κύτταρα.
Τα βακτήρια και οι ιοί δεν μας επιτίθενται αδιακρίτως επειδή μας μισούν. Η φύση δεν πολεμά τον ίδιο της τον εαυτό. Αν το έκανε, δεν θα ζούσε κανείς. Δεν υφίσταται πόλεμος μεταξύ ανθρώπου και φύσης, εκτός και αν ο άνθρωπος επιχειρήσει να αποδομήσει ή να διαταράξει τις ισορροπίες των φυσικών δυνάμεων και πηγών, με επακόλουθο τη διαδικασία της επανεξισορρόπησης, η οποία εκδηλώνεται με τη μορφή ασθένειας ή φυσικής καταστροφής. Παρ’ όλα αυτά, οι μάζες ασπάζονται αυτή την επιδέξια παρουσιασμένη ψευδοεπιστήμη.
Η ανάλυση των επίσημων στατιστικών στοιχείων από πολλές χώρες, καθώς και τα περιστατικά επιδημιών ευλογιάς, διφθερίτιδας, χολέρας, τύφου, πολιομυελίτιδας, φυματίωσης, βρογχίτιδας, τετάνου, κτλ., αποκαλύπτει εκπληκτικά ευρήματα. Για παράδειγμα, στη Γαλλία, τα κρούσματα διφθερίτιδας αυξήθηκαν σε πρωτοφανή επίπεδα μετά την έναρξη των υποχρεωτικών εμβολιασμών, και μειώθηκαν δραστικά μετά την απόσυρση του εμβολίου.
Κάτι παρόμοιο παρατηρήθηκε στη Γερμανία, όταν ει- σήχθη ο μαζικός υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά της διφθερίτιδας, στο διάστημα 1925-1944. Σε αυτή την περίοδο, ο αριθμός των θυμάτων της διφθερίτιδας αυξήθηκε από 40.000 σε 240.000, ενώ ο επιπολασμός ήταν υψηλότερος στους εμβολιασμένους ασθενείς. Το 1945, στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα εμβόλια δεν διατίθονταν στη Γερμανία. Έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, τα θύματα έπεσαν κάτω από 50.000.
Τα στατιστικά δεδομένα δείχνουν ότι η πλειονότητα αυτών των νοσημάτων ήταν σε ταχεία και μόνιμη ύφεση πριν εισαχθούν τα προγράμματα εμβολιασμού. Οι μεγάλες επιδημίες άρχισαν να ξεσπούν όταν μεγάλα τμήματα του αγροτικού πληθυσμού μεταφέρθηκαν σε αστικά κέντρα. Οι δρόμοι μετατράπηκαν σε σκουπιδότοπους, με επακόλουθο τη μόλυνση του αέρα και του νερού, τα οποία αποτέλεσαν πηγή λοιμωδών νοσημάτων. Η δραστική βελτίωση της ατομικής και συλλογικής υγείας και η διακοπή της επιδημίας ήταν αποτέλεσμα του καθαρισμού και της απολύμανσης των μολυσμένων πόλεων, της βελτίωσης των συνθηκών υγιεινής και της στέγασης των αστέγων. Τα προγράμματα εμβολιασμού δεν είχαν καμία σχέση.

Οι θανατηφόρες πολιτικές της φαρμακοβιομηχανίας
Γιατί, λοιπόν, κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε ότι τα εμβόλια σώζουν ζωές; Η διάδοση της θεωρίας που πρεσβεύει ότι οι ιοί και τα βακτήρια προκαλούν ασθένειες, είναι ένα μέσο ελέγχου των μαζών, αφού διασπείρει συλλογικό φόβο. Και η διάδοση της συγκεκριμένης θεωρίας συνεπάγεται μυθώδη κέρδη. Κατά τη δεκαετία του 1960, ελλείψει επιδημιών, η βιομηχανία των εμβολίων γνώριζε υποχρηματοδότηση σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, καταστρώθηκε σχέδιο για την κατασκευή νέων ιών, οι οποίοι θα προκαλούσαν καρκίνο σε πειραματόζωα, δήθεν στο πλαίσιο της αντικαρκινικής έρευνας. Ωστόσο, η ανάμειξη ιογενών στελεχών με στόχο τη δημιουργία ιών που δεν υπάρχουν στη φύση, άνοιξε το δρόμο για την αποδιοργάνωση του ανοσοποιητικού συστήματος ακόμη και υγιών ατόμων. Όλα αυτά έγιναν προκειμένου να δημιουργηθούν νέες ασθένειες, για τις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει φυσική ανοσία.
Όταν αυτά τα χημικά κοκτέιλ εγχέονται στο αίμα, το ανοσοποιητικό σύστημα κατα- στέλλεται, οι κυτταρικοί πυρήνες διαλύονται και πυροδο- τείται η παραγωγή ανθρώπινων ρετροϊών, όπως ο ιός HIV. Μάλιστα, το AIDS είναι ένα τέτοιο συνταρακτικό, τραγικό παράδειγμα. Το 1962, επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο UCLA κατασκεύασαν έναν νέο ιό, ο οποίος προκαλεί καρκίνο στα ζώα (υποτίθεται στο πλαίσιο της αντικαρκινικής έρευνας). Συνδύασαν έναν ιό που προσβάλλει ζώα με τον ιό της ευλογιάς, προκειμένου να κατασκευαστεί ένα εμβόλιο ευλογιάς από μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία.
Το εμβόλιο χορηγήθηκε στην Αφρική ως φιλανθρωπική κίνηση, προκειμένου να εμβολιαστούν 125 εκατομμύρια άνθρωποι. Τρομερή φιλανθρωπία! Τα άτομα με αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα εμφάνισαν σοβαρά συμπτώματα ανοσοανεπάρκειας, τα οποία μετέπειτα εκλήφθηκαν ως AIDS. Από τα 125 εκατομμύρια άτομα που εμβολιάστηκαν, τα 98 εκατομμύρια εμφάνισαν AIDS. Αυτή η νέα ασθένεια αποδείχτηκε ιδιαίτερα προσοδοφόρα, ενώ αποτέλεσε και ένα δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί για τα πλούσια κράτη, που ανέκαθεν επιθυμούσαν την εξάρτηση των φτωχών χωρών από αυτά. Έτσι, οι αφρικανικές χώρες καλούνται να προμηθευτούν από τις δυτικές χώρες προφυλακτικά για τον έλεγχο των γεννήσεων, αλλά και δραστικά (δηλαδή, ανο- σοκατασταλτικά) φάρμακα για τη «θεραπεία» του AIDS.
