Αμερικάνικο πεντάγωνο παίζει "Αίαντα" και "Φιλοκτήτη" ως φάρμακο» στο μετατραυματικό στρες των στρατιωτών

Οι ηθοποιοί Ντέιβιντ Στράθερν (αριστερά), Γκλόρια Ρούμπεν και Τζέφρι Ράιτ διαβάζουν στους Αμερικανούς στρατιώτες αποσπάσματα από τον «Αίαντα» και τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, ελπίζοντας να θεραπεύσουν τα ψυχικά τραύματα του πολέμου

Τους μυθολογικούς πολεμιστές ήρωες του Σοφοκλή που έδιναν μάχη με τους εσωτερικούς τους δαίμονες επιστρατεύει το αμερικανικό Πεντάγωνο για να θεραπεύσει το μετατραυματικό στρες και τις ψυχικές διαταραχές των στρατιωτών που υπηρετούν στα ανοιχτά μέτωπα του Αφγανιστάν και του Ιράκ.


Προκειμένου να εξερευνηθούν οι ψυχολογικές επιπτώσεις του πολέμου, το υπουργείο Αμυνας έδωσε 3,7 εκατομμύρια δολάρια σε ανεξάρτητη θεατρική ομάδα, το «Τheater of War» (Θέατρο του Πολέμου), για να επισκεφθεί έως το καλοκαίρι τουλάχιστον 50 στρατιωτικές βάσεις και να αναπαραστήσει σε σκηνικές αναγνώσεις αποσπάσματα από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, «Αίας» και «Φιλοκτήτης».


«Αυτά τα έργα είναι μέρος μιας ιστορίας 2.500 χρόνων νοητικής και συναισθηματικής οδύνης για τους στρατιώτες και η οποία αυξάνεται ραγδαία έως και τις μέρες μας», λέει ένας από τους ερμηνευτές των τραγωδιών, ο υποψήφιος για Οσκαρ ηθοποιός, Ντέιβιντ Στράθερν, που γνωρίσαμε από την ταινία «Καλή Νύχτα και Καλή Τύχη», όπου υποδυόταν τον Εντουαρντ Μάροου. Μαζί του στις αναγνώσεις βρίσκεται και ο επίσης βραβευμένος Τζέφρι Ράιτ, γνωστός από τη συμμετοχή του στη σειρά «Αngels in Αmerica», πλάι στους Μέριλ Στριπ, Αλ Πατσίνο και Εμα Τόμσον.

Ο ιδρυτής του Θεάτρου του Πολέμου και σκηνοθέτης, Μπράιαν Ντόρις, περιγράφει το εγχείρημα ως δημόσιο πρόγραμμα υγείας που βοηθάει τα μέλη του στρατού και τους συγγενείς να ξεπεράσουν το στίγμα των ψυχολογικών τραυμάτων, δείχνοντάς τους ότι κάποιοι από τους γενναιότερους ήρωες υπέφεραν κι αυτοί ψυχικά από τη μάχη.

«Ο ίδιος ο Σοφοκλής ήταν στρατηγός και η Αθήνα της εποχής του βρισκόταν σε πόλεμο για δεκαετίες», λέει ο σκηνοθέτης. «Αυτά τα δύο έργα παρακολουθήθηκαν από χιλιάδες πολίτες-στρατιώτες. Αναπαριστώντας αυτές τις σκηνές, ευχόμαστε οι σύγχρονοι στρατιώτες να εντάξουν τις δυσκολίες τους σε ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο και ίσως έτσι νιώσουν λιγότερο μόνοι».

Το θέατρο χρησιμοποιείται με την πρώτη θεραπευτική του δύναμη ως «σημαντικό μέσο να μοιράζεσαι τον πόνο», λέει μετά την παράσταση η ταξίαρχος Λόρι Σάτον. «Γνωρίζουμε ότι ποτέ στην ιστορία της δημοκρατίας μας δεν έχουμε τοποθετήσει τόσο βάρος στους ώμους τόσο λίγων για λογαριασμό τόσων πολλών».

Το κοινό των παραστάσεων είναι αναγκαστικά μεγάλο. Βετεράνοι από τον πόλεμο του Βιετνάμ, από το Ιράκ, από το Αφγανιστάν μαζί με τους θεραπευτές μιλούν μετά την παράσταση για τις αϋπνίες τους, την εξάρτησή τους από τα ναρκωτικά και την απομόνωση από τα μέλη της οικογένειάς τους.


Αρχική σελίδα