Ή τέλεια απόδειξη της μαθηματικότητας της Ελληνικής γλώσσας εδόθη από τον Πυθαγόρα

Ή αρχαία 'Ελληνική γλώσσα εκτός άπο την οικουμενικότητα της ενέχει επίσης και τρεις ιδιαιτερότητες απολύτως επιστημονικά θεμελιούμενες.Ή πρώτη ίδιαιτερότης αποκαλύπτεται και επαληθεύεται από τον ίδιο τον Πυθαγόρα τόσο θεωρητικά στή γενική της μορφή όσο και πρακτικά με πολλές χαρακτηριστικές εφαρμογές και άφορα τήν ευρισκόμενη σέ υπολανθάνουσα κατάσταση άντίληψι, ότι ή αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι συγχρόνως και γλώσσα  μαθηματική. Ή Πυθαγόρεια θεωρητική γενική άπόδειξις της άνω αλήθειας περιέχεται μέσα στην ϊδια έννοια του Πυθαγορείου αριθμού, πράγμα πού εθελοτυφλοϋντες δέν θέλαμε μέχρι σήμερα να αντιληφθούμε.
Ή πρακτική εφαρμογήτης αλήθειας της μαθηματικότητος τών λέξεων της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης εμφανίζεται μέ πολύ έντονο, χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό τρόπο μέσα στον πραγματικό συμβολισμό της Πυθαγορείου τετρακτύος. Πριν δμως αναπτύξουμε λεπτομερώς τις άνω Πυθαγόρειες αλήθειες, είναι ανάγκη να προταχθή τό τι ακριβώς εννοούμε λέγοντες ότι ή ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική και τι, σχετικά μέ τό ζήτημα αυτό από ιστορικής και ενημερωτικής πλευράς, υπάρχει μέχρι σήμερα άπό άλλους έρευνητάς, συγγραφείς κ.λπ."Οταν λέμε, ότι ή Ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική, εννοούμε, ότι μέ τις ϊδιες τις λέξεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσης δυνάμεθα να εκτελέσουμε και επαληθεύσουμε όλες ανεξαιρέτως τις αριθμητικές πράξεις και σχέσεις της μάθηματικής αναλύσεως, όπως ακριβώς τις εκτελούν ή επαληθεύουν οί κοινοί αριθμοί, τουτέστιν δυνάμεθα μέ τήν χρησιμοποίησι τών Ελληνικών λέξεων αντί τών αριθμών να εκτελέσουμε προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς, διαιρέσεις, αναλογίες, δυνάμεις, ρίζες, προόδους, σειρές, ακολουθίες, συνδυασμούς ήνά επαληθεύσουμε διάφορες σχέσεις, ισότητες, ανισότητες, εξισώσεις και ό,τι άλλο μπορούν νά εκτελέσουν οι κοινοί αριθμοί.

'Από ιστορικής πλευράς ή πα-ράδοσις αναφέρει, ότι άπό τους αρχαιότατους χρόνους επικρατούσε ή άντίληψις,ότι ή Ελληνική γλώσσα ήτο συγχρόνως και μαθηματική, γι' αυτό έχαρακτηρίζετο και ώς «γλώσσα τών θεών» (Κικέρων), εις δέ τους προσφάτους χρόνουςέχουν παρουσιασθή στην βιβλιογραφία πολλές σχετικές μελέτες, πού κάθε μίαπροσπαθεί μέ τον τρόπο της νά απόδειξη τήν αλήθεια τού ζητήματος. Έτσι όερευνητής θ. Μανίας στο βιβλίο του «Τα άγνωστα μεγαλουργήματα τών αρχαίων Ελλήνων» παρουσιάζει ενα αρκετά μεγάλο πλήθος σχετικών παραδειγμάτωνπρος έπιβεβαίωσιν της μαθηματικότητος τών Ελληνικών λέξεων. Επίσης ό Μα-νίας είχε προβή και σέ πολλές σχετικές δημόσιες ανακοινώσεις και πολλές και διά-φορες δημοσιεύσεις σχετικών άρθρων, πού δλα απέβλεπαν σύν τοις άλλοις στονά πεισθούν οί αρμόδιοι γλωσσολόγοι, ότι πράγματι οί λέξεις της αρχαίας Έλλη νικής γλώσσης είναι συγχρόνως και μαθηματικές.

 Ό μέγας ελλην μαθηματικός Ε. Σταμάτης, ό όποιος ήτο ό μοναδικός βαθύς γνώστης των αρχαίων Ελληνικώνμαθηματικών και στην αρχαία διατύπωσι και επίλυσι αυτών, λέγεται ότι άνεκά-λυψε μέσα στα Όμηρικά επη μαθηματικές εξισώσεις. Προσφάτως ό ερευνητήςμαθηματικός Κ. Μαρκατος παρουσιάζει στα βιβλία του «Η Γλώσσα τών Γλωσ-σών», «Κόσμος-Γνώση και Γλώσσα», στο περιοδικό «Π.α.Μ.Μ.Ε.Γ.α.Σ.» και σε διάφορα περιοδικά και έντυπα ενα πολύ μεγάλο πλήθος παραδειγμάτων και εφαρ-μογών, πού αφορούν τήν δημιουργίαν αρχαίων Ελληνικών λέξεων και τών συνωνύμων γνωμονικών ακολουθιών. Ό ερευνητής και συγγραφεύς Άθ. 'Αγγελόπουλος στο βιβλίο του «'Ομφαλός» προτάσσει ειδικό περιεχόμενο μέ τον τίτλο «Το θαύμα τής μαθηματικής γλώσσης» μέ ειδική σημείωσι για τήν άποκάλυ-ψι αυτή. Επίσης πολλοί έρευνηταί συγγραφείς, θεωρούντες σαν τετελεσμένο γε-γονός τήν αλήθεια τής μαθηματικότητος τών λέξεων τής αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, αναφέρονται τακτικώτατα σαυτήν εν εϊδει πλέον λογοτεχνικής εκφράσεως. Η σπουδαιότητα τέλος τής υπάρξεως του θέματος αυτού καταφαίνεταικαι εκ του ότι τα Υπουργεία Παιδείας και "Ερευνας και Τεχνολογίας περιέλαβαν στα ερευνητικά τους προγράμματα είδικήν έρευνα μέ τόν τίτλο «Μαθηματική μελέτη τής Ελληνικής γλώσσας».

Τούτων ούτως εχόντων, θα έπρεπε το ζήτημα να εθεωρείτο λελυμένο και αποδεδειγμένο, πλην όμως τόσον οι ειδικοί μαθηματικοί όσον και οι γλωσσολόγοι δέν θεωρούν τα μέχρι σήμερα παρουσιασθέντα παραδείγματα, ότι αποτελούν άδιαφιλονίκητον άπόδειξιν τής μαθηματικότητος τής αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, στην γενική της έννοια βέβαια, χαρακτηρίζοντας αυτά ώς τυχαίες συμπτώσεις ή, τό πολύ-πολύ,ώς ενδείξεις μεν αλλ'ουχί αποδείξεις γενικής ισχύος. Αυτόοφείλεται κατά τήν γνώμη μου όχι στο ότι τα παρουσιασθέντα παραδείγματαδέν ήσαν αρκετά και ικανά να αποδείξουν τήν αλήθεια του ζητήματος, άλλα κυρίως στο ότι ό τρόπος μέ τόν οποίο παρουσιάζονται δέν δύναται να θεωρηθή ότιαποτελεί πλήρη και γενικευμένη επιστημονική μορφή τεκμηριώσεως."Ο,τι ακριβώς δέν επέτυχαν οι διάφοροι έρευνηταί να αποδείξουν, το είχεήδη προ 26 αιώνων επιτύχει ό Πυθαγόρας, αποκαλύπτοντας και παρουσιάζονταςμέ τέλειο επιστημονικό τρόπο τήν πλήρη θεωρητική και πρακτική γενική τεκμηρίωσι τής μαθηματικότητος τών λέξεων τής αρχαίας Ελληνικής γλώσσης,πράγμα πού, ώς προεΐπα, δέν είχαμε μέχρι σήμερα άντιληφθή. Έξ αυτών ή μέν γενική θεωρητική Πυθαγόρεια τεκμηρίωσι τής άνω αλήθειας είναι τόσο εξαιρετικά απλή στή σύλληψι τής ιδέας της, ώστε να χαρακτηρίζεται σαν «το αυγό του Κολόμβου», ή δέ Πυθαγόρεια πρακτική εφαρμογή κυριολεκτικά κραυγάζει για τήν μαθηματικότητα τών αρχαίων Ελληνικών λέξεων.'Αλλ' ας αρχίσουμε άπό τις κραυγαλέες αποκαλύψεις τής Πυθαγορείου τετρακτύος.

