Ο ΕΛΛΗΝΟΕΛΛΗΝΑΣ
Εχάσαμε τότε στεριές μεγάλες και θάλασσες πλατιές, που για
τριάντα αιώνες ήσαν ατόφυα Ελλάδα. Σήμερα τις κοιτάμε από
μακρυά, όπως εκοίταγε ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης από τη
Ζάκυνθο το Μοριά, και έκλαιγε.
Και με το κυάλι αγνάντευε, και με το κυάλι βλέπει, Βλέπει τη
θάλασσα πλατιά και τη στεριά μεγάλη. Τον πήρε σαν παράπονο.
Τις κοιτάμε με βαριά την οδύνη ότι τις χάσαμε, και με ελάχιστη
την ελπίδα ότι θα τις ξαναπάρουμε. Κι αφήστε την κυρα-Δέσποινα
να πολυδακρύζει.
Και ο Ατατούρκ, που έδιωξε το φερετζέ από τις τούρ-κισσες και
έφερε το λατινικό αλφάβητο στα τουρκόπουλα, έκαμε και κάτι
άλλο. Εδασκάλεψε τους δασκάλους και τους ξεναγούς να λένε στη
Φραγκιά, που τουριστολογάει στη Μίλητο και στις Κλαζομενές, ότι
δεν ήταν Όμηρος εκείνος ο τυφλός τραγουδιστής αλλά Ομέρ. Όπως
λέμε Ομέρ-Βρυώνης, πασάς του Ζητουνιού, που παττάλεψε τον
Αθανάση Διάκο στο ποτάμι της Αλαμάνας.
Και τι να ειπείς για το χαμπέρι; Που έρχεται το πρωί, και το
δείλι πίνουμε το ουζάκι μας στο Κατακάλι και στην Πειραϊκή Ακτή.