Στην πολιτική αντιπαράθεση, σε μία χώρα με μακρά παράδοση εντάσεων που βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, φαντάζομαι πως είναι λίγα τα πράγματα που θα μπορούσαν να μας εκπλήξουν. Κατανοητό και ανθρώπινο αφού από την έκβαση των εκλογών εξαρτώνται πολλά, μεταξύ των οποίων και οι ηγεσίες του κομμάτων.
Αυτή είναι μία προσέγγιση, μία παραδοχή, την οποία όλοι λίγο ή πολύ την έχουμε αποδεχτεί, γι’ αυτό και πολλοί συμπολίτες μας δεν δίνουν πια μεγάλη σημασία στο τι λέγεται.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν ορισμένα πράγματα, μερικές κόκκινες γραμμές, τις οποίες με εξαίρεση του ΚΚΕ που ζει στο δικό του αυτιστικό σύμπαν, κανένα κόμμα δεν θεωρούσε σκόπιμο να τις περάσει.
Δεν έτυχε ιδιαίτερου σχολιασμού η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ να καταψηφίσουν το παράρτημα της Σύμβασης χρηματοδότησης του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.
Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη Σύμβαση, η χώρα θα λάβει περίπου 23 δισεκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων τα 18,2 δεν θα χρειαστεί να τα επιστρέψουμε, δίνοντας μία ανάσα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία που παλεύουν να βρουν τον βηματισμό τους μετά από μία μακρά περίοδο οικονομικής αβεβαιότητας.
Και τα δύο κόμματα της Αντιπολίτευσης, ισχυρίστηκαν μέσω των εκπροσώπων τους που η κυβέρνηση σκοπεύει να μοιράσει τα χρήματα αυτά «σε λίγους εκλεκτούς τους». Αυτό βέβαια με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης σε ένα κοινοβούλιο ή αν η σημερινή έχει κατανοήσει το θεσμικό της ρόλο.
Αν είχαν τα στελέχη τους επαφή και ειλικρινή διάλογο με τους πολίτες και όχι στημένες πόζες, συγκεντρώσεις και ομιλίες με ευνοϊκά διακείμενο κοινό, τότε ίσως, αντιλαμβάνονταν πως η στάση τους, αλλά και οι προβαλλόμενες δικαιολογίες αντιμετωπίστηκαν με σκωπτικό τρόπο.
Η κυβερνητική δραστηριότητα προσφέρει άφθονες αφορμές για άσκηση κριτικής. Δεν ήταν ανάγκη η αντιπολίτευση να καταψηφίσει το συγκεκριμένο παράδειγμα με τόσο έωλες δικαιολογίες. Αμφότερα κυβέρνησαν τη χώρα και έχουν καταγραφεί πολλές δικές τους αστοχίες, υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής, ορισμένες μάλιστα εξ αυτών συντάραξαν το πανελλήνιο. Μνήμη όλοι έχουμε και θυμόμαστε.
Σε ορισμένα ζητήματα η χώρα θα πρέπει να μεταδίδει προς τα έξω μία εικόνα ενότητας και συναίνεσης, ενισχύοντας έτσι τη διαπραγματευτική της ισχύ στα διεθνή και ευρωπαϊκά fora.
Ελπίζω μόνο, όταν έρθει η ώρα και η στιγμή, να μην καταψηφίσουν τις αμυντικές δαπάνες, από τις οποίες εξαρτάται η χώρα μας. Γιατί χωρίς ισχυρές ένοπλες δυνάμεις με υπολογίσιμη αποτρεπτική δύναμη, θα είμαστε έρμαιο στις διαθέσεις οποιουδήποτε και κυρίως του δύσκολου εξ Ανατολών γείτονα, ο οποίος δεν κρύβει τη δική του «αυτοκρατορική νοσταλγία»
.png)
..webp)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
