Το θεμελιώδες έργο της Hannah Arendt The Origins of Totalitarianism (1948) κάνει μια συγκινητική ανάγνωση στον κόσμο που βλέπουμε να αναπτύσσεται γύρω μας το έτος 2021. Πράγματι, βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο επικών διαστάσεων όπου η ουσία του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος είναι διακυβεύεται.
«Η ολοκληρωτική προσπάθεια για παγκόσμια κατάκτηση και ολοκληρωτική κυριαρχία ήταν η καταστροφική διέξοδος από όλα τα αδιέξοδα. Η νίκη του μπορεί να συμπέσει με την καταστροφή της ανθρωπότητας. όπου κι αν έχει κυριαρχήσει, έχει αρχίσει να καταστρέφει την ουσία του ανθρώπου». – Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1948
Αν και είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι –τουλάχιστον στη Δύση– βρισκόμαστε και πάλι κάτω από τον ζυγό ολοκληρωτικών καθεστώτων συγκρίσιμων με αυτά που γνωρίζουμε τόσο καλά από τον 20ό αιώνα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα παγκόσμιο παράδειγμα που αναδεικνύει σταθερά διευρυνόμενες ολοκληρωτικές τάσεις, και αυτές δεν χρειάζεται καν να σχεδιάζονται σκόπιμα ή κακόβουλα.
Όπως θα συζητήσουμε αργότερα, οι σύγχρονοι οδηγοί τέτοιων ολοκληρωτικών τάσεων είναι ως επί το πλείστον πεπεισμένοι –με την υποστήριξη των μαζών– ότι κάνουν το σωστό γιατί ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι είναι καλύτερο για τους ανθρώπους στο εποχή υπαρξιακής κρίσης. Ο ολοκληρωτισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία που μπορεί εύκολα να εξαπλωθεί στην κοινωνία χωρίς να το αντιληφθεί αρχικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού και πριν είναι πολύ αργά. Στο βιβλίο της, Hannah Arendt περιγράφει σχολαστικά τη γένεση των ολοκληρωτικών κινημάτων που τελικά μεγάλωσε στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20 ου αιώνα στην Ευρώπη και την Ασία, και την ανείπωτη πράξεις γενοκτονίας και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας αυτό τελικά οδήγησε σε.
Όπως σίγουρα θα μας προειδοποιούσε η Άρεντ, δεν πρέπει να παραπλανηθούμε από το γεγονός ότι δεν βλέπουμε σήμερα στη Δύση καμία από τις θηριωδίες που ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του κομμουνισμού υπό τον Στάλιν ή του Μάο και του ναζισμού υπό τον Χίτλερ. Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν προηγηθεί από μια σταδιακή εξάπλωση μαζικής ιδεολογίας και τις επακόλουθες ιδεολογικές εκστρατείες και μέτρα που επιβλήθηκαν από το κράτος που προωθούν φαινομενικά «δικαιολογημένα» και «επιστημονικά αποδεδειγμένα» μέτρα και ενέργειες ελέγχου με στόχο τη μόνιμη επιτήρηση και, τελικά, τον σταδιακό αποκλεισμό ορισμένων ατόμων. από (τμήματα) της κοινωνίας επειδή αποτελούσαν «κίνδυνο» για τους άλλους ή τόλμησαν να σκεφτούν έξω από αυτό που θεωρούνταν αποδεκτό.
Στο βιβλίο του The Demon in Democracy – Totalitarian Temptations in Free Societies , ο Πολωνός δικηγόρος και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ryszard Legutko δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι υπάρχουν ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ πολλών από τις δυναμικές στα κομμουνιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες, όταν παρατηρεί: «Ο κομμουνισμός και η φιλελεύθερη δημοκρατία αποδείχτηκαν οντότητες που ενώνουν τα πάντα που υποχρεώνουν τους οπαδούς τους πώς να σκέφτονται, τι να κάνουν, πώς να αξιολογούν τα γεγονότα, τι να ονειρεύονται και ποια γλώσσα να χρησιμοποιούν».
Αυτή είναι επίσης η δυναμική που βλέπουμε να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας σήμερα. Κάθε αναγνώστης, αλλά ιδιαίτερα οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, που ενδιαφέρονται για την ανθρώπινη ελευθερία, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, θα πρέπει να διαβάσουν προσεκτικά το Κεφάλαιο 11 με θέμα «Το Ολοκληρωτικό Κίνημα» στο πολύκροτο βιβλίο της Hannah Arendt. Εξηγεί πόσο καιρό πριν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πάρουν την πραγματική εξουσία και θέσουν τον πλήρη έλεγχο, οι αρχιτέκτονες και οι δημιουργοί τους έχουν ήδη προετοιμάσει υπομονετικά την κοινωνία –όχι απαραίτητα με συντονισμένο τρόπο ή έχοντας κατά νου αυτόν τον τελικό στόχο– για την εξαγορά. Το ίδιο το ολοκληρωτικό κίνημα καθοδηγείται από την επιθετική και ενίοτε βίαιη προώθηση μιας ορισμένης κυρίαρχης ιδεολογίας, μέσω της αδυσώπητης προπαγάνδας, της λογοκρισίας και της ομαδικής σκέψης. Περιλαμβάνει επίσης πάντα μεγάλα οικονομικά και χρηματοοικονομικά συμφέροντα.
Αν και υπάρχει φυσικά τεράστια διαφορά μεταξύ των κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων του 21ου αιώνα που βλέπουμε στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, και των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών με τις αυξανόμενες ολοκληρωτικές τους τάσεις, αυτό που φαίνεται να είναι το ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ των δύο συστημάτων σήμερα πιστεύεται τον έλεγχο και τη συμπεριφορική διαχείριση των πληθυσμών του. Αυτή η εξέλιξη έχει ενισχυθεί σημαντικά μέσω αυτού που επινοήθηκε από την καθηγήτρια του Χάρβαρντ Shoshana Zuboff ως « καπιταλισμός επιτήρησης.» Ο καπιταλισμός επιτήρησης, γράφει ο Zuboff, είναι «[ένα] κίνημα που στοχεύει να επιβάλει μια νέα συλλογική τάξη βασισμένη στην απόλυτη βεβαιότητα». Είναι επίσης –και εδώ δεν μασάει τα λόγια της– «[μια] απαλλοτρίωση κρίσιμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που γίνεται καλύτερα κατανοητό ως πραξικόπημα άνωθεν: ανατροπή της λαϊκής κυριαρχίας». Το σύγχρονο κράτος και οι σύμμαχοί του, κομμουνιστές, φιλελεύθεροι ή άλλοι, έχουν –για τους παραπάνω και άλλους λόγους– μια ακόρεστη επιθυμία να συλλέγουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων για πολίτες και πελάτες και να χρησιμοποιούν αυτά τα δεδομένα εκτενώς για έλεγχο και επιρροή.
Από την εμπορική πλευρά, έχουμε όλες τις πτυχές της παρακολούθησης της συμπεριφοράς και των προτιμήσεων των ανθρώπων στο Διαδίκτυο, που εξηγούνται έξοχα στο ντοκιμαντέρ The Social Dilemma , φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με την πραγματικότητα ότι «Ποτέ πριν μια χούφτα σχεδιαστές τεχνολογίας δεν είχαν τέτοιο έλεγχο στον τρόπο με τον οποίο δισεκατομμύρια σκεφτόμαστε, ενεργούμε και ζούμε τη ζωή μας». Ταυτόχρονα βλέπουμε σε λειτουργία το σύστημα «κοινωνικής πίστωσης» που κυκλοφόρησε από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα που χρησιμοποιεί μεγάλα δεδομένα και μόνιμα ζωντανά πλάνα CCTV για τη διαχείριση της συμπεριφοράς των ανθρώπων σε δημόσιους χώρους μέσω ενός συστήματος βραβείων και τιμωριών.
Ο υποχρεωτικός κωδικός QR που εισήχθη για πρώτη φορά στην Κίνα το 2020 και στη συνέχεια σε φιλελεύθερα δημοκρατικά κράτη σε όλο τον κόσμο το 2021, για τη μόνιμη παρακολούθηση της κατάστασης της υγείας των ανθρώπων και ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στην κοινωνία, είναι το τελευταίο και βαθιά ανησυχητικό φαινόμενο αυτής της ίδιας επιτήρησης. καπιταλισμός. Εδώ η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της απλής τεχνοκρατίας και του ολοκληρωτισμού σχεδόν εξαφανίζεται υπό το πρόσχημα της «προστασίας της δημόσιας υγείας». Ο επί του παρόντος επιχειρούμενος αποικισμός του ανθρώπινου σώματος από το κράτος και τους εμπορικούς εταίρους του, που ισχυρίζονται ότι έχουν κατά νου τα καλύτερα συμφέροντά μας, είναι μέρος αυτής της ανησυχητικής δυναμικής. Πού πήγε ξαφνικά το προοδευτικό μάντρα «Το σώμα μου, η επιλογή μου»;
Τι είναι λοιπόν ο ολοκληρωτισμός; Είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης (ένα ολοκληρωτικό καθεστώς), ή ένα σύστημα αυξανόμενου ελέγχου που εφαρμόζεται διαφορετικά (ένα ολοκληρωτικό κίνημα) – που παρουσιάζεται σε διαφορετικές μορφές και σε διαφορετικά επίπεδα της κοινωνίας – που δεν ανέχεται ατομική ελευθερία ή ανεξάρτητη σκέψη και που τελικά επιδιώκει να υποτάσσει και να κατευθύνει πλήρως όλες τις πτυχές της ατομικής ανθρώπινης ζωής. Σύμφωνα με τα λόγια του Dreher, ο ολοκληρωτισμός «είναι ένα κράτος στο οποίο δεν μπορεί να επιτραπεί να υπάρχει τίποτα που να έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη ιδεολογία μιας κοινωνίας».
Στη σύγχρονη κοινωνία, όπου βλέπουμε αυτό το δυναμικό σε μεγάλο βαθμό στην εργασία, η χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη των ολοκληρωτικών τάσεων να πάρουνε με τρόπους που 20 ου ιδεολόγοι αιώνα θα μπορούσε μόνο να ονειρευτεί. Επιπλέον, συνοδεύοντας τον ολοκληρωτισμό σε οποιοδήποτε στάδιο, συμβαίνει θεσμοθετημένη απανθρωποποίηση και είναι η διαδικασία κατά την οποία ολόκληρο ή μέρος του πληθυσμού υπόκειται σε πολιτικές και πρακτικές που παραβιάζουν διαρκώς την αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και που μπορεί τελικά να οδηγήσουν σε αποκλεισμό και κοινωνική ή, στη χειρότερη περίπτωση, φυσική εξόντωση.
Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε πιο προσεκτικά μερικές από τις βασικές αρχές του ολοκληρωτικού κινήματος όπως τις περιγράφει η Hannah Arendt και πώς αυτό επιτρέπει τη δυναμική της θεσμοθετημένης απανθρωποποίησης που παρατηρούμε σήμερα. Εν κατακλείδι, θα δούμε εν συντομία τι μπορεί να μας πει η ιστορία και η ανθρώπινη εμπειρία για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον ζυγό του ολοκληρωτισμού και τις απανθρωπιστικές πολιτικές της.
Ο αναγνώστης πρέπει να καταλάβει ότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση δεν σύγκρισης ή εξισώνοντας τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20 ου αιώνα και τις θηριωδίες τους σε ό, τι βλέπω και την αύξηση των ολοκληρωτικών τάσεων και ως αποτέλεσμα των πολιτικών σήμερα. Αντίθετα, όπως είναι ο ρόλος ενός ισχυρού ακαδημαϊκού λόγου, θα ρίξουμε μια κριτική ματιά σε αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην κοινωνία σήμερα και θα αναλύσουμε σχετικά ιστορικά και πολιτικά φαινόμενα που θα μπορούσαν να μας καθοδηγήσουν για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την παρούσα εξέλιξη των γεγονότων που , εάν δεν διορθωθεί, δεν προμηνύεται καλό για ένα μέλλον ελευθερίας και κράτους δικαίου.
Ι. Η λειτουργία του ολοκληρωτισμού
Όταν μιλάμε για «ολοκληρωτισμό», η λέξη χρησιμοποιείται σε αυτό το πλαίσιο για να περιγράψει το σύνολο μιας πολιτικής ιδεολογίας που μπορεί να παρουσιαστεί σε διαφορετικές μορφές και στάδια, αλλά που έχει πάντα τον απώτερο στόχο τον απόλυτο έλεγχο των ανθρώπων και της κοινωνίας. Όπως περιγράφηκε παραπάνω, η Hannah Arendt διακρίνει μέσα στον ολοκληρωτισμό μεταξύ του ολοκληρωτικού κινήματος και του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Προσθέτω σε αυτό κατηγοριοποιώντας αυτό που πιστεύω ότι είναι ένα πρώιμο στάδιο του ολοκληρωτικού κινήματος, που ονομάζεται «ολοκληρωτικές τάσεις» από τον Λεγκούτκο, και που αποκαλώ ιδεολογικό ολοκληρωτισμό σε σχέση με τις τρέχουσες εξελίξεις. Για να έχει την ευκαιρία να πετύχει ο ολοκληρωτισμός, μας λέει η Hannah Arendt, χρειάζονται τρία κύρια και στενά αλληλένδετα φαινόμενα: το μαζικό κίνημα, ο ηγετικός ρόλος της ελίτ στην καθοδήγηση αυτών των μαζών και η χρήση της αδυσώπητης προπαγάνδας.
Οι μοναχικές μάζες
Για την εγκαθίδρυση και την αντοχή του, ο ολοκληρωτισμός εξαρτάται ως πρώτο βήμα από τη μαζική υποστήριξη που αποκτάται μέσω του παιχνιδιού με μια αίσθηση μόνιμης κρίσης και φόβου στην κοινωνία. Αυτό στη συνέχεια τροφοδοτεί την παρόρμηση των μαζών να ζητούν από τους υπεύθυνους να λαμβάνουν συνεχώς «μέτρα» και να επιδεικνύουν ηγετικό ρόλο για να αποκρούσουν την απειλή που έχει αναγνωριστεί ότι θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την κοινωνία. Οι υπεύθυνοι μπορούν «να παραμείνουν στην εξουσία μόνο εφόσον συνεχίσουν να κινούνται και να θέσουν σε κίνηση τα πάντα γύρω τους». Ο λόγος για αυτό είναι ότι τα ολοκληρωτικά κινήματα βασίζονται στην κλασική αποτυχία των κοινωνιών σε όλη την ανθρώπινη ιστορία να δημιουργήσουν και να υποστηρίξουν μια αίσθηση κοινότητας και σκοπού, αντί να εκτρέφουν απομονωμένα, εγωκεντρικά ανθρώπινα όντα χωρίς σαφή γενικό σκοπό στη ζωή.
Οι μάζες που ακολουθούν το ολοκληρωτικό κίνημα χάνονται και ως αποτέλεσμα αναζητούν μια ξεκάθαρη ταυτότητα και έναν σκοπό ζωής που δεν βρίσκουν στις σημερινές τους συνθήκες: «Ο κοινωνικός εξατομίκευση και η ακραία εξατομίκευση προηγήθηκαν του μαζικού κινήματος (..). Το κύριο χαρακτηριστικό του μαζικού ανθρώπου δεν είναι η ωμότητα και η οπισθοδρόμηση, αλλά η απομόνωση και η έλλειψη κανονικών κοινωνικών σχέσεων. ”
Πόσο οικείο ακούγεται αυτό σε κάθε άτομο που παρατηρεί τη σύγχρονη κοινωνία. Σε μια εποχή όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οτιδήποτε άλλο παρουσιάζεται στις οθόνες δίνουν τον τόνο πάνω από όλα και όπου τα έφηβα κορίτσια πέφτουν σε κατάθλιψηκαι αυξημένες απόπειρες αυτοκτονίας λόγω της έλλειψης "μου αρέσει" στον λογαριασμό τους στο Instagram, βλέπουμε πράγματι ένα ανησυχητικό παράδειγμα αυτής της έλλειψης κανονικών σχέσεων που αντίθετα προορίζονταν να περιλαμβάνουν προσωπικές συναντήσεις που οδηγούσαν σε βαθιές ανταλλαγές. Στις κομμουνιστικές κοινωνίες το Κόμμα είναι που σκοπεύει να καταστρέψει τους θρησκευτικούς, κοινωνικούς και οικογενειακούς δεσμούς για να δημιουργήσει θέση για έναν πολίτη που μπορεί να υποταχθεί πλήρως από το κράτος και τις επιταγές του Κόμματος, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα. Στις ηδονιστικές και υλιστικές δυτικές κοινωνίες αυτή η ίδια καταστροφή συμβαίνει με διαφορετικά μέσα και κάτω από το νεομαρξιστικό πρόσχημα της ασταμάτητης «προόδου», όπου η τεχνολογία και ο ψευδής ορισμός του σκοπού της επιστήμης διαβρώνουν την κατανόηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος: γεγονός», γράφει ο Dreher, «Αυτή η τεχνολογία και η κουλτούρα που προέκυψε από αυτήν αναπαράγει την εξατομίκευση και τη ριζική μοναξιά που οι ολοκληρωτικές κομμουνιστικές κυβερνήσεις συνήθιζαν να επιβάλλουν στους αιχμάλωτους λαούς τους για να τους διευκολύνουν στον έλεγχο». Όχι μόνο το smartphone και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μείωσαν δραστικά την πραγματική ανθρώπινη αλληλεπίδραση, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει οποιοσδήποτε δάσκαλος ή γονέας μαθητών, αλλά το κοινωνικό πλαίσιο έχει επιδεινωθεί δραματικά τον τελευταίο καιρό μέσω άλλων σημαντικών αλλαγών στην κοινωνία.
Η διαρκώς αυξανόμενη αστυνόμευση της γλώσσας, των απόψεων και της επιστημονικής πληροφόρησης της Μεγάλης τεχνολογίας και της κυβέρνησης στην πανδημία SARS-CoV-2, συνοδευόμενη από ένα επίπεδο λογοκρισίας που δεν έχει παρατηρηθεί από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει μειώσει και εξαθλιώνει σημαντικά τον δημόσιο λόγο και σοβαρά υπονόμευσε την εμπιστοσύνη στην επιστήμη, την πολιτική και την κοινότητα.
Το 2020 και το 2021, ως επί το πλείστον καλοπροαίρετα αλλά συχνά κακώς εννοούμενα μέτρα Corona που επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση, όπως lockdown, εντολές μάσκας, απαιτήσεις εισόδου σε δημόσιες εγκαταστάσεις και εντολές εμβολίων κατά της Corona έχουν περιορίσει περαιτέρω μαζικά την απρόσκοπτη ανθρώπινη αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε κοινωνία να να διατηρήσει και να ενισχύσει τον κοινωνικό του ιστό. Όλες αυτές οι εξωτερικά επιβεβλημένες εξελίξεις συνεισφέρουν από διαφορετικές κατευθύνσεις στα ανθρώπινα όντα, ιδιαίτερα στους νέους, που στερούνται όλο και πιο διαρκώς από αυτές τις «κανονικές κοινωνικές σχέσεις» για τις οποίες μιλά η Hannah Arendt. Φαινομενικά χωρίς εναλλακτικές λύσεις, αυτό με τη σειρά του οδηγεί μεγάλες ομάδες του πληθυσμού –οι περισσότεροι από τους οποίους δεν το συνειδητοποιούν καν– στην αγκαλιά των ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Αυτά τα κινήματα, ωστόσο, σύμφωνα με τα λόγια της Arendt, «απαιτούν συνολική, απεριόριστη, άνευ όρων,
Ο τελικός στόχος του ολοκληρωτισμού, εξηγεί, είναι η μόνιμη κυριαρχία των ανθρώπινων όντων εκ των έσω, εμπλέκοντας έτσι κάθε πτυχή της ζωής, όπου οι μάζες πρέπει να διατηρούνται διαρκώς σε κίνηση αφού «ένας πολιτικός στόχος που θα αποτελούσε το τέλος του κίνηση απλά δεν υπάρχει». Χωρίς να επιθυμούμε με κανέναν τρόπο να υποβαθμίσουμε τη σοβαρότητα και τον επείγοντα χαρακτήρα αυτών των θεμάτων από μόνα τους, ή την ανάγκη ως κοινωνία να επινοήσει τρόπους αντιμετώπισης υπαρξιακών απειλών που προκύπτουν από αυτά, οι πολιτικές αφηγήσεις και τα μέσα ενημέρωσης της Corona αποτελούν παραδείγματα τέτοιου ιδεολογικού ολοκληρωτισμού που θέλει να ελέγξει πλήρως το πώς σκέφτονται, μιλούν και ενεργούν τα ανθρώπινα όντα σε αυτόν τον τομέα της ζωής, κρατώντας τους σε διαρκή άγχος μέσω καλά προγραμματισμένων τακτικών δραματικών ενημερώσεων ειδήσεων (Ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται γι' αυτό με επιτυχία σε όλο τον κόσμο είναι οι συνεχείς καλοπροβικές συνεντεύξεις Τύπου από υπουργούς με κουστούμια πίσω από πλεξιγκλάς και πλαισιωμένους από ειδικούς και κρατικές σημαίες) , εργαλειοποίησαν σπαραξικάρδιες ιστορίες και εκκλήσεις για άμεση δράση («μέτρα»), αντιμετώπιση (αντιληπτών ή πραγματικών) νέων απειλών για το άτομό τους, για την υπόθεσή τους και για την κοινωνία συνολικά. Ο φόβος είναι η κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από τη διατήρηση αυτού του διαρκούς άγχους και του ακτιβισμού. στον σκοπό τους και στην κοινωνία συνολικά. Ο φόβος είναι η κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από τη διατήρηση αυτού του διαρκούς άγχους και του ακτιβισμού. στον σκοπό τους και στην κοινωνία συνολικά. Ο φόβος είναι η κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από τη διατήρηση αυτού του διαρκούς άγχους και του ακτιβισμού.
Ο ρόλος της ελίτ
Στη συνέχεια, η Hannah Arendt εξηγεί τι είναι ένα ανησυχητικό φαινόμενο των ολοκληρωτικών κινημάτων, καθώς είναι η τεράστια έλξη που ασκεί στις ελίτ, ο «τρομακτικός κατάλογος διακεκριμένων ανδρών που ο ολοκληρωτισμός μπορεί να συγκαταλέγει στους συμπαθούντες, τους συνταξιδιώτες και τα εγγεγραμμένα μέλη του κόμματός του. . Αυτή η ελίτ πιστεύει ότι αυτό που απαιτείται για την επίλυση των οξέων προβλημάτων που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η κοινωνία είναι η ολοκληρωτική καταστροφή, ή τουλάχιστον ο ολοκληρωτικός επανασχεδιασμός, όλων όσων θεωρούνταν κοινή λογική, λογική και καθιερωμένη σοφία μέχρι αυτό το σημείο.
Όσον αφορά την κρίση του κορωνοϊού, η γνωστή ικανότητα του ανθρώπινου σώματος να οικοδομεί φυσική ανοσία έναντι των περισσότερων ιών που έχει ήδη αντιμετωπίσει δεν θεωρείται πλέον με κανέναν τρόπο σχετική από εκείνους που επιβάλλουν εντολές εμβολιασμού, απορρίπτοντας τις θεμελιώδεις αρχές της ανθρώπινης βιολογίας και καθιερώνουν ιατρική σοφία.
Για να επιτευχθεί αυτή η συνολική αναμόρφωση για χάρη του πλήρους ελέγχου, οι ελίτ είναι πρόθυμες να συνεργαστούν με οποιονδήποτε λαό ή οργανισμό, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αποκαλούνται «ο όχλος» από την Arendt, των οποίων τα χαρακτηριστικά είναι «αποτυχία στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή, διαστροφή και καταστροφή. στην ιδιωτική ζωή». Ένα καλό παράδειγμα αυτού είναι οι σχέσεις της Δύσης με το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αν και η κατάφωρη διαφθορά και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – συμπεριλαμβανομένης της εκστρατείας για τη γενοκτονίακατά των Ουιγούρων στο Xinjiang - που διαπράττονται από αυτόν τον θεσμό καταστολής σε όλη την ιστορία μέχρι σήμερα είναι καλά τεκμηριωμένοι, όπως είναι καλά τεκμηριωμένος ο ρόλος του στην κάλυψη της επιδημίας του ιού SARS-CoV-2 το 2019 στη Γουχάν που ίσως προέκυψε από διαρροή εργαστηρίου, στις περισσότερες χώρες στον κόσμο έχουν γίνει τόσο εξαρτημένοι από την Κίνα που είναι πρόθυμοι να κοιτάξουν από την άλλη πλευρά και να συνεργαστούν με ένα καθεστώς που είναι πρόθυμο να καταπατήσει όλα όσα πρεσβεύει η φιλελεύθερη δημοκρατία.
Η Hannah Arendt περιγράφει ένα άλλο ανησυχητικό στοιχείο που είναι μέρος αυτού που αποκαλεί «προσωρινή συμμαχία μεταξύ του όχλου και της ελίτ» και αυτό είναι η προθυμία αυτών των ελίτ να βρουν το δρόμο τους για να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία μέσω «την πιθανότητα τα γιγάντια ψέματα και τα τερατώδη Τα ψέματα μπορούν τελικά να αποδειχθούν ως αδιαμφισβήτητα γεγονότα». Σε αυτό το σημείο δεν είναι αποδεδειγμένο γεγονός ότι οι κυβερνήσεις και οι σύμμαχοί τους λένε ψέματα για στατιστικές και επιστημονικά δεδομένα γύρω από τον Covid-19. Ωστόσο, είναι σαφές ότι υπάρχουν πολλές σοβαρές ασυνέπειες που δεν αντιμετωπίζονται ή δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας των ολοκληρωτικών κινημάτων και καθεστώτων, οι παραβάτες μπόρεσαν να ξεφύγουν με πολλά, επειδή καταλάβαιναν πολύ καλά ποιο είναι το κύριο μέλημα του απλού άνδρα ή της γυναίκας που ασχολείται με την καθημερινή τους δουλειά να κάνει τη ζωή να δουλεύει για τις οικογένειές τους και άλλα εξαρτώμενα άτομα. όπως εξέφρασε αριστοτεχνικά η Arendt: «Απέδειξε [ο Göring] την υπέρτατη ικανότητά του να οργανώνει τις μάζες σε ολοκληρωτική κυριαρχία, υποθέτοντας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ούτε μποέμ, φανατικοί, τυχοδιώκτες, σεξουαλικοί μανιακοί, κακομαθημένοι, ούτε κοινωνικοί αποτυχημένοι, αλλά πρώτα απ' όλα κάτοχοι θέσεων εργασίας. και καλοί οικογενειάρχες.” Και: «Τίποτα δεν αποδείχθηκε πιο εύκολο να καταστραφεί από την ιδιωτική ζωή και την ιδιωτική ηθική των ανθρώπων που δεν σκέφτηκαν τίποτα άλλο παρά να προστατεύσουν την ιδιωτική τους ζωή».
Όλοι λαχταρούμε την ασφάλεια και την προβλεψιμότητα και ως εκ τούτου μια κρίση μας κάνει να αναζητούμε τρόπους για να αποκτήσουμε ή να διατηρήσουμε ασφάλεια και ασφάλεια, και όταν είναι απαραίτητο, οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι να πληρώσουν υψηλό τίμημα για αυτό, συμπεριλαμβανομένης της παραίτησης των ελευθεριών τους και της αντίληψης ότι μπορεί να μην ειπωθεί όλη η αλήθεια για την παρούσα κρίση. Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι λαμβάνοντας υπόψη τις πιθανές θανατηφόρες συνέπειες που μπορεί να έχει ο κορωνοϊός στα ανθρώπινα όντα, ο ίδιος ο ανθρώπινος φόβος του θανάτου έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς να αποχωριστούμε χωρίς μεγάλη μάχη με τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που πολέμησαν οι πατέρες και οι παππούδες μας. δύσκολο για.
Επίσης, καθώς οι εντολές εμβολίων εισάγονται σε όλο τον κόσμο για εργαζομένους σε πολλές βιομηχανίες και περιβάλλοντα, η πλειοψηφία συμμορφώνεται όχι επειδή οι ίδιοι πιστεύουν απαραίτητα ότι χρειάζονται το εμβόλιο Corona, αλλά μόνο επειδή θέλουν να διεκδικήσουν ξανά τις ελευθερίες τους και να διατηρήσουν τις δουλειές τους ώστε να μπορούν τρέφουν τις οικογένειές τους. Οι πολιτικές ελίτ που επιβάλλουν αυτές τις εντολές το γνωρίζουν φυσικά και το χρησιμοποιούν έξυπνα, συχνά ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις πιστεύοντας ότι αυτό είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Totalitarian propaganda
Το πιο σημαντικό και απόλυτο εργαλείο που χρησιμοποιούν τα ολοκληρωτικά κινήματα στη μη ολοκληρωτική κοινωνία είναι να εδραιώσουν τον πραγματικό έλεγχο των μαζών κερδίζοντάς τες μέσω της προπαγάνδας: «Μόνο ο όχλος και η ελίτ μπορούν να προσελκυστούν από την ορμή του ίδιου του ολοκληρωτισμού. ; Οι μάζες πρέπει να κερδίζονται με την προπαγάνδα.» Όπως εξηγεί η Hannah Arendt, τόσο ο φόβος όσο και η επιστήμη χρησιμοποιούνται εκτενώς για να λαδώσουν τη μηχανή της προπαγάνδας. Ο φόβος διαδίδεται πάντα ως κατευθυνόμενος προς κάποιον ή κάτι εξωτερικό που αποτελεί πραγματική ή αντιληπτή απειλή για την κοινωνία ή το άτομο. Αλλά υπάρχει ένα άλλο ακόμη πιο απαίσιο στοιχείο που χρησιμοποιεί ιστορικά η ολοκληρωτική προπαγάνδα για να παραπλανήσει τις μάζες να ακολουθήσουν το παράδειγμά της μέσω του φόβου και αυτό είναι «η χρήση έμμεσων, συγκαλυμμένων και απειλητικών υπονοούμενων εναντίον όλων που δεν θα προσέξουν τις διδασκαλίες της (..)». , υποστηρίζοντας ταυτόχρονα τον αυστηρά επιστημονικό και κοινωφελές χαρακτήρα του επιχειρήματός της ότι τα μέτρα αυτά χρειάζονται. Τόσο η σκόπιμη εργαλειοποίηση του φόβου όσο και η συνεχής παραπομπή στο «ακολουθήστε την επιστήμη» από πολιτικούς παράγοντες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην κρίση του κορωνοϊού ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη ως εργαλείο προπαγάνδας.
Η Hannah Arendt παραδέχεται ελεύθερα ότι η χρήση της επιστήμης ως αποτελεσματικού εργαλείου της πολιτικής γενικά ήταν ευρέως διαδεδομένη και όχι απαραίτητα πάντα με την κακή έννοια. Αυτό ισχύει φυσικά και όταν αφορά την κρίση του κορωνοϊού. Ακόμα κι έτσι, συνεχίζει, η εμμονή με την επιστήμη όλο και χαρακτήρισε την δυτικό κόσμο από το 16 ο αιώνα. Βλέπει τον ολοκληρωτικό οπλισμό της επιστήμης, παραθέτοντας τον Γερμανό φιλόσοφο Eric Voegelin, ως το τελικό στάδιο σε μια κοινωνική διαδικασία όπου «η επιστήμη [έχει γίνει] ένα είδωλο που θα θεραπεύσει μαγικά τα κακά της ύπαρξης και θα μεταμορφώσει τη φύση του ανθρώπου».
Η επιστήμη χρησιμοποιείται για να παρέχει τα επιχειρήματα για τη δικαιολόγηση του κοινωνικού φόβου και για τη λογική των εκτεταμένων μέτρων που επιβάλλονται για την «αντιμετώπιση» και την «εξάλειψη» του εξωτερικού κινδύνου. Arendt: «Η επιστημονικότητα της ολοκληρωτικής προπαγάνδας χαρακτηρίζεται από την σχεδόν αποκλειστική της επιμονή στην επιστημονική προφητεία (..)».
Πόσες τέτοιες προφητείες δεν έχουμε ακούσει από τις αρχές του 2020 και δεν έχουν πραγματοποιηθεί; Δεν είναι καθόλου σχετικό, συνεχίζει η Arendt, αν αυτές οι «προφητείες» θα βασίζονταν στην καλή ή στην κακή επιστήμη, αφού οι ηγέτες των μαζών θέτουν ως πρωταρχικό τους στόχο να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στις δικές τους ερμηνείες και, όπου κρίνεται απαραίτητο, να ψεύδονται. , όπου η προπαγάνδα τους «σημαδεύεται από την ακραία περιφρόνηση των γεγονότων καθαυτών».
Δεν πιστεύουν σε τίποτα που σχετίζεται με την προσωπική εμπειρία ή αυτό που είναι ορατό, αλλά μόνο σε αυτό που φαντάζονται, σε αυτό που λένε τα δικά τους στατιστικά μοντέλα και στο ιδεολογικά συνεπές σύστημα που έχουν χτίσει γύρω από αυτό. Η οργάνωση και η μονιμότητα του σκοπού είναι αυτό που στοχεύει το ολοκληρωτικό κίνημα για την απόκτηση του πλήρους ελέγχου, όπου το περιεχόμενο της προπαγάνδας (είτε γεγονός είτε φανταστικό, είτε και τα δύο) γίνεται άθικτο στοιχείο του κινήματος και όπου ο αντικειμενικός λόγος ή πόσο μάλλον ο δημόσιος λόγος δεν παίζει πλέον κανένα ρόλο.
Μέχρι τώρα, ο δημόσιος διάλογος με σεβασμό και ο ισχυρός επιστημονικός λόγος δεν ήταν δυνατός όσον αφορά τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας του κορωνοϊού. Οι ελίτ το γνωρίζουν πολύ καλά και το χρησιμοποιούν προς όφελος της προώθησης της ατζέντας τους, ότι αντίθετα είναι η ριζική συνέπεια που λαχταρούν οι μάζες σε περιόδους υπαρξιακής κρίσης, καθώς τους δίνει (αρχικά) μια αίσθηση ασφάλειας και προβλεψιμότητας. Ωστόσο, εδώ έγκειται και η μεγάλη αδυναμία της ολοκληρωτικής προπαγάνδας, αφού τελικά «(..) δεν μπορεί να εκπληρώσει αυτή τη λαχτάρα των μαζών για έναν απόλυτα συνεπή, κατανοητό και προβλέψιμο κόσμο χωρίς σοβαρή σύγκρουση με την κοινή λογική».
Σήμερα το βλέπουμε αυτό να επιδεινώνεται, όπως ήδη ανέφερα παραπάνω, μέσω μιας θεμελιωδώς εσφαλμένης κατανόησης και χρήσης της επιστήμης από τις υπάρχουσες δυνάμεις. Ο πρώην καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, Μάρτιν Κούλντορφ, γνωστός επιδημιολόγος και βιοστατολόγος που ειδικεύεται στις επιδημίες μολυσματικών ασθενειών και την ασφάλεια των εμβολίων, σημειώνει ποια είναι η σωστή εφαρμογή της επιστήμης και πώς αυτό λείπει από την τρέχουσα αφήγηση: «Η επιστήμη έχει να κάνει με τη λογική διαφωνία. αμφισβήτηση και δοκιμή της ορθοδοξίας και η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας».
Τώρα απέχουμε πολύ από αυτήν την έννοια σε ένα δημόσιο κλίμα όπου η επιστήμη έχει πολιτικοποιηθεί σε ένα εργοστάσιο αλήθειας που δεν ανέχεται καμία διαφωνία, ακόμα κι αν η εναλλακτική άποψη απλώς σκιαγραφεί τις πολυάριθμες ασυνέπειες και τα ψέματα που αποτελούν μέρος της πολιτικής και της αφήγησης των μέσων ενημέρωσης. Ωστόσο, τη στιγμή που, επισημαίνει η Arendt, αυτό το σφάλμα του συστήματος γίνεται σαφές στους συμμετέχοντες στο ολοκληρωτικό κίνημα και η ήττα του είναι επικείμενη, θα πάψουν αμέσως να πιστεύουν στο μέλλον του, από τη μια μέρα στην άλλη να εγκαταλείπουν αυτό για το οποίο ήταν πρόθυμοι να δώσουν όλη την προηγούμενη μέρα.
Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα μιας τέτοιας ολονύχτιας εγκατάλειψης ενός ολοκληρωτικού συστήματος είναι ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι απαραττσικ στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη μεταξύ 1989 και 1991 μετατράπηκαν από σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές καριέρας σε ενθουσιώδεις φιλελεύθερους δημοκράτες. Απλώς εγκατέλειψαν το σύστημα στο οποίο ήταν τόσο πιστά μέρος για πολλά χρόνια και βρήκαν ένα εναλλακτικό σύστημα που οι συνθήκες τους επέτρεψαν να αγκαλιάσουν τώρα. Επομένως, όπως γνωρίζουμε από τα ερείπια της ιστορίας, κάθε προσπάθεια ολοκληρωτισμού έχει ημερομηνία λήξης. Η τρέχουσα έκδοση θα αποτύχει επίσης.
II. Απανθρωποποίηση στην εργασία
Κατά τη διάρκεια των 30 και πλέον ετών μελέτης και διδασκαλίας της ευρωπαϊκής ιστορίας και των πηγών του δικαίου και της δικαιοσύνης, έχει προκύψει ένα μοτίβο για το οποίο δημοσίευσα ήδη το 2014 με τίτλο «Ανθρώπινα δικαιώματα, ιστορία και ανθρωπολογία: επαναπροσανατολισμός της συζήτησης». Σε αυτό το άρθρο περιέγραψα τη διαδικασία της «απανθρωποποίησης σε 5 βήματα» και πώς αυτές οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν διαπράττονται γενικά από «τέρατα», αλλά σε μεγάλο βαθμό από απλούς άνδρες και γυναίκες – βοηθούμενους από τις παθητικές ιδεολογικοποιημένες μάζες – που είναι πεπεισμένοι ότι αυτό που κάνουν ή στο οποίο συμμετέχουν είναι καλό και απαραίτητο ή τουλάχιστον δικαιολογημένο.
Από τον Μάρτιο του 2020, γινόμαστε μάρτυρες της παγκόσμιας εξέλιξης μιας σοβαρής κρίσης υγείας που οδηγεί σε άνευ προηγουμένου πίεση από την κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης και την κοινωνία σε ολόκληρους πληθυσμούς να συναινέσουν σε εκτεταμένα και ως επί το πλείστον αντισυνταγματικά μέτρα που περιορίζουν τις ελευθερίες των ανθρώπων και σε πολλές περιπτώσεις μέσω απειλών και αδικαιολόγητων πίεση που παραβιάζει τη σωματική τους ακεραιότητα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έχει γίνει ολοένα και πιο σαφές ότι υπάρχουν ορισμένες τάσεις που παρατηρούνται σήμερα που παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες με το είδος των απανθρωπιστικών μέτρων που εφαρμόζουν κατά κανόνα ολοκληρωτικά κινήματα και καθεστώτα.
