Το αποκορύφωμα της δεισιδαιμονίας

Ο ἄλογος φόβος τῶν μυστηριωδῶν ὑπερφυσικῶν δυνάμεων τῆς φύσεως (σεισμοί, ἡφαίστεια, παλιρροϊκὰ κύματα ,κεραυνοὶ κ.ἄ.),καθὼς καὶ τὰ περιέργως συμβαίνοντα στὸν ἴδιο τὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου (ἀσθένειες, ὄνειρα, θάνατος κ.ἄ.) γέννησαν στὴν ψυχὴ τοῦ πρωτόγονου ἀνθρώπου τὸν μεταφυσικὸ φόβο, τὴν πίστη δηλαδὴ ὅτι οἱ δυνάμεις αὐτὲς θεϊκὲς ἢ φυσικὲς ἐνεργοῦνἐναντίον του. Ἡ δεισιδαιμονία χρησιμοποιήθηκε ἀπ’τὶς ἐξουσιαστικὲς ἀρχὲς τῶν περισσοτέρων ἐθνῶν τοῦ ἀρχαίου κόσμου (τῆς Ἀσίας κυρίως), γιὰ νὰ ὑποτάξῃ τὶς ἀνθρώπινες μᾶζες μέσῳ τοῦ φόβου, ἐπίγειου καὶ μεταφυσικοῦ. Ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς σταθηκε ἀντίθετος στὴν δεισιδαιμονία. Πολλὲς φιλοσοφικὲς πραγματεῖες γράφτηκαν ἀπὸ Ἕλληνες συγγραφεῖς (Ἱπποκράτης, Πλάτων, Ἐπίκουρος, Πλούταρχος, Γαληνός, Πλωτῖνος κ.ἄ.), γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀνθρώπους ν’ἀπαλλαγοῦν ἀπ’τὴν μάστιγα αὐτή. Κατὰ τὴν μεταχριστιανικὴ περίοδο ἡ Δεισιδαιμονία ἐξετράπη σὲ ἔσχατα ἐπίπεδα, ἀφοῦ ἡ νέα ἐξ’ἀνατολῶν θρησκεία τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιὰ νὰ ἐπικρατήσῃ στὰ πλήθη, ἐκτὸς ἀπ’τὶς σφαγὲς καὶ τὶς καταστροφές, βασίσθηκε στὴν δεισιδαιμονία. Ἡ πλύση ἐγκεφάλου ποὺ ὑπέστη ἡ ἀνθρωπότητα περιελάμβανε τιμωρίες (καθημερινὲς καὶ μεταθανάτιες), προπατορικὰ ἁμαρτήματα, μεταφυσικὲς ἀπειλές, κολάσεις, αἰώνιες φωτιές, τρομακτικὰ φανταστικὰ ὄντα, κατάρες καὶ διάφορα ἄλλα. Ἡ φύση καὶ οἱ θεότητές της δαιμονοποιήθηκαν,τὰ ἀθλήματα, οἱ ἐπιστῆμες καὶ οἱ τέχνες ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὴν ὑποταγή, τὴν συντριβὴ καὶ τὶς μετάνοιες. Ὅλα αὐτὰ θὰ ἐπιφέρουν τὶς ἀμέτρητες ψυχικὲς φοβίες, τὴν λύπη,τὴν στενοχώρια, τὴν ἄρνηση γιὰ τὴν ζωή ,τὴν αὐτοτιμωρία,τὴν ἀπομόνωση.

ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ : ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΟΠΛΟ

Μία ἀπ’τὶς κύριες μεθόδους ἐπιβολῆς τῆς ἀσιατικῆς θρησκείας ἦταν ἡ Παραποίηση καὶ ἡ παραχάραξη λέξεων, φράσεων, κειμένων ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρων ἱστορικῶν γεγονότων. Π.χ. ἡ λέξη «δαίμων» στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἐμφανίζεται ἀρχικῶς στὸνὍμηρο καὶ ἀπευθύνεται γενικῶς στὴν θεότητα, θῆλυ ἢ ἄρρεν. Στὴν «Ἑλληνικὴ Μυθολογία» τοῦ Στέφανου Κομμητᾶ (σελ.124,παρ.6) διαβάζουμε:«Τοῦτο τὸ ὄνομα ἐδίδετο ἀπ’τοὺς ποιητὰς καὶ εἰς τοὺς θεοὺς τῆς πρώτης καὶ δευτέρας τάξεως, ἰδιαιτέρως ὅμως δαίμονες ὠνομάζοντο οὗτοι οἱ τῆς τρίτης τάξεως, οἱ ὁποῖοι ἐπιστεύοντο ὡς ὑπουργοὶ τοῦ Διὸς καὶ κατῴκουν εἰς τὸ κατώτερον μέρος τοῦ οὐρανοῦ καὶ σχεδὸν περὶ τὴν γῆν. Ἐδόξαζον δὲ οἱ παλαιοί, ὅτι ο ἱδαίμονες ἦταν ἀθάνατοι καὶ ἀφανεῖς εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ περιπολοῦντες τὸν ἀέραν ἐπέβλεπον τὰ πάντα, ὅσα ἔπραττον οἱ ἄνθρωποι.» Γιὰ τὴν κλασικὴ φιλοσοφικὴ παράδοση τὴν ζωὴ κάθε ἀνθρώπου συνοδεύουν δύο δαίμονες: Ὁ εὐδαίμων ἢ ἀγαθοδαίμων, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὴν διάνοια καὶ τὸ θεῖον (ὅπως τὸ δαιμόνιο τοῦ Σωκράτη) καὶ προτρέπει τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀρετὴ καὶ τὸ κατὰ φύσιν ζῆν, καὶ ὁ κακοδαίμων, ποὺ κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο, σπρώχνοντας τοὺς ἀνθρώπους στὰ πάθη, στὸ παρὰ φύσιν ζῆν καὶ στὴν καταστροφή. Ἀπὸ ἐκεῖ προέρχονται καὶ οἱ λέξεις εὐδαιμονία καὶ κακοδαιμονία. Ἐδῶ βλέπουμε τὴν αἰώνια πάλη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Ἡ ἐκδοχὴ τοῦ δαιμονίου ὡς σοφίας σώθηκε καὶ στὴν Νεοελληνικὴ Γλῶσσα: «Ὁ δαίμων τοῦ Τύπου - τυπογραφείου» ,«αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι δαιμόνιος» ,δηλαδὴ πανέξυπνος κ.λπ.
 
