"Οφθαλμόν αντί οφθαλμού", προτάσσει ο Νταβούτογλου

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011 | 0 αναγνώστες άφησαν σχόλιο


«Πρόκληση» χαρακτήρισε σήμερα ο τα σχέδια της Κύπρου να ξεκινήσει έρευνες για την εκμετάλλευση φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της στη Μεσόγειο, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.
Προειδοποίησε μάλιστα ότι, αν προχωρήσει στην εξόρυξη αερίου, τότε η Αγκυρα θα εξετάσει το ενδεχόμενο να κάνει και εκείνη έρευνες με τη συμμετοχή της κατεχόμενης Κύπρου.
«Αν αυτό το τετελεσμένο γεγονός συνεχιστεί υπάρχουν μέτρα που μπορούμε να λάβουμε (...) η 'Βόρεια Κύπρος' μπορεί να προχωρήσει στις ίδιες έρευνες με την Τουρκία και την TPAO», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου σε συνέντευξη Τύπου αναφερόμενος στην κρατική εταιρεία πετρελαίου και αερίου της χώρας.
«Δεν θα δεχθούμε κανένα τετελεσμένο γεγονός. Αυτό πρέπει να το καταλάβει η διεθνής κοινότητα», πρόσθεσε.
Σύμφωνα με τον Νταβούτογλου μία αντιπροσωπεία από το υπουργείο Ενέργειας της Τουρκίας έχει μεταβεί στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου για να συζητήσει το θέμα με αξιωματούχους.

 Ο Νταβούτογλου "σηκώνει κεφάλι" και στις ΗΠΑ 

Λάδι στη φωτιά ρίχνει με δηλώσεις του ο τούρκος υπουργός των Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, όσον αφορά την κρίση που πλέον τείνει να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις μεταξύ της χώρας του και του Ισραήλ.

Ο κ. Νταβούτογλου σε μία επίδειξη «δύναμης» απορρίπτει την όποια διαμεσολάβηση των ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, προκειμένου να αποκατασταθούν οι σχέσεις των δύο χωρών, φίλα προσκείμενων στην υπερατλαντική υπερδύναμη.

«Η Τουρκία δεν έχει ανάγκη τη μεσολάβηση των ΗΠΑ για να επιλύσει την διαφορά που έχει εδώ και καιρό με το Ισραήλ, με αφορμή τον θάνατο τούρκων πολιτών που επέβαιναν στο πλοίο που πέρυσι μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στους αποκλεισμένους της λωρίδας της Γάζας», είπε ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, δίνοντας με τον τρόπο αυτό το στίγμα των θέσεων που θα προτάξει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά τη συνάντηση που θα έχει τη Δευτέρα, κατά πάσα πιθανότητα, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, κ. Ομπάμα.

«δεν χρειαζόμαστε τη διαμεσολάβηση κανενός και για κανένα λόγο», τόνισε , αναφερόμενος στο Ισραήλ, σε τηλεοπτική του συνέντευξη σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό της περιοχής Κόνια, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει την πληροφορία που ήθελε τις ΗΠΑ να παρεμβαίνει πυροσβεστικά στη διαμάχη μεταξύ των δύο χωρών.

«Δεν έχει διαμορφωθεί τα δεδομένα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να επιζητείται η μεσολάβηση των ΗΠΑ ή οποιουδήποτε άλλου», σημείωσε για να προσθέσει στη συνέχεια πως «οι απαιτήσεις της Τουρκίας είναι σαφείς και ξεκάθαρες και η πρώην σύμμαχος χώρα του Ισραήλ θα πρέπει να τις αποδεχθεί και να αποδείξει πως επιθυμεί την πρόοδο στις μεταξύ μας σχέσεις», σημείωσε με έμφαση.

«Οι αμερικανοί είναι αυτοί που πιθανότατα γνωρίζουν καλύτερα και κατανοούν ποια είναι η θέση της Τουρκίας στην προκειμένη περίπτωση», κατέληξε.

πηγή
===============================================
Σημείωση ιστολογίου : Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου ***ΜΑΚΕΔΩΝ*** , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .

Άγνωστοι απόγονοι Ελλήνων του Μ. Αλεξάνδρου στο Παμίρ . Θεός τους είναι ο Μέγας Αλέξανδρος

| 0 αναγνώστες άφησαν σχόλιο



 Σαν παραμύθι από τα χρόνια του Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης, τότε που Μακεδόνες και άλλοι Ελληνες κατακτούσαν τα πέρατα της οικουμένης. Αιώνες μετά, ένας σύγχρονος Ελληνας έφθασε στο Παμίρ, σε υψόμετρο τεσσάρων χιλιάδων μέτρων, στο οροπέδιο της κεντρικής Ασίας, στη Δημοκρατία του Τατζικιστάν, στην Κίνα και το Αφγανιστάν, στις ορεινές αλυσίδες των Ιμαλαΐων, Καρακορούμ, Κουνλούν, Τιεν Σαν, Αλάι και Χιντουκούς, μίλησε με ιθαγενείς, Παμίριους, Τατζίκους, Κιργίσιους και ανακάλυψε εκατοντάδες απόγονους στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Αλεξανδρινοί του ΠαμίρΤου Ισκαντάρ όπως τον λένε εκεί, όπου παρότι κατακτητής, λατρεύεται, θεοποιείται και παραμένει ως μορφή απελευθερωτή για 20 αιώνες. Από εκείνον πήραν και το όνομά τους: Ισκανταρί Παμίρσκι.

Ο θρησκευτικός ηγέτης των Αλεξανδρινών του
Παμίρ με τον ιστορικό Σοχινμπέκ Αλοουεντίν


Αυτούς τους ξεχασμένους Ελληνες που ζουν σε πέντε άγνωστα χωριά στα βάθη της Ασίας συνάντησε ο σκηνοθέτης-ερευνητής Δημήτρης Μανωλεσάκης και οι οποίοι διαχωρίζονται σε τρείς ομάδες που φέρουν τις ονομασίες: Ισκανταρί Παμίρσκι (Αλεξανδρινοί του Παμίρ), Ισκανταρί Κούλι (Αλεξανδρινοί της Λίμνης) και Καλάσι Παμίρσκι (Καλάς του Παμίρ), οι τελευταίοι αυτοί προέρχονται από τους Καλάς των Ιμαλαΐων του Πακιστάν.
Ο Δημήτρης Μανωλεσάκης ταξίδεψε στο Ουζμπεκιστάν, στο Τατζικιστάν και μετά, με ειδική άδεια από τις μυστικές υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών, πέρασε στα άγρια βουνά των οροσειρών του Παμίρ. Ορμητικοί χείμαρροι γαληνεύουν σε μικρές και μεγάλες λίμνες, όπως η Καρακούλ και η Ισκαντέρ Κούλι.
Στο περιπετειώδες και επικίνδυνο ταξίδι στο Παμίρ, άλλοτε με τζιπ κι άλλοτε με τα πόδια, πολύτιμοι συνεργάτες του στάθηκαν ο καθηγητής από την Τασκένδη Γιώργος Μιχαηλίδης και ο ιστορικός και διευθυντής μουσείου, Σοχινμπέκ Αλοουεντίν.
«Τους απόγονους Ελλήνων τούς εντόπισα σε διάφορα οροπέδια σε υψόμετρα 3.000 και 4.000 μέτρων, όπου είχαν καταφύγει για να αποφύγουν τους επιδρομείς», μας είπε ο Δημήτρης Μανωλεσάκης, γνωστός από τις έρευνές του σε ξεχασμένες εστίες απογόνων Ελλήνων στη Μεσόγειο, τον Εύξεινο Πόντο, την Ασία. Ηταν αυτός που το 1983 εντόπισε στη Συρία το ελληνόφωνο κρητικό χωριό Χαμιντιέ, στη συνέχεια ανακάλυψε δύο ακόμη άγνωστα χωριά με ελληνόφωνους κατοίκους, την Ελ Μίνα στο Λίβανο και τη Μάρσα Σούσα στη Λιβύη, το 1986 εντόπισε στην Ισπανία, στα παράλια του Αλικάντε, στην πόλη Ελτσε μειονότητα κατοίκων που πιστεύουν στην αρχαιοελληνική παράδοση, ενώ έχει γυρίσει και σειρά ταινιών για λογαριασμό της ΕΤ-1 και του ΥΠΕΠΘ.
«Οι άνθρωποι αυτοί είναι περήφανοι για την καταγωγή τους, διηγούνται εκπληκτικές ιστορίες και θρύλους για τη δύναμη, τη σοφία, τη γενναιοψυχία του Ισκαντάρ. Και ενώ είναι μουσουλμάνοι, τουλάχιστον έτσι δηλώνουν, πιστεύουν και προσεύχονται στον Μέγα Αλέξανδρο. Τον έχουν θεοποιήσει! Πιστεύουν όχι μόνο στη θεϊκή του δύναμη, αλλά και στις θαυματουργές του ικανότητες! Η γλώσσα-διάλεκτοι που μιλούν είναι μίξη περσικών, τατζικικών, αφγανικών και αρχαίων ελληνικών ριζών και λέξεων. Εχουν, για παράδειγμα, τις λέξεις καλόν = όμορφον, γυναίκ = γυναίκα, καρύδια = αρίδ μακεδόνσκι, σύμβολον = σύμβολο. Αφορμή για την έρευνά μου υπήρξαν κείμενα του Μάρκο Πόλο, «υπήρχαν κάτοικοι χωριών σε περιοχές της αρχαίας Σογδιανής και Βακτριανής που έλεγαν ότι ήσαν απόγονοι στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Το εκπληκτικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, παρά το μουσουλμανικό θρήσκευμα που έχουν, πιστεύουν βαθιά όχι μόνο στη θεϊκή δύναμη αλλά και στις θαυματουργικές ιδιότητες του Αλεξάνδρου. Ο ίδιος ο ιμάμης μαζί με άλλους ιερείς δημογέροντες και κατοίκους εξιστορεί θαύματα που κάνει ο βασιλιάς-θεός Ισκαντάρ. «Αν μια γυναίκα δεν μπορεί να κάνει παιδί, πηγαίνει στον τάφο του Ισκαντάρ, προσεύχεται κι όταν επιστρέφει, μένει έγκυος». Κάθε άνοιξη και φθινόπωρο πηγαίνουν και προσκυνούν έναν τάφο που βρίσκεται ψηλά στα βουνά Γιασμουλάχ, που πιστεύουν ότι είναι του Ισκαντάρ. Τον τάφο ανακάλυψε ένας δικός τους άνθρωπος πριν από δύο αιώνες.
Οι απόγονοι Ελλήνων του Παμίρ διηγούνται πλήθος θρύλων για τον Μ. Αλέξανδρο. Ενας από αυτούς αναφέρει τον Ισκαντάρ ως έναν πολύ δυνατό άνδρα, ο οποίος σήκωσε ένα βράχο τριών τόνων και τον τοποθέτησε ανάμεσα σε δύο απόκρημνα σημεία σχηματίζοντας γέφυρα. Αυτός που θα σηκώσει, λέει ο θρύλος, το βράχο θα δει από κάτω τον Αλέξανδρο να ζωντανεύει και να διαβάζει το Κοράνι. Ενας άλλος, στην περιοχή της λίμνης του Ισκαντάρ, μιλάει για τη δημιουργία της. Ο Αλέξανδρος έφτασε εκεί με τα στρατεύματά του έτοιμος να δώσει μάχη με τις ντόπιες φυλές. Ομως λίγο πριν από τη σύγκρουση, άνοιξαν οι ουρανοί και έγινε τέτοιος κατακλυσμός που το οροπέδιο γέμισε νερά σχηματίζοντας λίμνη, που διαχώρισε τους δύο στρατούς. Η μάχη δεν δόθηκε ποτέ, οι λαοί συμφιλιώθηκαν.
«Ο πρώτος που μίλησε για ύπαρξη απογόνων των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία ήταν ο Αγγλος αξιωματικός και φιλέλληνας Σερ Τζορτζ Ρόμπερτσον, ο οποίος το 1895 εντόπισε στον Ινδικό Καύκασο, στα Ιμαλάια του Πακιστάν, στο οροπέδιο Τσιτράλ, τους Καφίρ Καλάς, τους μελέτησε και έγραψε βιβλίο γι’ αυτούς.

Η εκστρατεία του Ελληνα στρατηλάτη για την Ασία ξεκινάει την άνοιξη του 334 π.Χ. Πέλλα, Θρακική Χερσόνησος, πέρασμα Ελλησπόντου, νικηφόρα μάχη στο Ιλιον, άγριος πόλεμος με τους Πέρσες στο Γρανικό ποταμό, Φρυγία, Καππαδοκία, Κιλικία και κατατρόπωση του Δαρείου στην Ισσό (333 π.Χ.), Συρία, Φοινίκη, Αίγυπτος. Τον Ιανουάριο του 331 χτίζει την Αλεξάνδρεια, νικά τα περσικά στρατεύματα στα Γαυγάμηλα και μπαίνει στη Βαβυλώνα. Την άνοιξη του 330 ο Αλέξανδρος διαβαίνει τις Κασπίες Πύλες κυνηγώντας τον Δαρείο, τον οποίο βρίσκει δολοφονημένο. Εχει μαζί του 20.000 πεζούς και 5.000 ιππείς. Από την πόλη Εκατόμπυλο, αρχίζει την καταδίωξη του Βήσσου, δολοφόνου του Δαρείου. Στο πέρασμά του προς τη Νοτια Ασία ιδρύει δύο πόλεις (την Αλεξάνδρεια εν Αρία, τη σημερινή Χεράτη, και την Αλεξάδρεια εν Αραχωσία, το σημερινό Κανταχάρ – σημαντικά κέντρα του Αφγανιστάν). Στα βόρεια κατακτά τη χώρα των Βακτρίων και έπειτα τη Σογδιανή. Οι απόγονοι των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου αποτελούν το θέμα ενός ντοκιμαντέρ, το οποίο θα ενταχθεί σε μια σειρά 10 ιστορικών – λαογραφικών ταινιών του Δημήτρη Μανωλεσάκη με το γενικό τίτλο «Ο Μέγας Αλέξανδρος των λαών», η οποία ετοιμάζεται υπό την αιγίδα του υπουργείου Εξωτερικών και της νομαρχίας Θεσσαλονίκης. Σκοπός της σειράς είναι να επιχειρηθεί μια νέα προσέγγιση της προσωπικότητας και του έργου του Μ. Αλεξάνδρου μέσα από ένα υλικό που θα εκπηγάζει από τις ιστορικές μνήμες των ίδιων των λαών της Ασίας. Οπως μας είπε ο Δημήτρης Μανωλεσάκης, εκτός από τους «άγνωστους απόγονους Ελλήνων του Μ. Αλεξάνδρου στο Παμίρ» ολοκληρώνονται και οι ταινίες του «Οι Κρητικοί του Λιβάνου» και «Χαντέντουα: οι απόγονοι αρχαιοελλήνων στο Σουδάν».

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
=============================================== 
Σημείωση ιστολογίου : Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου ***ΜΑΚΕΔΩΝ*** , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .

Ο Μανώλης Ανδρόνικος μιλάει για Bernal, Hammond, Borza και για την Αδέκαστη Ιστορία.

| 0 αναγνώστες άφησαν σχόλιο


Αντιμετωπίζοντας κάποιο σύγχρονο ιστορικό γεγονός με αμηχανία και μη θέλοντας να ριψοκινδυνεύσουμε την κρίση μας καταφεύγουμε στην τυπική έκφραση: αυτό θα το κρίνει η αδέκαστη Ιστορία. Τι σημαίνει μια τέτοια έκφραση δεν το θεωρούμε απαραίτητο να το διευκρινίσου­με, ωσάν να είναι κάτι αυτονόητο. “Ισως και εμείς που την διατυπώνουμε και οι άλλοι που μας ακούν ή μας διαβάζουν να έχουμε στον νου μας πως αυτό που ονομάζουμε Ιστορία (με κεφαλαίο το ιώτα) αποτελεί μιαν υπέρτατη, μεταφυσική σχεδόν, έννοια που κατορθώνει να κρίνει αλάθητα και αμερόληπτα όσα οι άνθρωποι, είτε ως άτομα είτε ως κοινωνικά σύνολα, έπραξαν σε μια περασμένη εποχή.
Ξέρουμε βέβαια πως ό,τι αποκαλούμε Ιστορία, ως καταγραφή και αξιολόγηση περασμένων γεγονότων, αποτελεί και αυτή ανθρώπινο δημιούργημα, αφού άνθρωποι είναι εκείνοι που την γράφουν και μας την παραδίδουν. Ώστε από μιαν άποψη και η Ιστορία είναι και αυτή ένα ακόμη ανθρώπινο γεγονός, το οποίο επομένως κάποτε θα ενταχθεί με τη σειρά του στην ανθρώπινη Ιστορία, η οποία και θα το κρίνει και θα το αξιολογήσει. Όμως αυτό σημαίνει πως ό,τι ονομάζουμε Ιστορία δεν μπορεί να έχει μια μεταφυσι­κή έννοια που βρίσκεται πέραν και υπεράνω της ανθρώπινης κρίσης, άρα υπόκειται σης αδυναμίες της και τη σχετικότητα της. Ωστόσο πιστεύουμε πως, όσο απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα, οι ιστορικοί και η Ιστορία την οποία συνθέτουν γίνονται περισσότερο αντικειμενικοί και αδέκαστοι, αφού δεν υπάρχουν πια οι παράγοντες εκείνοι που θα μπορούσαν να τους επηρεάσουν άμεσα στην κρίση τους.
Ισως θυμούνται κάποιοι αναγνώστες την απορία του Αμλέτου την ώρα που παρακολουθεί τη θεατρική παράσταση που γίνεται μέσα στο παλάτι: Τι σχέση, αναρωτιέται, μπορεί να έχει αυτός (ο ηθοποιός που παίζει τον ρόλο) με την Εκάβη ή η Εκάβη μ’ αυτόν, ώστε να παθαίνεται έτσιγι’ αυτήν; Τισχέση μπορεί να έχουν οι «Τρωάδες», θα προσθέταμε εμείς, με τον σύγχρονο κόσμο, ώστε από το 1915 και ύστερα, προπάντων ύστερα από το 1945, να παίζονται στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, ακόμη και στο Τόκιο και στο Λος Άντζελες; Κι ακόμα, ποια η σχέση ενός σύγχρονου ευρωπαίου θεατή με τους «Πέρσες» του Αισχύλου, που ιστορούν ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός της αθηναϊκής ιστορίας που εγινξ πριν από 2.500 χρόνια;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: στα πρόσωπα και στα δρώμενα της τραγωδίας ο σύγχρονος άνθρωπος προβάλλει το δικό του πρόσωπο και τα σχετίζει με τα δρώμενα της σύγχρονης, της δικής του, ιστορικής ζωής. Έτσι μετέχει σ’ αυτά και παύει να τα αντιμετωπίζει με το αποστασιοποιημένο και αντικει­μενικό μάτι του ιστορικού παρατηρητή. Όμως αυτό γίνεται γιατί οι τραγικοί ποιητές επιδιώκουν και κατορθώνουν να επιτύχουν αυτή τη μέθεξη με την ποιητική και τραγική μετάπλαση των προσώπων και της δράσης των, που μετατρέπονται σε σύμβολα που υπερβαίνουν τα χρονικά όρια της ιστορικής στιγμής που τα δημιούργησε.
Αντίθετα, πιστεύουμε, ο ιστορικός κατορθώνει να υπερβεί τις προσωπικές του αντιδράσεις, την οποιαδήποτε μέθεξη, την προβολή των συγχρόνων του αντιλήψεων και με ψυχρή και αντικειμενική κρίση, με την επιστημονική αμεροληψία και ευσυνει­δησία, να καταγράψει και να αξιολογήσει τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος. Και, το επαναλαμβάνω, πιστεύουμε πως όσο πιο μακριά από τα γεγονότα βρίσκεται, τόσο πιο αντικειμενικός και αμερόληπτος είναι ή μπορεί να είναι.
θα μπορούσε όμως και θα έπρεπε να αναρωτηθού­με αν μια τέτοια αντίληψη είναι ορθή ή μήπως αποτελεί ένα ακόμη πλάσμα που απεικόνιζα τις προθέσεις μας να πιστέψουμε στις δυνατότητες του ορθού λογού, της επιστήμης, να υπερβούμε τις αδυναμίες του υποκειμένου μας και να σταθούμε έτσι σ’ ένα επίπεδο όπου μπορούμε να δούμε ό,τι αποκαλούμε αλήθεια, με την κυριολεκτική και συνάμα υπερβατική έννοια του όρου;
Την απάντηση στο ερώτημα μπορεί να την δώσει η παρακολούθηση της ιστορίαςτης ιστοριογραφίας, αν εξετάσουμε τη στάση και την κρίση των ιστορικών από εποχή σε εποχή για το ίδιο ιστορικό γεγονός ή ακόμη καιτην κρίση δύο σύγχρονων ιστορικών για τα ίδια γεγονότα. Μια τέτοια εξέταση επιχείρησε με πολλή επιτυχία, νομίζω, ο Martin Bernal στον πρώτο τόμο του βιβλίου του «Μαύρη Αθηνά» (Λονδίνο 1987), όπου παρακολουθεί τις μεταβολές που υπάρχουν στην εκτίμηση των ιστορικών της αρχαίας Ελλάδας, και τηςανατολικήςΜεσογείου, απότον 18ο αιώνα ως τις μέρες μας. Όχι μονάχα οι ιστορικοί της κάθε εποχής είναι επηρεασμένοι από τις σύγχρονες τους ιστορικές συγκυρίες, τα ιδεολογικά ρεύματα και τα πολιτικά γεγονότα, αλλά και ιστορικοί που ζουν την ίδια εποχή, επηρεασμένοι από τις εθνικές τους προκαταλήψεις, αντικρίζουν και κρίνουν εντελώς διαφορετικά ιστορικά γεγονότα του αρχαίου κόσμου, που θα πίστευε κανείς πως δεν τους αφορούν σε τίποτα. Είναι χαρακτηριστική η στάση του γάλλου ιστορικού J. Michelet απέναντι στους Φοίνικες, τους οποίους βλέπει ως μακρινούς προγόνους των άγγλων εμπόρων, για τους οποίους δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια.
Για να περιοριστούμε στη δική μας ιστορία, θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε τη στάση των σύγχρονων ιστορικών απέναντι στον Δημοσθένη. Όλοι οι γερμανοί ιστορικοί, προπάντων του περασμένου αιώνα, τον καταδικάζουν, γιατί δεν κατάλα­βε, λέν’, την ιστορική πραγματικότητα και πολέμησε ουτοπικά τη νέα ιστορική δύναμη που γεννιόταν τότε και που θα δημιουργούσε τον νέο κόσμο. Αντίθετα οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, θρεμμένοι με την ιδέα της Δημοκρατίας έβλεπαν στον αθηναίο ρήτορα τον αγωνιστή των αρχών της ελευθερίας απέναντι σ’ έναν μονάρχη που τις απειλούσε.
Είναι λοιπόν δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να φτάσουμε σε μιαν ιστορική εκτίμηση αδέκαστη, ακόμη και στην περίπτωση των πιο απομακρυσμένων γεγονότων, ακόμη και αν δεν φαίνεται να υπάρχει οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα στον ιστορικό και σ’ αυτά. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, που επιβεβαίω­να την ορθότητα της άποψης αυτής, μας το προσφέρουν δύο ιστορικά έργα που μόλις κυκλοφό­ρησαν. Πρόκειται για δύο ιστορίες της Μακεδονίας, γραμμένες από έγκυρους ιστορικούς. Η πρώτη έχει τίτλο «In the Shadow of Olympus. The Emergence of Macedon», Princeton 1990, και συγγραφέας της είναι ο Eugene Ν. Borza, καθηγητής στο Pensylvania State University. Η δεύτερη έχει τίτλο ”The Miracle that was Macedonia”, London 1991, και είναι γραμμένη από τον γνωστό άγγλο ιστορικό N.G.L. Hammond, συγγραφέα του μνημειώδους τρίτομου έργου «Α History of Macedonia”.
Ο αναγνώστης του έργου τού Ε. Borza αιφνιδιάζε­ται όταν στο πρώτο κεφάλαιο, που έχει ως θέμα την ιστορία της μακεδονικής ιστοριογραφίας, συναντά ένα υποκεφάλαιο με τίτλο «Μακεδόνικες Σπουδές και το “Μακεδόνικο Ζήτημα”», όπου ο συγγραφέας αναφέρεται στη σύγχρονη ιστορία της Μακεδονίας, στην απελευθέρωση της, στον εμφύλιο πόλεμο της Ελλάδος και στις διεκδικήσεις των γειτόνων μας, με επίκεντρο τη θεσσαλονίκη. “Οτι αυτό το εμβόλιμο υποκεφάλαιο δεν έχει σχέση ούτε με την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας (που είναι τοθέματου βιβλίου), αλλά ούτε και με την ιστορία της ιστοριογραφίας της Μακεδονίας είναι πρόδηλο (αργότερα θα εκπλαγεί ο αναγνώστης με την πληροφορία του συγγραφέα για το ενδιαφέρον του Κ. Καραμανλή για τις έρευνες στη Μακεδονία).
Βέβαια ο Borza είναι σοβαρός ιστορικός και ξέρει να τεκμηριώνει τις απόψεις του διατηρώντας μια κριτική στάση, ώστε να πείθει τον αναγνώστη ότι επιδιώκει και φτάνει στην ιστορική αντικειμενικότη­τα. Έτσι κλείνοντας το κεφάλαιο 4, που έχει τίτλο «Ποιοι ήταν οι Μακεδόνες;», γράφει: «Είναι καλύτερα να αποφεύγουμε ως εθνικό πρόβλημα την ερώτηση, αφού οι σύγχρονες κυρίως απηχήσεις (overtones) τείνουν να συσκοτίσουν το γεγονός ότι δεν έχει πραγματικά πολύ μεγάλη σημασία. “Οτι μπορεί ναήτανή ναμηνήταν Έλληνες στο σύνολο ή σ’ ένα μέρος τους… δεν είναι καίριο για την κατανόηση της ιστορίας τους… Η αποδοχή (από τους Μακεδό­νες) κάποιων απόψεων του Ελληνισμού για μακρό χρονικό διάστημα είναι πω σημαντικό από τη γενετική δομή είτε του μακεδόνικου πληθυσμού γενικά είτε της βασιλικής οικογένειας ειδικότερα».
Αυτή η τάχα νηφάλια διατύπωση έρχεται σε αντίθεση με την επίμονη προσπάθεια του να απορρίψει κάθε πηγή που βεβαιώνει την ελληνικότη­τα των Μακεδόνων ή έστω του βασιλικού οίκου των Μακεδόνων, που απερίφραστα μαρτυρούν ο Ηρόδο­τος και ο Ησίοδος. Και όταν είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει την αδιάψευστη μαρτυρία των επιγρα­φών της Βεργίνας, που βεβαιώνουν πως από τα τέλη τουλάχιστον του 5ου αιώνα οι Μακεδόνες έχουν ελληνικά ονόματα^ γράφει σε υποσημείωση: «Το επιχείρημα (του Ανδρόνικου) είναι αρκετά αληθινό μέχρι το σημείο αυτό. Δεν υπολογίζει ότι ο εξελληνισμός. των Μακεδόνων μπορεί να έγινε ενωρίτερα από την εποχή του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου και επομένως δεν μπορεί να χρησιμεύσει για να αποδείξει ότι οι Μακεδόνες ήταν μια ελληνική φυλή».
Για το ίδιο αυτό θέμα o N.G.L Hammond γράφει ότι οι στήλες της Βεργίνας αποδείχνουν αναμφίβολα την ελληνικότητα των Μακεδόνων, γιατί ο άγγλος ιστορικός ούτε τη μαρτυρία του Ησίοδου ότι ο μυθικός πρόγονος των Μακεδόνων, ο Μακεδών, ήταν γιος του Δία και της θυίας, της κόρης του Δευκαλίωνα και αδελφής του Έλληνα, και αδελφός του Μάγνητα, ούτε τις μαρτυρίες του Ηροδότου για το «δωρικόν και μακεδνόν έθνος» και για την καταγωγή του βασιλικού οίκου των Μακεδόνων από το  Άργος, που επιβεβαίωσαν οι «ελλανόδικοι» της Ολυμπίας, παραγνωρίζει. Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Ν.G.L. Hammond στην «Ιστορία της Ελλάδος» που δημοσίευσε το 1959 δεν ήταν τόσο κατηγορηματι­κός για το θέμα της εθνικότητας των Μακεδόνων, μολονότι ποτέ δεν έφτανε σε συμπεράσματα σαν αυτά του Ε. Borza. Όμως η συστηματική έρευνα τόσο των γραπτών πηγών όσο και των αρχαιολογικών ευρημά­των τον οδήγησαν στις πρόσφατες απόψεις του.
Ως επιστήμων και όχι ως “Ελληνας, έχοντας ασχοληθεί σε ολόκληρη τη ζωή μου με την έρευνα της κοιτίδας των Μακεδόνων, των αρχαίων Αιγών, δεν έχω καμιάν αμφιβολία για την ορθότητα των απόψεων του Hammond. Και για να την ενισχύσω ακόμα περισσότερο μπορώ να προσθέσω πως αυτή τη στιγμή διαθέτουμε ένα πρόσφατο εύρημα από τη Βεργίνα. Επιγραφή του 500 π.Χ. με το ελληνικό όνομα Πεπερίας, χαραγμένο με ωραία ελληνικά γράμματα σε ασημένια φιάλη. Και ελπίζω πως και άλλα επιγραφικά ευρήματα θα επιβεβαιώσουν σύντομα αυτό που τα πλούσια αρχαιολογικά ευρήμα­τα μας δείχνουν ως τώρα.

=============================================== 
Σημείωση ιστολογίου : Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου ***ΜΑΚΕΔΩΝ*** , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .

Ο "κρυφός άσσος" της Άγκυρας: Η κορβέτα stealth Milgem βγήκε στο Αιγαίο

| 0 αναγνώστες άφησαν σχόλιο



Ελάχιστοι από την ελληνική πολιτική ηγεσία που είναι αρμόδια για την ασφάλεια της χώρας, έχουν αντιληφθεί το κρίσιμης σημασίας γεγονός της εισόδου σε υπηρεσία της νέας τεχνολογίας και εγχώριας ανάπτυξης τουρκικής κορβέτας μς χαρακτηριστικά stealth  TCG Heybeliada (F-511) που αποκάλυψε χθες το defencenet.gr. Και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι το σκάφος εντάχθηκε σε υπηρεσία στην πιο κρίσιμη στιγμή για την Τουρκία, την ώρα που, τουλάχιστον θεωρητικά, πρόκειται να αντιμετωπίσει σε επίπεδο προβoλής ισχύoς το Π.Ν. και το ισραηλινό Ναυτικό.
Η νέα μονάδα του τουρκικού Ναυτικού έχοντας ολοκληρώσει μετά από ένα σχεδόν χρόνο τις θαλάσσιες δοκιμές της αποτελεί το πρώτο σκάφος stealth που εντάσσεται στις τάξεις μιας ναυτικής δύναμης, χώρας της Μεσογείου και αυτή την στιγμή αποτελεί ερωτηματικό κατά πόσον μπορεί να ανιχνευθεί από τους αισθητήρες του Π.Ν., επίγειους και θαλάσσιους κια να στοχοποιηθεί με ασφάλεια, καθώς είναι ένα παντελώς νέο σκάφος με χαρακτηριστικά VLO.

 
Οπωσδήποτε προκαλεί εντύπωση η ένταξη σε υπηρεσία της πρώτης Milgem σε υπηρεσία καθώς όλες οι πληροφορίες των ελληνικών υπηρεσιών τοποθετούσαν την ένταξη αυτή την ερχόμενη άνοιξη. 
Το νέο πλοίο διαμορφώνει μία άγνωστη για τα υπάρχοντα δεδομένα επιχειρησιακή κατάσταση στο Αιγαίο καθότι οι σχεδιαστές του προσπάθησαν να μειώσουν όχι μόνο το ηλεκτρομαγνητικό του ίχνος αλλά και το θερμικό, δημιουργώντας μία μονάδα επιφανείας που σίγουρα θα προβληματίσει τους επιτελείς του ΠΝ.
 


Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην περίπτωση της TCG Heybeliada (F-511) έχουμε μία αντίστροφη περίπτωση της ιστορίας του θρυλικού θωρηκτού Αβέρωφ, το οποίο αν και εντάχτηκε στην δύναμη του ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή πριν από την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων αποτέλεσε τον παράγοντα που έκρινε την μάχη στην θάλασσα για τα ελληνικά χρώματα χάρις στα ιδιαίτερα τεχνικά χαρακτηριστικά του.
Αν και είχαν προηγηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι Ισραηλινές κορβέτες Sa’ar 5 οι οποίες ενσωμάτωναν βασικά σχεδιαστικά χαρακτηριστικά της τεχνολογίας stealth, η τουρκική κορβέτα αποτελεί το επιστέγασμα της αξιοποίησης της τεχνολογίας αυτής στα πλοία, ενσωματώνει ότι πιο σύγχρονο έχει να επιδείξει η τεχνολογία στον τομέα αυτό χρησιμοποιώντας την εμπειρία που είχε αποκτηθεί εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια.
Κατά μία αναλογία θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ένταξη της TCG Heybeliada (F-511) στην δύναμη του τουρκικού Ναυτικού αποτελεί το  σκάφος που θα μπορούσε να κάνει την διαφορά σε μία πιθανή ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο χάρις στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του νέου πλοίου.                
Υπενθυμίζεται ότι στα τέλη του μήνα καθελκύεται το δεύτερο πλοίο της κλάσης ενώ αν όλα εξελιχτούν θετικά για τα πρώτα δύο πλοία θα ακολουθήσουν 6 ακόμα κορβέτες της ιδίας κλάσης αλλά με εξοπλισμό τουρκικής κατασκευής και 4 φρεγάτες οι οποίες θα βασιστούν στην κλάση Ada αλλά θα έχουν 16 αντιαεροπορικά βλήματα EESM.
Ακολουθεί πίνακας με τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τον εξοπλισμό της κορβέτας.


 





Τεχνικά χαρακτηριστικά
Ναυπηγείο Ναυπηγεία τουρκικού Ναυτικού, Πεντίκ
Ναυπηγούνται 2
Σύνολο πλοίων προγράμματος8+4
Ρόλος Ανθυποβρυχιακού αγώνα, παράκτιων επιχειρήσεων
Τύπος Κορβέτα
Εκτόπισμα2.000 τόνοι
Μήκος99 μέτρα
Πλάτος14,4 μέτρα
Βύθισμα3,75 μέτρα
Προωστικό σκεύοςCODAG, αποτελείται από 1 αεριοστρόβιλο LM-25000, και 2 κινητήρες ντίζελ MTU 16V595TE90 συνολικής ισχύς 31.640kW που δίνουν κίνησε σε δύο προπέλες Escher Wyss
Ταχύτητα οικονομική15 κόμβοι
Ταχύτητα μέγιστη29+
Εμβέλεια3500 μίλια με ταχύτητα 15 κόμβων
Αυτονομία21 ημέρες
Πλήρωμα93, με ενδιαιτήσεις για την φιλοξενία μέχρι και 104 ατόμων.




Αισθητήρες οπλισμός
Σύστημα Διαχείρισης ΜάχηςGENESIS (τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής)
Ραντάρ έρευναςSMART-S MkII
ΣόναρTBT-01 (τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής)
Λοιποί αισθητήρεςΡαντάρ X-band, FCS, ραντάρ ναυσιπλοίας, ραντάρ LPI (τα δύο τελευταία τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής)  
Συστήματα επικοινωνιών και ναυσιπλοΐας
SatCom, ECDIS/WECDIS, GPS, LAN
Σύστημα Ελέγχου ΠυρόςG-MSYS (τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής)
Ναυσιπλοΐα και σύστημα ελέγχου του πλοίουEPKIS (τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής)
Ολοκληρωμένη πλατφόρμα διαχείρισης
Imtech UniMACS 3000
Συστήματα ηλεκτρονικού πολέμουΡαντάρ EW, Σύστημα Laser/RF, παρεμβολείς ASW (τουρκικής σχεδίασης και κατασκευής), SSTD




Οπλισμός
ΠυροβόλαΚύριο πυροβόλο των 76 χλστ, 2 βαριά πολυβόλα των 12,7 χλστ επί σταθεροποιημένης πλατφόρμας STAMP με ηλεκτροπτικό σύστημα
Πύραυλοι επιφανείας-επιφανείας
8 Harpoon
Αντιαεροπορικοί πύραυλοι
24 RAM (PDMS)
Τορπίλες 2 τριπλοί τορπιλοσωλήνες Mk 32
Ελικόπτερο1 S-70B2 Seahawk ASW, UAV




πηγή


===============================================
Σημείωση ιστολογίου : Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου ***ΜΑΚΕΔΩΝ*** , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .

Ανδρέας Παπανδρέου : βυθίσατε το ΧΟΡΑ --- Γιώργος Παπανδρέου : βυθίστε την χώρα !

| 0 αναγνώστες άφησαν σχόλιο


 Ίδια περίπτωση , ο ένας φορούσε παντελόνια και 100 κιλά αρχ$#@&  και ο άλλος είναι πουρδισμένος και φοράει στριγκάκι ...
Αντε να δούμε θα με διαψεύσει τώρα που η Τουρκία απορρίψε το ελληνικό διάβημακαι δηλώνει ευθαρσώς πως "Δική μας είναι  η υφαλοκρηπίδα" ; Το εύχομαι ! 

Ειδικότερα από το τμήμα ειδήσεων defencenet.gr διαβάζουμε :

Απορρίφθηκε από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών το ελληνικό διάβημα για την διενέργεια ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα από τα νορβηγικά σκάφη που εκτελούν έρευνες κατ’ εντολή της τουρκικής κυβέρνησης και ταυτοχρόνως δηλώθηκε ότι δεν υπάρχει ελληνική υφαλοκρηπίδα σε αυτές τις περιοχές! 
"Οι έρευνες έχουν οριστεί να γίνουν σε θαλάσσιες ζώνες τουρκικής δικαιοδοσίας", είναι η απάντηση της Άγκυρας στο διάβημα του ΥΠΕΞ.
Τουρκικά σκάφη πλέουν ανοικτά της Αττάλειας αυτή την στιγμή. Κοντά στα νορβηγικά ερευνητικά είναι μία τουρκική κορβέτα Α69. Μια πυραυλάκατο έχει αφήσει το Π.Ν. στη Ρόδο, κατόπιν κυβερνητικών εντολών.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αυτό που από την αρχή είπαμε: Η Άγκυρα, ενθαρρυμένη από την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης, «βαπτίζει» τουρκική την ελληνική υφαλοκρηπίδα, σβήνει από τον χάρτη τη Μεγίστη (Καστελόριζο) και μεταφέρει πλέον 100% τον αγώνα για κυριαρχία στην Α. Μεσόγειο στο ελληνικό γήπεδο, όπου θεωρούν ότι μπορούν να κινηθούν πιο άνετα σε αντίθεση με τις εσχατιές της Α. Μεσογείου, όπου «παραμονεύουν» οι Ισραηλινοί που  δεν αστειεύονται…
Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η ελληνική πλευρά. Θα δεχθεί την τουρκική απάντηση; Θα τους επιτρέψει να μπουν στο «σπίτι" μας και να κάνουν έρευνες;
Θα παραχωρήσει de facto δικαιώματα;  Ή θα αντιτάξει σθεναρή στάση;  Το μπαλάκι είναι στην ελληνική πλευρά.

Πάντως η Άγκυρα συνεχίζει να δείχνει το μίσος που έχει κατά του Τελ Αβίβ και έτσι ο υπουργός Ευρωπαϊκών υποθέσεων της Τουρκίας Ε. Μπαγίς, αποχώρησε επιδεικτικά από αίθουσα διεθνούς φόρουμ στην Ουκρανία,την ώρα που το λόγο ήταν έτοιμος να πάρει ο Ισραηλινός πρόεδρος Σ. Πέρες!


===============================================
Σημείωση ιστολογίου : Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου ***ΜΑΚΕΔΩΝ*** , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .

Η στρατηγική ως πολεμολογική έννοια

| 0 αναγνώστες άφησαν σχόλιο


Ενώ κατά τον Clausewitz τα στοιχεία της στρατηγικής εμπεριέχουν τα ηθικά, τα φυσικά, τα μαθηματικά, τα γεωγραφικά και τα στατιστικά, αυτός ο επιμερισμός δεν εξετάζεται συλλογικά και ολικά από τα στρατηγικά κέντρα που καταφεύγουν στη εξειδίκευση. Προτιμούν την εμβάθυνση ξεχωριστών αντικειμένων, παρά την ολιστική προσέγγιση, με αποτέλεσμα να μεγεθύνουν τις εσωτερικές τριβές του όλου συστήματος. Η θεωρία του Clausewitz δεν εξετάζει αυτούς τους τομείς ως ανεξάρτητα στοιχεία αλλά ως στοιχεία μιας ομάδας και μάλιστα μιας μηχανής, αν ερμηνεύσουμε το πνεύμα του μέσω της κυβερνητικής. Έτσι, έννοιες, όπως η πολεμική αρετή ή το στρατιωτικό πνεύμα, καταρρέουν από μόνες τους δίχως την ολιστική προσέγγιση και το ίδιο ισχύει για το θάρρος και τον αιφνιδιασμό στον τομέα της τακτικής. Τα προβλήματα της γραμμικής προσέγγισης εμφανίζονται με το διαχωρισμό της στρατηγικής και της τακτικής. Η στρατηγική είναι η σκέψη σε πλαίσιο πολέμου και η τακτική, η δράση στο ίδιο πλαίσιο. Με άλλα λόγια, η τακτική υλοποιεί τη στρατηγική και κατά συνέπεια υπάρχει μια φαινομενική ταύτιση, δίχως αυτή να είναι οντολογική. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολεμολογικές έννοιες, οι οποίες εκφυλίζονται, όταν υποστούν μια προβολή σε πλαίσιο ειρήνης. Έτσι, η ενσωμάτωση της γεωστρατηγικής στην γεωπολιτική δεν είναι απαραίτητα μια απλούστευση, όπως θεωρούν μερικοί αναλυτές. Αναλογικά, δεν ακολουθεί το σχήμα της ένταξης μιας μάχης στον πόλεμο. Το πολεμικό πεδίο έχει τις δικές του ιδιομορφίες και ανωμαλίες που δεν αντέχει το πολιτικό πλαίσιο. Διότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο ένας επιστημονικός κλάδος αλλά μια τέχνη που χρησιμοποιεί την επιστήμη. Ο πόλεμος δεν μπορεί να ενσωματωθεί σ’ ένα κοινωνιολογικό πλαίσιο, διότι αυτό δεν έχει τις δυνατότητες και το βάθος για να καλύψει την ευρύτητα του πολέμου και τις χαμαιλεοντικές του ικανότητες. Η μοντελοποίηση του πολέμου ως είδος εμπορίου δεν στέκει ως επιχείρημα, διότι και το εμπόριο ακολουθεί όλο και περισσότερο μαθηματικά μοντέλα, όπως το αποδεικνύουν οι οικονομικές θεωρίες. Όσο για την αναλογία με την πολιτική, έχει τεχνικό πρόβλημα εφαρμογής, όταν βρισκόμαστε εκτός του δυνητικού πλαισίου ενός αποτρεπτικού δόγματος. Η πραγματικότητα του πολέμου δεν είναι της ίδιας τάξης με αυτή της πολιτικής, διότι βασίζεται σε ασύμμετρες σχέσεις που δημιουργούν οριστικές αλλαγές φάσης. Μόνο και μόνο ο στρατιωτικός οπλισμός δεν επιτρέπει στην κοινωνιολογική προσέγγιση να σταθεί. Αυτή η στάση βέβαια από τους θεωρητικούς που δεν έχουν αναπτύξει επιστημονικές ικανότητες και προσπαθούν να προβάλλουν μοντέλα που δήθεν δίνουν έμφαση στην ανθρώπινη φύση, ενώ στην ουσία, αντιμετωπίζουν προβλήματα πεδίου και πλαισίου, διότι δεν μπορούν να καλύψουν τον επιμερισμό της θεωρίας του Clausewitz. Οι συνδυασμοί και οι ελιγμοί της στρατηγικής χρησιμοποιούν νοητικά σχήματα της πολεμολογίας που ακόμα και η θεωρία παιγνίων αγγίζει μόνο σποραδικά, εξαιτίας της πολυπλοκότητας και της ποικιλομορφίας. Κατά συνέπεια, δίχως το φυσιολογικό χώρο της πολεμολογίας, η στρατηγική δεν μπορεί να μελετηθεί. Αλλιώς, καταλήγουμε ν’ ακούμε κριτικούς καλών τεχνών να νομίζουν ότι είναι και ζωγράφοι, διότι ξεχνούν ότι είναι απαραίτητο να κατέχεις την τεχνική, για να μελετάς την τέχνη. 

Ν. Λυγερός

===============================================
Σημείωση ιστολογίου : Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου ***ΜΑΚΕΔΩΝ*** , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .