Β’ ΠΠ – 1942: Το χριστουγεννιάτικο “δώρο” των Τούρκων στους Έλληνες εν μέσω Ναζιστικής Κατοχής

Χριστούγεννα 1942. Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από την ναζιστική κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η Τουρκία από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με την ναζιστική Γερμανία και ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 1942) εμπορική συμφωνία για την τροφοδοσία των ναζιστικών δυνάμεων με τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα – ιδίως χρώμιο.

Όσοι παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία της Τουρκίας από το κίνημα των νεότουρκων (1908) μέχρι σήμερα, θεωρούν πως όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα, κοινά χαρακτηριστικά: Είναι ύπουλες (πισώπλατες), μεθοδευμένες, θρασύτατες και γίνονται συνήθως εκ του ασφαλούς μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την «κατάλληλη ευκαιρία».

Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κάνουν «στροφή 180 μοιρών». Δηλαδή, ότι ακριβώς συνέβη μόλις κατέστη βέβαιη η ήττα των Γερμανών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία έσπευσε αμέσως «να κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία»! (23 Φεβρουαρίου 1945).

Ο Ισμέτ Ινονού, διάδοχος του Μουσταφά Κεμάλ στην Προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας, μόλις ξεκίνησε η Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941, μυρίστηκε την «κατάλληλη ευκαιρία» προκειμένου να εξοντώσει όσους Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη και ζούσαν ακόμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς ένας καρχαρίας μυρίζεται το ανθρώπινο αίμα από κάποιο ναυάγιο.

Ολόκληρος ο πλανήτης ήταν απασχολημένος με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα, βαριά πληγωμένη αιμορραγούσε στον πλευρό των συμμάχων για τα ιδανικά της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Η Τουρκία, κρυμμένη πίσω από την επιτήδεια ουδετερότητα και το «σύμφωνο φιλίας» με την ναζιστική Γερμανία, είχε λυμένα τα χέρια της. Άρα, υπήρχε η «κατάλληλη ευκαιρία».

Έτσι τον Μάιο του 1941, λίγες μόλις βδομάδες μετά την Γερμανική εισβολή, η Τουρκία κήρυξε γενική επιστράτευση των μη μουσουλμάνων νέων ηλικίας από 20 έως 45 ετών. Όλος ο ανθός, η αφρόκρεμα της χριστιανικής κυρίως νεολαίας της Κωνσταντινούπολης οδηγήθηκε στα βάθη της Ανατολής με στόχο την φυσική της εξόντωση.

Η οξύτατη διαφωνία του δίδυμου Ινονού-Σαράτσογλου με τον στρατάρχη Φεβζί Τσακμάκ ο οποίος φοβόταν τις πιθανές συνέπειες μιας νέας γενοκτονίας, δεν επέτρεψε την εν ψυχρώ εκτέλεση των επιστρατευμένων, έτσι η επιστράτευση μετατράπηκε σε εκτέλεση καταναγκαστικών έργων.

Ο Πρόεδρος Ισμέτ Ινονού όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Κάλεσε τον πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτσογλου και του ανέθεσε το έργο της εξόντωσης, φυσικής ή οικονομικής, των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Τουρκίας με «όπλο» ένα έκτακτο φόρο περιουσίας.

Ο φόρος αυτός θα ήταν τόσο εξωφρενικός ώστε πρώτα οι «υπόχρεοι» θα αδυνατούσαν να τον πληρώσουν και στην συνέχεια θα τους δινόταν η μεγαλόψυχη «ευκαιρία» να τον εξοφλήσουν με καταναγκαστική εργασία κάτω από πολύ σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες, οι οποίες θα οδηγούσαν στην φυσική τους εξόντωση.

Υπολογίζεται ότι για την εξόφληση του φόρου που επιβλήθηκε σε κάθε Έλληνα, Αρμένη ή Εβραίο αλλά δεν κατέστη δυνατό να πληρωθεί, απαιτείτο καταναγκαστική εργασία διακοσίων έως τριακοσίων ετών προκειμένου να εξοφληθεί!! Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έχασε χρόνο. Σχεδίασε προσεκτικά τα βήματα που έπρεπε να γίνουν ένα προς ένα:

Πρώτα έπρεπε να προετοιμαστεί το κατάλληλο κλίμα στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ο τουρκικός τύπος άρχισε σταδιακά να εξαπολύει μια εκστρατεία μίσους και φανατισμού εναντίον των μη μουσουλμάνων – Ελλήνων, Αρμενίων, Εβραίων. Όλα τα δεινά της Τουρκίας φορτώνονταν στις πλάτες των μειονοτήτων και στην οικονομική ευημερία που απολάμβαναν.

Δεύτερον, ανασύρθηκε ένας νόμος που είχαν ετοιμάσει το 1914 οι νεότουρκοι για την «ανάπτυξη της Τουρκικής οικονομίας» με πλιάτσικο όλων των μεγάλων χριστιανικών περιουσιών της Τουρκίας. Ξεσκονίστηκε, καθαρογράφτηκε, συμπληρώθηκε και παρουσιάστηκε από τον υφυπουργό οικονομικών Εσαάτ Τεκελί στον πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτσογλου.

Ο τελευταίος ζήτησε από τον σεσημασμένο για σφαγές άμαχων Ελλήνων Fuat Agrali, την δημιουργία ενός μικρού διευθυντηρίου που θα εφάρμοζε τον νόμο. Μέλη του ορίστηκαν οι Faik Ökte, (έφορος Κωνσταντινούπολης) και Mumtaz Tarham τους οποίους ο Fuat Agrali παρουσίασε στον Τούρκο πρωθυπουργό με τα εξής λόγια: «Αυτά τα δύο παλληκάρια θα εφαρμόσουν τον νόμο μας στην Kωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη».