Γράφει ὁ Πλούταρχος στὸ «Περὶ δεισιδαιμονίας» : «Ἡ δεισιδαιμονία, ὅπως ἐννοεῖ καὶ τὸ ὄνομά της ,εἶναι πίστις (στὸν θεό) γεμάτη τρόμο καὶ φόβο, ποὺ καταρρακώνει καὶ ἐξευτελίζει τὸν ἄνθρωπο (…) .Συνοδεύεται ἀπ’τὴν ἀρχὴ ἀπὸ πάθος, ἀπὸ ὀδυνηρὴ ψυχικὴ διαταραχὴ καὶ ἀπὸ νοητικὴ ὑποδούλωση .Ἀπ’ὅλους τοὺς φόβους ὁ πλέον τρομακτικός, ποὺ δὲν μπορεῖ μὲ κανέναν τρόπο νὰ ἀντιμετωπισθῇ, εἶναι ἐκεῖνος τῆς δεισιδαιμονίας (…). Ὁ δεισιδαίμων ἀποδίδοντας στὸ θεῖον ἰδιότητες κακὲς ὁδηγεῖται σὲ πολὺ ἐπικίνδυνη ψυχικὴ διαστροφὴ (…). Γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει ὁ φυσικὸς κόσμος μας,διότι οὔτε ὅταν εἶναι ξύπνιος χρησιμοποιεῖ τὴν νοημοσύνη του οὔτε ὅταν κοιμᾶται ἀπαλλάσσεται τῆς ταραχῆς, καὶ ὁ λογισμός του συνεχῶς ὀνειροβατεῖ, ἐνῷ ὁ φόβος εἶναι μονίμως φωλιασμένος μέσα του, χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ τρόπος διαφυγῆς (…). Καμμία ἄλλη ἀρρώστια δὲν περιέχει τόσα πολλὰ ἄσχημα συναισθήματα καὶ παρανοϊκὲς σκέψεις καὶ γνῶμες τόσο ἀντιφατικὲς μεταξύ τους ὅπως τὸ νόσημα τῆς δεισιδαιμονίας. Πρέπει λοιπὸν νὰ προσπαθοῦμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε μὲ σύνεση καὶ σωφροσύνη.» (Παρ. 2-3-5-14.) Στὴν δεισιδαίμονα χριστιανικὴ ἐκδοχὴ ἡ λέξη «δαίμων» σημαίνει τὰ πονηρὰ πνεύματα τῶν ἔκπτωτων ἀγγέλων, ποὺ καταδικάσθηκαν ἀπ’ τὸν Γιαχβὲ στὴν αἰώνια κόλαση. Δαίμονες οὐσιαστικῶς μετωνομάσθηκαν ἀπ’ τοὺς χριστιανοὺς οἱ θεοὶ ὅλων τῶν ἀρχαίων ἐθνῶν, οἱ ὁποῖοι συλλήβδην κατέπεσαν στὴν κόλαση ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ. Ἀρχηγός τους εἶναι ὁ Διάβολος = βάλλω τὸν Δία ἢ Βεελζεβούλης = Βάαλ-Ζεὺς ἢ Ἑωσφόρος = ὁ θεὸς ποὺ φέρει τὸ φῶς ἢ ὁ Σατανᾶς = Σατοῦρνος-Κρόνος. 

Ὁ Μέγας Βασίλειος προπαγανδίζεται, πὼς ἦταν -δῆθεν- φορέας 

τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας, ἐνῷ στὶς μέρες μας τιμᾶται

ἰδιαιτέρως απὸ τὸ σύγχρονο Ἑλληνικὸ Κράτος ὡς προστάτης τῆς

Ἑλληνικῆς Παιδείας. Θαυμάστε «φιλοσοφία» στὸ παρατιθέμενο 

ἀπόσπασμα ἀπὸ τοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ Μεγ. Βασιλείου πρὸς αὐτοὺς 

ποὺ πάσχουν ἀπὸ δαίμονες καὶ πρὸς κάθε ἀσθένεια. Παρατηρήστε

ἐπίσης τὰ ὀνόματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἀποκαλεῖτὸ Θεὸ ὁ Βασίλειος: 

Σαβαώθ, Ἀδωναῒ καὶ Ἐλωί· ὅλα ἑβραϊκά.. Εἰδικὰ τὸ Ἀδωναῒ 

χρησιμοποιεῖται εὐρέως ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους καὶ μόνον ἀπὸ αὐτοὺς

ἀντὶ τοῦ Γιαχβέ, τὸ ὁποῖο τοὺ ἀπαγορεύεται νὰ τὸ προφέρουν. 

Μόνον ἕνας Ἑβραῖος θὰ γνώριζε καὶ θὰ χρησιμοποιοῦ σε  ὅλα 

τὰ ἑβραϊκὰ ὀνόματα γιὰ τὸ Θεὸ καὶ μόνον αὐτά

Ἔχει δὲ τὴν μορφὴ τοῦ Πανός, ἡ οὐρά του εἶναι ὁ κεραυνὸς τοῦ Διὸς καὶ κρατᾷ τὴν τρίαινα τοῦ Ποσειδῶνα. Ἡ ἀρρωστημένη αὐτὴ συρραφὴ ξεπερνᾷ σὲ φαντασία ἀκόμη καὶ τὸν τρομακτικὸ μύθο τοῦ Φρανκεστάιν. Ἂς δοῦμε ὅμως, τί λέει ὁ ἀρχιμανδρίτης Σεραφεὶμ Τ. Ζαφείρης στὸ ἔργο του «Ἀντιμέτωποι μὲ τὸν Νεοσατανισμό» (σελ. 21-22) γιὰ τὸν Σατανισμό: «Ὁ Σατανισμὸς διακρίνεται κυρίως σὲ τρία εἴδη: Στὸν σχετικό, στὸν ἀκούσιο καὶ στὸν ἑκούσιο. Ὁ σχετικὸς Σατανισμὸς εἶναι ὁ ἐπηρεασμὸς ἀπὸ τοὺς δαίμονες μέσα ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες…Ὁ ἀκούσιος ἢ παθητικὸς Σατανισμὸς ἀφορᾷ στοὺς ὀχλουμένους ἢ κατεχομένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ὁ Διάβολος ἐνοχλεῖ ἢ κατέχει περιστασιακὰ τὸν ἄνθρωπο στὸ σῶμα καὶ τὶς ψυχικὲς λειτουργίες κατὰ παραχώρηση Θεοῦ. Τὸ πρόσωπο αὐτὸ παραμορφώνεται ἐξωτερικά, ἀποκτᾷ δυνάμεις, ἱκανότητες καὶ δυνατότητες ἄγνωστες μέχρι πρίν…Ὁ ἑκούσιος ἢ ἐνεργητικὸς Σατανισμὸς εἶναι ἡ συνειδητὴ ἔνταξη κάποιου στὸ βασίλειο τοῦ σκότους. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀρνεῖται οὐσιαστικὰ τὸ βάπτισμά του, ποδοπατεῖ τοὺς ἱεροὺς ὅρκους του, πουλᾷ ψυχὴ καὶ σῶμα ἑκούσια στὸν Διάβολο, ὑπογράφει συμβόλαιο αἵματος μὲ τὸν Ἑωσφόρο. Ἀρνεῖται τὸν Θεό, τὴν Ἐκκλησία, τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Παράδεισο.» Συμπέρασμα: Ὅποιος δὲν βαπτίζεται, δὲν ὁρκίζεται, δὲν πιστεύει στὸν Γιαχβέ, στὴν Ἐκκλησία, στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὸν Παράδεισο, οὐσιαστικὰ ὅποιος δὲν εἶναι χριστιανός, εἶναι σατανιστής! Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται παρακάτω στὸ ἴδιο βιβλίο τοῦ ἀρχιμανδρίτη, ὅπου ὅλες οἱ μὴ ἰουδαιογενεῖς θρησκεῖες, ἡ Ἑλληνικὴ Παιδεία (νεοειδωλολάτρες ἀποκαλεῖ τοὺς ἀσχολούμενους μὲ αὐτήν), οἱ φιλοσοφικὲς παραδόσεις, οἱ μύθοι, ὁ ἀποκρυφισμός, ἡ τέχνη τῆς γιόγκα, οἱ πολεμικὲς τέχνες, ἡ μασονία, οἱ ἐναλλακτικὲς θεραπευτικὲς τέχνες (ὁμοιοπαθητική, βελονισμός, ρέικι κ.ἄ.),ἡ ὕπνωση καὶ πολλὰ ἄλλα εἶναι σατανικὰ ἢ ἀποτελοῦν τὰ κανάλια ποὺ ὁδηγοῦν στὸν Σατανᾶ.
Καταλήγει ὁ ἀρχιμανδρίτης στὸ τέλος τοῦ βιβλίου του: «Ἡ μόνη σου ἐλπίδα εἶναι ὁ Χριστός.» Ἐρχόμαστε λοιπὸν στὸν δυισμὸ Γιαχβέ - Χριστὸς ἀπ’τὴν μία μεριά, Σατανᾶς-Δαίμονες ἀπ’τὴν ἄλλη. Ἂν ὅμως φανταστοῦμε ἕναν κόσμο χωρὶς Γιαχβέ-Χριστό, αὐτομάτως Χάνεται μαζί του καὶ ὁ Σατανᾶς μὲ τὸν θίασό του.

