ΑΙΤΗΣΗ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ του 1847

Η παρακάτω επιστολή του 1847 εστάλη στην Ελληνική  κυβέρνηση (αποχωρούσα Κυβέρνηση Ιωάννη Κωλέττηκαι αναλαμβανομένης της Κυβέρνηση Κίτσου Τζαβέλλα) μεταφέροντας την αγωνία των ηγετών της κάτω Αλβανίας γιά το μέλλον της φυλής τους. Σαν μόνη βιώσιμη λύση επέλεξαν την ένωση με την Ελλάδα. Και με την υπόσχεση ότι και οι άλλοι Αλβανοί θα πεισθούν από αυτούς να ενωθούν αργότερα. Φυσικά ποτέ οι Αλβανοί δεν θεώρησαν την θρησκευτική διαφοροποίηση κριτήριο φυλετικού διαχωρισμού. Δηλαδή ποτέ δεν είχαν διαφοροποιηθή εθνικά από τους Έλληνες. Κάτι που οι Έλληνες ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να αντιληφθούν και συνειδητοποιήσουν. Έτσι, με το ζόρι, είμαστε "Έθνος ανάδελφον". Εξ' άλλου αν είχε επιτευχθή αυτή η ένωσις, δεν θα υπήρχε το βορειο-ηπειρωτικό. Και τότε τι θα κάναμε χωρίς βαρβάρους;Η επιστολή παρατίθεται αυτούσια με την πρωτότυπη ορθογραφία και σύνταξη.

"Εκλαμπρότατοι Πρόεδροι και Πρόκριτοι εις τας Αθήνας των χωμάτων Ελλάδος, ο του Μεγαλ. Όθων ο Βασιλεύς της Ελλάδος αδελφικώς ασπαζόμεθα και σας ειδοποιούμεν. Οι προφερόμενοι τον ασπασμόν φέρομεν το παράπονόν μας εδαφιαίως επειδή και εμείναμεν παν πτωχός λαός οι κάτωθεν καζιάδες επικράτειαι στον ξηρόν και πετρώδη τόπον, χωρίς καμμίαν επιστήμην, αλλά οπλοφόροι, αφού η Κωνσταντινούπολις εξουσιάσθη από τους προτητερινούς Σουλτάνους έως σήμερον εφερθήκαμεν υποτεταγμένοι εις τας προσταγάς των αφεντοτόπων Βεζιράδων, Πασσάδων, Καμεκάμιδων, εις Μουσελιμάδων, 33 Σουλτάνους σχεδόν 400 χρόνους εχήσαμεν το αίμα μας εις κάθε αιχμαλωσίαν, όπου τους είχον σταθή, όμως όποιος δεν αγαπάγει Βασιλεία, αλλ' ούτε Θεότι αγαπάγει, τα προτητερινά ουσούλια μας έλλειψαν και μας έβαλαν νέα όπου δεν υποφέρονται στους τόπους μας, μας έβαλαν δωδεκάδα εις κάθε καζάν μας και έκριναν χατηρικώς και αδίκως όχι διά ριζιάν Θεού και του προφήτου μας αλλά ζιώρλεν και δυναστικώς ως εντόπιοι και όχι να κρίνουν όλοι οι Βασιλείς του Ευρωπ. διά τούτο εγίναμεν αποστάται εις τον Βασιλέα μας όπου τον είχαμε Βεκύλην και Πατέραν των όλων ημάς Μουσουλμάνων και επαρεπονεύθημεν τόσες και τόσες με αμάν και με δάκρυά μας και δεν μας έδειναν διάστημα, αλλ' ούτε χαρτσουάλι ήγουν αναφοράν, μην ευσπλαχνίζωνταν η Βασιλεία διά εμάς τους φακήρ φουκαράδες.

Διά τούτο στέλνομεν τον επίτηδες άνθρωπό μας να μιλήση διά ζώσης φωνής με την εκλαμπρότητά σας τα δέοντα, αν η Μεγαλειότης της Βασιλείας μας καμπολιέβη ήγουν μας δέχεται να γινώμεθα σιούδιτοι οι κάτωθεν 55 Καζάδες με καπιτζουλητσανούς Νόμους, όπου να μας δώση και να του δώσωμεν διά ησυχίαν μας διά ριζάν Θεού να σας κακοφανή και διά εμάς ως πλάσι Θεού όπου εγεννήθημεν γυμνοί και θα πεθάνωμεν.

Εκ μέρους του μεγαλοδυνάμου και αν ελπίδα σωτηρίας δεν είναι διά εμάς ας πεθάνωμεν και από σπαθί ανθρώπων, αν είπεν ο Θεός έτσι ας γίνη, ικετευόμεθα οι κάτωθεν Καζάδες Αυλώνος, Δέλβινο, Μεναχιέ, Κουρβελιέσσι, Μαλακάστρα, η άνω και κάτω του Μπερατιού και Τεπελένι και Ντιονίτσα, όλα 5 Καζάδες, παρακαλούμε να ευσπλαχνισθή η Βασιλεία σας όχι και δεν μας αγαπάγει να ζήσωμεν απάνω εις την γήν, και αν η Βασιλεία μας αγαπάγει μας ειδοποιήτε να κάμωμεν και άλλες επικράτειες με την ευχαρίστησί μας και εγγύησιν διά εμπιστοσύνην με όπως η Βασιλεία αγαπάγει.

Ο επιφερόμενος σας λέγει διά ζώσης και να μας απολογηθήτε ταύτα και του Θεού να γίνη.
Οι αγαπητοί σας Πρόεδροι σαϊμπίδες των 5 καζάδων επιφαινόμενοι με τα σφραγιστήρια όλα. Έχομεν και τα έγγραφα του πρώην Μερχούμ Σανδραμιζέτα πρός εμάς και ποίος μας κρίνη, αλλ' εν ημέρα κρίσεως να απολογηθώμεν. Όχι άλλο.

(....ακολουθούν 47 σφραγίδες Μπέϊδων και αγάδων της κάτω Αλβανίας...........)

Ιδού όπου τα ανωτέρω σφραγιστήρια ως σαϊμπίδες του τόπου μας, να τα παρατηρήσετε καλώς και να σας αποκριθώμεν με εγγύησιν διά σιγουριτά σας και διά ασφάλειαν.

1847 της 15 Αυγούστου, Καζά Κουρβελιέση,
Ντέλβινα Σαντζάκ .

Ζενέλ Γκουλέκας, Τζαλήλ Αγά (Τσελιοπίτσαρης), Σέϊκος Μπουλιούσης, Μουχαρίμ Μπελιούλης, Αβντούλ Μπέη Κόκκας, Λουλιάν Τσαπάρης, Μουχαμέτ Σελμάνης, Μούχα Πρόνιος, Ζαχήρ Πρόνιος, Οσμάν Κούτσης, Μουχαμέτ Αμπάζης, Αλήκο Χόντας (όλοι αυτοί Τζάμιδες).

Ντζάτα Σέλφος, Λιατίφ Ελμιόζης, Μάνε Μπεκήρης, Ντέμζε Πιτσάρ, Χόντα Νιτίτσα, Σούλιο Τζιόμπος, Λιάμε Ντούκας, Σαντήκ Μπιλένος, Δερβίς Καλαράτι, Λιάμε Πετάνης, Σάκκο Μάλιος, Μουσταφά Μπραΐμης, Κάπο Λειφτέρης, Λιάμε Χούσιος, Μουσταφά Μπέντος, Μεφτήρ Πίνας, Σιέχη Ντούρος, Ελμάν Τσίμπος, Τζιαφέρ Ντέμος, Αμμάζ Ντίνος (πατήρ του Αβεδίν και Βεσέλ).

Αυλώνα Σαντζιάκ.

Μπεκήρ Βέλος Κανίνα, Λαντίρ Σούλιος Κανίνα, Μουσταφά Μπέμπας Κανίνα, Σαντήκ Αρμένος, Μουχαμέτ Μούτζιος, Ισμαήλ Μπεκάτης, Ζένκο Κακμπουνάρης, Πάσιο Σελμάν, Κουτζούλιαση Μαυρότα, Σελήμ Αγά Βλιώρας, Φεϊζόμπεης, Λιάτο Μαμένα, Μάλκο Νέλιος Λιάπεσι, Μάτο Τεσαούσι Λιάπεσι, Τζιατζά Μαρτολόζι, Αμπεντίν Σιέσχος, Σιαντεντί Βασιόρη, Αχμέτ Αγά Βασιόρη, Μεχμέτ Κιόλαση, Οσμάν Ράππο Φράταλη, Μπεκήρ Βρατσάνος, Λιούλιο Αμπάζης, Ζενιέλ Χόντος, Ιμπραήμ Τσιμάρος, Λίλια Κένυτρος, Μέτα Τζόμπος, Τάλιο Αμπίλης, Σινάν Νταλβίσης, Χίτο Νταούλ Μαυρόβα, Ζίμπο Κέστι, Μεχμέτ Τραουβίτσα, Ιμέρ Αλή Κούδεσι, Μουσταφά Μπέγα, Ισμαήλ Μπέγα, Ντέρβυ Αλή Ντουκάτη, Μετάν Αλή Ντοκάτη, Ωαμπέρ Τέλιο Τραγκιάστη, Μαχμούτ Χόντζα, Ντούλιο Ζώτος, Μπαϊράμ Μούτζος, Σελήμ Χασάνης, Χατζή Χόντζα Σμοχθήνα.

Μαλακάστρα δύω

Ραπούς αγά Καμπήπμασης, Σιαμπάν Πέστανι, Σκέκτο Χίσο Κεσαράτι, Σουλεϊμάν Τσέλιο Τότζι, Οσμάν Μπίλιος, Ντούλια Μάτο Καλιβάζι, Τζελήλ Τουράς, Μαλιβάζι, Σαντίκ Λουί Φτίνο, Ράμιε Κομάρι, Αχμέτ Ματελόζι, Μαχμούτ Λιάμο Λιάβανι, Τζιότα Λιάβανι.

Σπίτια

1388 Απάνω Μαλακάστρα, 291 Κάτω Μαλακάστρα, 1011 Ρέθυμι Μουζεκιάς, 700 Κασαμπά Μπεράτι, 1730 Ναχιά Τοπάλι, 1339 Σκράμπαρι, 500 Τμόριζα, 4500 Τεπελένι, 4500 Καζά Αυλώνος, 1840 Καζά Ντελβίν.

πηγή

ΠΕΡΙ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (της λέξεως ΑΙΓΑΙΟΝ)

Η επικοινωνία αποτελεί το μέσον μεταδώσεως του πολιτισμού και η γλώσσα πρωταρχικόν μέσον της επικοινωνίας.
Μία γλωσσολογική ανάλυσις είναι δυνατόν να μας πληροφορήση όχι μόνον διά την ύπαρξιν αλλά και διά την ποιότητα και έκτασιν ενός πολιτισμού, καθώς και διά τον εντοπισμόν -αν και όχι επακριβώς- των πηγών του.
Όσον και αν διά πολλούς είναι δυσάρεστον, πρέπει να δεχθούμε την αδιάσειστον αλήθειαν οτι η ελληνική γλώσσα ήτο δημιούργημα και μέσον μεταδώσεως παγκοσμίως, ενός πολιτισμού, υψίστου μεγαλείου, ακατανοήτου και σήμερον ακόμη και εν πολλοίς αδιερευνήτου.
Η "ομιλία" αποτελεί ένα πολύπλοκον και πολυποίκιλον ενδοεπικοινωνιακόν εγκεφαλικόν σύστημα και "επεξεργασία" περιπλοκωτέρα απ' ότι εις το "κέντρον της ομιλίας" έχει αποδωθή. Διάχυτες και πολλαπλές εγκεφαλικές "περιοχές" συνεργάζονται ώστε να αποδωθή ο "λόγος" εις την πλήρην του έκφρασιν και με το πλήρες περιεχόμενόν του (προϋπόθεσις απαράβατος: κατανόησις εις την "αποδοχήν" και απόδοσις "κατανοητή").
Μία πολύ εξελιγμένη γλώσσα δεν είναι αποτέλεσμα ενός εξελιγμένου εγκεφαλικού κέντρου ομιλίας, μόνον. Αποτελεί το αποτέλεσμα μιάς διάπλοκης εξελικτικής διεργασίας πολλών εγκεφαλικών περιοχών, συνεργαζομένων περιπλόκως, αδιαφόρως εάν "εκφράζεται" με τρόπο φαινομενικώς απλόν. Συγχρόνως συνεργούν, κρίσις, μνήμη, συναίσθημα, "συνείδησις", αλληγορία, μεταφορά, συσχετίσεις, γνώσεις, υποθέσεις, σκοπιμότητες, "αξίες", η υπολανθάνουσα αίσθησις του ανεκφράστου και του ακροτάτου λεκτικού φράγματος πέραν του οποίου δεν είναι δυνατόν να υπάρχη "κενόν", ψυχολογικόν υπόβαθρον, νοητική δυναμική κ.λ.π.
Ο λόγος είναι δυνατόν να έχη αφαιρετικάς ή προσθετικάς ιδιότητας εις τοιούτον βαθμόν ορισμένας φοράς ώστε να φαίνεται σχεδόν ανεξαρτητοποιημένη ολότης από το αντικείμενόν του, το οποίον είναι δυνατόν να αποκτά επιπροσθέτους "επιγενείς" (λογογενείς) διαστάσεις, αδιαφόρως εάν πολλές πραγματικές του δεν αποδίδονται λεκτικά. Το πιθανότερον, βεβαίως είναι η "αφαίρεσις" ακόμη και η αλλοίωσις εις βαθμόν ακόμη που να υφίσταται ελαχίστη θεωρητικοπραγματική συσχέτισις.
Η ενδοδομή της ελληνικής γλώσσης, πέραν από την δυναμική της περιγραφικής της ικανότητος, κατώρθωσε πολλές φορές να παραβιάζη και τους περιγραφικούς "ορίζοντας" δίχως να χάνεται εις ασαφείας.
Οι Έλληνες, άριστοι γνώστες και δημιουργοί της "νοηματικής" των λέξεων, κατόρθωσαν να αποδώσουν με εσωτερικήν αριθμοσοφικήν και βαθυτάτη νοηματικήν ακρίβειαν την "ουσίαν" του αντικειμένου.
Διά τον Ελληνικό Λόγο θα αποτελούσε ιεροσυλία μία έκφρασις όπως: ο χωμάτινος ουρανός της ενδοχώρας, ή το ουράνιον υπέδαφος, ή η κοπρεία σελήνη ή ..... επί του προκειμένου το ..... κατσικοπέλαγος, δηλ. το Αιγαίον (όπως υποστηρίζουν πολλοί). Ο σημερινός όμως, έκφυλος διασυρμός του Ελληνικού Λόγου επιτρέπει πολλά. Οι έκφυλοι υπέρμαχοι δύνανται να αποδίδουν λεκτικώς την γλαύκη ως σκονισμένη αιγοπροβιά και το απαστράπτον, παλλόμενον, κυματώδες γαλάζιο και υπερδύναμο υγρό στοιχείον ως κατσικοκοπάδι!. Όχι όμως οι πρόγονοι ημών. Ποτέ, ένας τόσο ψευδής, εσφαλμένος και ανοηματικός χαρακτηρισμός μορφής, περιεχομένου, θρύλων, ιστορίας και δυναμικής δεν θα εδίδετο από τους αρχαίους Έλληνας.
Το Αιγαίον (ομού μετά του Ολύμπου) αποτελεί ύψιστον και πολυσήμαντον ορόσημο της Ελληνικής Φυλής, πλημμυρισμένο από μνήμες και θρύλους που ανταυγάζουν εις την λεκτικήν έκφρασιν, στο όνομά του: Αιγαίον. Δεν ήτο δυνατόν οι Έλληνες να αποστερήσουν το νοηματικό περιεχόμενον και της εξελικτικής του ακολουθίας το μεγαλείον, από μία θάλασσα την οποίαν είχαν σχεδόν Θεοποιήσει. Οι θρύλοι, αλλά και αι εμπειρίαι, ακόμη αι εμπειρίαι αι οποίαι έγιναν θρύλοι, συγχρόνως με την "ουσίαν" του αντικειμένου "αποτυπώνονται" εις την λέξιν η οποία "χαρακτηρίζει" το αντικείμενον.

ΑΙΓΑΙΟΝ;
αίγ: (η ρίζα εκ του αΐσσω). Σημαίνει δόνησις, κλονισμός, σεισμός, σείω, πάλλω, εξακοντίζω.
αΐσσω: κινούμαι μετά ταχείας και ορμητικής κινήσεως, ρίπτομαι, ορμώ, απαστράπτω εις το φως.
αιγαίος, α, ον: θαυμαστός, επίφθονος
αιγαίομαι: οργίζομαι κλπ
αίγεν και αίγες: υψηλά κύματα
αιγιαλός: (αΐσσω+αλς) ένθα η θάλασσα ορμά
Αιγεύς: εκ του αΐγεν: κύματα
Αιγαίων-ωνος: ο εκατόγχειρ υιός του Ουρανού και της Γαίας, έχων άμεσον σχέσιν με το αιγαίον....
Αίγη: μυθική βασίλισσα των Αμαζόνων η οποία επνίγη εις το αιγαίον ... (πρό του Τρωικού Πολέμου)
Αιγήεις ή Αιγίς: μυθικό τέρας, υιός της Γαίας, το οποίον επέφερε παντού απ' όπου διήρχετο τον όλεθρον και τον θάνατον. Από το στόμα του εξήρχοντο φλόγες αι οποίαι κατέστρεψαν την Αίγυπτον, την Φοινίκην, την Λιβύην και την Φρυγίαν. Tο εφόνευσε τελικώς η Αθηνά η οποία εχρησιμοποίησε το "δέρμα" του διά να επενδύση την ασπίδα της.
αία: η Γαία
αιγίς-ίδος: η ασπίς του Διός, εκπέμπουσα τρόμον και έκπληξιν (εκ του αΐσσω: κινούμαι βιαίως, ορμώ. Όθεν μεταγενέστερα ορμητική θύελα=καταιγίς, ως σεισθείσα αιγίς).
αιονοιω: υγραίνω, περιέχω
αιγίζω: σχίζω εις δύο
αΐγδην: ορμητικώς, μεθ' ορμής
Αίγλη: σπινθηροβολία, φως, κραδασμός, δόνησις, απότομος κίνησις, λαμπηδών, πάσα απαστράπτουσα στιλπνότης, ή, λάμψις, λαμπρότης, δόξα.
Αιγιής φυλή: μία των φυλών της Αττικής λαβούσα το όνομα εκ του Αιγέως.
αεί....αεί....αιών
αίξ: γίδα, κατσίκα
Ευκόλως συμπεραίνεται οτι η ετυμολογία διά το αιγαίον, πρέπει, λαμβάνοντας υπ' όψιν την δημιουργίαν του, τους θρύλους και την ιστορία του, καθώς και την "εμφάνισίν" του και την "εικόνα" του, να προκύπτει εκ του αΐσσω ή εκ του αιγ- και αίγλη ή και αιγίζω και όχι όπως θέλουν ορισμένοι -από σκοπιμότητα ή ανοησία- από την αίγα.
Το ίδιο ισχύει βεβαίως και διά την λέξη αιγίς. Μεγαλειώδεις δυνάμεις και Θεότητες όπως ο "Ζεύς" και η "Αθηνά" είναι αδύνατον να έφερον αιγοπροβιές ως αμυντικά τους ή επιθετικά τους όπλα. Η συμμετοχή των εις την δημιουργίαν του πολιτισμού και εις τας εν γένει διαμορφώσεις, εξελίξεις και ανακατατάξεις ήτο ασυλλήπτου μεγέθους και η αλληγορία των "μύθων" οδηγεί εις την υπόθεσιν της χρησιμοποιήσεως "τεχνολογικών" και υπερτεχνολογικών επιτευγμάτων υψίστης δυναμικής και όχι .....βυρσοδεψικής προελεύσεως!
Μανώλης Καπουσίδης