Τα αντιρετροϊκά φάρμακα που πλέον χορηγούνταν μαζικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, αποτέλεσαν μέσο στραγγαλισμού της οικονομικής ανεξαρτησίας των φτωχών χωρών. Κατά συνέπεια, για να βοηθήσουν αυτές τις χώρες να «καταπολεμήσουν» τον φονικό ιό με τα πανάκριβα φάρμακά τους, οι αναπτυγμένες χώρες έπεισαν τις φτωχές να υπογράψουν συμφωνίες παραχώρησης σημαντικών δικαιωμάτων παραγωγής και φυσικών πόρων. Το παραμύθι με τους ιούς είναι αποδοτικό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών. Αυτό είναι αλήθεια. Το μόνο αντίδοτο στα βρόμικα παιχνίδια των πολιτικών και των φαρμακοβιομηχανιών είναι η ενημέρωση και η αποθυματοποίησή μας σε αυτό το θανάσιμο παιχνίδι εξουσίας.
Ο μύθος των εμβολίων
Αυτή είναι ίσως η πιο καταδικαστική, παρότι ειρωνική, μαρτυρία για τα εμβόλια. Πρόκειται για την εξομολόγηση του ανθρώπου που κατασκεύασε το πρώτο εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας – το εμβόλιο IPV, το οποίο περιέχει νεκρούς ιούς πολιομυελίτιδας. Σε ένα περιστατικό που καταγράφηκε και στο ιατρικό περιοδικό Science το 1977, ο δρ Τζόνας Σαλκ παραδέχτηκε ενώπιον υποεπιτροπής της Γερουσίας, ότι από το 1961 οι μαζικοί εμβολιασμοί κατά της πολιομυελίτιδας μόλυναν πολλούς ανθρώπους με τον ιό, στην Αμερική.
Επίσης, ο Σαλκ δήλωσε ότι «τα ζωντανά εμβόλια κατά της γρίπης και της πολιομυελίτιδας μπορούν να προκαλέσουν την ασθένεια για την οποία κατασκευάστηκαν (…) και το ζωντανό εμβόλιο κατά της ιλαράς και της παρωτίτιδας ενδέχεται να προκαλέσει σοβαρές παρενέργειες, στις οποίες συγκαταλέγεται η εγκεφαλίτιδα». Οι δηλώσεις του έχουν ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Οι υποστηρικτές των εμβολιασμών επισημαίνουν ότι ο επιστήμονας αναφερόταν στη «ζωντανή» μορφή του εμβολίου της πολιομυελίτιδας, το οποίο λαμβανόταν από το στόμα και αναπτύχθηκε από τον δρα Αλμπερτ Σέιμπιν το 1957, ενώ ο ίδιος είχε αναπτύξει το δικό του εμβόλιο IPV πριν από τέσσερα χρόνια.
Ωστόσο, ακόμη και αν αυτό ισχύει, είναι ανησυχητικό να ακούμε από έναν επιστήμονα, οι ανακαλύψεις του οποίου αποτελούν ορόσημο στην ιστορία του εμβολιασμού, ότι ένα εμβόλιο -όποιο και αν είναι αυτό- που χορηγείται μαζικά, μπορεί να προκαλέσει μεγάλο (ή έστω μικρό) αριθμό θανάτων. Θα επανέλθουμε σε αυτή τη διαμάχη στο 2ο Κεφάλαιο Τα ολέθρια λάθη της ιστορίας. Προς το παρόν, αρκεί να πούμε ότι εξαιτίας της δήλωσης του Σαλκ, η θεωρία του εμβολιασμού κλονίστηκε συθέμελα.
1. Ορισμός της νόσησης
Ας εξετάσουμε τον ορισμό της νόσησης, στο πλαίσιο του εμβολιασμού και της ανοσίας. Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι αν το άτομο νοσήσει από ορισμένες ασθένειες όπως η παρωτίτιδα, η ανεμοβλογιά και η οστρακιά, μετέπειτα αποκτά ισόβια ανοσία στη νόσο. Είναι σπανιότατο να νοσήσει δεύτερη φορά από παρωτίτιδα ή οστρακιά ένα άτομο που έχει νοσήσει ξανά στο παρελθόν από αυτές. Σε τι οφείλεται αυτό; Στο ότι η φύση έχει προικίσει τον ανθρώπινο οργανισμό με το θαυμαστό όπλο της ανοσίας, η οποία τον προστατεύει από τη στιγμή που θα προσβληθεί από μία συγκεκριμένη ασθένεια. Μέχρι να αποκαλυφθούν τα μυστικά του ανοσοποιητικού συστήματος, οι αρχές της ιατρικής που διατυπώθηκαν τον 19ο αιώνα βασίζονταν εν μέρει στις θεωρίες του Ιπποκράτη. Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, η νόσηση εκδηλώνεται μέσω ενδείξεων και συμπτωμάτων, τα οποία μεταφέρονται από τα εσωτερικά όργανα και το αίμα προς την επιφάνεια του σώματος, όπου παίρνουν τη μορφή εξανθήματος, αιματώματος ή βλεννωδών/πυωδών εκκρίσεων.
Αυτή η «αποβολή» του νοσογόνου παράγοντα θεωρείτο φυσική θεραπευτική απόκριση, η οποία αποκαθιστά τις ισορροπίες του οργανισμού. Και σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, αυτή η απόκριση λαμβάνει χώρα μόνο αφότου μετασχηματιστούν οι τοξικές ουσίες που παράγει ο νοσογόνος παράγοντας, κατά τη φλεγμονώδη διαδικασία. Η σύγχρονη επιστήμη ερεύνησε σε βάθος τις οξυδερκείς παρατηρήσεις του Ιπποκράτη, με επακόλουθο την ανακάλυψη των μηχανισμών της μόλυνσης, της φλεγμονής και της ίασης.
Τα συμπτώματα της νόσησης μπορούν όντως να προκληθούν από βλαπτικούς παράγοντες, όπως τα βακτήρια και οι ιοί. Ωστόσο, μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι τα μικρόβια είναι εχθροί, τους οποίους πρέπει να πολεμήσουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν νοσούμε όταν εκτιθέμεθα σε ένα βακτήριο ή έναν ιό. Νοσούμε όταν ο οργανισμός ανταποκρίνεται σε έναν νοσογόνο παράγοντα ή στη φλεγμονώδη διεργασία που αυτός πυροδοτεί. Αυτό σημαίνει ότι η νόσηση είναι ταυτόσημη της ίασης, αφού είναι μία μέθοδος του οργανισμού για την αποκατάσταση της ομοιόστασης. Η νόσηση είναι σαφής ένδειξη ότι ο οργανισμός προσπαθεί να αποκαταστήσει μια ανισορροπία που απειλεί την αποδοτικότητα και την επιβίωσή του.
Είναι ζωτικής σημασίας να τα κατανοήσουμε αυτά, γιατί καταρρίπτουν τη θεωρία του εμβολιασμού. Η φλεγμονώδης αντίδραση του οργανισμού απέναντι στη νόσηση, ουσιαστικά είναι θεραπευτική διεργασία. Τα συμπτώματα αποτελούν την προσπάθεια του οργανισμού να διαχειριστεί τις συσσωρευμένες τοξικές ουσίες, τα παραπροϊόντα του μεταβολισμού και τα αποδυναμωμένα ή φθαρμένα κύτταρα. Τελικά, οι αποκαλούμενοι «νοσογόνοι» παράγοντες βοηθούν τον οργανισμό να καταστρέψει και να αποβάλει επιβλαβές υλικό, επαναφέροντας τις ισορροπίες του.
Επιπρόσθετα, η δριμύτητα της απόκρισης ή η σφοδρό- τητα της πάθησης δεν καθορίζονται μόνο από τη φύση της ασθένειας, αλλά και από την κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος. Η θεραπευτική δύναμη του οργανισμού επηρεάζεται από πληθώρα παραγόντων, όπως η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου, τα πνευματικά του θεμέλια, η διατροφή, ο τρόπος ζωής, το περιβάλλον, κτλ. Σαφώς δεν εξαρτάται από το αν το άτομο έχει εμβολιαστεί για κάποιο λοιμώδες νόσημα.
Αν το ανοσοποιητικό σύστημα είναι αποδυναμωμένο, ο οργανισμός περιέρχεται σε συμφόρηση και κατακλύζεται από τοξίνες, ενώ ισχύει και το αντίστροφο. Κατά συνέπεια, οι παθογόνοι παράγοντες εισβάλλουν στον οργανισμό πιο εύκολα, με επακόλουθο να πυροδοτείται η διαδικασία της αποτοξίνωσης (δηλαδή, η νόσηση), παρότι η πλειονότητα των μικροβιακών «λοιμώξεων» ξεκινά σιωπηλά, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε. Σκεφτείτε το: Ο ανθρώπινος οργανισμός εκτίθεται σε πλήθος παθογόνων παραγόντων σε καθημερινή βάση, και μερικοί από αυτούς αποτελούν στελέχη (θεωρούμενων) φονικών ασθενειών. Αν η μικροβιακή λοίμωξη συνεπαγόταν πάντα νόσηση και θάνατο, η πλειονότητα των ανθρώπων δεν θα επιβίωνε.
Η μικροβιολογική θεωρία
Εντούτοις, πάνω σε αυτό το σκεπτικό, τον 19ο αιώνα, ο Γάλλος επιστήμονας Λουί Πα- στέρ διατύπωσε την ονομαστή μικροβιολογική θεωρία του, η οποία έκτοτε αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης ιατρικής και των εμβολιασμών. Ο Παστέρ ήταν ο πρώτος ερευνητής που διατύπωσε τη θεωρία ότι οι ασθένειες προκαλούνται από μικρόβια. Σύμφωνα με τον Παστέρ, τα μικρόβια «κυνηγούν» τον άνθρωπο, γιατί, προκειμένου να επιβιώσουν, πρέπει να απομυζήσουν δικούς μας πόρους.
Αρχικά πίστευε ότι οι λοιμώδεις/φλεγμονώδεις ασθένειες πλήττουν τον άνθρωπο εξαιτίας ενός μικροβίου που εισβάλλει στον οργανισμό. Ωστόσο, ανακάλεσε αυτή του τη θεωρία λίγο πριν πεθάνει. Στις μικροσκοπικές μελέτες των ιστών ξενιστών, ο Παστέρ, ο Ρόμπερτ Κοχ και οι συνάδελφοί τους, παρατήρησαν κατ’ επανάληψη ότι τα μικρόβια πολλαπλασιάζονταν, ενώ πολλά κύτταρα του ξενιστή πέθαιναν. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα μικρόβια επιτίθενται και καταστρέφουν υγιή κύτταρα, με επακόλουθο την έναρξη της νόσησης.
Παρότι η θεωρία του Παστέρ καταρρίφθηκε, είχε ήδη καθιερωθεί στον κόσμο της επιστήμης και είχε γίνει αποδεκτή από πολλούς ερευνητές και γιατρούς. Έτσι, ο μύθος ότι «τα μικρόβια προκαλούν ασθένειες» έγινε αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Σήμερα, αυτή η άποψη εξακολουθεί να θεωρείται θεμελιώδης «επιστημονική αλήθεια» στη σύγχρονη ιατρική. Ο Παστέρ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα βακτήρια προσελκύονται σε περιοχές με αυξημένο κυτταρικό θάνατο. Άλλωστε, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη φύση: τα βακτήρια προσελκύονται σε οργανικό υλικό υπό αποσύνθεση.
Οι μύγες, τα μυρμήγκια, τα κοράκια και οι γύπες, φυσικά και τα βακτήρια, προσελκύονται από το θάνατο. Αυτός είναι βασικός νόμος της φύσης. Γιατί το ανθρώπινο σώμα να αποτελεί εξαίρεση; Τα αποδυναμωμένα, φθαρμένα ή νεκρά κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού είναι εξίσου επιρρεπή στη μικροβιακή λοίμωξη με ένα υπέρμετρα ώριμο ή χτυπημένο φρούτο. Ο Παστέρ και οι ερευνητές που ακολούθησαν τα βήματά του, θεώρησαν τα μικρόβια ως αρπακτικά. Αν είχαν θεωρήσει ότι τα κύτταρα πεθαίνουν για μη εμφανείς βιοχημικούς λόγους (όπως η συσσώρευση τοξινών), θα είχαμε εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη νόσηση και την υγεία.
Το ανοσοποητικό σύστημα αγνοεί ή, τουλάχιστον, παρακάμπτει τη μικροβιολογική θεωρία του Παστέρ («μικρόβια = νόσηση»), χάρη στις θαυμαστές και, μερικές φορές, μυστηριώδεις θεραπευτικές του δυνάμεις.
Γιατί είναι εσφαλμένη
Είναι γεγονός ότι οι φλεγμονώδεις/ λοιμώδεις ασθένειες δεν μπορούν να καταλογιστούν στα μικρόβια, γιατί οφείλονται στις ευπαθείς όψεις του ανθρώπινου οργανισμού, οι οποίες καθιστούν αναγκαία την καταστροφή και το θάνατο. Είναι ζήτημα έμφασης. Παρότι τα μικρόβια πράγματι εμπλέκονται στη διεργασία της νόσησης, δεν επιθυμούν να μας βλάψουν, όπως υπέθεσε ο Παστέρ. Ούτε και είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι των λοιμωδών νοσημάτων.
Τα μικρόβια επιτίθενται στον άνθρωπο μόνο όταν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη τοξινών. Ο οργανισμός μας δεν μάχεται τα μικρόβια επειδή τα εκλαμβάνει ως εχθρό. Κατά παρόμοιο τρόπο, τα μικρόβια δεν εξαπολύουν σκόπιμα μάχη ενάντια στον άνθρωπο. Ουσιαστικά, ο ανθρώπινος οργανισμός περιέχει τουλάχιστον δεκαπλάσια βακτήρια απ’ ό,τι ανθρώπινα κύτταρα, και κανένα από αυτά δεν μας βλάπτει. Εκτιμάται ότι το ανθρώπινο έντερο φιλοξενεί 500-1.000 είδη βακτηρίων, και ότι άλλα τόσα ενδημούν στο δέρμα.
Όπως αναφέρθηκε στο περιοδικό Annual Review of Microbiology, η ανθρώπινη χλωρίδα είναι ένα σύνολο μικροοργανισμών (φιλικών και μη) που βρίσκονται στην επιφάνεια και στις βαθύτερες στοιβάδες του δέρματος, στο σάλιο και στον στοματικό βλεννογόνο, στον επιπεφυκότα και στη γαστρεντερική οδό. Μεταξύ άλλων, ο οργανισμός μας φιλοξενεί βακτήρια, μύκητες και μονοκύτταρα αρχαιο- βακτήρια. Η σχέση μεταξύ βακτηρίων και ανθρώπου δεν είναι μόνο συμβιωτική, αλλά και αμοιβαία ωφέλιμη.
Οι μικροοργανισμοί επιτελούν πλήθος χρήσιμων λειτουργιών, όπως η ζύμωση του πλεονάσματος του ενεργειακού υποστρώματος, η εκπαίδευση του ανοσοποιητικού συστήματος, η αποσόβηση της ανάπτυξης παρασίτων, η ρύθμιση της εντερικής χλωρίδας, η παραγωγή βιταμινών για τον ξενιστή (όπως η βιοτίνη και η βιταμίνη Κ) και η παραγωγή ορμονών, βάσει των οποίων ο ξενιστής αποθηκεύει λίπος. Χρειαζόμαστε τα βακτήρια, και μας χρειάζονται και αυτά.
Αν ο οργανισμός κατακλυστεί από τοξίνες και εγκλωβισμένα παραπροϊόντα του μεταβολισμού, τα κύτταρα στερούνται οξυγόνο και θρεπτικά στοιχεία, με επακόλουθο τη φθορά ή το θάνατό τους. Με μια ανοσοαπόκριση όπως ο υψηλός πυρετός ή η κόπωση, ο οργανισμός αποβάλλει τις βλαβερές ουσίες που, διαφορετικά, θα προκαλούσαν την πλήρη κατάρρευσή του. Η παρουσία και η δραστηριότητα των καταστροφικών μικροοργανισμών (δηλαδή, η μόλυνση) σε αυτή την περίσταση, προάγει τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού και είναι όχι μόνο φυσιολογική, αλλά και επιθυμητή.
Οι μικροοργανισμοί γίνονται «νοσογόνοι» μόνο σε εξα- σθενημένους οργανισμούς. Η νόσηση εμφανίζεται όταν υπάρχουν προβληματικές συνθήκες όπως η συσσώρευση τοξινών και άχρηστων παραπροϊόντων του μεταβολισμού, και η νόσος καθίσταται το φάρμακο που αποτοξινώνει τα προσβεβλημένα όργανα και συστήματα, αποκαθιστώντας την υγεία.
Σε περιστατικά ακραίας τοξίκωσης, σοβαρής συμφόρησης ή υπέρμετρης χρήσης φαρμάκων και εμβολίων, το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να περιέλθει σε τόσο σοβαρή συμφόρηση εξαιτίας των τοξινών που προσπαθεί να απο- βάλει, ώστε να μην είναι σε θέση να διασώσει τη ζωή του ατόμου. Στο χειρότερο σενάριο, το ανοσοποιητικό σύστημα δεν ανταποκρίνεται στις τοξίνες και τα βακτήρια, και δεν εμφανίζεται κανένα οξύ σύμπτωμα (πυρετός, φλεγμονή, πόνος ή άλλες ενδείξεις λοίμωξης). Αυτά τα άτομα ούτε καν προσβάλλονται από κρυολόγημα ή γρίπη, η οποία διαφορετικά θα απέβαλλε αυτές τις τοξίνες. Το αποτέλεσμα είναι μία χρόνια, εξουθενωτική ασθένεια, όπως η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, ο λύκος, η αρθρίτιδα και τα λοιπά «αυτοάνοσα» νοσήματα, ή ο θάνατος.
2. Η αλήθεια για τους ιούς
Σε αντίθεση με όσα θα ήθελε να πιστεύουμε η συμβατική ιατρική, οι ιοί δεν αποτελούν αιτία θανάτου. Αν ένα άτομο νοσήσει και είναι επιπλέον φορέας ενός ιού, η πάθηση δεν οφείλεται στον ιό. Η ασθένεια προϋπάρχει της ιογενούς λοίμωξης. Ο ρόλος των ιών είναι να επιφέρουν θεραπεία, όχι νόσηση. Τα συμπτώματα όπως αυτά που εκδηλώνει ο οργανισμός στην προσπάθειά του να θεραπευτεί (πυρετός, πονοκέφαλος, ζαλάδες, κόπωση, κτλ.) δεν είναι η ασθένεια αυτή καθαυτή. Η αύξηση της σωματικής θερμοκρασίας (πυρετός), για παράδειγμα, αποτελεί μία από τις αποδοτικότερες μεθόδους του οργανισμού για την αποβολή των τοξινών. Χάρη σε αυτή τη διαδικασία, ο οργανισμός καταφέρνει να αποβάλει βακτήρια, ιούς και μύκητες, που δεν τον εξυπηρετούν σε τίποτα.
Η γρίπη, φέρ’ ειπείν, αποτελεί το τελικό στάδιο θεραπείας μιας υποβόσκουσας πάθησης η οποία οφείλεται στη συσσώρευση τοξινών, στην κατάχρηση φαρμάκων, στην παρουσία βαρέων μετάλλων, όξινων παραπροϊόντων και νεκρών κυττάρων, καθώς και άλλων επιβλαβών παραγόντων που θα μπορούσαν να γίνουν απειλητικοί για τη ζωή. Η λοίμωξη απλώς διασπά επιβλαβείς ουσίες, όπως τα μέταλλα, τα φάρμακα, οι χημικές ουσίες, τα εντομοκτόνα, τα πρόσθετα τροφίμων και τα τρανς λιπαρά οξέα που υπάρχουν στα πιάτα των εστιατορίων και τα τυποποιημένα γεύματα, οι τεχνητές γλυκαντικές ύλες, κτλ.
Συνήθως, ορισμένες από αυτές τις τοξικές ουσίες διασπώνται από τον οργανισμό. Ωστόσο, η διάσπαση των περισσότερων από αυτές προϋποθέτει την ύπαρξη ορισμένων βακτηρίων. Βέβαια, μερικές χημικές ενώσεις διαλύονται και αποβάλλονται μόνο με συγκεκριμένους διαλύτες. Σε εκείνη τη φάση, ο οργανισμός είτε παρασκευάζει ιούς είτε επιτρέπει την εξάπλωσή τους σε όλο το σώμα μέσω του αίματος και της λέμφου. Δεν υπάρχει λόγος να καταστρέφουμε τους ιούς – είναι με το μέρος μας.
Οι ιοί είναι αδρανείς πρωτεΐνες, τις οποίες ο οργανισμός παράγει προκειμένου να επιτεθεί και να διαλύσει επιβλαβείς ουσίες. Σε αντίθεση με τα βακτήρια, οι ιοί δεν θεωρούνται έμβιοι οργανισμοί. Είναι μικροσκοπικές λωρίδες γενετικού υλικού -DNA και RNA- το οποίο είναι εγκλεισμένο σε περίβλημα (καψίδιο). Σε αντίθεση με τα βακτήρια, δεν αναπα- ράγονται, γιατί δεν διαθέτουν ούτε πεπτικό ούτε αναπαραγωγικό σύστημα.
Το ανθρώπινο σώμα παράγει περισσότερους διαλύτες όταν καλείται να διαλύσει επιβλαβείς ουσίες. Παύει να παρασκευάζει διαλύτες όταν υποχωρεί ο κίνδυνος της κυτταρικής συμφόρησης. Οι ιοί πάντα δρουν με αποτελεσματικό- τητα, όπως οι διαλύτες που υπάρχουν στα αραιωτικά των ελαιοχρωμάτων, και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της αποτοξίνωσης. Οι ιοί αναπαράγονται συνεχώς, επειδή ο οργανισμός τούς επιτίθεται. Εξουδετερώνονται όταν ο οργανισμός πάψει να τους χρειάζεται.
Συμπερασματικά, οι ιοί ενεργοποιούνται και πολλαπλασιάζονται μόνο σε έναν τοξινωμένο οργανισμό που αδυνατεί να αποβάλει μόνος του τα βακτήρια που τον έχουν κατακλύσει. Το ανθρώπινο σώμα δημιουργεί ιούς μόνο όταν επιβάλλεται να αποβάλει φαρμακευτικές ουσίες, συντηρητικά τροφίμων, περιβαλλοντικούς ρυπογόνους παράγοντες, βαρέα μέταλλα όπως ο υδράργυρος και το αλουμίνιο, εντομοκτόνα, αντιβιοτικά και ζωικά μέλη – δηλαδή, τα συστατικά που υπάρχουν σε όλα τα εμβόλια.
Προκειμένου να προστατευτεί, ο οργανισμός μπορεί να αποθηκεύσει έναν τεράστιο αριθμό διαφορετικών αδρανοποιημένων ιών, οι οποίοι ενεργοποιούνται όταν κριθεί αναγκαίο. Τότε αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται προκειμένου να επιτελέσουν το τόσο σημαντικό έργο τους. Ο οργανισμός αποβάλλει την πλειονότητα αυτών των ιών μόλις ολοκληρωθεί η αποτοξίνωσή του. Πιστεύεται ευρύτατα ότι το ανοσοποιητικό σύστημα παράγει αντισώματα για να εξουδετερώσει τους ιούς, αλλά αυτό δεν ισχύει. Αργότερα θα αναφερθούμε εκτενέστερα στα αντισώματα.
Ο εμβολιασμός με στόχο την παραγωγή αντισωμάτων αποτελεί επιθετική παρέμβαση στους θεμελιώδεις θεραπευτικούς μηχανισμούς του οργανισμού. Προσωπικά, θεωρώ ότι ο εμβολιασμός συνιστά ένα από τα πιο επικίνδυνα όπλα της σύγχρονης ιατρικής. Θεωρώ ότι είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής.

3. Τελικά, ποιος σώζει ζωές;
Στο σενάριο όπου το ανοσοποιητικό σύστημα αποκαθιστά τις λειτουργίες του οργανισμού, το άτομο βγαίνει υγιέστερο και δυνατότερο σε σχέση με πριν. Έχει αποκτήσει αυτό που ευρέως καλείται «ανοσία», αλλά δεν είναι απαραίτητα απρόσβλητο απ’ όλα τα μικρόβια. Μπορεί να σημαίνει ότι είναι υγιές και απαλλαγμένο από τοξίνες, και ότι, επομένως, δεν υπάρχει λόγος να ενεργοποιηθούν μικροοργανισμοί που πυροδοτούν αποτοξινωτικές, θεραπευτικές διεργασίες.
Πολλοί θεωρούν ότι σε αυτή τη φάση, το άτομο απέκτησε ανοσία στους μικροοργανισμούς που προκάλεσαν την «αποστολή διάσωσης». Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι το σώμα δεν αρρωσταίνει ξανά, επειδή αυξήθηκε η ζωτικότητά του. Κύριο μέλημα της εμβολιολογίας είναι η επίτευξη της εφ’ όρου ζωής ανοσίας για ένα λοιμώδες/φλεγμονώδες νόσημα, χωρίς να προηγηθεί νόσηση από αυτό.
Πιστεύεται ότι όταν παράγονται αντισώματα ενάντια σε συγκεκριμένους μικροοργανισμούς, το άτομο είναι αυτομάτως προστατευμένο από αυτούς. Ωστόσο, η σύγχρονη ιατρική δεν έχει αποδείξει αν η προστασία από τους μικροοργανισμούς οφείλεται στην παρουσία αντισωμάτων ή σε μία φυσιολογική, υγιή ανοσοαπόκριση, στόχος της οποίας είναι η αποτοξίνωση και αποκατάσταση των συμφορημέ- νων, φθαρμένων ιστών. Μάλλον ισχύει το τελευταίο, εκτός και αν τα δηλητήρια των εμβολίων παραλύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα. (Θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο άρθρο Υπάρχει συνωμοτικό σχέδιο; Ο εσωτερικός πόλεμος.)
Σύμφωνα με τη σύγχρονη μικροβιολογική θεωρία, μόνο αν ο αριθμός των μικροοργανισμών ή η ταχύτητα πολλαπλασιασμού τους φτάσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο, αυτά γίνονται αντιληπτά από το ανοσοποιητικό σύστημα, με επακόλουθο την παραγωγή αντισωμάτων για το συγκεκριμένο μικρόβιο.Ή μήπως υπάρχει κάποια εναλλακτική ερμηνεία για την παραγωγή αντισωμάτων;
Οι υψηλοί πληθυσμοί μικροοργανισμών δείχνουν ότι οι ιστοί έχουν υποστεί βλάβες ή αποδυναμώθηκαν εξαιτίας της συσσώρευσης όξινων παραπροϊόντων του μεταβολισμού ή κάποιας άλλης διαταραχής. Σε αυτό το επίπεδο μόλυνσης, η κατάσταση αρχίζει να βγαίνει εκτός ελέγχου. Τα μικρόβια πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, με επακόλουθο να επιστρατεύεται όλη η ισχύς του ανοσοποιητικού συστήματος. Είναι αυτό που η ιατρική αποκαλεί «οξεία φλεγμονή».
Εν γένει, τα συμπτώματα περιλαμβάνουν πυρετό, έκλυση στρεσογόνων ορμονών από τα επινεφρίδια, διέγερση της αιματικής ροής, καθώς και της κυκλοφορίας της λέμφου, απόχρεμψη πτυέλων και αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων στη φλεγμαίνουσα περιοχή (πληγή). Ο ασθενής αισθάνεται δυσφορία και ενδέχεται να πονάει, να έχει ναυτία, να κάνει εμετούς, να έχει διάρροια και να αισθάνεται αδυναμία και ρίγη.
Η εφίδρωση και αποβολή των νοσογόνων παραγόντων αποτελεί μία φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού, και μαρτυρά ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα. Με άλλα λόγια, η ασθένεια δείχνει ότι ο οργανισμός είναι σε θέση να διαχειριστεί επιτυχώς μια κρίση. Επίσης, αποτελεί ένδειξη ότι ο οργανισμός επιτρέπει και στηρίζει την ασθένεια, αντί να την καταστέλλει. Ένα πραγματικά άρρωστο άτομο δεν είναι σε θέση να εμφανίζει τέτοιου είδους θεραπευτικές αντιδράσεις.
Αφότου αντιμετωπίσουμε επιτυχώς την πρόκληση μίας λοιμώδους ασθένειας, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα προσβληθούμε ξανά από αυτήν. Κατά κάποιον τρόπο, η ασθένεια και η αντίδρασή μας σε αυτήν, μας χάρισαν ανοσία. Είναι αμφίβολο αν ο εμβολιασμός μπορεί να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα, υποχρεώνοντας τον οργανισμό να παράγει αντισώματα για ορισμένα μικρόβια που φαίνεται να προκαλούν μόλυνση, με επακόλουθο την εφ’ όρου ζωής ανοσία του ατόμου.
Από την άλλη, έχει αποδειχτεί επανειλημμένα ότι παρά τον εμβολιασμό για μία συγκεκριμένη ασθένεια, το εμβολιασμένο άτομο μπορεί να προσβληθεί από την ασθένεια από την οποία υποτίθεται ότι είναι απρόσβλητο. Το γεγονός ότι έχει αποδειχτεί πως η παρουσία αντισωμάτων για έναν συγκεκριμένο παθογόνο παράγοντα δεν προστατεύει το άτομο από τη λοίμωξη, θα έπρεπε να έχει εγείρει σοβαρές αμφιβολίες, τόσο στους γιατρούς όσο και στους ανειδίκευτους, σχετικά με την ευστάθεια των θεωριών της εμβολιολογίας. Δεν γίνεται να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο: τα αντισώματα είτε μας προστατεύουν είτε όχι.
Πώς γίνεται τόσα εμβολιασμένα άτομα, με μεγάλο αριθμό αντισωμάτων κοκίτη και παρωτίτιδας στο αίμα τους, να προσβάλλονται από αυτές τις παθήσεις, ενώ η εμβολιο- λογία επιμένει ότι είναι προστατευμένα από αυτά τα αντισώματα; Προφανώς, δεν μας έχουν πει όλη την αλήθεια.
Υπάρχουν περιστατικά του παρελθόντος όπου οι μαζικοί εμβολιασμοί κατά τη διάρκεια επιδημιών ή μετέπειτα, τελικά αύξησαν τον αριθμό των κρουσμάτων και τον επιπολασμό της νόσου, με συνέπεια χιλιάδες θανάτους. Σε πολλές περιπτώσεις, οι θάνατοι συσχετίζονται κατά τρόπο άμεσο με την έγχυση ενός συγκεκριμένου ιού, καθώς και των ζωικών μελών που χρησιμοποιήθηκαν για την καλλιέργεια του εμβολίου, των τοξικών χημικών και των μετάλλων, στο ανθρώπινο σώμα.
4. Αντισώματα από βλάβη οφειλόμενη σε εμβόλιο
Αν τα εμβόλια προκαλούν θανάτους και παράλυση σε ορισμένα άτομα, σαφώς και μπορούν να προκαλέσουν βλάβες σε άλλα, ακόμη και αν αυτές οι σοβαρές παρενέργειες δεν εμφανίζονται κατά τρόπο άμεσο. Όταν οι ιστοί υφίστανται βλάβες, ο οργανισμός πυροδοτεί μια διαδικασία για την επούλωση των πληγών, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει μια λοίμωξη, στο πλαίσιο της οποίας παθογόνα μικρόβια προάγουν την αποσύνθεση των νεκρών ή φθαρμένων κυττάρων.
Για να επιτευχθεί η επούλωση, ο οργανισμός οφείλει να επιστρατεύσει ανοσοκύτταρα και, ναι, αντισώματα, στην προσβεβλημένη περιοχή. Οι σχετικές επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι η συμμετοχή των λεμφοκυττάρων στην επούλωση των πληγών είναι μία δυναμική, διακριτή διαδικασία. Η επούλωση απο- τελείται από μία περίπλοκη, ιδιαίτερα συγκεκριμενοποιημένη σειρά καταστάσεων, στις οποίες συγκαταλέγονται η αιμόσταση, η διήθηση των φλεγμονωδών κυττάρων, η ανάπλαση των ιστών και η αναδόμηση. Για να επέλθει η ίαση, οφείλουμε να επιτρέψουμε σε αυτή τη συγκεκριμένη σειρά να ξεδιπλωθεί, χωρίς παρεμβάσεις.
Η επούλωση των πληγών έρχεται μετά την καταστροφή των ιστών. Σε αυτή τη διαδικασία, τα αντισώματα προσδένονται στους προσβεβλημένους ιστούς, γεγονός που ευοδώνει την «κατάποση» και καταστροφή των φθαρμένων ιστών από τα μακροφάγα (σημαντικός τύπος ανοσοκυττάρων). Τα κύτταρα-Β, τα οποία παράγουν και επιστρατεύουν αντισώματα στους τραυματισμένους ιστούς, επίσης μετέχουν στη διαδικασία της επούλωσης. Ουσιαστικά, μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε σε τεύχος του περιοδικού Immunology (Νοέμβριος 2009), δείχνει ότι η πλήρης επούλωση είναι ανέφικτη χωρίς τη συμμετοχή των αντισωμάτων. Ενδεικτικά, οι ερευνητές εντόπισαν το σύμπλεγμα αντισωμάτων ανοσοσφαιρίνη G1 (IgGl) να προσδένεται σε τραυματισμένους ιστούς.
Το γεγονός ότι ο οργανισμός παράγει αντισώματα για να αποκαταστήσει τραυματισμένους ιστούς, εγείρει ένα σημαντικό ερώτημα, το οποίο κλονίζει τα θεμέλια της σύγχρονης εμβολιολογίας. Και αν τα αντισώματα δεν παράγονται για την καταπολέμηση μικροοργανισμών, όπως οι ιοί και τα βακτήρια, αλλά για την αποκατάσταση βλαβών που προκαλούνται από τοξίνες, όξινα παραπροϊόντα του μεταβολισμού, χημικές ουσίες τροφίμων, φάρμακα, ή το φθόριο του πόσιμου νερού;
Στην περίπτωση τραυματισμού που προκαλείται από την ένεση του εμβολιασμού, όπως συμβαίνει σε όλους τους τραυματισμούς, πρέπει να παραχθούν αντισώματα προκειμένου να επουλωθούν οι ιστοί από την έγχυση τοξικών χημικών ουσιών όπως η φορμαλδεΰδη, οι αντιψυκτικοί παράγοντες, τα αντιβιοτικά και το φονικό κοκτέιλ συντηρητικών. Για να ενεργοποιηθεί η φλεγμονώδης αντίδραση του οργανισμού, η οποία είναι απαραίτητη για την επούλωση του τραύματος, η ένεση από μόνη της αρκεί.
Ωστόσο, αν το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ήδη αποδυναμωμένο, το εμβόλιο μπορεί να αποβεί θανατηφόρο. Έρευνα που διενεργήθηκε το 2004 δείχνει ότι 1 στα 500 παιδιά γεννιούνται με μία μορφή ανοσοανεπάρκειας, η οποία μπορεί να προκαλέσει απειλητική για τη ζωή αντίδραση μετά από εμβολιασμό (Journal of Molecular Diagnostics, Μάιος 2004, τόμος 6, αρ. 2, σελ. 59-83). Πόσοι γονείς γνωρίζουν αν το παιδί τους έχει αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα; Η πλειονότητα των γονιών και των γιατρών δεν έχουν επίγνωση του κινδύνου, γιατί η διάδοση αυτής της πληροφορίας θα ήταν ιδιαίτερα επιζήμια για τη βιομηχανία των εμβολίων.
Κάτι άλλο που αγνοούν οι γονείς, είναι ότι οι ιοί, τα βακτήρια, οι μύκητες και οι τοξικές ουσίες που εμπεριέχονται στα εμβόλια, μπορεί να παρέμβουν σε βασικούς γενετικούς μηχανισμούς. Αυτό ενδέχεται να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στο νου και/ή στο σώμα του παιδιού. Στις ΗΠΑ, τα παιδιά λαμβάνουν 36 εμβόλια πριν από το πέμπτο έτος της ηλικίας τους και 1 στα 91 παιδιά εμφανίζει αυτισμό. Οκτώ θάνατοι στους 1.000, σε παιδιά κάτω των 5 ετών, καταλογίζονται σε εμβολιασμό.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, στην Ισλανδία τα παιδιά λαμβάνουν 11 εμβόλια, μόλις 1 παιδί στα 11.000 εμφανίζει αυτισμό και 4 στα 1.000 παιδιά πεθαίνουν εξαιτίας εμβολιασμού. Το 1980, τα παιδιά λάμβαναν 8 εμβόλια και ο αυτισμός σπάνιζε. Σήμερα, η Ισλανδία καταλαμβάνει την πρώτη θέση παγκοσμίως στον τομέα της μακροβιότητας, ενώ οι ΗΠΑ καταλαμβάνουν την 34η θέση. Τα συμπεράσματα, δικά σας. Θα αναφερθούμε εκτενέστερα στη σύνδεση εμβολιασμού-αυτισμού.
Όλες οι εταιρείες που κατασκευάζουν εμβόλια ισχυρίζονται ότι η αυξημένη παραγωγή αντισωμάτων οφείλεται στην έκθεση του οργανισμού σε παθογόνο παράγοντα. Με δεδομένο το σχεδίασμά του θεραπευτικού συστήματος του οργανισμού (ανοσοποιητικό σύστημα) και των αποτελεσμάτων των επιστημονικών ερευνών που προαναφέρθηκαν, είναι πιθανό η παραγωγή αντισωμάτων μετά τον εμβολιασμό να οφείλεται στην αναγκαιότητα επούλωσης των τραυμάτων που προκαλούνται από τις τοξικές ουσίες του εμβολίου.
Σε αυτό το σημείο, τίθεται το εξής ερώτημα: Γιατί τα αντισώματα φέρουν το πρόθεμα «αντί», εφόσον ο οργανισμός τα χρησιμοποιεί για να αυτοθεραπευτεί; Θεωρώ ότι είναι ορθότερο να καλούνται «προσώματα», αφού δεν χρησιμοποιούνται ενάντια σε κάτι, αλλά για κάτι. Αποτελούνται και εκκρίνονται από κύτταρα του πλάσματος του αίματος, που προέρχονται από τα κύτταρα-Β του ανοσοποιητικού συστήματος, τα οποία επιφέρουν θεραπεία διαταραχών που οφείλονται σε συσσώρευση τοξινών. Τα εμβόλια περιέχουν τοξικές ουσίες, ζωικά μέλη και άλλο ξένο υλικό, το οποίο ο οργανισμός καλείται να αναγνωρίσει ως αντιγόνα.
Εν γένει, τα αντιγόνα είναι πρωτεΐνες ή πολυσακχαρίτες. Προσδένονται σε συγκεκριμένες περιοχές πρόσδεσης ενός αντισώματος. Τα αντιγόνα μπορεί να αποτελούνται από διάφορα τμήματα (περίβλημα, καψίδιο, κυτταρικό τοίχωμα, μαοτίγιο, ινίδια και τοξίνες) βακτηρίων, ιών και άλλων μικροοργανισμών. Στα μη-μικροβιακά αντιγόνα συγκαταλέγονται η γύρη, το ασπράδι του αυγού, ορισμένα ζωικά συστατικά όπως οι τρίχες και τα φτερά, οι φυτικές τοξίνες, κτλ.
Στόχος ενός εμβολίου, το οποίο μπορεί να περιέχει πολλά διαφορετικά αντιγόνα, είναι η αύξηση της παραγωγής των αντιγόνων, προκειμένου να επιτευχθεί η αποκαλούμενη «επίκτητη ανοσία». Ωστόσο, μέχρι στιγμής καμία τυχαιο- ποιημένη, διπλά τυφλή μελέτη δεν έχει επιβεβαιώσει ότι τα εμβόλια προσφέρουν υψηλό επίπεδο ανοσίας, συγκριτικά με ένα πλασέμπο ή με καμία παρέμβαση. Αναρωτιέμαι γιατί δεν έχει διενεργηθεί ποτέ μία τέτοια μελέτη. Το επιχείρημα του Αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης της Νόσησης (CDC) συνίσταται στο ότι μία τέτοια μελέτη είναι «ανήθικη».
Και ερωτώ: Είναι ηθικό να εμβολιάζονται εκατοντάδες εκατομμύρια ανυποψίαστα άτομα, μεταξύ αυτών και παιδιά, σε ετήσια βάση, με εμβόλια αμφίβολης αποτελεσματικότητας στην πρόληψη των λοιμωδών νοσημάτων, τα οποία μάλιστα εικάζεται ότι προκαλούν σοβαρές παρενέργειες; Νομίζω ότι επιτρέπουμε την ύπαρξη δύο μέτρων και δύο σταθμών και τη νομιμοποίηση των μαζικών πειραμάτων, προκειμένου να παραβλεφθεί η εύλογη ερώτηση των γονιών που ανησυχούν για την ασφάλεια των παιδιών τους: «Πού είναι τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο εμβολιασμός θα βελτιώσει την ανοσία και την υγεία του παιδιού μου;» Θα πρέπει να επαναπαυόμαστε στα καθησυχαστικά λόγια των γιατρών;
Ας δούμε την άποψη μίας ειδικού, η οποία ήταν μέσα στα πράγματα όσο λίγοι. Με την ιδιότητα της συντάκτριας του περιοδικού New England Journal of Medicine επί δύο δεκαετίες, η δρ Μάρσια Αντζελ δήλωσε: «Είναι αδύνατον να πιστέψουμε τα αποτελέσματα των κλινικών ερευνών που δημοσιεύονται, ή να εμπιστευτούμε την κρίση διαπρεπών γιατρών ή τις υποδείξεις των επίσημων ιατρικών φορέων».
Το γεγονός είναι ότι τα εμβόλια καταστέλλουν και αποδιοργανώνουν συστηματικά το ανοσοποιητικό σύστημα. Και αυτό αποδεικνύεται από πραγματικά επιστημονικά στοιχεία. Αναφέρομαι σε στοιχεία που δεν έχουν αλλοιωθεί προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα ορισμένων.
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ
Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΑΝΑΓΚΗ
MORITZ ANDREAS
Επί πολλές δεκαετίες, πιστεύαμε ότι τα εμβόλια έχουν εξαλείψει τα πιο τρομερά λοιμώδη νοσήματα, συμπεριλαμβανομένης της πολιομυελίτιδας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να τεκμηριώνουν αυτή την αντίληψη. Από την άλλη, αδιαμφισβήτητα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι τα παιδικά εμβόλια, τα αντιγριπικά και τα λοιπά εμβόλια, ευθύνονται για τη σοβαρή μείωση της φυσικής ανοσίας σε εκατομμύρια παιδιά και ηλικιωμένους. Με κάθε λαμβανόμενο εμβόλιο, το ανοσοποιητικό σύστημα αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο, με επακόλουθο να αποδιοργανωθεί και να ευνοηθεί η εμφάνιση εκφυλιστικών νοσημάτων.
Στη Συνωμοσία των Εμβολίων, ο Andreas Moritz παραθέτει αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία που δείχνουν ότι:
-Τα εμβόλια συντελούν στη διάδοση των περισσότερων σύγχρονων ασθενειών
-Ο παιδικός εμβολιασμός, το αντιγριπικό εμβόλιο και τα λοιπά εμβόλια αποδιοργανώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα
-Η μεγάλη έξαρση των αλλεργιών, της αρθρίτιδας, του άσθματος, του αυτισμού, της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης, του καρκίνου, του διαβήτη (βρεφικής και παιδικής ηλικίας), των νεφροπαθειών, των αποβολών, των νευρολογικών και αυτοάνοσων νοσημάτων, καθώς και του συνδρόμου αιφνίδιου βρεφικού θανάτου, συνδέεται άμεσα με τον εμβολιασμό
-Τα εμβολιασμένα παιδιά εμφανίζουν 120% περισσότερο άσθμα. 317% περισσότερο σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. 185% περισσότερες νευρολογικές διαταραχές και 146% περισσότερο αυτισμό, συγκριτικά με τα μη εμβολιασμένα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

πηγή