ΞΟΡΚΙΑ ΚΑΤΑΡΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ

Ας ἔρθουμε ὅμως στὴν λέξη «ἐξορκισμός». Εἶναι σύνθετη λέξη καὶ προέρχεται ἀπ’τὴν πρόθεση «ἔξω-ἐξ» καὶ τὴν λέξη «ὅρκος». Στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἡ λέξη «ἐξορκίζω» σημαίνει ἐπιβάλλω ἢ ὑποχρεώνω κάποιον εἰς ὅρκον, δηλαδὴ νὰ ὁρκιστῇ, ἢ ὁρκίζω κάποιον μὲ τὸ ζόρι. Στὴν χριστιανικὴ παραποίησή της ἡ λέξησημαίνει τὴν διὰ εἰδικῶν εὐχῶν-ἐξορκισμῶν φυγάδευση τῶν δαιμόνων μέσα ἀπ’τὸ σῶμα τοῦ δαιμονισμένου καὶ τὴν ἴαση-θεραπεία του. («Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας», Σκαρλάτου Βυζαντίου, τόμος Α΄.) Ὅμως ὑπάρχουν καὶ διασῴζονται ἕως καὶ σήμερα τὰ λαϊκὰ «ξόρκια» γιὰ τὸ μάτιασμα, τὸ κριθαράκι, τὰ σπυριά, τὶς ἀρρώστιες ,τὴν ἡλίαση, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ χωράφια, τὰ δένδρα, τὰ ζῷα καὶ γιὰ κάθε τι ποὺ ἔρχεται σ’ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ παράδοση αὐτή, ἂν καὶ ἀνακατεύτηκε μὲ χριστιανικὰ στοιχεῖα, εἶναι πανάρχαια καὶ ἔχει τὶς ρίζες της στὸν σαμανισμό, στὴν γοητεία καὶ στὴν μαγεία. Λειτουργοῦσε δὲ ὡς αὐθυποβολὴ ἢ ὡς θετικὴ ἀντιμετώπιση ἑνὸς προβλήματος ἢ ὡς δεισιδαιμονία. Τὸ φτύσιμο, γιὰ νὰ μὴν μᾶς ματιάζουν ,καὶ ἡ μοῦτζα, ὡς ἡ κατάρα τοῦ ἡλίου, εἶναι κι αὐτὰ ἀρχαῖα μαγικὰ ἔθιμα. Ἡ Ἐκκλησία μετέτρεψε τὰ ἀθῷα αὐτὰ «ξόρκια» σὲ τρομακτικοὺς ἐξορκισμούς ,ἐνῷ τὸ φτύσιμο ἀπέκτησε ἐξευτελιστικὸ χαρακτῆρα μέσῳ τῆς ὑποταγῆς τοῦ βαπτιζομένου βρέφους στὸν Χριστιανισμό: «Τὰ ξόρκια ὄχι μόνον δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ εἶναι παγίδες τοῦ Σατανᾶ, μέσῳ τῶν ὁποίων παραπλανῶνται οἱ ἄνθρωποι. Ἡ ἀνάμιξη ἱερῶν ὀνομάτων στὶς δαιμονικὲς αὐτὲς τελετουργίες ὀφείλεται στὴν ἐπίδραση τῆς εἰδωλολατρίας καὶ στὴν προσπάθεια παραπλανήσεως τῶν πιστῶν.» («Ἐκκλησία καὶ Μάγια», μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικολάου,σελ.52.) Ὁ πρῶτος ἐξορκισμὸς διαβάζεται ὡς ἀπειλὴ ἢ κατάρα κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς βάπτισης τοῦ νηπίου καὶ ὀνομάζεται «ἀφορκισμός» : «Μὲ αὐτὲς τὶς εὐχὲς ἐξορκίζεται ἐν ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸ πονηρὸ καὶ ἀκάθαρτο πνεῦμα τοῦ διαβόλου καὶ διατάσσεται νὰ ἐξέλθῃ ἀπ’τὸ ἀβάπτιστο νήπιο.» («Ἀντιμέτωποι μὲ τὸν Νεοσατανισμό»,σελ.77.)
 
«Τὸ φτύσιμο, ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία στὴν ἀκολουθία τῆς κατηχήσεως, ἔχει διαφορετικὴ ἔννοια. Ἐδῶ ἐμπτύεται ὁ διάβολος ἀπ’ τὸν εὐτρεπτιζόμενο πρὸς τὸ ἅγιο βάπτισμα κατηχούμενο. Ὁ ἐμπτυσμὸς ἐδῶ συμβολίζει τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπ’ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ τὴν σύνταξη μὲ τὸν Χριστό» («Ἐκκλησία καὶ Μάγια», σελ. 52.) Δὲν εἶναι τυχαῖο, ποὺ ἡ λέξη κόλαση στὰ Ἀγγλικὰ εἶναι Hell = Hellas. Τὸν Ἑλληνισμό-Σατανᾶ ἐξορκίζει ἢ ἀφορκίζει ὁ ἱερέας ἀπ’ τὸ βρέφος κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς βάπτισης. (Ἀναλυτικὰ βλέπε, «Δαυλό», τ. 288, ἄρθρο «Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ ὀνοματοδοσία καὶ ὁ βιασμὸς τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ».)
 
Σύμφωνα μὲ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία ἡ δαιμονικὴ κατοχὴ ἀλλὰ καὶ πολλὰ ψυχικὰ πάθη καὶ ἀσθένειες θεραπεύονται ἀπ’ τοὺς ἐξορκισμούς: «Ὁ ἐξορκισμὸς εἶναι  ἁγιαστικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν κτισμάτων ἀπ’ τὴν δαιμονικὴ κατοχὴ καὶ ἐπήρεια μὲ τὴν δύναμη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καὶ μάρτυς τονίζει: “Πᾶν δαιμόνιον ἐξορκιζόμενον τῇ δυνάμει τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὀνόματος νικᾶται καὶ ὑποτάσσεται”.» («Ἐκκλησία καὶ μάγια», κεφ. Οἱ ἐξορκισμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, σελ. 77.) Πρόσφατα εἴδαμε ἀπ’ τὴν τηλεόραση τὴν περίπτωση ἑνὸς νεαροῦ κοριτσιοῦ, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ σκλήρυνση κατὰ πλάκας, καὶ οἱ γονεῖς του τὸ πήγαιναν στὸ μοναστήρι τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ, γιὰ νὰ θεραπευτῇ. Ἀποτέλεσμα, τὸ παιδὶ παρὰ λίγο νὰ πεθάνῃ. Ὁ ἐξορκισμὸς ἀποτελεῖ πράξη δεισιδαιμονίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ἔχει τὶς ρίζες της στὰ λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ: «Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβάλλετε» (Ματθαῖος Ι΄ 8). Στὴν Ἐκκλησία οἱ ἐξορκισμοὶ διαβάζονται εἴτε στὶς ἀκολουθίες τῶν μυστηρίων εἴτε χωριστά. Στὸ «Μεγάλο Εὐχολόγιο» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπάρχουν πολλοὶ καὶ διάφοροι ἐξορκισμοί, ὅπως τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου τοῦ ἁγίου καὶ μάρτυρος Τρύφωνος, τοῦ Μακαρίου Φιλαδελφείας καὶ ἄλλων. Μέσα ἐκεῖ βρίσκονται ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ ἐξορκισμοί, ποὺ ἀποκαλοῦνται «εὐχές» καὶ ἀπευθύνονται σὲ δαιμονισμένους καὶ σὲ ἀσθενεῖς, ἀλλὰ προεκτείνονται σὲ οἰκίες, σὲ κήπους, χωράφια καὶ ἀμπελῶνες, γιὰ ἀπειλὴ σεισμοῦ, γιὰ ἀπειλὴ βροντῶν καὶ ἀστραπῶν, ἐπὶ συμφορᾷ λαοῦ, γιὰ φόβο σεισμοῦ, γιὰ τριχοκουρίαν, ἐπὶ λύσει στεφάνων, ἐπὶ πορνείας, ἐπὶ τῶν ψυχορραγούντων, ἐπὶ τῶν αἰσχρῶν λογισμῶν, ἐπὶ τῶν αἱρετικῶν, ἐπὶ σκεύους, ἀλεύρου ἢ σίτου μιαθέντος, ἐπὶ κολλύβων καὶ γιὰ ὅ,τι ἄλλο μπορεῖ νὰ φανταστῇ κανείς. Ὑπάρχουν ἐπίσης κι ἄλλες εὐχές-ἐξορκισμοί, ποὺ δὲν περιλαμβάνονται ἐπισήμως στὸ «Μέγα Εὐχολόγιο», ὅπως τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρα Κυπριανοῦ, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Δεκαπολίτου, κάποιοι συμπληρωματικοὶ τοῦ Χρυσοστόμου κ.ἄ.
 
Ἂς πάρουμε ὅμως μία γεύση τῆς χριστιανικῆς αὐτῆς δεισιδαιμονίας, ποὺ τρομοκρατεῖ τόσο πολὺ τὸ ποίμνιον: Στοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου ἀρχικῶς διαβάζουμε κατάρες ἐναντίον τῶν Φιλισταίων καὶ τῶν Αἰγυπτίων: «…Τὰς ὑπ’ οὐρανὸν ἀβύσσους ἀναστομώσαντος, καὶ γίγαντας ἀπεσβείσαντας καταφθείραντος, καὶ πύργων τῶν βεβήλων κατασείσαντος, καὶ γῆν Σοδόμων καὶ Γομόρρων πυρὶ καὶ θείῳ τεφρώσαντος, οὗ μάρτυς καπνὸς ἀκοίμητος ἐξατμίζεται, τοῦ ράβδος πέλαγος ρήξαντος καὶ λαὸν ἀβρόχοις ποσὶ περάσαντος, καὶ τύραννον Φαραὼ καὶ στρατὸ θεομάχον, εἰς αἰῶναν τοῖς κύμασι κατακλύσαντος τῆς ἀσεβείας πόλεμον.» Ἀκολουθοῦν ξόρκια γιὰ θεραπεῖες διαφόρων ἀνίατων ἀσθενειῶν, ἀφορίζοντας τὸν Σατανᾶ: «Ὁρκίζω σε, κατ’ ἐκείνου τοῦ ἄνεμον ἐπιτιμήσαντος, καὶ κλύδωνα θαλάσσης πραΰναντος, τοῦ στίφη δαιμόνων ἐκδιώξαντος, καὶ κόρας ὀμμάτων, ἀπὸ μήτρας λοιπούσας, πηλῷ τυφλοῖς ἀναβλέψαι ἐναρμόσαντος, καὶ τὴν ἀρχαίαν ὑμῶν διάπλασιν ἀνακαινίσαντος…» Καὶ ἡ κορύφωση: «Φοβήθητι, φύγε, δραπέτευσον, ἀναχώρησον, δαιμόνιον ἀκάθαρτον καὶ ἐναγές, καταχθόνιον βύθιον, ἀπατηλόν, ἄμορφον, θεατὸν δι’ ἀναίδειαν, ἀθέατον διὰ τὴν ὑπόκρισιν, ὅπου ἂν τυγχάνῃς ἢ ἀπέρχη, ἢ αὐτὸς εἶ ὁ Βεελζεβούλ, ἢ κατασείων, ἢ δρακοντοειδής, ἢ θηριοπρόσωπος, ἢ ὡς ἀτμίς, ἢ ὡς καπνὸς φαινόμενος, ἢ ὡς ἄρσεν, ἢ ὡς θῆλυ, ἢ ὡς ἑρπετόν…» Τὰ γελοῖα ἐπίθετα τοῦ Σατανᾶ ξεπερνοῦν τὰ τριάντα! Ὁ ἐξορκισμὸς τελειώνει μὲ ἀπειλὲς καὶ κατάρες κατὰ τοῦ δαίμονα καὶ μὲ τὸ πειστήριο τοῦ πιστοῦ: «Ὅτι μέγας ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ…» («Εὐχολόγιον τὸ Μέγα», Ἐξορκισμοὶ ἐπὶ πασχόντων ὑπὸ δαιμόνων καὶ ἐπὶ πᾶσαν ἀσθένειαν, Εὐχὴ 2η, σελ. 148-150.) Στὴν 3η εὐχὴ τοῦ ἰδίου ἀποτάσσονται οἱ φυσικὲς θεραπεῖες, οἱ σατανικοὶ εἰδωλολάτρες, οἱ μάντεις, ὁ ἔρωτας καὶ διάφοροι ἄλλοι: «Ναί, ὁ Θεός, ἀπέλασον ἀπὸ τοῦ δούλου σου πᾶσαν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου, πᾶσαν μαγείαν, πᾶσαν φαρμακείαν, εἰδωλολατρίαν, ἀστρομαντείαν, ἀστρολογίαν, νεκρομαντείαν, ὀρνεοσκοπίαν, ἡδυπάθειαν, ἔρωτα, φιλαργυρίαν, μέθην, πορνείαν, μοιχείαν, ἀσέλγειαν…» (σελ. 151).
 
Στοὺς Χρυσοστόμειους ἐξορκισμοὺς ἀκολουθεῖται ἡ ἰδία μέθοδος. Ὁ προστάτης τῆς Νεοελληνικῆς Παιδείας ἐξορκίζει τὸ φοβερὸ πνεῦμα τοῦ Σατανᾶ, ποὺ βρίσκεται παντοῦ ἀκόμα καὶ στὴν βάλανό μας! «Αὐτὸς ἐπιτιμᾷ σοι, Κύριος, Διάβολε διὰ τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ ὀνόματος. Φρῖξον, τρόμαξον, φοβήθητι, ἀναχώρησον, ἐξολοθρεύθητι, ὁ πεσὼν οὐρανόθεν, καὶ σύν σοι πάντα τὰ πονηρὰ πνεύματα, πᾶν πνεῦμα πονηρόν,  πνεῦμα ἀσελγείας, πνεῦμα πονηρίας, πνεῦμα νυκτερινὸν καὶ ἡμερινόν, μεσημβρινόν τε καὶ ἑσπερινόν, πνεῦμα μεσονυκτικόν, πνεῦμα φανταστικόν, πνεῦμα συναντικόν, εἴτε χερσαῖον, εἴτε ἔνυδρον, εἴτε ἐν ἄλσεσιν, εἴτε ἐν καλάμοις, εἴτε ἐν φάραγξιν, εἴτε ἐν διόδοις καὶ τριόδοις, ἐν λίμναις, ἐν ποταμοῖς, ἐν οἴκοις, ἐν αὐλαῖς καὶ ἐν βαλανείοις παρατρέχον, καὶ βλάπτον καὶ ἀλλοιοῦν τὸν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου.» Ὁ δαίμονα ἐκτὸς ἀπ’ τὶς ἀνθρώπινες ψυχὲς εἰσέρχεται στὸ σῶμα, στὴν καρδιὰ καὶ στὰ νεφρά! «…καὶ ἀπαλλάχθητε ἀπὸ τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τοῦ νοός, ἀπὸ τῆς ψυχῆς, ἀπὸ τῆς καρδίας, ἀπὸ τῶν νεφρῶν, ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων, ἀπὸ πάντων τῶν μελῶν, πρὸς τὸ εἶναι αὐτὸν ὑγιῆ, καὶ ὁλόκληρον…» («Εὐχὲς διὰ τὰς ἀσθενείας», Εὐχὴ 4η, σελ. 155-156.) Δύο ἀκόμη ἐξορκισμοί του, ποὺ δὲν περιλαμβάνονται στὸ «Μεγάλο Εὐχολόγιο», ὅπου ἐπικαλοῦνται οἱ: «Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψατε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν. Ἀθλοφόρε ἅγιε καὶ ἰαματικὲ Παντελεήμων, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ… Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρσύνας τὸν Νέστορα, οὕτως ἅγιε μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.» («Ἐκκλησία καὶ Μάγια», Εὐχὴ ἐπὶ τῆς βασκανίας, σελ. 93.) Ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ γίνεται γιὰ τὸν κορυφαῖο Ρωμαῖο παγκρατιστὴ ἐπὶ ἐποχῆς τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιλιανοῦ Λυαῖο καὶ τὴν ἄνανδρη (ὑποκινούμενη ἐκ τοῦ Δημητρίου) δολοφονία του ἀπ’ τὸν Νέστορα (προστάτη τῶν Νεοελλήνων ἀθλητῶν), ποὺ ἔγινε μέσα στὴν παλαίστρα τοῦ σταδίου τῆς Θεσσαλονίκης. Βεβαίως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἁγιοποίησε ἄμεσα τὸν Νέστορα. (Ἀναλυτικὰ δὲς «Δαυλό», τ. 275, ἄρθρο «Ὁ ἆθλος τοῦ ἁγίου Νέστορα, τοῦ προστάτη τῶν Ἑλλήνων ἀθλητῶν».) Ὁ ἴδιος ἅγιος στὸ «Ἐπὶ οἰκίας περιεργαζομένης ὑπὸ πονηρῶν πνευμάτων» κάνει ἐπίδειξη τῆς δυνάμεως τοῦ Γιαχβέ, ποὺ ἀναταράσσει ἢ καταστρέφει, ὅποτε θέλῃ τὴν φύση καὶ γκρεμίζει τοὺς ἰσχυροὺς (κυρίως τοὺς Ἕλληνες): «…ὁ σείων τὴν ὑπ’ οὐρανὸν ἐκ θεμελίων, τῶν δὲ στύλων αὐτῆς σαλευομένων, ὁ λέγων τῷ ἡλίῳ καὶ οὐκ ἀνατέλλει, κατὰ δὲ ἄστρων κατασφραγίζει, ἀπειλῶν τῇ θαλάσσῃ καὶ ξηραίνων αὐτήν, οὗ ὁ θυμὸς τήκει ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας, καὶ πέτρες διετρίβησαν ἀπὸ σοῦ, ὁ πύλας χαλκὰς συντρίψας, καὶ μοχλοὺς σιδηροῦς συνθλάσας, ὁ τὸν ἰσχυρὸν δήσας.» (Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου, «Ἐκκλησία καὶ μάγια», σελ. 92-94.)
 