Ώς γνωστόν, το σύμβολον τής τετρακτύος παρίσταται άπό ενα ισό-πλευρο τρίγωνο, στις πλευρές του όποιου υπάρχουν ανά τέσσαρες κοκκίδες, πούπροέρχονται άπό τις αντίστοιχες κορυφές τών μικρών εσωτερικών ισοπλεύρωντριγώνων, τα όποια κατασκευάζονται, αν άπό το κέντρον βάρους αύτοΰ άχθοΰνπαράλληλες προς τις αντίστοιχες βάσεις. Ή ανωτέρω γεωμετρική άπεικόνισι τήςτετρακτύος δέν είναι κάποιο αυθαίρετο, τυχαίο συμβολικό σχήμα, άλλα, όπως έχειάποδειχθή στον 2ο τόμο τής ερευνάς μου "Ο Μυστικός Κώδικας του Πυθαγόρα" , είναι ένα απόσπασμα απο το μεγάλο σχέδιο της Αρμονίας των Ουρανίων Σφαιρών (Συμπάντων) και έχει εκτός από τον συμβολισμό της αφηρημένης φιλοσοφίας και εφαρμογές στις θετικές επιστήμες .

Οι κοκκίδες  των πλευρών της τετρακτύος ( στο ανωτέρω σχήμα)  είναι αριθμημένες με τα γράμματα αριθμούς του Ελληνικού αλφαβήτου Α, Β, Γ, Δ, Ε, ζ, Ζ, Η, Θ (πού αντιστοιχούνστους αριθμούς αντιστοίχως 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9). Ή ανωτέρω άρίθμησις συ-μπληρώνεται και μέ τήν όλόγραφη μορφή των αντιστοίχων αριθμών ήτοι με τιςλέξεις ΕΝ. ΔΥΟ, ΤΡΙΑ, ΤΕΣΣΑΡΑ, ΠΕΝΤΕ, ΕΞ, ΕΠΤΑ, ΟΚΤΩ και ΕΝΝΕΑ (βλέπε κατωτέρω είδικον συμβολικον σχέδιον της Πυθαγόρειας Γλωσσολογικής Τετρακτύος).Είναι γνωστόν, οτι μία από τις πολλές ιδιότητες τής τετρακτύος (βλέπε 2ον τόμον του «Μυστικού Κώδικα τον Πυθαγόρα») είναι και ή κατωτέρω: Αν απόοποιαδήποτε πλευρά τής τετρακτύος εξετασθή ή υπάρχουσα άνα πλευράν άθροισις των υπαρχόντων εις αυτήν αριθμών, προκύπτει πάντοτε ό αθροιστικός Πυθαγόρειος συμβολικός αριθμός 10 (ΔΕΚΑ). Τό ϊδιο ακριβώς αριθμητικό αποτέλεσμα προκύπτει σε κάθε πλευρά, αν αντί των αριθμών προσθέσουμε τις αριθμητικές τιμές (λεξαρίθμους) τών αντιστοίχων όλογράφων λέξεων, δηλαδή στηνπλευρά Α-Δ θα είναι:ΕΝ+ΔΥΟ+ΤΡΙΑ+ΤΕΣΣΑΡΑ=1747-> 1+7+4+7=19^1+9=10 ΔΕΚΑδ,τι ακριβώς προκύπτει και μέ τήν άθροισι τών αριθμών1+2+3+4= 10 ΔΕΚΑ.Στην πλευρά Α-Ζ θα είναι:Στην πλευρά Ζ-Δ θα είναι:ΕΠΤΑ+ΟΚΤΩ+ΕΝΝΕΑ+ΤΕΣΣΑΡΑ= 8236 ^8+2+3+6=19^1+9= 10 ΔΕΚΑο,τι ακριβώς προκύπτει σαν Πυθαγόρειος αριθμός άπό τήν άθροισι τών αντι-στοίχων αριθμών: 7+8+9+4= 28^2+8= 10 ΔΕΚΑ.

