Ανασχηματισμός από Δευτέρα και κάλπες το φθινόπωρο

Ρεπορτάζ: Σκουρής Βασίλης

Ανασχηματισμό μετά τη Δευτέρα και κάλπες αρχές φθινοπώρου, μετά την υπογραφή συμφωνίας με τους δανειστές και την ψήφιση των μέτρων προβλέπει ο σχεδιασμός του πρωθυπουργού μετά τη μίνι-ανταρσία στη Βουλή.

Ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες, μετά το αποτέλεσμα, στο γραφείο του στη βουλή τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ Πάνο Καμμένο, ο οποίος συνοδευόταν από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Νίκο Νικολόπουλο.

Ο πρωθυπουργός έδωσε συγχαρητήρια στον πρόεδρο των ΑΝΕΛ για την επιτυχία του να κρατήσει συμπαγή την ΚΟ του κόμματός του, αλλά και για την εν γένει συμπεριφορά του το τελευταίο διάστημα.

Ο πρωθυπουργός, αντιθέτως, εμφανίζεται ιδιαίτερα ενοχλημένος από την στάση των δύο υπουργών Παναγιώτη Λαφαζάνη και Δημήτρη Στρατούλη που διαφοροποιήθηκαν κατά την ψηφοφορία.

Μετά την πράξη τους αρχικά σκέφθηκε να ζητήσει ο ίδιος τις παραιτήσεις τους, πλην όμως τελικά αποφάσισε να μην πυροδοτήσει εξελίξεις έως και τη Δευτέρα, προκειμένου να επικεντρωθούν όλες οι δυνάμεις στην επίτευξη συμφωνίας στη Σύνοδο Κορυφής αύριο.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη ενημερώσει τους συνομιλητές του ότι θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης αρχές της εβδομάδος ενώ στην ατζέντα του υπάρχουν πια οι πρόωρες κάλπες για αρχές φθινοπώρου.

Ιδιαίτερα ενοχλημένος φέρεται ο πρωθυπουργός και με την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη στάση που αυτή κράτησε κατά τη διάρκεια της συζήτησης και της ψηφοφορίας για την κυβερνητική πρόταση προς τους δανειστές.

Στο θέμα της προέδρου της Βουλής, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, αναμένεται να υπάρξουν εξελίξεις.

Πηγή: real.gr

Άλλος ένας πολιτικός αλήτης ...

Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ημέρες από το δημοψήφισμα και τα αισθήματα μας προς το πρόσωπο σου έγιναν χαρτοπόλεμος…
Δώσαμε την μάχη για εσένα, γίναμε μπίλιες με συγγενείς και φίλους προκειμένου να πάρεις το ΟΧΙ που ζήτησες για να επιστρέψει η αξιοπρέπεια στην χώρα.
Καταψηφίσαμε την ....
συμφωνία Γιούνκερ των 9 δις ευρώ και σε εμπιστευτήκαμε.
Σε καμαρώσαμε όταν είπες πως αν βγει ναι στο δημοψήφισμα εσύ θα παραιτηθείς γιατί δεν είσαι πρωθυπουργός παντός καιρού…
Και βγήκε το ΟΧΙ και από το ίδιο βράδυ δεν άρχισες απλός να κάνεις κωλοτούμπες αλλά ολική επαναφορά.
Πρώτα δήλωσες ότι δεν σου δώσαμε εντολή για ρήξη αλλά εντολή μνημονίου.
Μετά έδιωξες τον Βαρουφάκη γιατί τάχα αυτός ήταν η αιτία που δεν έκλεινε η συμφωνία.
Και τέλος φέρνεις νέο μνημόνιο 12 δις, και τους τα δίνεις όλα.
Ποιος νομίζεις ότι είσαι Αλέξη για να μας εμπαίζεις κατά αυτόν τον τρόπο;
Εμείς από εδώ από το ίντερνετ βάλαμε πλάτη να μην πέσεις, κόντρα στα κανάλια των διαπλεκόμενων που σε έσπρωχναν στον γκρεμό.
Και τώρα όμως να ξέρεις ότι εμείς είμαστε που θα σε γκρεμίσουμε μην έχεις καμιά αμφιβολία.
Σήκω και φύγε αγόρι μου όσο είναι καιρός, για να σωθείς αφού δεν έχεις τσίπα να τηρήσεις την εντολή που σου δώσαμε.
Σήκω και φύγε τώρα, γιατί κινδυνεύεις να γίνεις ο πιο μισητός πρωθυπουργός όλων των εποχών.
Αυτός που πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις πρόδωσε τον εαυτό του, το κόμμα του και κυρίως τον λαό του.
Δεν έχεις την εμπιστοσύνη μας πια και πρέπει να παραιτηθείς.

πηγή

Να δημιουργήσουμε μια «πολιτιστική τρόικα» για να υπολογίσει τα χρέη προς την Ελλάδα ...

Πολιτισμός και χρέος. Το 2010 η Φιλανδία ζήτησε ως ενέχυρο τον Παρθενώνα. ‘Όμως, τα αριστουργήματα που βρίσκονται από δω και από κει είναι πολλά και τα γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά μουσεία είναι γεμάτα από ελληνικά έργα.



Αν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς Παρθένου, που προκαλούσε τον θαυμασμό όποιου έμπαινε στον σηκό του Παρθενώνα, με την υπέροχη ασπίδα του και τα δώδεκα μέτρα ύψος του, υπήρχε ακόμη, αυτοί που θα κατηγορούνταν ότι έξυσαν από αυτό μέσα στη νύχτα τον χρυσό και το ελεφαντόδοντο δεν θα ήταν, όπως κάποτε, ο Περικλής και ο Φειδίας, αλλά –αυτή τη φορά δίκαια- οι τρεις κουρσάροι της τρόικας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Στο ελληνικό αίτημα πολεμικής αποζημίωσης εμφανίζονται τώρα και οι κλοπές των αρχαιολογικών θησαυρών, αλλά θα ήθελα να εξηγήσω ότι το πρόβλημα είναι σαφώς μεγαλύτερο, και ότι ανοίγει μια ενδιαφέρουσα προοπτική στην οποία συναντάται η ανυπολόγιστη αξία της ιστορίας με την πιο μετρήσιμη των εισπράξεων και των εγγυήσεων. Καθώς και μια παράξενη  ανταλλαγή των ρόλων του πιστωτή και του οφειλέτη. 



Χωρίς να μπούμε σε πολύπλοκες συζητήσεις, σημαντικές αλλά μακρινές (όπως το χρέος πολιτισμού που έχουμε προς την Ελλάδα), μπορούμε να περιοριστούμε στη σύγχρονη εποχή, που μας χαρίζει, το 2010, μια στιγμή μεγάλης συμβολικής αξίας: τότε που η Φιλανδία πρότεινε να μπει ενέχυρο ο Παρθενώνας ως εγγύηση του ελληνικού δημοσίου χρέους.  Μέτρο πραγματικής κλασικής οικονομίας, ανελέητης και παγερής, αλλά με το –αθέλητο θα έλεγα- προσόν, ότι αναγνώριζε την αξία της ελληνικής αρχαιολογίας και των εξαιρετικών μνημείων της σε σχέση με το τεράστιο χρέος που η Ελλάδα υποτίθεται ότι έχει απέναντι στην Ευρώπη.
Στην πραγματικότητα, πόσα ελληνικά αριστουργήματα βρίσκονται στα μεγάλα μουσεία της γης! Σ’ εκείνα τα ευρωπαϊκά κράτη τα οποία, μέσω των τριών κουρσάρων προσπαθούν να στραγγαλίσουν την αρχαία και τη σύγχρονη Ελλάδα: δεν προέρχονται όλα από έντιμες συμφωνίες, πολλά επεισόδια μοιάζουν με αληθινές κλοπές, κρατικές ή ατομικές. 
Μια έκφραση που ακούγεται συχνά σε ανάλογες περιπτώσεις είναι ότι τα έργα τέχνης που αφαιρέθηκαν λιγότερο ή περισσότερο νόμιμα θα έπρεπε να επιστρέψουν στις χώρες προέλευσής τους. Όμως, αυτά τα μουσεία έχουν γίνει οικουμενικοί χώροι, χώροι και δικοί μας, χάρη σ’ αυτά τα έργα. Και η κυκλοφορία των καλλιτεχνικών θησαυρών είναι ένα πολιτιστικό γεγονός που υποστηρίζεται με θέρμη ακόμη και στα σοβαρά ευρωπαϊκά έγγραφα. 
Εξάλλου, είναι δύσκολο να φανταστούμε το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου χωρίς ελληνικά έργα και χωρίς ασσυριακά ανάγλυφα, κι αυτό ισχύει και για το Λούβρο και για πολλά άλλα διάσημα εκθεσιακά συγκροτήματα. 



Πολλά από αυτά βρίσκονται στη Γερμανία, από το Μόναχο ως το Βερολίνο και ως την Καρλσρούη: όπως οι κούροι του  Staa tli che Museum, του Altes Museum, της Γλυπτοθήκης. Στη Γαλλία είναι διάσημος ο υπέροχος εξοπλισμός του Λούβρου: οι κούροι, δύο αγάλματα που «αποκτήθηκαν» από τον Παρθενώνα, ο εκθαμβωτικός e «Ιππέας Ram¬pin», για να θυμηθούμε μόνο κάποια από αυτά. Στη Μεγάλη Βρετανία, στο προαναφερθέν Βρετανικό Μουσείο βρίσκονται τα περίφημα διακοσμητικά στοιχεία από τον Παρθενώνα, από το Ερέχθειο, με τα κεραμικά και πάλι με τους κούρους. Ακόμη, μιας που υπάρχει και αμερικανικό ενδιαφέρον για το ελληνικό χρέος, υπάρχουν παραδείγματα όπως το Μουσείο Paul Getty, το MoMA, μέχρι και συλλογές του Μουσείου του Κάνσας Σίτι…
Υπάρχει και η Ιταλία, ακριβώς στη Φλωρεντία του Ματέο Ρέντσι, αν υπολογίσουμε τους δύο υπέροχους κούρους Μιλάνι και Μιλάνι- Μπαρμπερίνι, που εκτίθενται στο εθνικό αρχαιολογικό Μουσείο. 
Ώστε μόνο τιμούμε την Ελλάδα; Γιατί να μην έχει κάποιο επιπλέον δικαίωμα, ακόμη και οικονομικό; Η οικονομία των πολιτιστικών θησαυρών μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε μια δυνατότητα, τόσο στην εξαιρετική της διαφορά μεταξύ αξίας χρήσης και ανταλλακτικής αξίας σε έργα που θα έπρεπε να είναι «εκτός αγοράς», κοινά αγαθά — και που αντίθετα δεν είναι κάτι τέτοιο, διότι υπάρχει το παράνομο εμπόριο, οι αντικέρ και οι πλειστηριασμοί — τόσο στην ορθότερη ανάγνωση των τομέων που συνδέονται με την κάρπωση. 
Κάποιος (κοντινότερος στην τρόικα) θα μπορούσε να θέσει την εξής αντίρρηση: διαφημίζονται αυτές οι χώρες, αυξάνεται η φήμη τους, ο κόσμος οδηγείται προς αυτές. Είναι όμως πιο απλό, ασφαλές και χειροπιαστό, να υπολογιστούν τα μεγάλα έσοδα εκείνων των πόλεων και εκείνων των μουσείων χάρη στα έργα της αρχαίας Ελλάδας. Γιατί να μη δοκιμάσουμε να κάνουμε μερικούς υπολογισμούς;
(Κατά βάθος υπάρχει κάποια δειλή συνειδητοποίηση των οικονομικών πλευρών των μουσειακών συλλογών ακόμη και σε διάφορα έγγραφα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως το «Lending to Europe» του 2005, η «Council reso¬lu¬tion» της 25ης Ιουνίου 2002 και φυσικά το τόσο ευαίσθητο προοίμιο της Συνθήκης του Μάαστριχτ 1999, άρθρο 151 και σημείο 3.2.2).
Θα μπορούσε να οριστεί μια «τρόικα» αρχαιολόγων: ένας για την Ελλάδα, ένας για τη Μεγάλη Ελλάδα, ένας για τη Λιβύη (Κυρήνη). Στη συνέχεια, θα καθοριστεί η αξία κάθε έργου, ανάμεσα στην αξία ασφάλισης σε περίπτωση μεταφοράς και στις εξειδικευμένες και κοινές εργασίες σημερινής υλοποίησης (αλλά με τα εργαλεία εκείνης της εποχής).
Στη συνέχεια θα πρέπει να υπολογιστεί, βάσει των επίσημων παραμέτρων αναφοράς, το σχετικό κόστος των δανείων επαχθούς φύσης, κατά τη διάρκεια των πολλών δεκαετιών (σε ορισμένες περιπτώσεις αιώνων, όπως συνέβη με τα μάρμαρα του «Έλγιν» του Παρθενώνα), έχοντας ως βάση τις αξίες που συνάγονται από τον υπολογισμό της ροής των επισκεπτών, των εσόδων από τα εισιτήρια και από τα συνολικά εισοδήματα της μουσειακής μονάδας (merchandising, εστίαση, βιβλιοπωλείο: ίσως και από τα βιβλία άνω των δύο χιλιάδων αντιτύπων που πωλούνται κανονικά, όπως θεσπίζεται για παράδειγμα από την ιταλική νομοθεσία: ο πρωθυπουργός μας θα μπορούσε να κάνει την Ιταλία να μετράει περισσότερο υπ’ αυτή την έννοια).
Τέλος, θα πρέπει να αναλυθεί η οικονομική εκτίμηση των προνομίων ‘δικτύου’, η αύξηση των τιμών της γης στις περιοχές γύρω από τα μεγάλα μουσεία έπειτα από τα εγκαίνιά τους, οι εισπράξεις των μεταφορών και εν τέλει όλα τα οικονομικά συστήματα που έχουν σχέση με αυτά. Ένας υπολογισμός αληθινά ενδιαφέρων, που θα μπορούσε να μας εκπλήξει...
Θα είναι διατεθειμένη η Ελλάδα να παραχωρήσει κάποια ευκολία πληρωμής στις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν συνάψει ένα πολιτιστικό χρέος τέτοιου μεγέθους; Τα πάντα ρει. 
Il Manifesto, 20/2/2015

 Μαρτσέλο Μαντάου : Αρχαιολόγος, διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Σάσαρι.
Συγγραφέας περίπου 70 επιστημονικών κειμένων και αρθρογράφος σε ιταλικές εφημερίδες (L’Europeo, il Quotidiano dei Lavoratori, Il Manifesto, La Nuova Sardegna).

Φέρτε αυτά που μας χρωστάτε να σας ξοφλήσουμε ρε λαμόγια ευρωπαίοι ...

360 τρις ευρώ έχει κερδίσει μέχρι σήμερα η Ευρώπη πουλώντας Ελληνικό πολιτισμό!

Τα δύο Ελληνικά εκθέματα που θα αναφέρουμε παρακάτω ανεβάζουν στο ζενίθ την επισκεψιμότητα στο Μουσείο του Λούβρου αποφέροντας ιλιγγιώδη ποσά στη Γαλλία προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας χωρίς ποτέ όχι μόνο να φθείρεται η αξία τους αλλά να αποκτούν υπεραξία διαχρονικά…

Αυτό κατ' αναλογία γίνεται και στο Βρετανικό και σε άλλα μουσεία της Ευρώπης…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ..

1) Η αίθουσα με την Αφροδίτη της Mήλου, δηλαδή το άγαλμα (3ος αι. π.Χ.) της γυναικείας θεότητας που βρέθηκε το 1820 στο νησί της Μήλου.

Ο αξιωματικός Jules-Sébastien-César Dumont d’Urville, που έπεισε τους Γάλλους να βιαστούν να αγοράσουν την Αφροδίτη της Μήλου και που αργότερα εξελίχθηκε σε σημαντικό εξερευνητή της Ανταρκτικής

Το έργο βρέθηκε σε πολλά κομμάτια (πιθανόν έξι, από τα οποία τα χέρια και το όνομα του γλύπτη πλέον λείπουν), με δύο βασικά, τον κορμό και τα πόδια. Όλα αυτά τα κομμάτια και οι Ερμές έγιναν αμέσως αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Ο Βουτιέ ενημέρωσε με μιας τον Γάλλο υποπρόξενο στην Μήλο, τον Λουϊ Μπρεστ (Louis Brest) και αυτός παρουσιάστηκε και άρχισε να παζαρεύει λέγοντας πως “δεν είναι βέβαιο ότι το άγαλμα αξίζει 1.000 γρόσια”.

Ειδοποίησε όμως αμέσως τον ντε Ριβιέρ (Charles-François de Riffardeau, μαρκήσιος και αργότερα δούκας de Rivière), πρόξενο των Γάλλων στην Υψηλή Πύλη.

Στη διαπραγμάτευση αναμίχθηκε ενεργά και ένας άλλος Γάλλος αξιωματικός που είχε πάθος με τις αρχαιότητες, ο Ντιμόν ντ’ Ουρβίλ (Dumont d’Urville) που σημειωτέον ήταν βέβαιος πως επρόκειτο ή για την Αφροδίτη που κρατούσε το μήλο του Πάρι.

Οι Γάλλοι αποφάσισαν να πάρουν οπωσδήποτε όλα τα ευρήματα στην κατοχή τους.

Το παζάρι καθυστερούσε όμως, όπως και το πλοίο που θα μετέφερε με ασφάλεια το άγαλμα στη Γαλλία

Ο Κεντρωτάς ή και οι δημογέροντες (καθώς πλέον στα παζάρια είχε αναμιχθεί όλο το νησί) αδημονούσαν και αποφάσισαν να δώσουν ή να πουλήσουν το άγαλμα σε άλλους ενδιαφερόμενους. Ίσως εξάλλου υφίσταντο και πολιτικές πιέσεις -η Υψηλή Πύλη περνούσε σοβαρή κρίση στις εξωτερικές της σχέσεις και η παραχώρηση αρχαιοτήτων από πλευράς της συνιστούσε ουσιαστικά άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

Ο νόμος όριζε όλες οι αρχαιότητες να καταλήγουν στην Κωνσταντινούπολη και να αποφασίζεται κεντρικά η διάθεσή τους ώστε ο σουλτάνος να κολακεύει τα έθνη που τον συνέφερε

Μέσα σε όλα, παρουσιάστηκε και ο Νικόλαος Μουρούζης, μέγας δραγουμάνος του οθωμανικού στόλου, και έπεισε τους Μηλίους να πουλήσουν το εύρημα σε εκείνον (ο Μουρούζης εκτελέστηκε με απαγχονισμό ένα χρόνο αργότερα μαζί με άλλους Φαναριώτες με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στην ελληνική επανάσταση).

Ο εκπρόσωπος των Γάλλων που βρέθηκε τότε εκεί ήταν ο υποκόμης ντε Μαρκέλους (Vicomte de Marcellus) που έπεισε τους ντόπιους να μη φορτωθεί τελικά η Αφροδίτη στο πλοίο του Μουρούζη για να πάει στην Πόλη, αλλά στο πλοίο των Γάλλων για να πάει στο Λούβρο.

Το γλυπτό όντως ταλαιπωρήθηκε και φορτώθηκε μετ’ εμποδίων στο γαλλικό καράβι, γιατί οι κάτοικοι της Μήλου είχαν διχαστεί (και διαπληκτίζονταν) και τραβολογούσαν τους Γάλλους μεταφορείς -πολλοί ντόπιοι φοβούνταν ότι αν το γλυπτό έφευγε για τη Γαλλία θα είχαν συνέπειες από τους Οθωμανούς ενώ άλλοι πίστευαν ότι έπρεπε να πάει στη Γαλλία αλλά να δοθούν περισσότερα χρήματα.

2) Η Νίκη της Σαμοθράκης (200 π.Χ.), το πιο αξιοθαύμαστο ίσως καλλιτέχνημα της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής τέχνης, που παριστάνει τη φτερωτή θεά της νίκης.

Δυστυχώς, από το άγαλμα λείπει το κεφάλι της. Ανακαλύφθηκε το 1863 από τον Γάλλο πρόξενο Σαμπουαζώ. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορούν να εκθέσουν το επάνω μέρος τους κορμού και τα φτερά.

Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΚΛΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Με αναλογιστική μελέτη αποδεικνύεται ότι οι εισπράξεις των τελευταίων 98 ετών στο μουσείο του Λούβρου μόνο από τα Ελληνικά εκθέματα αγγίζει το ιλιγγιώδες ποσό των 359 τρις ευρώ…!!!

302 δις ευρώ έχει εισπράξει αναλογικά η Γαλλία από τα Ελληνικά εκθέματα τα τελευταία 50 χρόνια…!!!

Μήπως τελικά μέσα στο παιγνίδι που παίζεται τον τελευταίο καιρό κρύβεται στην ουσία η εξαγορά του πολιτισμού της Ελλάδας που η απόδοση σε κέρδη δεν τελειώνει ποτέ και είναι πάνω από πετρέλαια, θάλασσες, κλίματα και διάφορα άλλα…!!!

Περικλής Αθανασόπουλος

ΥΓ. Δεν έχουμε πολιτικούς με αρχiδια αλλά αρχiδια πολιτικούς .