Ὁ ἅγιος καὶ μάρτυρας Τρύφων ἐξορκίζει καὶ καταριέται τὰ θηρία τῶν κήπων καὶ τῶν χωραφιῶν τῶν πιστῶν χριστιανῶν, δηλαδὴ τὰ παράσιτα, τὰ ἔντομα καὶ τὰ σαλιγκάρια, ποὺ τοὺς κατατρῶνε τὶς σοδειές, ἀπειλῶντας τα μὲ ἄνωθεν τιμωρία: «Ὁ εἰσακούων τῶν εἰς αὐτὸν πεποιθότων Θεός, ἐξαπέστειλεν ἐξ’ ἑτοίμου κατοικητηρίου αὐτοῦ Ἄγγελον, τοῦ πατάξαι πᾶν φῦλον καὶ πᾶν γένος κακούργων θηρίων, τῶν ἀδικούντων τὴν ἄμπελον, τὴν χώρα τε, καὶ τὸν κῆπον τῶν δούλων αὐτοῦ, ὁ καὶ τῶν θηρίων τούτων τὰ ὀνόματα σαφῶς ἐπιστάμενος οἷα: Κάμπη, Σκώληξ, Σκωληκοκάμπη, Σκάνθαρος, Βροῦχος, Ἀκρίς, Ἐπίμαλος, Καλιγάρις, Μακρόπους, Μύρμηξ, Φρείρ, Ρυγίτης, Ψυλλίτης, Καυσοκόπος, Ἐρυσίβη, Κοχλοί, Ψαλίτης καὶ ὅ,τι ἄλλον παραφυσοῦν καὶ μαραῖνον τὸν καρπὸν τῆς σταφυλῆς καὶ τῶν λοιπῶν εἰδῶν καὶ λαχάνων.» («Ἐξορκισμὸς λεγόμενος εἰς κήπους, ἀμπελῶνας καὶ χωράφια», σελ. 501.)
 
Ὁ ἅγιος Κυπριανὸς στὸ «Εὐχαὶ ἀναγιγνωσκόμεναι πρὸς ἀποτροπὴν ἢ διάλυσιν πάσης μαγείας ἢ πάσης σατανικῆς ἐνεργείας», πρὸ τοῦ ἐξορκισμοῦ τοῦ Σατανᾶ μακαρίζει ὅλους τοὺς Ἑβραίους προπάτορες τῆς θρησκείας του καὶ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, τοὺς παρηκμασμένους χριστιανοὺς «ἥρωες» τῆς ἐποχῆς του, ἐνῷ καταριέται μάγους, μάντεις καὶ εἰδωλολάτρες: «Καὶ ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαάκ, καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ, ὁ Θεὸς τοῦ Μωυσέως, ὁ Θεὸς τῶν Ἀγγέλων Μιχαήλ, Γαβριήλ, Οὐρουὴλ καὶ Ραφαὴλ καὶ πάντων τῶν οὐρανίων ταγμάτων Χερουβείμ, Σεραφείμ… καὶ πάντων τῶν Προφητῶν καὶ Πατριαρχῶν, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν καὶ Παρθένων…Καὶ ἠλευθερώσας τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα ἐκ τοῦ ᾍδου, τὸν μακάριον Πέτρον ἐκ τῆς φυλακῆς, τὸν Παῦλον, τὴν Σωσάννην ἐκ τῆς ψευδομαρτυρίας, τὴν Λουκίαν ἐκ τοῦ πορνοκοπίου, τὸν παράλυτον ἐκ τοῦ κρεβάτου, τὸν Λάζαρον ἐκ τοῦ τάφου, τὸν ἰσραηλιτικὸν λαὸν ἐκ τῆς θαλάσσης, τὸν Ἰωνᾶν ἐκ τῆς κοιλίας τοῦ κήτους, τὸν Λὼτ ἐκ τῶν Σοδόμων, τὸν Δανιὴλ ἐκ τῶν λεόντων, τὸν Δαυὶδ ἐκ τοῦ φόνου, τὸν Νῶε ἐκ τοῦ κατακλυσμοῦ.» «…Πάντα γὰρ ταῦτα εἶναι ἴδια τῶν Ἑλλήνων, τῶν εἰδωλολατρῶν, τῶν Ἐθνικῶν, τῶν προσκυνούντων τοὺς δαίμονας.» («Ἐκκλησία καὶ Μάγια», σελ. 110.) Ἡ τελετὴ τοῦ ἐξορκισμοῦ γίνεται ἀπ’ τὸν ἱερέα μέσα στὸν ναὸ ὁμαδικὰ ἢ ἀτομικά. Τὸ θέατρο τοῦ παραλόγου ξετυλίγεται συνήθως ἀπὸ κάποιον δῆθεν δαιμονισμένο, γνωστὸ τοῦ ἱερέα - ἐξορκιστῆ, ποὺ ἀρχίζει νὰ παραληρῇ, νὰ βρίζῃ καὶ νὰ χτυπιέται, ὅταν ἀκούῃ τὰ ἐξαγνιστικὰ λόγια τοῦ ἐξορκισμοῦ. Οἱ ἤδη πεπεισμένοι περὶ τῆς δαιμονοπληξίας τους ψυχασθενεῖς ὑποκινοῦνται ἀπ’ τὴν ψυχωτικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἔχει δημιουργηθῆ. Ἀκολουθῶντας τὴν δεισιδαιμονία, ποὺ τοὺς ἐμφυτεύτηκε ἀπ’ τὸν ἱερέα, ἀρχίζουν τὸ δικό τους προσωπικὸ παραλήρημα. Ἡ μεσαιωνικὴ παραφροσύνη καταλήγει σὲ μανιακὲς ἐκδηλώσεις ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ δαιμονιζομένου. Ἡ ὑποτιθέμενη ἴαση ἀκολουθεῖ. Τὸ στημένο τῆς ὑποθέσεως ἀποκαλύφθηκε ἀπ’ τὸν Τύπο, ὅταν τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006 μία δημοσιογραφικὴ τηλεοπτικὴ ἔρευνα ἀποκάλυψε τὴν ἀπάτη ποὺ εἶχε στηθῆ ἀπ’ τὸν ἱερέα τῆς ἐκκλησίας τοῦ ἁγίου Γεωργίου στὸν Καρέα. Λόγῳ τοῦ σάλου ὁ ἱερέας ἀπομακρύνθηκε κακὴν κακῶς. Ἡ προπαρασκευὴ τῆς ὅλης ψυχεδελικῆς καταστάσεως ξεκινᾷ ἀπ ’τὰ ἀθῷα παιδικά μας χρόνια, ὅταν ἀρχίζῃ ἡ χριστιανική μας κατήχηση μέσῳ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀλλὰ καὶ τῆς ἐν γένει χριστιανικῆς μας παιδείας. Ἡ πλύση ἐγκεφάλου συνεχίζεται καθ ’ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς μας μέχρι καὶ τὴν τελευταία ὥρα τοῦ θανάτου μας, ἀπ’ τὸν ἔντυπολόγο, τὸν κινηματογράφο καὶ τὴν τηλεόραση μέσῳ τῶν ταινιῶν θρίλερ περὶ συντέλειας τοῦ κόσμου, μεσσιῶν, σατανισμοῦ, ἐξορκισμοῦ, φαντασμάτων, βρυκολάκων, ζόμπι κι ἄλλων παραφυσικῶν γελοιοτήτων, ὅλων ἐμπνευσμένων ἀπ’ τὴν χριστιανικὴ παράνοια. Ὅλες αὐτὲς οἱ δεισιδαιμονίες ἔχουν χαραχθῆ βαθιὰ στὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, ἐγκαθιδρύοντας τὸν μεταφυσικὸ φόβο καὶ τρόμο στὶς ψυχές τους.  Ἀποτέλεσμα ἡ ἐν γένει σύγχυση μέσῳ τῆς διασάλευσης τῆς λογικῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ραγδαία αὔξηση τῶν ψυχοσωματικῶν ἀσθενειῶν. 

Ἡ ἀδράνεια τῆς Πολιτείας στὴν δεισιδαιμονικὴ αὐτὴ παραφροσύνη δηλώνει μόνον ἀποδοχή, συγκάλυψη καὶ συμμετοχή.





Από τον ΔΑΥΛΟ