ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ : ΜΙΑ «ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ» ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΘΙΜΩΝ.

Το χειμερινό ηλιοστάσιο (22-25 Δεκεμβρίου) σημαίνει την αρχή του χειμώνα. Ο Ήλιος ξαναπαίρνει τον δρόμο του προς τις περιοχές μας και η ημέρα αρχίζει να αυξάνει σταθερά ως ότου εξισωθεί με την νύκτα κατά την Εαρινή Ισημερία τον Μάρτιο.
Τότε ο ‘Ήλιος θριαμβεύει και νικά το σκότος του χειμώνα. Η εποχή αυτή είναι η Άνοιξη, ε εποχή της καρποφορίας της Γης και της νίκης του Φωτός (Ήλιου) επί του σκότους (χειμώνα).

Οι Αρχαίοι λαοί γιόρταζαν την πορεία αυτή του Ήλιου τιμώντας τους ενιαύσιους, αναβλαστικούς ηλιακούς Θεούς, οι οποίοι γεννιόνταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου (25 Δεκεμβρίου), πέθαιναν και ανασταίνονταν την 25η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας.
Εξομοίωναν δηλαδή την φαινόμενη αυτή κίνηση του ηλίου με την ζωή ενός ανθρώπου. Για αυτό το λόγο ο ηλιακός Θεός (Διόνυσος-Ηρακλής-Όσιρις-Άττις κτλ) παρουσιάζονταν σαν παιδί κατά την χειμερινή τροπή.

Ο Διόνυσος αποκαλούνταν «Σωτήρ» και «Θείο βρέφος» που γεννήθηκε από Παρθένο, την Σεμέλη. Είναι ο «καλός ποιμήν», οι ιερείς του οποίου κρατούν (όπως προκύπτει από πολλές αγγειογραφίες) την ποιμενική ράβδο, κάτι ΠΟΥ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ οι χριστιανοί επίσκοποι, αυτοονομαζόμενοι ως «πάστορες», δηλαδή ποιμένες!
Η λατρεία του Διόνυσου ήτανε τόσο διαδεδομένη στην ύστερη εποχή της αρχαιότητας, ώστε ο Νόννος να του αφιερώσει έπος 48.000 ΣΤΙΧΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 5ο ΑΙΩΝΑ μ.Χ.!! Ήτανε ο Θεός της αυτοκρατορίας μαζί με τον Μίθρα.

Στην Αίγυπτο π.χ. ετιμάτο η γέννηση του Όσιρι-Διονύσου επίσης στις 25 Δεκεμβρίου με πανηγυρικό τρόπο και καθολική συμμετοχή κλήρου και λαού.

Οι δε «απεικονίσεις» είναι ΠΑΣΙΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΑΡΧΑΙΟ «ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΙ» ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ.

Έχουμε το θείο βρέφος, τον Διόνυσο, καθισμένο στο ιερό δέντρο, όπου δίπλα του στέκεται η Λευκοθέα και ο Πάν. Προς τιμή του Διονύσου ΣΤΟΛΙΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ» ΔΕΝΤΡΟ.

Επίσης: έχουμε τις απεικονίσεις (αγάλματα) της Ιώς-Ίσις-κουροτρόφου με το βρέφος ‘Ωρο κρατούσα στο χέρι (λέγε με «Παναγία»…) καθώς και την Κυβέλη με τον κούρο Δία στην αγκαλιά της. Η δε «γέννηση του Χριστού» μας πάει απευθείας στην απεικόνιση των τριών μάγων με Περσική ενδυμασία, που είναι η παραβολή της Μιθραϊκής παράδοσης.

Όταν η ιουδαιοχριστιανοί συνάψανε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΜΦΩΝΙΑ με τον Φλάβιο Βαλέριο (τον μετέπειτα «Ισαπόστολο» και «Μέγα Κωνσταντίνο»…), τα «παγανιστικά» Σατουρνάλια και Βρουμάλια ήτανε τόσο βαθιά ριζωμένα στα λαϊκά έθιμα, που ήτανε ΑΔΥΝΑΤΟΝ να εξοβελιστούνε από την χριστιανική επιρροή της νέας Κρατικής Θρησκείας που είχανε αποφασίσει για μία ακόμη φορά οι Ρωμαίοι.

Η «παγανιστική» γιορτή, με την δική της στάση και ευθυμία, ήταν τόσο δημοφιλής στα λαϊκά στρώματα που η νέα Κρατική Θρησκεία (χριστιανισμός) ήτανε αναγκασμένη να συνεχίσει απλά με λίγες αλλαγές στο πνεύμα και τους τρόπους. Έπρεπε δηλαδή ΝΑ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΟΥΝΕ ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Η Χριστιανική Εκκλησία μόλις το 567 αποφάσισε ποια θα είναι η επίσημη στάση της απέναντι στην γιορτή αυτή. Η Εκκλησιαστική σύνοδος της Τούρ ανακήρυξε τις δώδεκα μέρες από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι τα λεγόμενα Επιφάνεια ως μία ιερή εορταστική εποχή.
Χαρακτηριστικό της ΑΝΤΙΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ στην υιοθέτηση της γιορτής είναι το γεγονός πως στη Αγγλία τα Χριστούγεννα ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑΝ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΑ μέχρι την μαζική μετανάστευση Ιρλανδών καθολικών καθώς και Γερμανών Λουθηριανών τον 9ο αιώνα!

Στα «κατά των Ορθοδόξων» δε, για τον πρώτο εορτασμό των Χριστουγέννων με Χριστιανικό μανδύα μας πληροφορεί ο (μέγας ανθέλληνας!) Ι. Χρυσόστομος σε δύο σχετικές ομιλίες του. Μας λέει ότι άρχισαν να εορτάζονται «πρό δέκα ετών», δηλαδή το 376, δεδομένου ότι οι λόγοι αυτοί χρονολογούνται από το 386. Είναι αποδεδειγμένο ότι η «γέννηση του Χριστού» εορτάστηκε στην Νέα Ρώμη ένα με δύο χρόνια ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ήτοι το 378 ή 379.

Επομένως, η γιορτή των Χριστουγέννων ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΜΑ ΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. Βρήκανε και υιοθέτησαν ήδη υπάρχουσες εορτές του ελληνορωμαϊκού κόσμου προς τιμήν του Θεού ήλιου.

Αυτά περί «Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου»…

Διαβάστε κι αυτό :

Η φτερωτή Νίκη πλησίασε την ανυποψίαστη θνητή και της μίλησε με παράξενα, προφητικά λόγια:

”Μη φοβάσαι γυναίκα, γιατί μήνυμα χαρμόσυνο σου φέρνω από τον Πατέρα των ουρανών, πως επιλέχτηκες της ανθρωπότητας για να γεννήσεις τον Σωτήρα. Κάποιο βράδυ μέσα σε χρυσή βροχή, ο Θεός με του αγαπημένου σου τη μορφή θα σε επισκεφθεί κι ένα κύπελλο χρυσό θα σου δωρίσει. Τρείς μέρες ο Ήλιος δεν θα βγει κι ο σαρκικός του έρωτας μια νύχτα ατελείωτη θα σε σπέρνει, ο μέγας ήρωας για να συλληφθεί”.

”Ο Λυτρωτής, που μέσα σου θα σαρκωθεί, τη γη θα εξημερώσει, του κακού τα φίδια και του Τυφώνα τα εκτρώματα θα εξοντώσει, στον Άδη θα κατέβει, τον θάνατο θα νικήσει και τα τρία χρυσά μήλα της αιώνιας νεότητας θα δρέψει.
Κι αν και με πόνους αβάσταχτους λίγο πριν το τέλος θα βασανιστεί, έπειτα αθάνατος μέσα από τη φωτιά, στον ουρανό θα αναληφθεί και δίπλα στον Πατέρα του θα βασιλέψει”.

Η γυναίκα: Η Αλκμήνη, κόρη του Ηλεκτρύωνα, γιού του Περσέα.
Ο Λυτρωτής: Ο σημαντικότερος πολιτισμικός ήρωας της Λευκής Φυλής, ο Ηρακλής των Ελλήνων. Τον αποκαλούσαν και Τριέσπερο γιατί χρειάστηκαν τρείς συνεχόμενες νύχτες γιά να συλληφθεί.
Ο κρίνος: Σε απουλική λήκυθο του 4ου αι. π.Χ. παριστάνεται η Αθηνά να προσφέρει … κρίνο στην Ήρα, που θηλάζει τον μικρό Ηρακλή.
Στην Αρχαία Θρησκεία βρίσκουμε από που πήρε ο χριστανισμός τα πρώτυπά του ...

πηγή