Η βίαιη επιβολή της χριστιανικής βάπτισης και ο ρουφιάνος "νονός" .

Κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τῆς κορυφώσεως τοῦ μεγάλου ἐμφυλίου ἰουδαϊκοῦ πολέμου μεταξὺ τῶν Ἐσσαίων καὶ τῶν Ζηλωτῶν, ἐναντίον τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἱερατείου καὶ τῶνΡωμαίων ,ἡ βάπτιση ἦταν ἕνα μυστήριο τῶν Ἐσσαίων. Γινόταν σὲ ὑπαίθριους χώρους καὶ κυρίως σὲ ποτάμια καὶ λίμνες μεταξὺ ἐνηλίκων Ἑβραίων καὶ πάντοτε μὲ τὴν συγκατάθεση τοῦ νεοεισερχομένου στὴν κοινότητα τῶν Ἐσσαίων. Μετὰ τὴν παραποίηση τοῦ κινήματος τῶν Ζηλωτῶν καὶ τῶν Ἐσσαίων ποὺ ἐπέβαλε ὁ ἀπόστολος Σαούλ-Παῦλος καὶ τὸ ἱερατεῖο τῶν Φαρισαίων μὲ τὴν μετατροπὴ τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος σὲ θρησκεία τοῦ Γιαχβέ, τὸ βάπτισμα μεταλλάχθηκε.Οἱ ἱερεῖς τῆς νέας θρησκείας, τοῦ νέουΧριστιανισμοῦ τοῦ Σαούλ-Παύλου, μετέφεραν τὸ βάπτισμα σὲ εἰδικὰ διαμορφωμένους ἐσωτερικοὺς χώρους ,τὰ βαπτιστήρια. Ἀρχικῶς τελοῦνταν μέσα στὶς κατακόμβες καὶ τὶς σαρκοφάγους ,ἡ δὲ πράξη τῆς βαπτίσεως ἦταν ἕνα εἶδος προσηλυτισμοῦ τῶν Ζηλωτῶν καὶ τῶν ὑπολοίπων αἱρέσεών τους στὰ νέα «οὐράνια» δόγματα τοῦ Σαούλ- Παύλου καὶ γι’αὐτὸ ὠνομαζόταν καὶ «κατήχησις». Κατὰ τὸν ΚύριλλοἈλεξανδρείας, τὸν Κλήμεντα τὸν Ἀλεξανδρέα καὶ τὸν Γρηγόριο Νύσσης ἡ βάπτιση «ἀποβάλλει τὴν ἁμαρτία τοῦ προπάτορος καὶ πᾶσαν ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ταύτης ρυεῖσαν τῆς φύσεως φθοράν», δηλαδὴ ἀποβάλλει τὴν ἁμαρτία τοῦ προπάτορος καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπ’ τὴν ἁμαρτία αὐτὴ καὶ μεταβάλλει τῆν φθορὰ τῆς φύσεως.


Αὐτὰ συνέβαιναν μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Νέας Ρώμης (Βυζαντίου) Θεοδοσίου.Τότε τὸ χριστιανικὸ ἱερατεῖο κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Β΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου (382μ.Χ.) σὲ συνεννόηση μὲ τὸν Θεοδόσιο, ποὺ μετεῖχε αὐτῆς ,ἀνάμεσα στὶς πολλὲς δόλιες καὶ ἐγκληματικὲς ἀποφάσεις ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ συνέλαβαν τὴν μέθοδο τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἀφελληνισμοῦ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τὸν νηπιοβαπτισμό.Μὲ εἰδικὸ διάταγμα, ποὺ ἐκδόθηκε τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ἀπ’τὸν αὐτοκράτορα, ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς ἐπικράτειας ἔπρεπε νὰ βαπτίσουν τὰ παιδιά τους χριστιανούς. Ὅσοι δὲν δέχονταν τὴν ἀπόφαση αὐτή, θὰ ἔχαναν τὰ πολιτικά τους δικαιώματα ὡς Ρωμαῖοι πολίτες καὶ τὰ παιδιά τους θὰ ἔχαναν καὶ τὸ δικαίωμα τῆς κληρονομιᾶς ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους.
Τότε χιλιάδες ἀνυπότακτοι Ἕλληνες πουλήθηκαν στὰ σκλαβοπάζαρα ὡς δοῦλοι καὶ ἀμέτρητες περιουσίες κατασχέθηκαν ἀπ’τὴν Ἐκκλησία.Παρὰ τὰ σκληρὰ μέτρα ποὺ ἐπεβλήθησαν, οἱ Ἕλληνες ἀρνοῦνταν πεισματικὰ τὸν ἀφελληνισμό τους. Τότε ἕνα νέο διάταγμα ὥρισε τὴν θανατικὴ ποινὴ γιὰ τοὺς παραβάτες. Οἱ διωγμοὶ συνεχίσθηκαν μὲ ἀμείωτη ἔνταση μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ Γιουτπράδα (Ἰουστινιανοῦ).
«Γνωρίζουμε, ὅτι αὐτοὶ οἱ εἰδωλολάτρες ἐγκατέλειψαν τὴν προσκύνηση τοῦ μόνου καὶ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ προσέφεραν θυσίες στὰ εἴδωλα ἐξαἰτίας ἑνὸς ἀσυλλόγιστου σφάλματος καὶ πραγματοποίησαν ἀνόσιες ἑορτές. Ἂν αὐτοὶ διέπραξαν αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα, ἐνῷ εἶχαν ἀξιωθῆ τὸ ἅγιο βάπτισμα, θὰ ὑποβληθοῦν στὴν ἀντίστοιχη τιμωρία.Μὲ τὸν παρόντα ὅμως νόμο ἀνακοινώνουμε σὲ ὅλους,ὅτι ἐκεῖνοι μὲν ποὺ ἔχουν γίνει χριστιανοὶ καὶ ἔχουν ἀξιωθῆ τὸ ἅγιο καὶ σωτήριο βάπτισμα, σὲ ὁποιαδήποτε χρονικὴ στιγμή, ἂν φανοῦν ὅτι ἐπιμένουν στὴν πλάνη τῶν Ἑλλήνων, θὰ ὑποβληθοῦν στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν.Ὅσοι δὲ δὲν ἔχουν ἀξιωθῆ ἀκόμη τὸ σεβαστὸ βάπτισμα, θὰ πρέπει νὰ φανερωθοῦν στὴν βασιλεύουσα πόλι μας, εἴτε στὶς ἐπαρχίες καὶ νὰ πᾶνε στὶς ἱερώτατες ἐκκλησίες μαζὶ μὲ τοὺς συζύγους τους καὶ τὰ παιδιά τους καὶ ὅλα τὰ μέλη τοῦ οἴκου τους καὶ νὰ διδαχθοῦν τὴν ἀληθινὴ πίστη τῶν χριστιανῶν. Ἂν δὲν τὸ κάνουν, θὰ χάσουν τὰ πολιτικά τους δικαιώματα καὶ τὴν κινητὴ καὶ ἀκίνητη περιουσία τους.Θὰ τοὺς ἀφαιρεθοῦν τὰ πάντα καὶ θὰ ἐγκαταλειφθοῦν στὴν ἔνδεια καὶ θὰ ὑποβληθοῦν στὶς ἔσχατες τιμωρίες (…) ὅσοι πάσχουν ἀπ’τὴν νόσο τῶν ἀνόσιων Ἑλλήνων.» (Ἰουστινιάνιος Κῶδιξ 1.11,σὲ ἰσχὺ μέχρι τῆς ἐποχῆς Λέοντος τοῦ Θρακός.)
Ὁ νονός-ρουφιάνος τῆς χριστιανικῆς ἐξουσίας
Τὸ 530 μ.Χ ὁ Σλαυοεβραῖος αὐτοκράτωρ τῆς Νέας Ρώμης ἔδωσε τὴν χαριστικὴ βολὴ στὸν Ἑλληνικὸ Πολιτισμὸ καὶ στοὺς «ἀλιτηρίους Ἕλληνας», ὅπως τοὺς ἀποκαλεῖ ὁ Κώδικάς του.Ἡ καινοτομία τοῦ Γιουτπράδα-Ἰουστινιανοῦ ἦταν ἡ καθιέρωση τοῦ θεσμοῦ τοῦ «νονοῦ».Ὁ νονὸς ἦταν κυριολεκτικὰ ἕνας χριστιανὸς πράκτωρ ,ποὺ τὸν ὥριζε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἡ Ἐκκλησία καὶ ἀφιέρωνε τὴν ζωή του στὴν παρακολούθηση τοῦ βίου τοῦ νεοβαπτισθέντος νηπίου.Ἂν οἱ γονεῖς καὶ τὸ νήπιο δὲν τελοῦσαν τὰ χριστιανικά τους καθήκοντα,τὸ κατέδιδε στὴν Ἐκκλησία καὶ τότε τὸ παιδὶ καὶ οἱ γονεῖς θανατώνονταν χωρὶς δίκη καὶ δημευόταν ἡ περιουσία τους.Οἱ νονοὶ κατὰ τὴν μεταχριστιανικὴ περίοδο ἔγιναν μισητοὶ ἀπ’τοὺς ἐναπομείναντες Ἕλληνες,γι’αὐτὸ καὶ ἡ ἔννοια τῆς λέξεως ταυτίσθηκε μὲ σκοτεινοὺς ἐγκληματικοὺς ἀνθρώπους ,ὅπως «σωματέμπορας» καὶ «νταβατζῆς». π.χ. «ὁ νονὸς τῆς νύχτας», ὁ «νονὸς τῆς Μαφίας» κ.ἄ.
Τὰ ἀβάπτιστα νεογνὰ κατὰ τὴν Βυζαντινὴ περίοδο ὠνομάζονταν ὑποτιμητικὰ «δράκοι» ἢ «δρακοῦλες»,ἐνῷ ἡ φράση τοῦ νονοῦ γιὰ τὸ βρέφος «μοὔ δωκες Ὁβριὸ (Ἑβραῖο) καὶ σοῦ παραδίδω χριστιανό» (ἘγκυκλοπαίδειαἭλιος,λῆμμα«Βάπτισις») δείχνει τὴν ἑβραιοποίηση ποὺ εἶχαν ὑποστῆ πλέον οἱ Ἕλληνες.Ἡ βυζαντινὴ ταφόπλακα ἐπὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶχε πλέον ὁριστικὰ θεμελιωθῆ. Ἑκατομμύρια Ἑλλήνων ἀφελληνίστηκαν ἢ κατακρεουργήθηκαν κάτω ἀπ’τὴν χριστιανοβυζαντινὴ «Ἱερὰ Ἐξέταση».
Τὰ ὀνόματα Ἀντίγονος, Ἀγησίλαος ,Πλούταρχος, Ἑκάβη, Ἠλέκτρα χάθηκαν ὁριστικά. Μαζί τους χάθηκε καὶ ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμός. Ἡ νέα γενιὰ τῶν ἀφελληνισμένων Ρωμιῶν εἶχε ὀνόματα ὅπως Ἀβραάμ, Βαβύλας ,Θωμᾶς ,Πέτρος ,Ρεβέκκα, Μύριαμ καὶ συνείδηση ἑβραιοχριστιανική.
Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΜΕΣΩ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα οἱ ἱερεῖς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν βαπτίζουν τὸ νήπιο,ἂν δὲν ἔχῃ ἐπιλέξει ὁ «νονός» χριστιανικὸ ὄνομα, ἀφοῦ τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα εἶναι ἐπὶ δύο χιλιετίες ὑπὸ ἀνηλεῆ διωγμό. Πολλὰ ὀνόματα ἀρχαιοελληνικὰ διασῴζονται μέχρι τὶς ἡμέρες μας, λόγῳ ὅτι ἀρκετοὶ συμπατριῶτες μας μαζὶ μὲ τὸ χριστιανικὸ ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας ἔπαιρναν καὶ ἕνα δεύτερο ἑλληνικό.Ἐπίσης ἀρκετοὶ ἅγιοι εἶχαν ὀνόματα ἑλληνικά ,ὅπως ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος ὁ Αἰγυπτιώτης ,τὸν ὁποῖο καὶ ἑορτάζουμε σήμερα ἀντὶ τοῦ Μ.Ἀλεξάνδρου. Τὰ τελευταῖα δεκαπέντε περίπου ἔτη ἔχουν γίνει ἀπ’τοὺς ἱεράρχες μας πάμπολλες περικοπὲς ὀνομάτων χριστιανῶν ἁγίων, ποὺ τύγχανε νὰ ἔχουν ἑλληνικὸ ὄνομα.Ἡ τελευταία περικοπὴ πολλῶν ὀνομάτων ἔγινε πρόσφατα ἀπ’τὸν ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.Τὰ βυζαντινὰ διατάγματα ἰσχύουν ἐν μέρει μέχρι τὶς μέρες μας, ἀφοῦ τὸ μεσαιωνικὸ κράτος τῆς Ρωμιοσύνης ἐπιβάλλει ὑποχρεωτικὰ τὸν νηπιοβαπτισμό, ἐκβιάζοντας τὸν λαό, διότι κάθε κοινωνικὴ σταδιοδρόμηση ἀπαιτεῖ πιστοποιητικὸ βαπτίσεως. Ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν κηδεία ἀπαιτεῖται τὸ συγκεκριμένο πιστοποιητικό,  διότι οἱ ἱερεῖς δὲν θάβουν τοὺς νεκρούς, ἂν εἶναι ἀβάπτιστοι.Ὅμως ἡ πολιτικὴ βάπτιση ἔχει κάνει δειλά-δειλὰ τὴν ἐμφάνισή της καὶ στὴν τριτοκοσμικὴ χώρα μας.Σήμερα κάθε πολίτης ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ δώσῃ τὸ ὄνομα ποὺ ἐπιθυμεῖ στὸ παιδί του μὲ μία ἁπλῆ αἴτηση στὸ δῆμο ποὺ ἀνήκει.
Τὸ τυπικὸ τῆς τελετῆς τοῦ βαπτίσματος ἀποτελεῖ τὴν ἀπόδειξη τοῦ μίσους,ποὺ διαχρονικὰ ἔκρυβε καὶ κρύβει ἡ Ὀρθοδοξία γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.
Ἀρχικὰ ὁ ἱερέας ἐπικαλεῖται τὸν θεὸ τοῦ Ἰσραὴλ Γιαχβὲ μὲ τὸ προσωνύμιο «Σαββαώθ» καὶ τὸν καλεῖ νὰ «θεραπεύσῃ πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐπὶ τοῦ δούλου του».Ὕστερα βουτᾷ τρεῖς φορὲς μὲ τὴν βία,ἂν χρειαστῇ,τὸ ἀνυπεράσπιστο μωρὸ στὸ νερὸ μὲ τὸ λάδι τῆς κολυμπήθρας ,φτύνει στὸ πρόσωπο τὸ βρέφος τρεῖς φορὲς
καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀλείμματος μὲ τὸ λάδι κόβει τρεῖς τοῦφες ἀπ’τὰ μαλλιά του.
Ὕστερα ψάλλει τὸ «Πιστεύω», γιὰ νὰ τὸ ἀφιερώσῃ ὁλοκληρωτικὰ στὸν Γιαχβέ,  φτύνει ἄλλες τρεῖς φορὲς στὸ πάτωμα καὶ λέγει τρεῖς φορὲς «ἀπετάξω τῷ σατανᾷ». Ὁ νονὸς συμφωνῶντας ἀπαντᾷ τρεῖς φορὲς «ἀπεταξάμην».Ἐδῶ βεβαίως ὁ σατανᾶς εἶναι ὁ Ἑλληνισμὸς ἐν γένει, διότι, ἂν εἶναι δυνατόν,ἕνα ἀθῷο κι ἁγνὸ μωρὸ νὰ φέρῃ μέσα του τὸν σατανᾶ.
Τὸ τελετουργικὸ τοῦ ἐξευτελισμοῦ τελειώνει μὲ τὴν φράση: «Καὶ ἀπόπλυνόν μου τὸν ρύπον τοῦ σώματος καὶ τὸν σπίλον τῆς ψυχῆς· αὐτὸς ὡς δοῦλος ἁμαρτίας δόκιμος γένομαι· μὴ ἀποστραφείην τεταπεινωμένος καὶ κατῃσχυμένος.» Ἡ ὕβρις τῆς βαπτίσεως ἐναντίον ἑνὸς ἀθῴου βρέφους ἔχει ὁλοκληρωθῆ. Ἀξίζει ἐδῶ νὰ σημειωθῇ, ὅτι ἡ ἐξευτελιστικὴ αὐτὴ καὶ ὑβριστικὴ τελετὴ γινόταν καὶ γίνεται μέχρι καὶ σήμερα ἀπ’τοὺς ἱερεῖς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπευθυνόμενους πρὸς τοὺς Ἕλληνες καὶ μόνον. Οἱ Καθολικοὶ καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι χριστιανοὶ χρησιμοποιοῦν μόνον τὸ ράντισμα, οἱ Βαπτιστὲς βαπτίζονται μόνον μεγάλοι κ.ἄ.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς χριστιανικῆς παραπληροφορήσεως τῶν σειριοουφολόγων καὶ τῶν ἑλληνοχριστιανῶν ἑλλαδεμπόρων τὸ κοιμώμενο «ποίμνιον», ὁ ἐξαθλιωμένος σημερινὸς Νεοέλλην (Ρωμιός) σύρεται τσουβαληδὸν στὶς ἐκκλησίες νομίζοντας ὅτι ὁ νηπιοβαπτισμὸς ἀποτελεῖ ἕνα ἀπ’τὰ θέσφατα τῆς Ἑλληνικῆς Παραδόσεώς του.Ἡ ἰδεολογικὴ σύγχυση, ποὺ τοῦ ἔχει ἐπιβληθῆ ἀπ’τὸ Ρωμαίικο κρατίδιο,ὅπου ζοῦμε,σκοπὸ ἔχει τὸν πλήρη καὶ οὐσιαστικὸ ἀφελληνισμό του.



Απ΄τον ΔΑΥΛΟ