Ατελείωτα lockdowns, επιβαλλόμενες από την αστυνομία καραντίνες, ταξιδιωτικοί περιορισμοί, εντολές εμβολίων, καταστολή των επιστημονικών δεδομένων και συζητήσεων, λογοκρισία μεγάλης κλίμακας και η αδυσώπητη απελπισία και ο δημόσιος ντροπιασμός των επικριτικών φωνών είναι όλα παραδείγματα απανθρωπιστικών μέτρων που δεν πρέπει να έχουν θέση σε ένα σύστημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου. Βλέπουμε επίσης τη διαδικασία ολοένα και αυξανόμενου υποβιβασμού ενός συγκεκριμένου μέρους του πληθυσμού στις περιφέρειες, ενώ τους ξεχωρίζουμε ως ανεύθυνους και ανεπιθύμητους λόγω του «κινδύνου» που θέτουν στους άλλους, με αποτέλεσμα η κοινωνία να τους αποκλείει σταδιακά. Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών εξέφρασε με έντονο τρόπο τι σημαίνει αυτό σε μια σημαντική πολιτική ομιλία που μεταδόθηκε ζωντανά στην τηλεόραση:
«Έχουμε κάνει υπομονή, αλλά η υπομονή μας εξαντλείται. Και η άρνησή σας στοίχισε σε όλους μας. Λοιπόν, παρακαλώ, κάντε το σωστό. Αλλά απλά μην μου το πάρεις. ακούστε τις φωνές των μη εμβολιασμένων Αμερικανών που είναι ξαπλωμένοι στα κρεβάτια του νοσοκομείου, παίρνοντας τις τελευταίες τους ανάσες, λέγοντας: «Μακάρι να είχα εμβολιαστεί». "Αν μόνο." - Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν 9 Σεπτεμβρίου 2021
Τα πέντε βήματα
Εκείνοι που διαπραγματεύονται πολιτική ρητορική σήμερα που στήνουν τους «εμβολιασμένους» ενάντια στους «ανεμβόλιαστους» ή το αντίστροφο, ακολουθούν έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο δημαγωγίας που δεν έχει τελειώσει ποτέ καλά στην ιστορία. Η Slavenka Drakulic, στην ανάλυσή της για το τι οδήγησε στη γιουγκοσλαβική εθνοτική σύγκρουση του 1991-1999, παρατηρεί:» (..) με τον καιρό αυτοί οι «Άλλοι» απογυμνώνονται από όλα τα ατομικά τους χαρακτηριστικά. Δεν είναι πλέον γνωστοί ή επαγγελματίες με συγκεκριμένα ονόματα, συνήθειες, εμφανίσεις και χαρακτήρες. Αντίθετα είναι μέλη της εχθρικής ομάδας. Όταν ένα άτομο περιορίζεται σε μια αφαίρεση με τέτοιο τρόπο, είναι ελεύθερος να τον μισήσει επειδή το ηθικό εμπόδιο έχει ήδη καταργηθεί».
Κοιτάζοντας την ιστορία των ολοκληρωτικών κινημάτων που τελικά οδήγησαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις εκστρατείες τους για ελεγχόμενες από το κράτος διώξεις και διαχωρισμούς, αυτό είναι που συμβαίνει.
Το πρώτο βήμα της απανθρωποποίησης είναι η δημιουργία και η πολιτική εργαλειοποίηση του φόβου και του μόνιμου άγχους που προκύπτει στον πληθυσμό: ο φόβος για τη ζωή του ατόμου και ο φόβος για μια συγκεκριμένη ομάδα της κοινωνίας που θεωρείται απειλή τρέφεται συνεχώς.
Ο φόβος για τη ζωή του ατόμου είναι φυσικά μια κατανοητή και απολύτως δικαιολογημένη απάντηση σε έναν δυνητικά επικίνδυνο νέο ιό. Κανείς δεν θα ήθελε να αρρωστήσει ή να πεθάνει άσκοπα. Δεν θέλουμε να κολλήσουμε έναν άσχημο ιό εάν μπορεί να αποφευχθεί. Ωστόσο, όταν αυτός ο φόβος χρησιμοποιείται από (κρατικούς) θεσμούς και μέσα ενημέρωσης για να τους βοηθήσει να επιτύχουν ορισμένους στόχους, όπως για παράδειγμα η αυστριακή κυβέρνηση έπρεπε να παραδεχτεί ότι έκανε τον Μάρτιο του 2020, όταν ήθελε να πείσει τον πληθυσμό για την ανάγκη lockdown, ο φόβος γίνεται ένα ισχυρό όπλο.
Και πάλι, η Hannah Arendt φέρνει στην αιχμηρή ανάλυσή της όταν παρατηρεί: «Ο ολοκληρωτισμός δεν αρκείται ποτέ στο να κυβερνά με εξωτερικά μέσα, δηλαδή μέσω του κράτους και ενός μηχανισμού βίας. Χάρη στην ιδιόμορφη ιδεολογία του και τον ρόλο που του έχει ανατεθεί σε αυτόν τον μηχανισμό καταναγκασμού, ο ολοκληρωτισμός ανακάλυψε ένα μέσο κυριαρχίας και τρομοκρατίας των ανθρώπινων όντων εκ των έσω».
Στην ομιλία του στις 9 Σεπτεμβρίου 2021, ο Πρόεδρος Μπάιντεν εργαλειοποιεί για πολιτικούς σκοπούς τον φυσιολογικό ανθρώπινο φόβο για τον δυνητικά θανατηφόρο ιό και συνεχίζει να τον επεκτείνει με φόβο για τους «μη εμβολιασμένους ανθρώπους», προτείνοντας ότι είναι εξ ορισμού υπεύθυνοι όχι μόνο για τους δικούς τους θανάτους, αλλά δυνητικά και για τους δικούς σας γιατί «χρησιμοποιούν άσκοπα» νοσοκομειακά κρεβάτια ΜΕΘ. Με αυτόν τον τρόπο έχει δημιουργηθεί μια νέα καχυποψία και άγχος γύρω από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων της κοινωνίας για το τι μπορεί να κάνουν σε εσάς και την ομάδα σας.
Η δημιουργία φόβου προς τη συγκεκριμένη ομάδα τους μετατρέπει στη συνέχεια σε εύκολα αναγνωρίσιμους αποδιοπομπαίους τράγους για το συγκεκριμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζει τώρα η κοινωνία, ανεξάρτητα από τα γεγονότα. Έχει γεννηθεί μια ιδεολογία δημόσιας δικαιολογημένης διάκρισης που βασίζεται σε ένα συναίσθημα που υπάρχει σε μεμονωμένα ανθρώπινα όντα στην κοινωνία. Έτσι ακριβώς ξεκίνησαν τα ολοκληρωτικά κινήματα που μετατράπηκαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία. Ακόμα κι αν δεν είναι συγκρίσιμα με τα επίπεδα της βίας και του αποκλεισμού των 20 χιλολοκληρωτικά καθεστώτα αιώνα, βλέπουμε σήμερα ενεργή προπαγάνδα της κυβέρνησης και των μέσων ενημέρωσης βασισμένη στον φόβο που δικαιολογεί τον αποκλεισμό των ανθρώπων. Πρώτα οι «ασυμπτωματικοί», μετά οι «ακάλυπτοι» και τώρα οι «μη εμβολιασμένοι» παρουσιάζονται και αντιμετωπίζονται ως κίνδυνος και βάρος για την υπόλοιπη κοινωνία. Πόσο συχνά δεν ακούσαμε από πολιτικούς ηγέτες τους τελευταίους μήνες ότι ζούμε την «πανδημία των ανεμβολίαστων» και ότι τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από αυτούς:
«Αυτό είναι σχεδόν 80 εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν έχουν εμβολιαστεί. Και σε μια χώρα τόσο μεγάλη όσο η δική μας, αυτό είναι 25 τοις εκατό μειοψηφία. Αυτό το 25 τοις εκατό μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά — και είναι. Οι ανεμβολίαστοι συνωστίζονται στα νοσοκομεία μας, κατακλύζουν τα επείγοντα και τις μονάδες εντατικής θεραπείας, χωρίς να αφήνουν χώρο για κάποιον με καρδιακή προσβολή, παγκρεατίτιδα ή καρκίνο». – Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, 9 Σεπτεμβρίου 2021
Το δεύτερο βήμα της απανθρωποποίησης είναι ο ήπιος αποκλεισμός : η ομάδα που μετατράπηκε σε αποδιοπομπαίους τράγους αποκλείεται από ορισμένα – αν και όχι όλα – μέρη της κοινωνίας. Εξακολουθούν να θεωρούνται μέρος αυτής της κοινωνίας, αλλά το καθεστώς τους έχει υποβαθμιστεί. Απλώς γίνονται ανεκτικοί, ενώ ταυτόχρονα επικρίνονται δημόσια επειδή είναι ή ενεργούν διαφορετικά. Δημιουργούνται επίσης συστήματα που επιτρέπουν στις αρχές, και συνεπώς στο ευρύτερο κοινό, να προσδιορίζουν εύκολα ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι». Εισαγάγετε το "Green Pass" ή τον κωδικό QR. Σε πολλές δυτικές χώρες αυτό το δάκτυλο συμβαίνει τώρα, ειδικά σε όσους δεν έχουν εμβολιαστεί κατά του ιού SARS-CoV-2, ανεξάρτητα από τους συνταγματικά προστατευόμενους λόγους ή τους ιατρικούς λόγους για τους οποίους τα άτομα μπορεί να αποφασίσουν να μην λάβουν αυτό το συγκεκριμένο εμβόλιο.
Για παράδειγμα, στις 5 Νοεμβρίου 2021, η Αυστρία ήταν η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που εισήγαγε αυστηρά μεροληπτικούς περιορισμούς για τους «μη εμβολιασμένους». Αυτοί οι πολίτες έχουν αποκλειστεί από τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή και μπορούν να πάνε μόνο στη δουλειά, στα ψώνια, στην εκκλησία, να κάνουν μια βόλτα ή να παρακολουθήσουν σαφώς καθορισμένες «έκτακτες καταστάσεις». Η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία έχουν παρόμοιους περιορισμούς. Τα παραδείγματα είναι πολλαπλά σε όλο τον κόσμο όπου χωρίς απόδειξη εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού οι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και τους απαγορεύεται η είσοδος σε μια σειρά από καταστήματα, καταστήματα, ακόμη και εκκλησίες. Υπάρχει επίσης ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών που απαγορεύουν στους ανθρώπους να επιβιβάζονται σε αεροπλάνα χωρίς πιστοποιητικό εμβολιασμού ή ακόμη και που τους απαγορεύουν ρητά να έχουν φίλους για δείπνο στο σπίτι, όπως στην Αυστραλία:
«Το μήνυμα είναι ότι αν θέλετε να έχετε ένα γεύμα με φίλους και να καλωσορίσετε τους ανθρώπους στο σπίτι σας, πρέπει να εμβολιαστείτε». – Πολιτειακή πρωθυπουργός Gladys Berejiklian της Νέας Νότιας Ουαλίας, Αυστραλία, 27 Σεπτεμβρίου 2021
Το τρίτο βήμα της απανθρωποποίησης, που συνήθως συμβαίνει παράλληλα με το δεύτερο βήμα, εκτελείται με τεκμηριωμένη αιτιολόγηση του αποκλεισμού: ακαδημαϊκή έρευνα, γνώμες εμπειρογνωμόνων και επιστημονικές μελέτες που διαδίδονται ευρέως μέσω ευρείας κάλυψης από τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούνται για να υποστηρίξουν την προπαγάνδα του φόβου και τον επακόλουθο αποκλεισμό μιας συγκεκριμένης ομάδας. να «εξηγήσει» ή «να δώσει στοιχεία» γιατί ο αποκλεισμός είναι απαραίτητος για το «καλό της κοινωνίας» και για να «παραμείνουν ασφαλείς». Η Hannah Arendt παρατηρεί ότι «[η] έντονη έμφαση της ολοκληρωτικής προπαγάνδας στον «επιστημονικό» χαρακτήρα των ισχυρισμών της έχει συγκριθεί με ορισμένες διαφημιστικές τεχνικές που απευθύνονται επίσης στις μάζες. (..) Η επιστήμη στις περιπτώσεις τόσο της επιχειρηματικής δημοσιότητας όσο και της ολοκληρωτικής προπαγάνδας είναι προφανώς μόνο ένα υποκατάστατο της εξουσίας. Η εμμονή των ολοκληρωτικών κινημάτων με «επιστημονικές» αποδείξεις παύει από τη στιγμή που βρίσκονται στην εξουσία».
Η ενδιαφέρουσα προειδοποίηση εδώ είναι ότι η επιστήμη φυσικά χρησιμοποιείται συχνά με προκατειλημμένο τρόπο, παρουσιάζοντας μόνο εκείνες τις μελέτες που ταιριάζουν με την επίσημη αφήγηση και όχι τον τουλάχιστον ίσο αριθμό μελετών, ανεξάρτητα από το πόσο διάσημοι είναι οι συγγραφείς της, που παρέχουν εναλλακτικές γνώσεις και γνώσεις και συμπεράσματα που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε μια εποικοδομητική συζήτηση και καλύτερες λύσεις. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, εδώ η επιστήμη πολιτικοποιείται ως εργαλείο για την προώθηση αυτού που αποφάσισαν οι ηγέτες του ολοκληρωτικού κινήματος να είναι η αλήθεια και τα μέτρα και οι ενέργειες που βασίζονται σε αυτήν την εκδοχή της αλήθειας. Οι εναλλακτικές απόψεις απλώς λογοκρίνονται, καθώς βλέπουμε ότι το YouTube, το Twitter και το Facebook εμπλέκονται σε πρωτοφανή κλίμακα.
Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τόσοι πολλοί διάσημοι και καταξιωμένοι ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και γιατροί, συμπεριλαμβανομένων των παραληπτών και των υποψηφίων του βραβείου Νόμπελ, δεν φιμώθηκαν, αποπλαστώθηκαν και απολύθηκαν από τις θέσεις τους μόνο επειδή δεν υποστηρίζουν το επίσημο ή «σωστό». γραμμή. Επιθυμούν απλώς έναν ισχυρό δημόσιο διάλογο σχετικά με το πώς να αντιμετωπίσουν καλύτερα το υπό εξέταση ζήτημα και έτσι να συμμετάσχουν σε μια κοινή αναζήτηση της αλήθειας. Αυτό είναι το σημείο όπου γνωρίζουμε από την ιστορία ότι η ιδεολογία της εποχής έχει πλέον επισήμως κατοχυρωθεί και έχει γίνει mainstream.
Το τέταρτο βήμα της απανθρωποποίησης είναι ο σκληρός αποκλεισμός : η ομάδα που τώρα «αποδεδειγμένα» είναι η αιτία των προβλημάτων της κοινωνίας και του τρέχοντος αδιεξόδου στη συνέχεια αποκλείεται από την κοινωνία των πολιτών στο σύνολό της και γίνεται άδικη. Δεν έχουν πλέον φωνή στην κοινωνία γιατί θεωρείται ότι δεν είναι πλέον μέρος της. Στην ακραία εκδοχή αυτού, δεν δικαιούνται πλέον την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Όσον αφορά τα μέτρα για τον κορωνοϊό που επιβλήθηκαν από κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο και σε διάφορους βαθμούς, σε ορισμένα μέρη βλέπουμε ήδη εξελίξεις που κλίνουν σε αυτό το τέταρτο στάδιο.
Αν και ως προς το εύρος και τη σοβαρότητα τέτοια μέτρα δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνα που επιβλήθηκαν από ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος και του παρόντος, δείχνουν ξεκάθαρα ανησυχητικές ολοκληρωτικές τάσεις που, αν δεν ελεγχθούν, θα μπορούσαν τελικά να εξελιχθούν σε κάτι πολύ χειρότερο. Στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, για παράδειγμα, θα ολοκληρωθεί σύντομα (ως ένα από τα διάφορα τέτοια κέντρα) ένα ευφημιστικά αποκαλούμενο «Κέντρο Εθνικής Ανθεκτικότητας» που θα λειτουργεί ως μόνιμη εγκατάσταση όπου οι άνθρωποι θα κλείνονται αναγκαστικά σε καραντίνα, για παράδειγμα όταν επιστρέφοντας από ταξίδια στο εξωτερικό. Οι κανόνες και οι κανονισμοί για τη ζωή σε μια τέτοια ήδη υπάρχουσα εγκατάσταση εγκλεισμού στην πολιτεία της Βόρειας Επικράτειας της Αυστραλίας κάνουν την ανατριχιαστική Οργουελιανή ανάγνωση :
«Η Οδηγία 52 του 2021 του Chief Health Officer καθορίζει τι πρέπει να κάνει ένα άτομο όταν βρίσκεται σε καραντίνα στο Κέντρο Εθνικής Ανθεκτικότητας και στις εγκαταστάσεις καραντίνας Alice Springs. Αυτή η κατεύθυνση είναι νόμος – κάθε άτομο σε καραντίνα πρέπει να κάνει ό,τι λέει η Οδηγία. Εάν ένα άτομο δεν ακολουθήσει την Οδηγία, η Αστυνομία της Βόρειας Επικράτειας μπορεί να εκδώσει Ειδοποίηση Παράβασης με χρηματική ποινή.»
Το πέμπτο και τελευταίο βήμα της απανθρωποποίησης είναι η εξόντωση, κοινωνική ή φυσική. Η αποκλεισμένη ομάδα εκδιώκεται βίαια από την κοινωνία, είτε λόγω της αδυναμίας οποιασδήποτε συμμετοχής στην κοινωνία, είτε με την εξορία τους σε στρατόπεδα, γκέτο, φυλακές και ιατρικές εγκαταστάσεις. Στις πιο ακραίες μορφές ολοκληρωτικών καθεστώτων που έχουμε δει στον κομμουνισμό και τον ναζισμό, αλλά και τον εθνοτικό εθνικισμό κατά τη διάρκεια των πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία 1991-1999. Αυτό οδηγεί στη συνέχεια σε αυτούς τους ανθρώπους να εξοντώνονται σωματικά ή τουλάχιστον να αντιμετωπίζονται ως εκείνοι που «δεν είναι πλέον άνθρωποι». Αυτό γίνεται εύκολα εφικτό γιατί κανείς δεν μιλά πια για αυτούς, όσο αόρατος έχουν γίνει. Έχουν χάσει τη θέση τους στην πολιτική κοινωνία και μαζί της κάθε ευκαιρία να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινα όντα. Έχουν πάψει να είναι μέρος της ανθρωπότητας όσον αφορά τους ολοκληρωτικούς.
Στη Δύση, ευτυχώς, δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το τελικό στάδιο ολοκληρωτισμού και επακόλουθης απανθρωποποίησης. Ωστόσο, η Hannah Arendt προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να υπολογίζουμε ότι η δημοκρατία θα είναι από μόνη της αρκετό ανάχωμα για να φτάσουμε σε αυτό το πέμπτο στάδιο:
«Μια αντίληψη του νόμου που ταυτίζει το σωστό με την έννοια του τι είναι καλό – για το άτομο, την οικογένεια, τον λαό ή τον μεγαλύτερο αριθμό – γίνεται αναπόφευκτη όταν οι απόλυτες και υπερβατικές μετρήσεις της θρησκείας ή του νόμου η φύση έχει χάσει την εξουσία της. Και αυτή η δυσάρεστη κατάσταση δεν λύνεται σε καμία περίπτωση εάν η μονάδα στην οποία ισχύει το «καλό για» είναι τόσο μεγάλη όσο η ίδια η ανθρωπότητα. Διότι είναι απολύτως κατανοητό, και ακόμη και εντός της σφαίρας των πρακτικών πολιτικών δυνατοτήτων, ότι μια ωραία μέρα μια άκρως οργανωμένη και μηχανοποιημένη ανθρωπότητα θα καταλήξει αρκετά δημοκρατικά –δηλαδή με απόφαση της πλειοψηφίας– ότι για την ανθρωπότητα ως σύνολο θα ήταν καλύτερο να εκκαθαριστούν ορισμένα μέρη τούτου."
III Συμπέρασμα: πώς ελευθερωνόμαστε;
Η ιστορία μας δίνει ισχυρές οδηγίες για το πώς μπορούμε να πετάξουμε τον ζυγό του ολοκληρωτισμού σε οποιοδήποτε στάδιο ή μορφή παρουσιάζεται. επίσης η σημερινή ιδεολογική μορφή που οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται καν ότι συμβαίνει. Μπορούμε πραγματικά να σταματήσουμε την υποχώρηση της ελευθερίας και την έναρξη της απανθρωποποίησης. Σύμφωνα με τα λόγια του Τζορτζ Όργουελ «[f]ελευθερία είναι η ελευθερία να πούμε ότι δύο συν δύο κάνουν τέσσερα. Αν αυτό χορηγηθεί, όλα τα άλλα ακολουθούν». Ζούμε σε εποχές όπου ακριβώς αυτή η ελευθερία απειλείται σοβαρά ως αποτέλεσμα του ιδεολογικού ολοκληρωτισμού, κάτι που προσπάθησα να δείξω με τον τρόπο που οι δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν την κρίση του κορωνοϊού, όπου τα γεγονότα πολύ συχνά φαίνεται να μην έχουν σημασία για την κατοχύρωση της τελευταίας συστημικής ιδεολογική ορθοδοξία.
Ήταν η μακρά διαδικασία εκ νέου ανακάλυψης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η μη βίαιη αλλά επίμονη πολιτική ανυπακοή τους που κατέλυσαν τα καθεστώτα της κομμουνιστικής ελίτ και τους συμμάχους τους του όχλου, αποκαλύπτοντας την αναλήθεια της προπαγάνδας τους και την αδικία των πολιτικών τους. Γνώριζαν ότι η αλήθεια είναι ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, όχι ένα αντικείμενο που πρέπει να διεκδικήσουν και επομένως απαιτεί ταπεινότητα και διάλογο με σεβασμό. Κατάλαβαν ότι μια κοινωνία μπορεί να είναι ελεύθερη, υγιής και ευημερούσα μόνο όταν κανένας άνθρωπος δεν αποκλείεται και όταν υπάρχει πάντα η γνήσια προθυμία και το άνοιγμα για έναν ισχυρό δημόσιο λόγο, να ακούει και να κατανοεί τον άλλον, όσο διαφορετική κι αν είναι η γνώμη του. ή στάση ζωής.
Τελικά ανέλαβαν την πλήρη ευθύνη για τις ζωές τους και για τους γύρω τους, ξεπερνώντας το φόβο, την παθητικότητα και τη θυματοποίησή τους, μαθαίνοντας για άλλη μια φορά να σκέφτονται μόνοι τους και αντιστέκονται σε ένα κράτος με τη βοήθεια των δυνάμεών του, που είχε ξεχάσει τον μοναδικό σκοπό του: να υπηρετεί και να προστατεύει τον καθένα από τους πολίτες της και όχι μόνο αυτούς που επιλέγει.
Όλες οι ολοκληρωτικές προσπάθειες καταλήγουν πάντα στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Αυτό δεν θα αποτελέσει εξαίρεση.
Συγγραφέας
0 αναγνώστες άφησαν σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας για την ανάρτηση αυτή .