Το επόμενο βήμα ήταν η μυστική συνεδρίαση του κυβερνώντος λαϊκού κόμματος κατά την διάρκεια της οποίας ο Τούρκος πρωθυπουργός έδωσε εγγυήσεις πως το βαρλίκι, ο νέος νόμος με τον έκτακτο φόρο περιουσίας, στην πράξη θα εφαρμοστεί μόνο στις μειονότητες. Εξήγησε ότι έπρεπε, για τα μάτια, να υπάρχει και ένας φόρος για Τούρκους αλλά θα ήταν μικρός και συμβολικός, έτσι για να τηρηθούν στοιχειωδώς τα προσχήματα. Αμέσως μετά, η Τουρκική βουλή ψήφισε σε μια συνεδρίαση τον νόμο 4305 με 17 άρθρα, στις 12 Νοεμβρίου 1942.

Ο νόμος 4305 διαχώρισε με επίσημο, ρατσιστικό τρόπο τους φορολογούμενους σε τέσσερις κατηγορίες: Μουσουλμάνους, Γκιαούρηδες (Έλληνες, Αρμένιους, Εβραίους), όσους άλλαξαν την πίστη τους και έγιναν μουσουλμάνοι (Donme) και τέλος όλους τους ξένους υπηκόους.

Καθορίστηκαν επιτροπές με έξη μέλη που όριζαν αυθαίρετα το ποσό του φόρου για κάθε φορολογούμενο ξεχωριστά (Δύο εφοριακοί, δύο μέλη τοπικής αυτοδιοίκησης που ήταν φανατισμένα μέλη του λαϊκού κόμματος και δύο μουσουλμάνοι – μέλη του εμπορικού επιμελητηρίου της Κωνσταντινούπολης).

Στο βιβλίο «Η συμφορά του φόρου Βαρλίκι» (Varlık Vergisi Faciası) ο έφορος Κωνσταντινούπολης Faik Ökte μας περιγράφει με ποιο τρόπο οριζόταν το ποσό του φόρου, αφού πρώτα εξεταζόταν ο φάκελος του θύματος και βεβαιώνονταν το θρήσκευμα και η εθνικότητα του:

-Πόσο θα πληρώσει αυτός;

-500.000 λίρες πρότεινε ένα μέλος της επιτροπής.

-Όχι, όχι 1.000.000 λίρες αντιπρότεινε ένα άλλο.

-Πείτε ένα ενδιάμεσο ποσό να τελειώνουμε, επενέβαινε ένας τρίτος.

Αν σε ένα χριστιανό φορολογούμενο επιβαλλόταν 5.000 λίρες φόρος για ένα μικρό κατάστημα, στον μουσουλμάνο του διπλανού ακριβώς καταστήματος επιβαλλόταν φόρος μόνο 5 λιρών! Το αυθαίρετο ποσό του φόρου που επιβαλλόταν ήταν οριστικό και αμετάκλητο – δεν επιδέχονταν καμιά έφεση.

Η προθεσμία πληρωμής ορίστηκε σε 15 ημέρες. Τυχόν καθυστέρηση πληρωμής για την μεν πρώτη εβδομάδα σήμαινε πρόστιμο 1%, για την δεύτερη 2% κ.ο.κ.ε. Μετά την παρέλευση ενός μηνός ακολουθούσε κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας, σύλληψη και εκτόπιση του «οφειλέτη» σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας με ημερήσια «αμοιβή» 2 λιρών η οποία «συμψηφιζόταν» με τον φόρο που είχε επιβληθεί.

Οι φορολογικοί κατάλογοι δημοσιεύτηκαν από τις Τουρκικές αρχές τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1942. Ο πανικός απλώθηκε στην έντρομη μειονότητα που γέμισε όλες τις εφημερίδες με αγγελίες πώλησης ακινήτων Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων. Σύμφωνα με όσα καταγράφει στο βιβλίο του ο έφορος της Κωνσταντινούπολης Faik Ökte, στο τέλος του 1942 αγοραστή έψαχναν απεγνωσμένα μέσα από εφημερίδες 8 εργοστάσια, 7 στοές σε κεντρικά σημεία, 80 πολυκατοικίες, 230 σπίτια, 97 μαγαζιά και 190 οικόπεδα!

Όπως ήταν φυσικό, οι τιμές κατρακύλησαν αμέσως με αποτέλεσμα να ξεπουλιούνται ολόκληρες περιουσίες για ένα κομμάτι ψωμί. Όσοι δεν κατάφεραν να εξοφλήσουν τον φόρο που τους επέβαλαν οι Τουρκικές αρχές άρχισαν να βλέπουν, μετά την 7η Ιανουαρίου 1943, τα ονόματα τους στις εφημερίδες. Η περιουσία τους κατάσχονταν και οι «υπόχρεοι» οδηγούντο σε καθημερινά, καταναγκαστικά έργα από τις 5 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα στο Άσκαλε, την περιοχή που θεωρείται η Σιβηρία της Ανατολής.

Τον Σεπτέμβριο του 1943 η Αμερικανική εφημερίδα New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο για την πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας και η Τουρκική εθνοσυνέλευση, χωρίς καθυστέρηση, αποφάσισε την άμεση διαγραφή των φόρων που δεν είχαν εισπραχθεί ακόμα. Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 1943) αποφασίστηκε η διάλυση των ταγμάτων εργασίας και η επιστροφή των «οφειλετών» στα σπίτια τους.

Όσοι άντεξαν τις κακουχίες και κατάφεραν να επιστρέψουν, ήταν κυριολεκτικά αγνώριστοι. Από τους 1.229 πλούσιους μειονοτικούς που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τον υπερβολικό φόρο που τους επιβλήθηκε και βρέθηκαν στα τάγματα εργασίας, ένας στους τρεις δεν κατάφερε να γυρίσει πίσω. Πλήθος μαρτυριών καταγράφει συγκλονιστικές λεπτομέρειες μιας ακόμα μαύρης σελίδας στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας.

Ο νόμος 4305 καταργήθηκε οριστικά στις 15 Μαρτίου 1944, όταν ο Ρωσικός Στρατός έφθασε νικητής στα σύνορα της Ρουμανίας και η Τουρκία προσπάθησε να εξαφανίσει τα ίχνη του αποτρόπαιου εγκλήματος που διέπραξε.

—————————-

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Η μελέτη και η πλήρης γνώση των ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν και σημαδεύουν την σύγχρονη πορεία Ελλάδος και Τουρκίας, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κήρυγμα μίσους προς την απέναντι όχθη του Αιγαίου. Αντίθετα, ένα χέρι φιλίας μόνιμα απλωμένο, με ειλικρίνεια και αμοιβαίο σεβασμό, δίνει ελπίδα στις επόμενες γενιές να πετύχουν κάποτε αυτό που οι παλαιότερες δεν κατάφεραν.

Η μελέτη όμως και η πλήρης ιστορική γνώση, αποτελεί εθνική υποχρέωση γιατί η λήθη του κακού είναι η άδεια για την επανάληψη του**. Και η Τουρκία στις μέρες μας, με εξωπραγματικές νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις, αποτελεί ένα μεγάλο κίνδυνο για την σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια.

Σε ότι πάντως μας αφορά, δεν υπάρχει πιο καταλυτικό, πιο ισχυρό όπλο των Ελλήνων εναντίον των προβληματικών μας γειτόνων, από την πλήρη γνώση της ιστορίας μας!***

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης

ΠΗΓΗ: https://analyst.gr/

Το παιχνίδι του ποιος την έχει πιο μεγάλη (την εμβέλεια)

Πρόσφατα μία τουρκική εφημερίδα με αφορμή μία δοκιμαστίκη εκτόξευση του βαλλιστικού πύραυλου BORA εκμεταλλεύτηκε την περίσταση δημοσιεύοντας μία φωτογραφία όπου ο πύραυλος εκτοξευόμενος από την περιοχή της Σμύρνης απεικονίζεται να έχει αρκετή εμβέλεια για να πλήξει την Αθήνα.

«Η ΑΘΗΝΑ ΕΝΤΟΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΥΡΑΥΛΟΥ BORA» – Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ

Το συγκεκριμένο δημοσίευμα αν και σε καθαρά πρακτικό επίπεδο ήταν ανάξιο λόγου θυμίζοντας κάτι από «pissing contest» κι εφόσον αφήνει εκτός εικόνας πολλές άλλες επιχειρησιακές παραμέτρους στην προσπάθεια της να δημιουργήσει μία συγκεκριμένη στρεβλή εικόνα, ωστόσο φαίνεται ότι προκάλεσε έντονες συζητήσεις κι από τις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Το μόνο πρακτικό αντίκρυσμα είναι ο ψυχολογικός αντίκτυπος που θα μπορούσε να έχει μία τέτοια εικόνα στον αμυνόμενο, με την σκέψη ότι η πρωτεύουσα της χώρας του που μέχρι πρότινος θεωρούνταν σχετικά ασφαλής τώρα είναι εντός βεληνεκούς όπλων που δεν χρειάζεται καν να απομακρυνθούν από την επικράτεια της αντίπαλης χώρας.

Αυτό όμως ακόμα κι αν δεχθούμε ότι είναι γεγονός, είναι άσχετο. Ο πόλεμος – κανένας πόλεμος μέχρι τώρα – δεν πρόκειται να κριθεί από έναν ή περισσότερους βαλλιστικούς πυραύλους που θα κατευθύνονται αδιάκριτα προς μία γενική κατεύθυνση υποθέτοντας ότι θα βρουν τον στόχο τους.

Στην εικόνα υπάρχουν και άλλες παραμέτροι. Αφενός μεν τα αντίμετρα που θα ληφθούν εκ των προτέρων ενάντια σε εκείνα τα όπλα που έχουν την ικανότητα πλήγματος εκ του μακρόθεν, κι αφετέρου δε τα μέτρα που θα ληφθούν ως παράγοντας αποτροπής, δηλαδή ως κίνητρο για τον εχθρό να μην εξαπολύσει πρώτος επίθεση, διότι με βεβαιότητα θα δεχθεί κι αυτός αμέσως μετά.

Στην παρούσα ανάρτηση θα παρουσιάσουμε πολύ περιληπτικά δυο μόνο από αυτά τα μέτρα και αντίμετρα που έχει την δυνατότητα να λάβει η Ελλάδα μέσω των Ενόπλων Δυνάμεών της, ενάντια στην υποτιθέμενη απειλή που συνιστά ο BORA.

Αρχικά είναι οι πύραυλοι πλεύσης SCALP EG  εκτοξευόμενους από αέρος από μαχητικά αεροσκάφη Mirage 2000-5 Mk2. Οι πύραυλοι αυτοί αν και η ακριβής τους εμβέλεια είναι απόρρητη, αναφέρονται αριθμοί από 250 μέχρι 400 και 500 χιλιόμετρα. Για τις ανάγκες του σεναρίου δεχόμαστε έστω ως υποθετική εμβέλεια όχι την μέγιστη αναφερόμενη, αλλά την μεσαία, στα 400 χιλιόμετρα.

Ελληνικό Mirage 2000-5Mk2 φορτωμένο με SCALP EG, πυραύλους MICA IR και ER

Ένα μαχητικό αεροσκάφος φορέας πετώντας με ασφάλεια πίσω από την Θράκη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου χωρίς καν να πλησιάσει τις τουρκικές ακτές μπορεί να πλήξει στόχους σε όλη την δυτική Τουρκία.

Επισημαίνεται ότι το σύνολο σχεδόν της βιομηχανικής και το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής υποδομής της Τουρκίας εντοπίζεται στην δυτική Τουρκία, όπως εξάλλου και ο μεγαλύτερος πληθυσμιακός όγκος, ιδιαίτερα στην περιοχή της Κων/λης και στα αστικά κέντρα της δυτικής ακτογραμμής.

Η πρωτεύουσα Άγκυρα είναι εκτός εμβέλειας των SCALP EG – εκτός αν τα αεροσκάφη φορείς πετάξουν για ένα διάστημα πάνω από τουρκικό έδαφος – πλην όμως η συντριπτική πλειοψηφία των στόχων ενδιαφέροντος βρίσκονται στην δυτική Τουρκία, δίπλα μας, κι είναι σαφώς εντός εμβέλειας.

Ενδεικτικά λοιπόν, με την χρήση ανοιχτών πηγών, ήτοι του εργαλείου μέτρησης αποστάσεων του google maps, οι περιοχές που θα βρεθούν στο στόχαστρο των SCALP EG είναι οι εξής:

Και συνολικά, το μισό σχεδον της Τουρκίας είναι «προσβάσιμο» από τους SCALP EG, κι όχι απλώς το μισό, αλλά το σημαντικό εκείνο μισό. Όχι τα βουνά της ανατολίας, ούτε η λίμνη Βαν:

Όπως γίνεται αντιληπτό λοιπόν, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ένας εκτοξευτής BORA να παίξει τον ρόλο του στόχου πολυτελείας για την Πολεμική Αεροπορία με το να μεταφερθεί δίπλα στην Σμύρνη, όπως απεικονίζεται στην εν θέματι φωτογραφία της τουρκικής εφημερίδας.

Εκτός των Mirage 2000-5, ενεργό αποτρεπτικό ρόλο έχει κι ο Ελληνικός Στρατός με την χρήση των πυραύλων ATACMS, εκτοξευόμενους από τους φορείς Μ270. Εγκατεστημένοι στον Έβρο ή στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, έχουν εντός εμβέλειας το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Θράκης και το σύνολο της δυτικής τουρκικής ακτογραμμής.

Οι συγκεκριμένοι πύραυλοι έχουν γνωστή μέγιστη εμβέλεια 165 χιλιόμετρα, γεγονός που καθιστά εντός εμβέλειας τις εξής περιοχές.

Όπως παρατηρούμε ακόμα και αν οι στόχοι δεν είναι στο μέγιστο της εμβέλειας του συστήματος, και πάλι όλοι οι στόχοι στην τουρκική ακτογραμμή, ναύσταθμοι, λιμενικές εγκαταστάσεις, βιομηχανικές ζώνες, διυλιστήρια, αεροδρόμια κτλ είναι και πάλι εντός εμβέλειας των ATACMS.

H εμβέλειά των φορέων δύναται να αυξηθεί περαιτέρω με την προμήθεια των πυραύλων Deep Strike που φτάνουν πλέον στα όρια της συνθήκης INF, ήτοι λίγο κάτω από 500 χιλιόμετρα. Στο σύστημα αυτό έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν, κι είναι γνωστό πως είναι αποδεσμεύσιμο για εξαγωγές.

DEEPSTRIKE, ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ΤΟΥ ISKANDER ΚΑΙ ΤΟΥ YILDIRIM II ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΩΣ ΟΠΛΟ ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα παραπάνω είναι δυο μόνο από τα πιθανά αντίμετρα που μπορεί να ληφθούν ενάντια σε ενδεχόμενες απειλές κατηγορίας BORA. Δεν βάζουμε καν στην εικόνα και άλλα αντίμετρα στην ελληνική φαρέτρα, όπως πύραυλους Exocet Block3 με ικανότητα χερσαίας επίθεσης, τα υπόλοιπα όπλα κρούσης της ΠΑ κτλ.

To μόνο βέβαιο είναι πως τυχόν χρήση βαλλιστικών πυραύλων σε καμία περίπτωση δεν θα σημαίνει ενέργεια εκ του ασφαλούς και θα σημαίνει άμεση αντίδραση με πολλαπλάσιο κόστος για τον επιτιθέμενο.

Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά, και σε καμία περίπτωση δεν τα γράφουμε θεωρώντας που πρόκειται για κάτι καινούριο. Φαίνεται όμως ότι ορισμένοι τα ξεχνάνε ή πολύ βολικά παριστάνουν ότι τα ξεχνάνε και χρειάζονται υπενθύμιση ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Συμπέρασμα:

1) Απέκτησαν οι Τούρκοι ικανότητα να πλήξουν την Αθήνα με βαλλιστικούς πυραύλους; Αν και ακόμα ψάχνονται με δοκιμές και πειραματισμούς, μάλλον ναι. Με τι αξιοπιστία είναι ακόμα συζητήσιμο.

2) Μπορούν να πλήξουν την Αθήνα με ασφάλεια κι ατιμώρητοι όπως αφήνει να εννοηθεί η τουρκική εφημερίδα; Αστειότητες.

3) Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν βαλλιστικούς πυραύλους σε έναν γενικευμένο πόλεμο; Θα μπορούσαν να το δοκιμάσουν. Τους περιμένουμε.

Μασκαρά Τούρκο! “Μούφα” για εσωτερική κατανάλωση τα περί άσκησης με τις ΗΠΑ !

Σ
ε ανάρτηση του στο Twitter το Τουρκικό Υπουργείο Άμυνας, δημοσιεύοντας μάλιστα και φωτογραφίες, έκανε λόγο για κοινή άσκηση των ναυτικών της δυνάμεων με τις ΗΠΑ, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου νοτιοδυτικά της Κύπρου, αναφέρει το καλά ενημερωμένο HELLAS JOURNAL.

Ωστόσο, αυτό φαίνεται να απέχει από την πραγματικότητα καθώς κυβερνητική πηγή, μιλώντας στο OMEGA ξεκαθάρισε ότι πρόκειται για υβριδική προπαγάνδα της Τουρκίας, λέγοντας πως οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν κοινή άσκηση με τους Γάλλους και ότι οι τουρκικές φρεγάτες προσέγγισαν τα πλοία, απλά για να βγάλουν φωτογραφίες. Την κυβερνητική πηγή επιβεβαιώνει και η ανάρτηση στο Twitter του Έκτου Στόλου που κάνει λόγο για κοινή άσκηση των ΗΠΑ με τη Γαλλία.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΗς ΚΥΠΡΟΥ: Η Λευκωσία διαψεύδει πληροφορίες αλλά και ανάρτηση στην ιστοσελίδα τού τουρκικού υπουργείου Άμυνας, περί κοινής άσκησης Τουρκίας – Ηνωμένων Πολιτειών νοτίως της Κύπρου. Τα τουρκικά δημοσιεύματα έκαναν λόγο για άσκηση μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, εντός της κυπριακής ΑΟΖ και ύστερα από τουρκική NAVTEX.

Παρόμοια άσκηση δεν έγινε ποτέ, δήλωναν διπλωματικές πηγές στη Λευκωσία, που χαρακτήρισαν τα τουρκικά δημοσιεύματα ως υβριδικό αντιπερισπασμό. Μάλιστα οι ίδιες πηγές τόνιζαν ότι αμερικανική φρεγάτα, πού βρίσκεται στην περιοχή εδώ και καιρό και μεταξύ άλλων προστατεύει τις εργασίες της Exxon Mobil στο οικόπεδο δέκα, πράγματι έλαβε μέρος σε κοινή άσκηση όμως των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γαλλίας.

Η άσκηση έγινε μετά από άδεια την οποία εξέδωσε η Κυπριακή Δημοκρατία. Οι Τούρκοι έκαναν δική τους παράλληλη άσκηση στην ίδια περιοχή με τα πλοία να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση. Σύμφωνα πάντα με διπλωματικές πηγές στη Λευκωσία, όσο προσεγγίζει η στιγμή των αποτελεσμάτων στο Οικόπεδο δέκα αναμένεται να υπάρχει κλιμάκωση των τουρκικών μεθοδεύσεων για δημιουργία έντασης.

πηγή

Η “Ελληνική Επιχείρηση” του Στάλιν εναντίον του Ποντιακού Ελληνισμού

Η “Ελληνική Επιχείρηση” του Στάλιν εναντίον του Ποντιακού Ελληνισμού



 Η 15η Δεκεμβρίου του 1937 θεωρείται η ημέρα που ο όρος «Έλληνας» μετατράπηκε σε πολιτική κατηγορία και οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις κατά των μελών της ελληνικής μειονότητας στη Σοβιετική Ένωση. Οι διώξεις συμπεριέλαβαν όλους τους άρρενες Έλληνες ανεξάρτητα από την πολιτική ή κοινωνική τους θέση. Συνελήφθη όλη η ελληνική ηγετική ομάδα που αποτελείτο από πιστά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συνελήφθησαν τόσο οι ντόπιοι Έλληνες (Μαριουπολίτες, Πόντιοι, απόγονοι των παλιών μεταναστών από τον ελλαδικό χώρο), όσο και οι πολιτικοί πρόσφυγες από Ελλάδα -μέλη και φίλοι του ΚΚΕ- που είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση για να αποφύγουν τις πολιτικές διώξεις που είχαν ξεκινήσει με το Ιδιώνυμο (1928) και εντάθηκαν την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα 50215 που έφερε την υπογραφή του επικεφαλής της Κρατικής Ασφάλειας (ΝΚVD) Νικολάι Γιεζόφ, η ελληνική σοβιετική μειονότητα είχε θεωρηθεί ύποπτη. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η εθνοτική καταγωγή ταυτιζόταν με πολιτικό αδίκημα.

Υπολογίζεται ότι η Ασφάλεια συνέλαβε 15.000 πολίτες ελληνικής καταγωγής. Ένα σημαντικό τμήμα της μειονότητας, που προερχόταν από τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχε εγκατασταθεί στην ΕΣΣΔ εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής, βίωνε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια μια παρόμοια κατάσταση, καθώς λίγα χρόνια πριν είχε βρεθεί στο στόχαστρο των Νεότουρκων εθνικιστών. Η πολιτική αυτή της συλλογικής ευθύνης λόγω της ένταξης σε μια εθνοτική ομάδα και της ενοχοποίησης της πολιτισμικής ταυτότητας, θα αποτελέσει βασικό άξονα της σταλινικής πολιτικής κατά συγκεκριμένων μειονοτικών ομάδων. Ενα διάταγμα σήμανε τις ομαδικές διώξεις κατά της μειονότητας Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν από το φθινόπωρο του ’37.

 Ο Ivan Tzouha (Iβάν Τζουχά) στο βιβλίο του «Gretseskayia Operatsia» («Ελληνική Επιχείρηση») αναφέρει ως πρώτη επίσημη πράξη κατά των μειονοτήτων, την απόφαση που ελήφθη στη συνεδρίαση του Οργανωτικού Γραφείου της Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΠΚΚ-μπ) με βάση την οποία η ύπαρξη εθνικών σχολείων (φινλανδικών, γερμανικών, αγγλικών, ελληνικών κ.λπ.) θεωρείτο «επιβλαβής» για τον σοβιετικό σοσιαλισμό και καλούσε τους υπεύθυνους της NKVD να λάβουν τα αναγκαία μέτρα. Τότε έκλεισαν 250 ελληνικά σχολεία στον Καύκασο, την περιοχή Κρασνοντάρ (Νότια Ρωσία), την Κριμαία και την περιοχή της Αζοφικής (Μαριούπολη-Ντονιέτσκ). Η πολιτική της στοχοποίησης της ελληνικής μειονότητας θα κωδικοποιηθεί με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα υπ. αριθμ. 50215. Στο Διάταγμα που είχε την υπογραφή του Γιεζόφ, «επιτρόπου του ΛΚΕΥ (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων) της ΕΣΣΔ, γενικού επιτρόπου της Κρατικής Ασφάλειας», αναφέρονταν τα εξής: «Παράλληλα με την κατασκοπευτική και υπονομευτική δραστηριότητα προς το συμφέρον των Γερμανών και των Ιαπώνων, η ελληνική κατασκοπεία αναπτύσσει εντατική αντισοβιετική και εθνικιστική δραστηριότητα, στηριζόμενη σε πολίτες με αντισοβιετικές βλέψεις... ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό της ΕΣΣΔ. Με σκοπό την αναχαίτιση της δραστηριότητας της ελληνικής κατασκοπείας στο έδαφος της ΕΣΣΔ ΔΙΑΤΑΣΣΩ: Στις 15 Δεκεμβρίου ταυτόχρονα, σ’ όλες τις Δημοκρατίες και τις Περιφέρειες, να συλληφθούν όλοι οι Έλληνες, οι οποίοι είναι ύποπτοι για κατασκοπευτική, αντάρτικη και εθνικιστική αντισοβιετική δραστηριότητα.

