Ολέθριος προστάτης : Ιουστινιανός

Στο Ζ΄ Πανελλήνιο Συνέδριο Συμβολαιογράφων μὲ θέμα «Ὁ συμβολαιογράφος στὶς νέες οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες». Στὴν ἀφίσα ποὺ κυκλοφόρησε, χρησιμοποιήθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ. Γιατί ὅμως ἐπελέγη ἕνας αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ὑπῆρξε νομικὸς καὶ ὄχι ἕνας Ἕλληνας νομοθέτης ὅπως ὁ Ζάλευκος, ὁ Σόλων ἢ ὁ Λυκοῦργος ;


Ἀπάντηση στὴν ἐπιλογὴ τοῦ συγκεκριμένου αὐτοκράτορος δίνει τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανοβυζαντινισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἀλλοίωσε τὴν ὀρθὴ ἀντίληψή μας γιὰ τὴν Ἱστορία, ποὺ θεωρεῖ τὸν νέο Ἑλληνισμὸ ἀπόγονο τοῦ Βυζαντίου καὶ θέλει νὰ τὸν ἀποκόψῃ ἀπὸ τὶς ρίζες του.
«Ὁ Βυζαντινισμὸς ἀπέθανεν, ὁ δὲ Ἑλληνισμὸς εἶναι ἀθάνατος...ὁ πρῶτος εἶναι (...) θάνατος ἐν τῇ ζωῇ, ὁ δὲ δεύτερος ἡ ἐν τῷ θανάτῳ ζωή. Βυζαντινισμὸς σημαίνει χριστιανικὴν ὑποκρισίαν , ὁ δ’ Ἑλληνισμὸς (...) εἶναι τὸ ἐν τῇ σκοτίᾳ λάμπον φῶς.» Αὐτὰ γράφει ὁ ἀπαγορευμένος ἀπὸ τὸ βυζαντινο-λάγνο κατεστημένο μας Κωνσταντῖνος Σάθας στὸν 7ο τόμο τῆς «Μεσαιωνικῆς Βιβλιοθήκης», σελ.νβ΄. Ποιός ὅμως εἶναι ὁ Ἰουστινιανός ; Σύμφωνα μὲ τὸν ἱστορικὸ βιογράφο του Προκόπιο, στὸ ἔργο του «Ἀπόκρυφη Ἱστορία», ὁ Πέτρος Σαββάτιος, ποὺ ἀργότερα πῆρε τὸ ὄνομα Flavius Justinianus, «ἦταν σὰν νὰ ποῦμε τόσο κακοῦργος ὅσο καὶ μωρόπιστος , ὁ τύπος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ λέγεται κουτοπόνηρος» (στ΄), «Τὰ ἐγκλήματα τοῦ Ἰουστινιανοῦ εἶναι τόσο πολλά, ὥστε οὔτε ὁλόκληρη ἡ αἰωνιότητα δὲν θὰ ἔφθανε γιὰ τὴν ἐξιστόρησή τους» (κζ΄), «Χωρὶς κανένα δισταγμὸ κλόνιζε ἀκόμη καὶ τοὺς νόμους, προκειμένου νὰ ἀποκτήσῃ χρήματα» (κζ΄),«Οὔτε Θεὸ λογάριαζε οὔτε ἱερεῖς οὔτε νόμο οὔτε λαό» (κζ΄), «ἦταν διπρόσωπος καὶ ὑποκριτής» (κη΄) καὶ κατέστρεψε τὸ σύστημα δικαιοσύνης, ὥστε «μποροῦσε κανεὶς νὰ δῇ τὰ περισσότερα δικαστήρια ἔρημα καὶ στὴν βασιλικὴ Αὐλὴ πλῆθος κόσμου νὰ βρίζεται καὶ νὰ σπρώχνεται μὲ ὅλη του τὴν δύναμη καὶ νὰ συμπεριφέρεται συνεχῶς μὲ κάθε εἴδους δουλοπρέπεια» (λ΄).

Πῶς ὅμως συμπεριφέρθηκε στοὺς Ἕλληνες καὶ τὸν τιμοῦμε τόσο πολύ; Ὁ Ἰουστινιανὸς «ἄρχισε νὰ καταδιώκῃ τοὺς Ἕλληνες ὑποβάλλοντάς τους σὲ σωματικὰ βασανιστήρια καὶ ἁρπάζοντας τὰ χρήματά τους» (Προκόπιος, «ἈπόκρυφηἹστορία»,ια΄). Ἐπειδὴ οἱ Ἕλληνες ἀσχολοῦντο κυρίως μὲ τὸν στρατό, τοὺς ἐπετέθη: «Ἄλλους κατηγοροῦσαν ὅτι ἦταν Γραικοί, σὰν νὰ ἦταν τῶν ἀδυνάτων ἀδύνατον νὰ ἀναδειχθῇ γενναῖος ἕνας ἄνθρωπος ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα» (Προκόπιος, «Ἀπόκρυφη Ἱστορία», κδ΄). Δὲν εἶναι ἀδικαιολόγητος ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὸν μισαλλόδοξο αὐτὸ χριστιανὸ αὐτοκράτορα, ἀφοῦ, ὅπως γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Σάθας (7ος τόμος τῆς «Μεσαιωνικῆς Βιβλιοθήκης», σελ.κγ΄),«ὁ ἐν Νικαίᾳ ἀναπτυχθεὶς Ἑλληνισμὸς ἐφάνη πρὸς στιγμὴν ἀπειλῶν καὶ αὐτὸ τὸ χριστιανικὸν καθεστώς, γεγονὸς ὁπωσοῦν δικαιολογοῦν τὸ πρὸς τοὺς Ἕλληνας μίσος τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἐκ πείρας ἐγίγνωσκεν, ὅτι αἱ θρησκεῖαι ἐν μόνῳ τῷ σκότειγεννῶνται καὶ θριαμβεύουσι, καὶ ὅτι ἀμείλικτος αὐτῶν ἐχθρὸς εἰσὶ τὰ γράμματα, δηλαδὴ τὸ Ἑλληνικὸν πνεῦμα».
Γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Σάθα ὁ ἀγῶνας τῶν Ἑλλήνων κατὰ τῶν Βυζαντινῶν ἀπεικονίζεται ὡς ἕνας Προμηθέας, πού ,ἀφοῦ βρῆκε τὴν ἀληθινὴ σοφία, τὴν μεταδίδει στοὺς ἀνθρώπους, τιμωρεῖται ὅμως ἀπὸ τὴν Νέμεση. Ἡ Ρώμη δὲν πεθαίνει ὡστόσο. Ἐμεῖς ,ὡς Ἕλληνες, πρέπει νὰ μελετήσουμε τὰ μνημεῖα, ποὺ εἶναι γραμμένα σὲ ξένες γλῶσσες «εἰς ἐξακρίβωσιν αὐτῆς τῆς πατρίου ἱστορίας, ἥτις ἄνευ τούτων μένει ἀκατανόητον μυστήριον, τεθαμμένον εἰς τὰ σκότη τῆς βυζαντινῆς φλυαροκοπίας καὶ ψευδολογίας» (ξζ΄). Ὁ τιμώμενος ἀπὸ τοὺς Νεοέλληνες συμβολαιογράφους Ἰουστινιανὸς ἐξέδωσε μία σειρὰ ἀπὸ ἀνθελληνικοὺς νόμους ,στοὺς ὁποίους διώκονται «αὐτοὶ ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν βλάσφημη παραφροσύνη τῶν Ἑλλήνων». Στὰ διατάγματά του ἀπαιτεῖ τὴν ἐκτέλεση αὐτῶν ποὺ ἐφαρμόζουν «τὴν μαγεία ἢ εἰδωλολατρία» (CorpusJuris Civilis
1.10.9–10).Στὴν νομοθεσία τοῦ Ἰουστινιανοῦ (Codex Justinianus) διαβάζουμε:
1.11. De Paganis, sacrificiis et templis :«Ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς δὲν ἁρμόζει πιὰ νὰ ἀποδίδουμε τὶς τιμὲς ποὺ ἀποδίδονταν προηγουμένως σὲ ἀνόσια καὶ ἀηδιαστικὰ ἀγάλματα, οὔτε νὰ στολίζουμε μὲ στεφάνια ἀνόσιους ναούς, οὔτε νὰ ἀνάβουμε ἀνόσιες φωτιές, οὔτε νὰ καῖμε λιβάνια (...) καὶ νὰ διαπράττουμε τὴν ἱεροσυλία αὐτῶν τῶν θρησκειῶν. Ἐπίσης ὅποιος ἀποπειραθῇ νὰ τελέσῃ θυσία (...) καὶ κατηγορηθῇ (...) ὅτι ἔχει διαπράξει τέτοια πράγματα, θὰ ὑπόκηται στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν καὶ σὲ προγραφὴ ὅλης του τῆς περιουσίας.»
1.11.4. «Ἐπίσης ὁρίζουμε, ὅτι ἐπιτρέπουμε στὸν λαὸ νὰ ἐπιδοθῇ σὲ ἀπολαύσεις σύμφωνα μὲ τὰ παλαιὰ ἔθιμα, χωρὶς ὅμως καμμία θυσία καὶ χωρὶς καμμία καταραμένη δεισιδαιμονία...»
1.11.5. «Ἐπιθυμοῦμε νὰ προσαρτήσουμε στὸ αὐτοκρατορικό μας ταμεῖο ὅλους τοὺς τόπους, ποὺ προηγουμένως ὑπάγονταν στὸ θρησκευτικὸ σφάλμα τῶν παλαιῶν.»
1.11.7. «Διατάσσεται, ὅτι κανεὶς δὲν θὰ τιμήσῃ καὶ δὲν θὰ λατρέψῃ ὁλόψυχα ἱερά, τὰ ὁποῖα ἔτσι καὶ ἀλλιῶς ἔχουν κλείσει.»
1.11.8. «Κανεὶς νὰ μὴν τολμήσῃ νὰ ἀποπειραθῇ αὐτὰ ποὺ ἀπαγορεύονται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ φυλάγονται ἀπὸ τὶς εἰδωλολατρικὲς δεισιδαιμονίες, γνωρίζοντας ὅτι διαιωνίζει πράξη, ποὺ ἀποτελεῖ δημόσιο ἔγκλημα. Θέλουμε τέτοιες πράξεις νὰ ἀποτραποῦν, ἔτσι ὥστε (ὁ ἔνοχος) (...) νὰ ἀποπεμφθῇ ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του καὶ νὰ μὴν χάσῃ μόνο τὴν περιουσία του (...), ἀλλὰ ἀφοῦ ὑποστῇ σωματικὸ βασανισμὸ μὲ μεταλλικὰ ὄργανα (...), νὰ ὁδηγηθῇ σὲ διαρκῆ ἐξορία.»
1.11.9. «Διατάζουμε τοὺς ἄρχοντές μας (...) νὰ ἀναζητοῦν σύμφωνα μὲ τὸν νόμο ὅλες τὶς περιπτώσεις ἀσέβειας ὑπὲρ τῆς Ἑλληνικῆς θρησκείας (...) (καί) ἂν συμβαίνουν, νὰ τιμωροῦνται. (...) Νὰ μὴν ἔχῃ κανένας τὸ δικαίωμα νὰ κληροδοτῇ μὲ διαθήκη ἢ νὰ χαρίζῃ μὲ δωρεὰ κάτι σὲ πρόσωπα ἢ τόπους, ποὺ ἔχει ἐπισημανθῆ ὅτι διαπράττουν τὴν ἀσέβεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. (...) Νὰ διατηρηθοῦν (...) ἐν ἰσχύι ὅλες οἱ τιμωρίες μὲ τὶς ὁποῖες οἱ προηγούμενοι βασιλεῖς εἶχαν ἀπειλήσει νὰ τιμωρήσουν τὴν Ἑλληνικὴ πλάνη (...).
1.11.10. «Ἐπειδὴ ἔχουν συλληφθῆ μερικοί, οἱ ὁποῖοι διακατέχονται ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν ἀνόσιων καὶ μιαρῶν Ἑλλήνων (...), ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν γίνει χριστιανοὶ (...), ἂν φανοῦν νὰ ἐπιμένουν στὴν πλάνη τῶν Ἑλλήνων, θὰ ὑποβληθοῦν στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν (...). Θὰ παρεμποδίσουμε δὲ κάθε μάθημα ποὺ διδάσκεται ἀπὸ αὐτούς, ποὺ πάσχουν ἀπὸ τὴν νόσο τῶν ἀνόσιων Ἑλλήνων (...). Θεσπίζουμε τοὺς ἴδιους νόμους καὶ γιὰ τοὺς ἀλιτήριους Ἕλληνες.»

Ἂς πάψουν λοιπὸν οἱ Νεοέλληνες συμβολαιογράφοι νὰ υἱοθετοῦν ἀβασάνιστα μορφὲς τόσο ἐχθρικὲς πρὸς τὸν Ἑλληνισμό, ὡραιοποιημένες ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ προπαγάνδα. Κι ἂς μελετήσουν τὴν πραγματική μας ἱστορία, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴν παραμορφωτικὴ ματιὰ τῶν κατηχητικῶν καὶ τῶν παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων.