ΤΟ 2010 Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ

Οι κατέχοντες σήμερα το Κράτος διαμόρφωσαν επί δεκαετίες μια αντίληψη και περισσότερο μια πρακτική – έδωσαν το κακό παράδειγμα – του Κυβερνώ και του αναπτύσσω που τροφοδότησε σταδιακά την χρεοκοπία. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους με τις νέες οργανικές στρατολογήσεις τους. Η Ν.Δ. υπήρξε περισσότερο ο δεύτερης κατηγορίας πιστός αντιγραφέας παρά ο αυθεντικός δημιουργός του μεταπολιτευτικού υποανάπτυκτου παρακμιακού πρότυπου. Ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου καταγράφεται ιστορικά ως ένας από τους βασικούς προωθητές, πρωταγωνιστές του. Αυτό διδάσκει η μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία της χώρας.

Η πολιτική ιστορία δεν παραχαράσσεται. Όταν γίνεται αυτό ανακυκλώνεσαι ως κοινωνία ως πολιτική σε ένα αδιέξοδο κύκλο. Όπως έγινε πολλές φορές την περίοδο της μεταπολίτευσης. Όταν βαπτίζουν αντιδημοκρατικά το πολύ παλιό και διεφθαρμένο νέο, ηθικό κλπ.. Έτσι το πλήθος από το Ωσαννά καταλήγει στο Σταύρωσον.

Ποτέ στην παγκόσμια πολιτική ιστορία οι φορείς της παρακμής δεν έγιναν φορείς αναγέννησης, σωτηρίας, εξυγίανσης. Η χώρα είχε ανάγκη ενός άλματος που θα σηματοδοτούσε εσωτερικά και διεθνώς την ασυνέχεια με το παρακμιακό πρότυπο και το γερασμένο και ένοχο πολιτικό προσωπικό του. Αυτό που σήμερα με ολοκληρωτικού τύπου θράσος παρουσιάζεται ως νέο και αθώο.

Μια κυβέρνηση ειδικών, προσωπικοτήτων με τεχνοκράτη Πρωθυπουργό θα σηματοδοτούσε το άλμα σε μια άλλη δημόσια σφαίρα, την αρχή της εξυγίανσης και ηθικοποίησης της. Την αποστρατεία, κατάργηση της πολιτικής ως απάτη. Θα δημιουργούσε ατμόσφαιρα αξιοπιστίας, ειλικρίνειας, μετάνοιας και όχι εμπαιγμού, απάτης, χαμελαιοντισμού, ατιμωρησίας.

Η κατάργηση της ατιμωρησίας είναι δικαστική αλλά είναι κύρια πολιτική έννοια. Στην περίπτωση μας μπορούσε και μπορεί να αρχίσει με την επιβολή πολιτικού φόρου στους πρώην και νυν Πρωθυπουργούς, τους Υπουργούς και να επεκταθεί σε όλη την πολιτικό κοινωνική κάστα. Όλοι αυτοί που πλούτισαν δια της ιδιοποίησης του δημοσίου χρήματος και της παραγωγής του κερδοφόρου για αυτούς προτύπου του δανεισμού και των χρεών. Συνεταίρους του χρηματιστικού κεφαλαίου τους ονομάζει η επιστημονική παράδοση.

Σε όλη αυτή την μεταπολιτευτική διαδρομή σε πολύ δύσκολες συνθήκες ως Λόγος αλλά πολύ περισσότερο ως Πράξη σχεδίασα, πρότεινα έναν άλλο δρόμο. Αυτή ήταν η δική μου ιστορική προσδοκία, σχέση μου με την πόλη, με την Πατρίδα, την Ελλάδα, τον Κόσμο. Το δικό μου σχέδιο, ο δικός μου δρόμος οδηγούσε σε μια Ελλάδα που το 2000, το 2004, το 2010 θα δάνειζε δεν θα δανείζονταν.

Αυτό προκύπτει από την μελέτη των προτάσεων, ιδεών αλλά κύρια της πράξης μου σε όλη αυτή την διαδρομή. Στα βιβλία μου, στα πολιτικά μου κείμενα περιγράφεται με λεπτομέρειες αυτή η διαδρομή. Λίγες φορές στην ιστορία έχουμε παρόμοια δικαίωση ιδεών και πολιτικής.

Αυτή η ιδέα για την Ελλάδα ήταν εφικτή. Ποτέ οι συνθήκες δεν ήταν τόσο ευνοϊκές για την χώρα διακόσια χρόνια μετά τον αγώνα της Παλιγγενεσίας.

Ο ορίζοντας αυτός μπορεί να επανέλθει και μάλιστα σύντομα. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση είναι η άμεση απόσυρση όλης αυτής της πολιτικής κάστας των τιμαριούχων που ιδιοποιήθηκαν το κράτος και προσέβαλαν την ιδέα της Ελλάδας και του Ελληνισμού. (Μας προέκυψαν μάλιστα προσφάτως υπερπατριώτες της χρεοκοπίας. Ένα φαινόμενο, μια κωμική τηλεοπτική εικόνα). Η απόσυρση τους είναι η πρώτη πράξη για μια ατμόσφαιρα, μια πορεία ανάτασης, ανόρθωσης. Ανόδου των προσδοκιών, των αξιακών σταθερών, του πήχη, των στόχων.

Αυτό που προτείνουν ο συνασπισμός, οι δυνάμεις της παρακμής, εκεί που φθάνουν οι προσδοκίες, οι δυνατότητες, ο ρόλος τους, οι υπηρεσίες τους είναι μια Ελλάδα του διαρκούς δανεισμού. Αυτό έκαναν επί δεκαετίες. Αυτές οι δυνάμεις, τα πρόσωπα πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να καταδικασθούν στην ατομική και συλλογική συνείδηση των Ελλήνων. Πολύ κακό έκαναν.

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

(Μιλώντας στον Δήμο Ζωγράφου με θέμα: Παραγωγική μνήμη και παγκοσμιοποίηση)
Γλυφάδα 14/04/2010

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη