Η γλώσσα μου είναι τα όρια της σκέψης μου

H σημερινή εισήγηση του Ν.Λυγερού στην 7η πανελλήνια συνάντηση ποντιακής νεολαίας της παμποντιακής ομοσπονδίας.

Παπουλάκος : Το περίεργα σκοταδιστικό και ανθελληνικό του παρελθόν .

Στὸ χωριὸ Ἄρμπουνα τοῦ Μοριᾶ (δίπλα στὴν Καλαμάτα) ζοῦσαν τέσσερα ἀγράμματα ἀδέλφια, οἱ Παναγιωτόπουλοι, ποὺ ἦταν ἐκδοροσφαγεῖς γουρουνιῶν. Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ὠνομαζόταν Χριστόφορος ἢ Χριστοπανάγος. Τὸ 1842 προσβλήθηκε σοβαρὰ ἀπὸ τυφοειδῆ πυρετὸ καὶ κατάφερε νὰ ἐπιζήσῃ, θεωρῶντας τὸ περιστατικὸ αὐτὸ θεϊκὸ θαῦμα. Ταυτόχρονα ἄκουγε τὶς ἀντικυβερνητικὲς κατηχήσεις τῶν καλογέρων, ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ εἶχαν ἐπαναστατήσει ἐναντίον τοῦ Ὄθωνα. Τότε τοῦ μπῆκε στὸ μυαλὸ ἡ ἰδέα νὰ ἀποτρέψῃ τοὺς Ρωμιοὺς ἀπ’ τὸν ἐξελληνισμό τους. Ἄφησε τὴν δουλειά του κι ἔγινε καλόγερος. Ἐπειδὴ ἦταν γέρος ,κοντὸς καὶ χοντρός ,οἱ χωριάτες τὸν φώναζαν «παπουλάκο» ,κι ἔκτοτε τοῦ κόλλησε αὐτὸ τὸ ὄνομα. Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἁγιοσύνης του ἔφτειαξε ἕνα μοναστήρι στὰ ὀρεινὰ τῆς Ἠλείας κι ἔμενε ἐκεῖ. Τελικὰ στὶς ἀρχὲς τοῦ 1848 ἄφησε τὸ μοναστήρι καὶ ξεκίνησε περιοδεῖες στὸν Μοριᾶ, ἀποφασισμένος νὰ «σώσῃ» τὸν κόσμο. Ὅμως τὸ ξεκίνημά του αὐτὸ συμπορεύτηκε μὲ τὴν γενικὴ καὶ καλὰ ὠργανωμένη καλογερικὴ ἐξέγερση, ποὺ θ’ ἀνατάραζε ὁ λόκληρη τὴν χώρα.