Τό ανωτέρω παράδειγμα τής γλωσσολογικής τετρακτύος είναι πολύ χαρακτηριστικό και έντονα αποκαλυπτικό. Έάν όμως εκ του παραδείγματος αυτούεπιχειρούσα να εξαγάγω γενικευμένα συμπεράσματα, παρ' όλη τήν κατά 100%έπαλήθευσί των θα διέπραττα τό αυτό σφάλμα πού άπό αιώνες διαπράττουν οιδιάφοροι ερευνητές, και τούτο διότι ό οιοσδήποτε μαθηματικός θα άντιπαρέθετε τό ότι ή άνω επιτυχία άφορα μόνον 3 πράξεις εκ τών ύπαρχουσών 126 τοιούτων, πού αφορούν τους συνδυασμούς τών εννέα αριθμών λαμβανομένων άνά τέσ-σαρες ή γενικότερα άπό τους 511 μαθηματικούς συνδυασμούς τών εννέα αριθμών λαμβανομένων καθ' οιονδήποτε τρόπον άνά ενα, άνά δύο, άνά τρεις κ.λπ.Είχα τήν υπομονή να προβώ στην έξέτασι όλων γενικώς τών υπαρχόντων 511συνδυασμών τών εννέα αριθμών, εκτελώντας τις αντίστοιχες πράξεις μέ τις κά-τωθι ομάδες λέξεων τής αρχαίας Ελληνικής, πού υποδηλώνουν τους αντίστοι-χους εννέα αριθμούς (αριθμητικά κλιτά ή άκλιτα) ήτοι:Πρώτη ομάς: ΕΝ, ΔΥΟ, ΤΡΙΑ, ΤΕΣΣΑΡΑ, ΠΕΝΤΕ. ΕΞ, ΕΠΤΑ, ΟΚΤΩ,ΕΝΝΕΑ.Δευτέρα ομάς: ΜΟΝΑΣ, ΔΥΑΣ, ΤΡΙΑΣ, ΤΕΤΡΑΣ. ΠΕΝΤΑΣ, ΕΞΑΣ,ΕΠΤΑΣ ή ΕΒΔΟΜΑΣ, ΟΚΤΑΣ. ΕΝΝΕΑΣ.Τρίτη ομάς: ΑΛΦΑ, ΒΗΤΑ, ΓΑΜΜΑ ή ΓΑΜΑ. ΔΕΛΤΑ (Ε)ΨΙΛΟΝ, ΣΤΙ ήςίΓΜΑ, ΖΗΤΑ, ΗΤΑ, ΘΗΤΑ.Τετάρτη ομάς: ΠΡΩΤΟΣ, ΔΕΥΤΕΡΟΣ, ΤΡΙΤΟΣ, ΤΕΤΑΡΤΟΣ, ΠΕΜΠΤΟΣ,ΕΚΤΟΣ, ΕΒΔΟΜΟΣ, όγδοος, ένατος.

Το αποτέλεσμα τής τοιαύτης έρευνας ήτο ομολογουμένως εις το έπακρον άποκαλυπτικόν. Οί 511 αριθμητικές πράξεις των αντιστοίχων συνδυασμών των εννέααρχικών φυσικών αριθμών λαμβανομένων καθ' όλους τους δυνατούς τρόπουςήτοι ανά δύο, άνα τρεις, ανά τέσσαρες,... ανά εννέα επαληθεύονται πλήρως κατά100% με τις αντίστοιχες λέξεις τών αριθμητικών της αρχαίας Ελληνικής γραμ-ματικής!Ή Πυθαγόρεια αύτη άποκάλυψις δίδει το δικαίωμα τής αναζητήσεως τήςγενικής θεωρητικής αιτιολογήσεως τής αληθείας του ότι ή αρχαία Ελληνικήγ λώσσα ήτο μαθηματική. Ή αίτιολόγησις τής άνω γενικής τεκμηριώσεως περιέχεται μέσα στην Πυθαγόρεια έννοια τών αριθμών. Ό Πυθαγόρας έπρέσβευεν, οτι οί βασικοί αριθμοί είναι μόνον εννέα: άπό το Α εως το Θ (1 εως 9). Ό δέ-κατος Ι (10) ήτο το τελικόν όριον, άπό το όποιον ήρχιζε ή άνακύλησις τών ιδίωνεννέα αριθμών.Και άφοϋ οί αρχαίες Ελληνικές λέξεις ήσαν αριθμοί (λεξάριθμοι) και ακολουθούσαν τον γνωστόν άρχαΐον Έλληνικόν κανόνα τής προσθετικής παραθέσεως τών γραμμάτων (αριθμών), έπεται σε συνδυασμό με τήν Πυθαγόρεια ϋπαρξι εννέα μόνον βασικών αρχικών αριθμών ότι όλες ανεξαιρέτως οί αρχαίες Έλληνικές λέξεις (λεξάριθμοι) κατέληγαν οριακά σε μονοψήφιο Πυθαγόρειο αριθμό άπό τό ενα εως τό εννέα. "Αρα τό σύνολο τών αρχαίων Ελληνικών λέξεων χωρίζονται σε εννέα μόνον κατηγορίες, πού παριστάνουν τους εννέα Πυθαγορείους οριακούς αριθμούς από τό 1 εως τό 9.Και άφοϋ σήμερα μέ τήν ΰπαρξι τών εννέα αρχικών φυσικών αριθμών μπορούμε να εκτελέσουμε όλες τις αριθμητικές πράξεις τής μαθηματικής αναλύσεως, έπεται ότι και μέ τις αντίστοιχες ομάδες τών λέξεων τής αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, πού φανερώνουν τους αυτούς αριθμούς ενα εως εννέα, μπορούμε κάλλιστα να εκτελέσουμε τις αυτές αριθμητικές πράξεις, σαν να ήσαν φυσικοί αριθμοί.

Στό σημειο αυτό οφείλω να επιστήσω τήν προσοχή τών ερευνητών, κυρίως εκείνων πού ασχολούνται μέ τήν μαθηματικότητα τών Ελληνικών λέξεων, στό γεγονός ότι ή μαθηματικότης αποδεικνύεται και εντοπίζεται μόνον στις λέξεις τής αρχαίας Ελληνικής γλώσσης και γενικώς στις λέξεις εκείνες πού πρωτοδη-μιουργήθηκαν όσον καιρό ίσχυε ό κανών τής αθροιστικής παραθέσεως τών αριθμών (γραμμάτων)• και συνεπώς αφ' ης στιγμής κατηργήθη ό άνω κανών και αντικατεστάθη μέ τον νέον κανόνα τής δεκαδικής θέσεως τών αριθμών, οί νέες Ελληνικές λέξεις έπαυσαν πλέον να έχουν τήν άνακαλυφθεισαν και άποδειχθεΐσαν μαθηματικότητα τών αρχαίων ελληνικών λέξεων και άρα ό πιθανός σχηματισμός λεξαρίθμων στις νεοελληνικές λέξεις μέ τον κανόνα τής παραθέσεως τώναρχαίων Ελλήνων αποτελεί ενα λάθος, και τα εξ αυτών πορίσματα θα είναι λανθασμένα.Ή δεύτερη ίδιαιτερότης αποκαλύπτεται επίσης άπό τόν ιδιο τόν Πυθαγόρα και μάλιστα είναι συνέπεια τής πρώτης ίδιαιτερότητος, τής μαθηματικότητος τών αρχαίων Ελληνικών λέξεων, και άφορα τήν ικανότητα πού έχουν οί αρχαίες μαθηματικές Ελληνικές λέξεις να επαληθεύουν υπερβατικές μαθηματικές σχέσεις, τις όποιες τα κοινά μαθηματικά, κατώτερα και ανώτερα, αδυνατούν να επαληθεύσουν.

πηγή