Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

                            "ΑΓΙΟΣ" ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΠΑΡΙΟΣ

ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Α. ΓΕΝΙΚΑ
Ο Αθανάσιος ο Πάριος, πιστός φύλακας της οθωμανικής δουλείας και του ραγιαλικίου, κυνοειδώς αφοσιωμένος στο σουλτάνο και σφοδρός πολέμιος των ιδεών της ελευθερίας αλλά και της μόρφωσης, αγιοποιήθηκε από το πατριαρχείο των Ρωμαίων το 1995, για όλη την προσφορά του στο σουλτάνο και σ'αυτό. Ας μην ξεχνάμε πως ο συγκεκριμένος τουρκόψυχος "άγιος" ήταν ο μόνος που είχε το θράσος να υπερασπιστεί το εμετικό κατασκεύασμα του Γρηγόριου, την "Πατρική Διδασκαλία".


Είδαμε προηγούμενα το έργο του Πάριου με τον τίτλο "Χριστιανική Απολογία"· ένα επίσης εμετικό κατασκεύασμα όπου ταυτιζόταν η ελευθερία με την αθεϊα και η οποιαδήποτε σκέψη επανάστασης κατά του σουλτάνου, με εισιτήριο για την κόλαση, και όπου το βασικό συμπέρασμα ήταν πως "οι άνθρωποι ούτε γεννιούνται ούτε είναι ελεύθεροι".

To 1802 ο εν λόγω αγιοποιημένος υπηρέτης του σουλτάνου και του πατριαρχείου εκδίδει στην Τεργέστη ένα αρλουμποφιλοσοφικό πόνημα με τον πομπώδη τίτλο "Περί της Αληθούς Φιλοσοφίας" ή "Αντιφώνησις προς τον παράλογον ζήλον των από της Ευρώπης ερχομένων φιλοσόφων και επί αφιλοσοφία το ημέτερον γένος ανοήτως οικτιρόντων", γνωστή πιο εύκολα με το όνομα "Αντιφώνησις".

Είναι η εποχή που οι Ευρωπαίοι ανακαλύπτουν την αρχαία Ελλάδα και εμπνέονται απ'αυτήν· η εποχή που οι Ευρωπαίοι δίνουν στον ελληνισμό τη θέση που του ταιριάζει, σαν Ελληνες, κληρονόμοι του αρχαίου αίματος και όχι ταλαίπωροι υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας· είναι η εποχή του κινήματος του Διαφωτισμού που βασίζεται στις ιδέες της αρχαιότητας και αντιτίθεται στο σκοταδισμό, τη δεισιδαιμονία και τη δουλεία - ό,τι εκπροσωπούσε δηλαδή το πατριαρχείο. Το κίνημα αυτό, με τη μορφή που έχει πάρει κυρίως στη Γαλλία (και προηγηθείσης της Γαλλικής Επανάστασης) ανησυχεί σφόδρα το τουρκορθόδοξο πατριαρχείο των Ρωμαίων και τους λοιπούς ελληνόφωνους υποτακτικούς του σουλτάνου, καθώς φοβούνται επέκταση της ιδεολογικής αυτής καταιγίδας στον ελληνικό χώρο, κάτι που θα έβαζε σε άμεσο κίνδυνο τόσο την οθωμανική δουλεία και τα προνόμια του πατριαρχείου (που εξαρτώνταν απ'αυτήν) όσο και την ίδια την υπόσταση του τουρκικού αυτού θρησκευτικού σωματείου.

Ετσι, πρωτοστατούντων των υπέρτατα αφοσιωμένων υπαλλήλων των Οθωμανών, του Γρηγορίου πασά του Ε΄ και του αγιοποιημένου Αθανασίου Πάριου, αρχίζουν να βγαίνουν σωρηδόν έντυπα που στρέφονται κατά του Διαφωτισμού, κατά των Επιστημών, κατά της ελευθερίας, κατά της αρχαίας Ελλάδας, μέχρι και κατά των ... ελληνικών ονομάτων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθούν οι υπόδουλοι Ελληνες μακριά από τις ιδέες της ελευθερίας (και της επανάστασης), προσηλωμένοι στον τουρκορθόδοξο, σκοταδιστικό, χριστιανικό μεσαίωνα των φουστανοφόρων του πατριαρχείου, που ήταν ο μόνος που μπορούσε να τους εξασφαλίσει την υποταγή στο σουλτάνο.