Συλλαμβάνονται όλοι οι Έλληνες (Έλληνες υπήκοοι και πολίτες της ΕΣΣΔ) των εξής κατηγοριών: Α) Όσοι είναι εγγεγραμμένοι στον κατάλογο του ΛΚΕΥ και όσοι είναι υπό παρακολούθηση. Β) Πρώην μεγαλέμποροι, μαυραγορίτες και λαθρέμποροι. Γ) Έλληνες που αναπτύσσουν εντατική εθνικιστική δραστηριότητα, πρώτοι απ’ όλους οι πρώην κουλάκοι και όσοι απέφυγαν την αποκουλακοποίηση. Δ) Πολιτικοί πρόσφυγες από την Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες, οι οποίοι ήρθαν παράνομα στην ΕΣΣΔ, άσχετα από ποια χώρα έφτασαν». Προσπαθώντας να μελετήσω την άγνωστη ιστορία του σοβιετικού ελληνισμού και ειδικά την εποχή των σταλινικών διώξεων, συνάντησα κάποιους αξιοσημείωτους ανθρώπους που έζησαν σε όλες τις μορφές τη βία εκείνης της εποχής.

Τον Γιάννη Καραμανίδη τον συνάντησα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σ’ ένα φτωχικό αυθαίρετο σπιτάκι στην Ανω Φούσα Ασπροπύργου. Ο Καραμανίδης είχε βιώσει όλη την κοσμογονική αλλαγή που συνέβη στις δύο ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Τη γενοκτονία και την κυριαρχία του τουρκικού εθνικισμού στις περιοχές του μικρασιατικού Πόντου, την προσφυγιά στη Σοβιετική Ένωση και τις πολιτικές εξελίξεις του Μεσοπολέμου. Εζησε τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) και υπήρξε θύμα του σταλινισμού κατά την έναρξη της «Ελληνικής Επιχείρησης». O Kαραμανίδης ήταν γόνος εύπορης οικογένειας των Κοτυώρων του μικρασιατικού Πόντου. Η πολιτική των Νεότουρκων τον υποχρέωσε να ανέβει στο βουνό στα 17 του χρόνια και να γίνει αντάρτης.

 Με τη Μικρασιατική Καταστροφή, μετά από πέντε χρόνια αντάρτικης δράσης, κατέφυγε στο Αντλερ της Σοβιετικής Ένωσης, όπου συνελήφθη το 1937. Περιέγραψε ως εξής τη σύλληψή του: «Με έπιασαν στις 18 Δεκεμβρίου 1937. Με πήγαν στη φυλακή του Κρασνοντάρ. Μου ζητούσαν να υπογράψω ότι ανατίναξα το γεφύρι στο Τανγκανρόκ. Εγώ δεν ήξερα ούτε πού βρισκόταν αυτό... Εκεί έφαγα πολύ ξύλο... Στις 12 το βράδυ έρχονται, με παίρνουν για ανάκριση. Με χτυπούσαν και μου έλεγαν να υπογράψω ότι χάλασα το γεφύρι. Με έβαλαν γυμνό σε μια κάμαρα να στέκω όρθιος. Οι τοίχοι γύρω ήταν γεμάτοι καρφιά. Δεν μπορούσες να ακουμπήσεις πουθενά. Εριχναν κρύο νερό πάνω μου. Πρήστηκα. Με έβγαλαν έξω να υπογράψω. Εγώ δεν υπόγραφα. Εκλειναν με το χέρι τους το κείμενο και μου έλεγαν “υπόγραψε”. Τους έλεγα “να διαβάσω τι γράφει και μετά θα το υπογράψω”. Αυτός δεν το φανέρωνε αλλά έβριζε και μου έλεγε “υπόγραψε”. “Ανοίχτε να διαβάσω για να ξέρω γιατί με έχετε εδώ” έλεγα. Τότε άρχιζε το ξύλο. Πολύ ξύλο. Με χτύπαγε ο ένας και μετά με πέταγε στον άλλο. Τα ίδια και αυτός. Μέχρι που σωριαζόμουν κάτω». Τελικά η Δυάδα των Γιεζόφ και Βισίσκι που υπέγραφε όλες τις καταδίκες ή τις εκτελέσεις -από τον Σεπτέμβριο του ’38 το δικαίωμα υπογραφής δίνεται σε τοπικές Τριμελείς Επιτροπές (τρόικα)- τον καταδίκασε σε 10ετή κάθειρξη.

Ο Καραμανίδης περιπλανήθηκε σε διάφορα μέρη στην Άπω Ανατολή: Καμτσάτκα, Σαχαλίνη, Βλαδιβοστόκ για να καταλήξει τελικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μαγκαντάν της Κολιμά. Περιγράφει ως εξής τις συνθήκες διαβίωσης: «Το στρατόπεδο ήταν γεμάτο από Έλληνες. Υπήρχαν απ’ όλα τα έθνη: Ρώσοι, Γεωργιανοί, Πολωνοί, Εγγλέζοι. Δεκαοχτώ χιλιάδες έφεραν με μας εκεί. Από αυτούς επέζησαν οι 300. Οι άλλοι πέθαναν από την πείνα και το κρύο. Μαγειρεύαμε πριονίδι για να τρώμε. Στοίβες ήταν τα πτώματα. Μαυρισμένα ήταν. Εσκαβαν λάκκους 50 μέτρα μήκος και 15 πλάτος. Για να ανοίξουν ένα λάκκο έκαναν 4 με 5 μέρες. Παγωμένο ήταν το χώμα. Δεν σκαβόταν. Έσκαβαν λίγο, μετά έχυναν πετρέλαιο και έβαζαν φωτιά. Ετσι έλιωνε ο πάγος και συνέχιζαν το σκάψιμο. Μετά από λίγο πάλι. Μέχρι να φτάσουν τα τρία μέτρα. Τους πεθαμένους τους έσπρωχναν μ’ ένα τρακτέρ μέσα στο λάκκο. Χιλιάδες ομαδικοί τάφοι υπήρχαν σ’ εκείνους τους κάμπους της Κολιμά... Στη δουλειά μας πήγαιναν 20-30 ανθρώπους. Γύρω μας φαντάροι. Αν κάποιος δεν μπορούσε να περπατήσει τον χτυπούσαν. Το χειρότερο όμως ήταν τα σκυλιά. Όποιος ήταν φυλακισμένος με το άρθρο 58 του ποινικού κώδικα δεν είχε κανένα δικαίωμα. Κι αν πέθαινες και αν σε σκότωναν δεν έδιναν λογαριασμό σε κανένα. Στη φυλακή δεν μιλούσαμε καθόλου. Ο πολιτικός κρατούμενος δεν έχει γλώσσα. Παντού στη στολή είχαμε το νούμερο μας. Εγώ ήμουν το νούμερο 665. Αυτόν είχα μέχρι το τέλος.

Οι ποινικοί κρατούμενοι είχαν περισσότερες ελευθερίες». «Από 25.000 μείναμε 600» Στην ερευνητική μου περιπλάνηση συνάντησα στη Νέα Σμύρνη και τον Παύλο Κερδεμελίδη. Αλλον έναν ομογενή που είχε βιώσει τη σταλινική βία και είχε ζήσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της περιοχής Βορκουτά 12,5 χρόνια. Ο Κερδεμελίδης είχε γεννηθεί στα περίχωρα της Τραπεζούντας του Πόντου και είχε καταφύγει στην Κριμαία της Ρωσίας λόγω της γενοκτονίας που πραγματοποιούσε ο νεοτουρκικός εθνικισμός στα νότια παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Τον συνέλαβαν στις 15 Δεκεμβρίου 1937 στην Αλούπκα (παραφθορά της Αλωπεκής Φωλέα, όπως ήταν η αρχαία ελληνική ονομασία της περιοχής). Ήταν ο πρόεδρος της «κοπερατίβας φωτογράφων». Η σύλληψή του έγινε με τον εξής τρόπο: «Με συνέλαβε η NKVD χωρίς να ξέρω το γιατί. Αργότερα άρχισαν τις ανακρίσεις και μας πήγαιναν από τη Γιάλτα στη Σεβαστούπολη. Στις ανακρίσεις χτυπούσαν με βούρδουλα και ρωτούσαν τι ξέρω γι’ αυτόν ή τον άλλο. Δεκαοχτώ μήνες γίνονταν οι ανακρίσεις... Η κατάθεση που υπόγραψα έλεγε ότι ήμουν σε κάποια ομάδα, ότι θέλαμε να ρίξουμε τη σοβιετική κυβέρνηση». Με βάση την ομολογία του ο Κερδεμελίδης καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα από την Τριμελή Επιτροπή. Μετά από περιπλάνηση σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης τον μεταφέρουν σε στρατόπεδο στην περιοχή Βορκουτά.

Περιγράφει με τον εξής τρόπο τη μεταφορά τους στο στρατόπεδο και τις συνθήκες διαβίωσης: «Το 1939 μας φόρτωσαν σε 90 βαγόνια 25.000 άτομα (σ.σ. απ’ όλες τις εθνικότητες) και μας πήγαν στη Σιβηρία. Εκεί ήταν δάση. Μας έβγαλαν, ανοίξαμε δρόμο και φτάσαμε σε μια πεδιάδα. “Εδώ θα μείνετε” μας είπαν. Μέσα στο δάσος, δίχως σπίτια, δίχως τίποτα. Μέσα στο χιόνι. Έτσι, σε έξι μήνες από 25.000 μείναμε 600... Εκεί δουλεύαμε. Κόβαμε ξύλα και τα στοιβάζαμε. Γύρω μας ήταν φαντάροι μ’ αυτόματα. Όλα τα ξύλα σάπισαν εκεί βέβαια. Ήθελαν να μας εξοντώσουν. Οι περισσότεροι πέθαναν. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει πόσοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι... Πηγαίναμε για δουλειά τέσσερις τέσσερις. Γύρω τα σκυλιά και τα αυτόματα. Ένα βήμα δεξιά, ένα βήμα αριστερά πυροβολούσαν χωρίς προειδοποίηση». Μικρό ενδιαφέρον από την ελληνική ιστοριογραφία.

 Παρότι έχουν περάσει 23 χρόνια από την έκδοση στην Ελλάδα της πρώτης μονογραφίας για εκείνα τα συγκλονιστικά γεγονότα με τίτλο «Ποντιακός Ελληνισμός: Από τη Γενοκτονία και τον Σταλινισμό στην Περεστρόικα», εντούτοις ελάχιστα ενδιαφέρθηκε γι’ αυτά η νεοελληνική ιστοριογραφία. Και ας ακολούθησε η κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου, ας γέμισαν οι ελληνικές πολιτείες με χιλιάδες απόκληρους πρόσφυγες, ομογενείς και άλλους, του αποτυχημένου σοσιαλιστικού πειράματος του 20ού αιώνα και ας βιώνει ακόμα ο πλανήτης την ανισορροπία που επέφερε το τέλος του διπολικού κόσμου. Η ουδέτερη στάση -ίσως και αδιάφορη, αλλά και κάποιες φορές επιδοκιμαστική των διώξεων- είναι αποκαλυπτική των νεοελληνικών μας ορίων, της περιορισμένης ικανότητας να αντιλαμβανόμαστε τις εξελίξεις στον περιβάλλοντα χώρο, την έλλειψη συναισθημάτων αλληλεγγύης προς πληθυσμούς που υποφέρουν, αλλά και της βαθύτατης αλλοτρίωσης στην οποία έχει περιέλθει ο νέος ελληνισμός. Πηγή: Καθημερινή

Ανίκανοι όλου του κόσμου ενωθείτε ....

Αυτοί εδώ μας κυβερνάνε.
Η Φωτίου μπερδεύει το φόρο επιχειρήσεων με τον ΦΠΑ και νομίζει πως τον μειώνουν! pic.twitter.com/LVhE83beVa

— Ομάδα Αλήθειας (@omadaalithias) 7 Δεκεμβρίου 2018

Ολόκληρη η Συνθήκη Βουκουρεστίου 1913 – πουθενά ο όρος «Μακεδονία»!

Αυτή για την οποία μας έχουν πρήξει τα συκώτια ότι δήθεν «μοίρασε την Μακεδονία σε τρία (ή τέσσερα) κράτη, με την Ελλάδα να έχει το 51%, την Γιουσκοσλαβία το 38%, την Βουλγαρία το 10% και την Αλβανία λιγότερο από το 1%».
Αυτό δεν λένε;
Το λέει ο (τέως) υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, το λέει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (μαζί με την Μπακογιάννη και τον Μπουτάρη), το λέει ο Τζανακόπουλος, το λένε υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ (εδώ και εδώ), το λέει ο Ριζοσπάστης, το λέει ο 902, o Μπογιόπουλος, το λέει το ΚΚΕ στα φυλλάδια που μοιράζει στα σχολεία (φωτο 1, φωτο 2, φωτο 3), το λέει η Εφημερίδα των Συντακτών, to Documento, το λέει ο Μαυρίδης του liberal.gr, το λέει η Καθημερινή (ως εφημερίδα), το γράφει σε blog του Πρώτου Θέματος, το λένε καθηγητές πανεπιστημίου (στην Αυγή, στο Στο Κόκκινο, στο Κουτί της Πανδώρας), το γράφουν στα ελληνικά πανεπιστήμια (Μάστερ στο Παν. Μακεδονίας), το λέει η εγγονή του Τίτο, διάφοροι (εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ). Το λέει εμμέσως και ο υπ. εξ. των Σκοπίων Δημητρώφ. Το λένε λίγο-πολύ όλοι.
Εμείς, στο Αντίβαρο, το αμφισβητούμε. Το ίδιο κάνουν και οι εξής: ο Σάββας Καλεντερίδης, ο Γιώργος Ρωμανός, οι Ακτίνες, οι Χρονογραφίες, και άλλοι.

Παραθέτουμε ολόκληρη την Συνθήκη Ειρήνης του Βουκουρεστίου στα ελληνικά (από τον ιστοχώρο του ΓΕΕΘΑ). Στον ακόλουθο σύνδεσμο θα την βρείτε και στα αγγλικά (στο scribd). Κατεβάστε την στα ελληνικά από εδώ.

Όπως βλέπουμε όλοι δεν υπάρχει πουθενά ο όρος Μακεδονία. Υπάρχουν σε αρκετά άρθρα ονομασίες περιοχών που καθορίζουν τα σύνορα, αλλά πουθενά ο όρος Μακεδονία.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον όρο Μακεδονία για να ονομάσει οποιαδήποτε περιοχή. Χρησιμοποιούσε διοικητικές περιοχές που ονόμαζε Βιλαέτια. Υπήρχε έτσι το Βιλαέτι Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου, Αδριανούπολης.

Ακολουθούν δύο επίσημοι χάρτες από την έκθεση μίας Διεθνούς Επιτροπής, η οποία συστήθηκε μετά τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων. (εδώ το βιβλίο Report of the International Commission to Inquire into the Causes and Conduct of the Balkan Wars). Ο πρώτος χάρτης δείχνει τα σύνορα του παλαιότερου συνεδρίου του Λονδίνου και το δεύτερος χάρτης δείχνει ακριβώς τα σύνορα μετά την Συνθήκη Ειρήνης του Βουκουρεστίου. Προσέξτε πού γράφει Μακεδονία. Οι ίδιοι χάρτες υπάρχουν και εδώ.

Ο ίδιος ακριβώς χάρτης υπάρχει και στην διεθνή έκδοση της Wikipedia για την εν λόγω συνθήκη.

Προσέξτε τώρα και την πόλη Uskub μεταξύ του Ι και του Α από τη λέξη SERVIA. Uskub είναι η Οθωμανική εκδοχή της πόλης των Σκοπίων. Μάλιστα, τα Σκόπια όχι μόνο δεν ήταν μέρος της Μακεδονίας, όχι μόνο δεν ανήκαν σε κανένα από τα τρία Βιλαέτια, των οποίων τα εδάφη μοιράστηκαν, όχι μόνο δηλαδή ανήκαν σε άλλο Βιλαέτι, στο Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου, αλλά από το 1888 ως το 1914, ήταν η πρωτεύουσα του Βιλαετίου του Κοσσυφοπεδίου (δείτε το εδώ)!. Ως συμπέρασμα, άνω του 85% του πληθυσμού της πΓΔΜ κατοικεί σήμερα εκτός της περιοχής των τριών Βιλαετίων.

Συνεπώς

• ψεύδος ότι η Συνθήκη του Βουκουρεστίου αναφέρεται στην Μακεδονία
• ψεύδος ότι η Συνθήκη του Βουκουρεστίου μοίρασε την Μακεδονία σε 3 ή 4 χώρες
• ψεύδη τα ποσοστά που αναφέρονται συνήθως
• ψεύδος ότι η περιοχή της πΓΔΜ ανήκει σε κάποια έννοια μίας ευρείας περιοχής της Μακεδονίας. Ουδέποτε υπήρξε τέτοια διοικητική περιοχή επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έναν χάρτη με Οθωμανική διοίκηση περί «Μακεδονίας» δεν έχουν βρει ακόμη.
• μόνο το πολύ νότιο τμήμα της πΓΔΜ, δηλαδή η περιοχή γύρω από το Μοναστήρι και τις πόλεις Αχρίδα, Αντιγόνεια, Δίβρη και Άστιβος. Μόνο αυτές οι πόλεις, οι οποίες μάλιστα φέρουν και ελληνικά ονόματα, ανήκαν στην περιοχή της Μακεδονίας. Σημειώνεται ότι βάσει της Συμφωνίας των Πρεσπών, υποχρεωνόμαστε να παύσουμε να χρησιμοποιούμε τα ελληνικά ονόματα γι’ αυτές τις πόλεις! Θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τα «μακεδονικά» (κατά την Συμφωνία) ονόματα, δηλαδή Μπίτολα, Οχρίντ, Νεγκότινο, Ντέμπαρ, Στιπ.
• Η Ελλάδα από το 1912-13 που απελευθέρωσε τα εδάφη της Μακεδονίας, αμέσως τα ονόμασε επισήμως Μακεδονία, όπως και ήταν. Η Γιουγκοσλαβία για 30 χρόνια δεν χρησιμοποιούσε αυτό το όνομα. Μόνο το 1943-44 άρχισε να το χρησιμοποιεί. Η Βουλγαρία δε καθόλου, ούτε και σήμερα.

Ολόκληρη η Αγγλικά και στα Ελληνικά