Ο Παρμενίδης ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους, δεν αναζητά την ενότητα του κόσμου σε μια φυσική ουσία, αλλά την ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο είναι όλων των όντων και όλων των πραγμάτων. Ο Παρμενίδης ασχολήθηκε με την ανάλυση του Σύμπαντος Κόσμου, του Ενός, τη Δημιουργία των Πάντων, καθώς και με τον Χώρο και Χρόνο. Ανέλυσε διεξοδικά τόσες σημαντικές θεωρίες που έφτασε σε κβαντικό επίπεδο, με μόνο εργαλείο την Υπερλογική του. Οι θεωρίες του μετά από 2.500 χρόνια, παραμένουν κατάρριπτες και ανέγγιχτες από την σύγχρονη επιστήμη που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να αγωνίζεται για ένα βραβείο νόμπελ χάνοντας την ουσία της Γνώσης και της Αλήθειας.
«…Μήπως η κίνηση δεν υπάρχει, αλλά νομίζουμε ότι υπάρχει…» σκέφτηκε ο Σοφός άντρας και συνέχισε… « …η ακινησία δεν είναι προνόμιο των Όντων αλλά του Ενός. Του Απόλυτου Ενός, που είναι αιώνιο άπειρο και όμοιο προς κάθε κατεύθυνση και είναι ακίνητο. Απολύτως ακίνητο επειδή είναι αδύνατον να κινηθεί γιατί είναι πλήρες. Όταν κάτι είναι πλήρες δεν χωράει τίποτα άλλο μέσα του. Δηλαδή δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει κενό. Κενό και Χώρος είναι δυο έννοιες που δεν υπάρχουν και δεν έπρεπε να λέγονται ούτε να λαμβάνονται υπόψη, γιατί ο νους του ανθρώπου κινδυνεύει να πλεχτεί σε χαοτική λογική και να λέει ανοησίες…».
Έτσι ξεκίνησαν οι πρώτες σκέψεις του Παρμενίδη που κατέληξαν σε απίθανα συμπεράσματα για τον Κόσμο μας, το Σύμπαν, το Δημιουργό αλλά κυρίως για την θέση της ψυχής μας μέσα στην Ανυπαρξία και τον αγώνα που κάνει για να βρεθεί κοντά στην Ύπαρξη του Δημιουργού.
Το κυνήγι της αλήθειας
Το παρόν είναι μία ακαριαία στιγμή που συνθλίβεται αιωνίως μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Κάποτε στην παρυφή των αρχαίων Αθηνών έξω από τα τείχη της πόλεως κοντά στον Κεραμεικό, δύο σπουδαίοι άντρες ο Παρμενίδης και ο Ζήνων, δάσκαλος και μαθητής έχοντας 20 χρόνια διαφορά, μίλησαν για πράγματα ανήκουστα. Παρουσία τους ήταν, ο νεαρός τότε Σωκράτης καταγράφοντας έναν από τους φιλοσοφικότερους διαλόγους όλων των εποχών. Ποτέ μέχρι τότε και μέχρι σήμερα κανένας ανθρώπινος νους δεν διείσδυσε τόσο βαθειά στην ύλη και το πνεύμα, ξεχωρίζοντας με την τερατώδη λογική τους τον κόσμο των αισθήσεων από τον κόσμο των ιδεών. Ο Παρμενίδης με τον Ζήνωνα συμφώνησαν ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν τέμνονται επ΄ άπειρον. Ότι το σύμπαν είναι αγέννητο και άπειρο.
Η Ουτοπία της κίνησης
Ο Δάσκαλος Παρμενίδης γνώριζε ότι η κίνηση δεν είναι στην πραγματικότητα κίνηση, αλλά μια σειρά από διαδοχικές ακινησίες. Ουσιαστικά μας λέει ότι ο κόσμος μας (χρόνος-χώρος), δεν έχουν συνεχή ροή αλλά διακοπτόμενη. Ο υλικός κόσμος λειτουργεί δηλαδή όπως η κίνηση της εικόνας στην τηλεόραση, που είναι 24 καρέ το δευτερόλεπτο. Εμάς μας φαίνεται ότι υπάρχει συνεχή κίνηση αλλά στην πραγματικότητα είναι συνδεδεμένες εικόνες (ακινησίες). Έτσι λειτούργει και ο δικός μας χωρο-χρόνος. ¨Αναβοσβήνει¨ τρισεκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο γι΄αυτό δεν γίνεται αντιληπτός από τα αισθητήρια όργανα μας. Ο χώρος (ύλη) και ο χρόνος έλεγε… δεν τέμνονται επ΄άπειρον, αλλά κάποια στιγμή σταματά η διαίρεση τους όταν φτάσουμε στην βάση της δημιουργίας τους. Σήμερα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το υπο-ατομικό σωματίδιο, top κουάρκ, το μικρότερο σωματίδιο ύλης που δεν τέμνεται άλλο, έχει ζωή ένα τρισεκατομμυριοστό του τρισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου (10^-24 sec)! Συνεπώς η μικρότερη μονάδα ύλης αντιστοιχεί στην μικρότερη μονάδα χρόνου, αρά η ηλικία του χρόνου ζωής του μικρότερου υπο-ατομικού σωματιδίου της ύλης, είναι ταυτόχρονα και η μικρότερη μονάδα χρόνου που δεν τέμνεται άλλο! Από τον Παρμενίδη δεν ξέφυγε η λεπτομέρεια πως ότι στοχαζόμαστε από το παρελθόν, με τη μορφή αναμνήσεων, μας έρχονται σαν ακίνητες – παγωμένες εικόνες και ποτέ σαν συνεχόμενη ροή. Αυτό άλλωστε το γνώριζε και ο Όμηρος και το αναφέρει στη ραψωδία Ο στίχος 80, στην Ιλιάδα.
Την κατάσταση ανάμεσα στις διαδοχικές ακινησίες όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος, ο Παρμενίδης την ονομάζειΕΞΑΙΦΝΗΣ ΑΤΟΠΟΣ ΦΥΣΙΣ. Όταν ο Δημιουργός, μακριά από κάθε αδιάκριτο βλέμμα, και όταν η ύλη, στο απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου (όταν αυτός βρίσκεται σε στασιμότητα), πραγματοποιεί το έργο Του. Αυτή η άτοπος φύσις του αιφνιδίου, τοποθετείται ανάμεσα στην κίνηση και στη στάση χωρίς να βρίσκεται μέσα στο χρόνο, διότι μέσα σ αυτή την άχρονη διάσπαση του όντος – σύμπαντος, γίνεται μια μεταβολή που αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του Δημιουργού.
Το Αγέννητο Σύμπαν
Η θεωρία του Παρμενίδη για το Αγέννητο σύμπαν, καταρρίπτει τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης του σύμπαντος. Διότι ότι γεννιέται, φθείρεται και πεθαίνει. Δίδασκε ότι το Σύμπαν είναι Ένα, Ενιαίο, Αγέννητο και Αιώνιο. Το ΈΝΑ (Σύμπαν), δεν βρίσκεται σε κάποιον τόπο, επειδή αν βρισκόταν εκεί, ο τόπος αυτός δεν θα ήταν ο ίδιος μέσα στον οποίο βρίσκεται. Αλλά το ΈΝΑ αποκλείεται να υπάρχει τόσο μέσα στον εαυτό του, όσο και μέσα σε οτιδήποτε άλλο. Συνεπώς το ΈΝΑ δεν υπάρχει ποτέ στον ίδιο τόπο. Ούτε ησυχάζει, ούτε στέκεται. Δηλαδή το ΈΝΑ ούτε στέκεται, ούτε κινείται. Και τότε τί κάνει άραγε? Την απάντηση την έχει μόνον ο Δημιουργός.
Αν το ΈΝΑ δεν μετέχει καθόλου σε χρόνο, τότε ούτε στο παρελθόν έχει γίνει, ούτε υπήρχε ποτέ, ούτε στο παρόν έχει γίνει και ούτε στο μέλλον θα υπάρξει. Το ΈΝΑ δεν έχει μέρη, άρα δεν έχει ούτε αρχή ούτε μέση ούτε τέλος. Και αφού λοιπόν είναι άπειρο δεν έχει ούτε σχήμα. Συνεπώς - κατέληξε ο Παρμενίδης – το ΈΝΑ δεν μπορεί να υπάρχει πουθενά. Ούτε μέσα στον εαυτό του , ούτε μέσα σε κάτι άλλο. Δεν υπάρχει ποτέ στον ίδιο τόπο. Και καταλήγει ο Παρμενίδης το μεγαλοφυή συλλογισμό του ως εξής: το ΈΝΑ ήταν και είναι και θα είναι, και γινόταν και γίνεται και θα γίνεται. Το ΈΝΑ είναι πλήρες, ακίνητο, και ολομελές.
Ο Παρμενίδης ταυτίζει το ΈΝΑ με τον Δημιουργό και ότι βρίσκεται εντός του Ενός, είναι σε κατάσταση πληρότητας και ακινησίας. Δεν νιώθει την ανάγκη να κινηθεί γιατί είναι πλήρες, αιώνιο και αέναο.
Η Υπερλογική του Παρμενίδη, μαρτυρεί τη μεγάλη αλήθεια. Οτιδήποτε βρίσκεται εντός του Δημιουργού, είναι ακίνητο λόγω πληρότητας και όχι λόγω στασιμότητας και διακατέχεται από μια συνεχόμενη ροή και ένα αιώνιο παρόν. Ότι βρίσκεται εκτός του Ενός ταυτίζεται με το Μηδέν, που ο φιλόσοφος το ισοδυναμεί με το μη ΟΝ, όπως είναι ο υλικός κόσμος, που βρίσκεται στην απόλυτη ανυπαρξία γι αυτό υπάρχουν και οι διαδοχικές ακινησίες. (Με τον όρο ανυπαρξία δεν εννοεί ο Παρμενίδης κάτι που δεν υπάρχει, αλλά κάτι που βρίσκεται εκτός της πληρότητας και της συνεχούς ροής του Δημιουργού).
Είναι εμφανές ότι είναι ο πρώτος που εισάγει τη θεωρία του εικονικού υλικού κόσμου, άρα το μόνο αληθινό είναι η ψυχή, που μάχεται να επιστρέψει στον Αληθινό κόσμο.
Βιβλιογραφία
Παρμενίδης, περί φύσεως
..webp)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