Β. ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ "ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗΣ"
Ο Πάριος, στο ανθελληνικό και σκοταδιστικό του παραλήρημα στο εν λόγω έργο, είναι ομολογουμένως πολύ μεθοδικός. Σαν γνήσιος χριστιανός, καταριέται φυσικά την Ευρώπη, τις επιστήμες, τους Ευρωπαίους, το Διαφωτισμό, τις ιδέες του ... αλλά πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Προσπαθεί μέσα από το θολωμένο από το λιβάνι μυαλό του να αποδείξει πως οι ίδιες οι βάσεις του Διαφωτισμού είναι σαθρές και για να το πετύχει αυτό παρουσιάζει έναν οχετό ύβρεων και συκοφαντιών κατά του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και των εκπροσώπων του, προσπαθώντας να καλύψει με λάσπη και χριστιανικές ακαθαρσίες αυτό που τιμάται και θαυμάζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης: τον ελληνικό πολιτισμό!

Ο ανθελληνισμός που υπάρχει διάχυτος και έντονος σε όλη την έκταση της "Αντιφώνησης", μπορεί να συγκριθεί μόνο με έργα των μεγάλων ανθελλήνων της ιουδαϊκής αίρεσης, όπως του Σύριου Χρυσόστομου ή του φονιά της Υπατίας, Κύριλλου, "άγιων" της ανθελληνικής ασιατικής θρησκείας, ενώ σε πολλά σημεία ξεπερνά κι αυτούς ακόμη τους προσναφερόμενους ορκισμένους εχθρούς του ελληνισμού.

Ετσι, τα κύρια σημεία της Αντιφώνησης μπορούν να συνοψιστούν στα παρακάτω:

1. Οι αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι (οι οποίοι αναφέρονται ονομαστικά) ήταν τυφλοί, κακοδαίμονες, σκοτεινοί, ανάξιοι, φαυλότατα ανδράποδα και πρέπει κανείς να τους αποστρέφεται.
2. Ο Μέγας Αλέξανδρος ΔΕΝ ήταν Ελληνας, ενώ περιγράφεται ως πλεονέκτης και με γαμψά νύχια σαν αρπακτικό.
3. Οι Ελληνες φιλόσοφοι παρομοιάζονται και εξομοιώνονται με τους Φαρισαίους.
4. Οι επιστήμες είναι άχρηστες να τις σπουδάζει κανείς.
5. Μόνον τα μαθήματα που ωφελούν την Εκκλησία πρέπει να σπουδάζουν οι νέοι.
6. Στους αληθινούς χριστιανούς ταιριάζει η δουλεία και όχι η ελευθερία, γιατί τότε μόνον αυτοί συμμορφώνονται με το θέλημα του Χριστού.
7. Αυτοί που μιλούν για ελευθερία του ελληνικού γένους είναι άθεοι και αντίχριστοι και αντιμάχονται τον ίδιο το Χριστό και το ευαγγέλιό του.

Στη δεύτερη έκδοση του ανθελληνικού κατασκευάσματος, που αποτελεί ένα μίγμα θεολογικής ανοησίας, πολιτικής χαμερπίας και φιλοσοφικής αρλούμπας, υπάρχει ένα επιπλέον τμήμα που ονομάζεται "Παραίνεσις αποτρεπτική προς τους αδεώς εις την Ευρώπην χάρην εμπορίας πέμποντες τους παίδας" όπου μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί γράφτηκε η "Αντιφώνησις": Η επαφή με την Ευρώπη ενέχει τον κίνδυνο του ενστερνισμού των ιδεών της ελευθερίας, που θα βάλει σε κίνδυνο την οθωμανική υποταγή, τα συμφέροντα του σουλτάνου και φυσικά του πατριαρχείου. Και ο καλός χριστιανός είναι ο υποταγμένος στο σουλτάνο χριστιανός. Ο καλός χριστιανός είναι ο δούλος χριστιανός.

Με τέτοια προσφορά στο σουλτάνο και στα οικονομικά συμφέροντα του πατριαρχείου, είναι δυνατόν να μην αγιοποιηθεί ο Πάριος εφέντης;

(Συντακτης του κειμενου ειναι ο εκπαιδευτικος Κωνσταντινος Θεοδωριδης)


Αρχική σελίδα