Η κήρυξη της Επαναστάσεως Του 1821 αποδεικνύει πλέον και στον πιό κακοπροαίρετα καί δύσπιστο, την στάσι των Εβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πιά οι εβραίοι δεν είναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφόνοι, όπως ήταν πρίν. Τώρα δρουν ομαδικά σαν Εβραίοι και σφάζουν τους Ελληνες. Γιά το ολοκαύτωμα των Ελλήνων από τους Εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία. Οτι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα Απομνημονεύματα των Αγωνιστών Του 1821.
Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι. Γιά τα εγκλήματα των Εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε. Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα {«Απομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος, σελ. 91} μαθαίνουμε για την είσβολή των εβραίων στη Νάουσα: « …oi δέ θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως έγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν διά τάς τρομερωτάτας άνοσιουργίας αυτών, και έν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου».
Επί του αυτού θέματος διαβάζομεν αλλού {Χ. Στασινοπούλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι»} ότι: « Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, άποτελέσανε πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως ».
Μιά περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλο μίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων. Επί πλέον συμμετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στίς σφαγές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας {1801 – 1884} έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αίμοσταγή Εβραϊκά εγκλήματα. Η μανία των Εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει « ήτο απερίγραπτος » παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να εκφράσει τον τρόπο με τον όποιο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων. Αξιοσημείωτον είναι ότι αποκαλεί τους Εβραίους
« μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον » και κατόπιν αναφέρει ότι οι Εβραίοι δεν συνεκινούντο πρό των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλλά τους κατεκομμάτιαζαν « ως κρέας έν μακέλλω » {σφαγείον}. Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο « Χιακόν Αρχείον » που έπεμελήθη ο Ίω. Βλαχογιάννης {τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315}.
Σας παραθέτω μέρος του κειμένου: « Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων επάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η επιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ” ήμέραν σφαγάς των Χριστιανών ήτον αχόρταστος, και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έβλεπον μερικούς Χριστιανούς βαλμένους εις την σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να γλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργή των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ούτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατά του Ίερού Μητροπολίτου ηύχοντο να τοις παραδοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον μεταχειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύο φοραίς, αλλά καθ” ήμέραν τους άκουα να λέγουν. Η φαντασία σου λοιπόν άς κρίνη με ποίον τρόπον έμεταχειρίσθησαν τα των αθώων εκείνων νεκρά σώματα, όταν τοις έσυγχωρήθη από την διοίκησιν να τα κατεβάσουν από την άγχόνην, άλλα την ιδίαν έκείνην ήμέραν και άλλα την έρχομένην. Ούτ” εγώ ο ίδιος όπου έγινα αυτόπτης να σ” εκφρασθώ κατ’άξίαν {δεν} δύνομαι. Δεν είναι ούτε θαύμα, ούτε υπερβολή, όπως αν το φρόνησης. Διότι εάν τον ίδιον Κύριον της δόξης έσταύρωσαν, πόσον περισσοτέραν σκληρότητα έπρεπε να δείξωσιν εις τους αυτόν σεβόμενους, και μάλιστα εις ανθρώπους ενός έθνους, από το όποιον δεν άπελάμβανον παρ” ύβρεις και ονείδη πάσας τάς ημέρας, ως είναι και μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον εις ανθρώπους, λέγω, κατά των οποίων πρίν συλληφθή είναι προσεκολλημένον έμφύτως το άσπονδον μίσος του. Κρίνε σύ με ποίαν σκληρότητα έτραβήχθησαν γυμνά διά να ριφθώσιν εις την θάλασαν, άμοιρα της συμπαθέστατης εις την ανθρωπότητα ταφής και των θρησκευτικών εθίμων. Ώς και οι είς τους οποίους έσώζετο όλίγη συμπάθεια Τούρκοι τα έσυμπόνεσαν, διότι οι έκ του κοινού των λαού, είς όσους δεν υπήρχε το της φύσεως συμπαθητικόν, άλλ” η κτηνώδης εκδικητική μανία, άφησαν έπί ημέρας ύστερον κρεμάμενα είς έν των εκεί πλησίον της Καινούριας βρύσεως δένδρων σώματα τινα από τα των ιδίων ενεχύρων, ενώ τα λοιπά είχον συγχωρήσει είς τους καταράτους Εβραίους να τα κατεβάσωσι και τα ρίψωσιν εις την θάλασσαν. Ουδέ ούτω δε κρεμάμενα γυμνά έκαμψαν την σκληρότητα των, επειδή ενώ παραπορεύομενοι έβλασφήμουν την θείαν πίστιν και έσατύριζον τον χριστιανισμόν δεν έλειψαν και νά τα κατακομματιάσουν ώς κρέας έν μακέλλω ».
|><|<>|<>|
Μόλις πριν διαβάσατε άλλην μίαν άπόδειξιν της Eβραϊκής προσφοράς στον Ελληνισμό. Οι σύγχρονοι « Ιστορικοί » παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρκους έφθασαν στην Χίον Εβραίοι από την Σμύρνη και από άλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο όλακαύτωμα των Χίων. Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα {ήχμαλωτίσθη και έδραπέτευσε} καταγγέλλει τους Εβραίους, το « Χριστιανόμαχον τούτο έθνος » που με « άσπονδον μίσος » ώρμησε στην Χίον διά να « κουρσεύση και να λεηλατήση και νά καταστρέψη ότι δυνηθή… »! {ένθ. άνωτ. σελ. 307}. Μου είναι ευκολώτατο να γεμίσω τόμους με ανάλογα περιστατικά είτε ομαδικά, είτε ατομικά. Τα τελευταία είναι έντονώτερα διότι έχουν το προσωπικό στοιχείο. Δηλαδή όταν διαβάζομεν γενικά περί « τρομερώτατων ανοσιουργιών » ή περί « σώματος δημίων και βασανιστών » μειούται η έντύπωση λόγω του απρόσωπου. Στίς ατομικές περιπτώσεις προβάλλει το μαρτύριο σ” ολόκληρο το φοβερό του μέγεθος. Γιά να γίνω σαφέστερος αντιγράφω από το λεξικό που προανέφερα και το οποίον συστήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στα σχολεία: « Γρηγόριος. Επίσκοπος Κορώνης. Φιλήσυχος και μαλακός άνθρωπος, δεν ήταν οργανωμένος στη Φιλική Εταιρεία και θεωρούσε ότι δεν είχε φτάσει ο καιρός να ξεσηκωθούν oι Ελληνες κατά των τυράννων τους. Oι Τούρκοι τον κράτησαν ως όμηρο στο κάστρο της Κορώνης, που σε λίγο πολιορκήθηκε από τους Ελληνες. Μαζί του είχαν κρατήσει και τον διάκο του κι ένα παπά. Τέλος Ιουλίου δέ, του 1821, οι Εβραίοι που ήσαν στο κάστρο, άφού πρώτα τον βασάνισαν, κομμάτιασαν τον Γρηγόριο και πέταξαν κάτω από το κάστρο τα κομμάτια του, φωνάζοντας στους Ελληνες: « Ελάτε βρέ Ρωμηοί να πάρετε κρέας από το Δεσπότη σας, να φάτε ». Την ίδια ώρα θανάτωσαν, βασανίζοντας τους, και τό διάκο και τόν παπά και τους πέταξαν κι αυτούς από το κάστρο. Oi Ελληνες μάζεψαν τους κατακρεουργημένους κληρικούς και τους έθαψαν. {ένθ. άνωτ. τόμος Α”, σελ. 435, λ. «Γρηγόριος»}. Τέτοια απαίσια επεισόδια υπάρχουν άφθονα.
|><|<>|<>|
Νά ακόμη ένα {ένθ. άνωτ. σελ. 383, λ. «Γκελμπερής»} Γκελμπερής Αναγνώστης ή Κελπερής. Αγωνιστής από την Κυνουρία. Επολέμησε ως μικροκαπετάνιος κατά το 1821. Στήν έφοδο που έγινε κατά τα ξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 1821 κατά του Αναπλιού και απότυχε, είχε πάρει μέρος και ο Γκελμπερής. Μιά μπάλα κανονιού του έσπασε το ένα πόδι στο μερί, και δεν μπορούσε να φύγη. Εβρήκαν οι Τούρκοι τον πήραν μέσα στ” Ανάπλι. Ο θάνατος του ήταν μαρτυρικός.
Ο Φωτάκος αναφέρει τα εξής: « Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους, ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλήνων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ενόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούς και ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τα αυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πάθος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους. Αφού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψαν εις την θάλασσαν ». Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στα « Απομνημονεύματα » του Φ. Φωτάκου {εκδ. « Μπούρας » τόμος Α” σελ. 252 κ.ε.}.
Πιστεύω ότι κάθε Έλλην οφείλει, να γνωρίζη λεπτομερώς την τραγωδία του Εθνομάρτυρα Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε” όπου οι Εβραίοι δείξανε τα πραγματικά τους αίσθήματα, προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Στά «Απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821» {έκδ. « Κοσμαδάκη » τόμος 7, σελ. 221-228} περιλαμβάνεται άφήγησις, που κάνει ένας αμόρφωτος Έλλην, αυτόπτης όμως μάρτυς των τραγικών συμβάντων. Από το λεξιλόγιο συμπεραίνεται ότι επρόκειτο περί «Επτανησίου».
« Τήν αυτήν βραδιάν έφώναζαν, εις το Σταυροδρόμη είς όλους τους δρόμους φωτιά οι Τούρκοι διά να δοκιμάσουν πάλιν τους Γραικούς, το δέ πρωί επάϊσαν είς τα τάουλα είς την έκκλησίαν επί λόγου ότι έχουν άρματα κρυμένα είς το άλτάρη, και έκρέμησαν, και άνοιξαν και τα μνημούρια και δεν ηύραν μόνον κόκαλα, έγκρέμησαν και την έκκλησίαν του Γενεί Μαχαλά έκαψαν και το Παλουκλή και τον έσκέπασαν όπου δεν φαίνεται Πέτρα. Εγινεν έπειτα ένα κομπλότο από Τούρκους Νέους από χρονών 15 και 20. Εχοντας και Εβραίους μαζύ των με σημαίες είς το χέρι, φωνάζοντες Προσταγή του σουλτάνου να κόψουν τον Ραγιάν τρέχοντες είς τάς εκκλησίας, επάϊσαν είς την Παναγίαν, εγρυσκέπη δεν άφησαν άλλο μόνον τείχους, τον Αγιον Νικόλαον είς το τζουπελή επάϊσαν και στους σιλιβριπούς είς Ετερνέκαπη, το ίδιον και είς το Μουχλιόν το δέ βλαχσεράϊ εκκλησία την έκαμαν γής την έκκλησίαν από τα Εξη Μάρμαρα του άβγες κιωϊ, και τον Αγιον Ιωάννη το Μετόχι το άγιοταφίτικον. Επάτησαν το Πατριαρχείον έφυγεν ο πατριάρχης από τό παράθυρον, έσκότωσαν έναν Αρχιμανδρίτην την δέ έκκλησίαν Πατριαρχείον δεν μπόρεσαν να την ανοίξουν, αύταίς όλαις η έκκλησίαις είναι με σι- δερένιαις Πόρτες είς αύτάς τας εκκλησίας τάς ικόνας είς το Παλτά τα σκέβη εις τα τζουβάλια, τούς Πολυελαίους κομάτια, οί δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια, τους Πολυελαίους κομάτια, οι δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια και έσκυζαν τα Ευαγγέλια και άλλα βιβλία και τα έφόρτωνουνταν, τα οποία έμεταχειρίζονταν εις χρύσιν πραγμέντων εις τάς ημέρας αύτάς εις τα χριστιανικά τα άσπήτια γιαλη δεν άφησαν, οι δέ Εβραίοι και αυτοί με ταις Πέτραις Περιπέζοντας τους χριστιανούς πολλούς έτύφλωσαν πολλούς έσκότωσαν θρύνος μέγας, πολαίς γκαστρωμένες αποβάλθησαν τάς δέ άλλας εκκλησίας με δόσιν γρόσια εις τους Γιαννιτζάρους εδιαυθέντευσαν, οι δέ Τούρκοι όπου έβλεπαν τα παιδιά τους και έκαμαν αυτά τα έδιδαν κουράγιον αλαλαγμός και θρύνος και το κουβέρνο έσιώπα εις όλα αυτά οι Εβραίοι έφώναζαν άπόστάται Γραικοί του σουλτάνου και άπειραις ύβρισίαις…» Τήν ήμερα που οι Τούρκοι έπιασαν τον Πατριάρχη και του πέρασαν την θηλειά στο λαιμό, ο ανώνυμος αυτόπτης μάρτυς σημειώνει: « αμέσως τον πέρασαν την θηλειάν είς τόν λαιμόν, οι δέ Τούρκοι, ήτον περισσότεροι από τέσσαραις χιλιάδες, να μήν τύχη οι Γραικοί και τον πάρουν, εκείνη η ήμερα ο τρόμος και ο φόβος ποίος να Πρωτοκριφθή μόνον οι Εβραίοι είς το μέσον, καί έπερίπεζαν αυτόν μετά τρεις ώραις άπέρασεν ο σουλτάνος, ινκόνητος να ίδή αυτόν ίδιον έκρέμασαν, και έλαβεν μεγάλην εύχαρίστησιν την ιδίαν ημέρα το πάσχα…» Όλοι λοιπόν τρέχανε ποιος να πρωτοκρυφθή και μόνον οι Εβραίοι « εις στο μέσον ». Κατόπιν οι Ιουδαίοι κλείσανε την αυλαία της τραγωδίας με την ακόλουθη αποτρόπαιη πράξι τους: «Τήν τρίτην ήμερα οι Εβραίοι έδωσαν τον τζελάτι γρ: 800: και τους έδωσεν το σώμα αυτός διά κατεσχύνη, οι οποίοι Εβραίοι τον ετραβούσαν από τον λαιμόν μέσα εις τους δρόμους φωνάζοντες, ας κατέβη ο Χριστός σου να σε αναστήση περιπέζοντας, έπειτα τον έριξαν εις την θάλασσαν κατά την συνήθειαν. δένοντες Πέτραις διά να βουλήση…»
Η ιστορία διέσωσε τα ονόματα των Εβραϊκών καθαρμάτων που ιεροσυλήσανε στον νεκρό Πατριάρχη μας: « Τρεις εβραίοι, ο Μουτάλ, ο Μπιταχί και ο Λεβύ, πήραν τον νεκρό του πατριάρχη και τον έσουρναν στους δρόμους της Πόλης » {Χ. Στασινόπουλος: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β” σελ. 64, λ. «Εβραίοι»}. Ο εβραϊσμός ολόκληρος ξεσηκώθηκε το 1821 εναντίον του Ελληνισμού. Εσφαζαν η πουλούσαν δούλους τους αιχμαλώτους η τους ομήρους που κρατούσαν οι Τούρκοι.
Ο Μιχ. Οικονόμου διηγείται: « Τάς τοιαύτας δε απάνθρωπους και οικτρός σφαγάς πένθιμους σκηνάς και ανεκδιήγητους ωμότητας κατά τάς του Πάσχα ημέρας και άλλοτε άναιτίως όλως γινομένας, προκαλούμενος δέ διά συκοφαντίας των μισοχρίστων Ιουδαίων η τινών άλλων μισελλήνων επί απλοίς και ψεύδεσιν ύποθέσεσιν, η προ vcφάσεσιν, έν τε Βυζαντίω, έν Σμύρνη, έν Κώ, έν Κρήτη, έν πάσαις ταις νήσοις και αλλαχού όπου ήσαν κάτοικοι τήν έλληνικήν γλώσσαν πάτριον έχοντες και την ανατολικήν θρησκείαν πρεσβεύοντες, η ταύτης λειτουργοί όντες, επιχαιρεκάκως εθεώντο, ού μόνον οι μισόχριστοι Ιουδαίοι, αλλά και άλλοι τίνες μισέλληνες δυστυχώς καυχώμενοι, ότι είναι και αυτοί χριστιανοί… Εφεώρα δέ τα γινόμενα και ο παντέφορος οφθαλμός του μακροθυμούντος Θεού ». {«Απομν. Αγωνιστών 1821» έκδ. «Κοσμαδάκη» τόμος 14ος σελ. 90}.
Προηγουμένως για τον Πατριάρχη μας, ο Μιχ. Οίκονόμου έγραψε {ένθ. άνωτ. σελ. 70}: « Ο νεκρός έμεινε κρεμάμενος έπί τρεις ημέρας ως διά να βεβαιωθή και πασίγνωστος γίνη η νέκρωσις αυτού, μεθ” ό παρεδόθη τοις φανατικοίς έχθροίς του χριστιανισμού Ίουδαίοις εις περιύβρισιν, όνειδος καί έξουθένωσιν, ύπό των όποιων και συρθείς εις τάς βορβορώδεις οδούς, ως τι θνησιμαίον μέ αυτό το της αγχόνης σχοινίον, συνδεθέντος είς αυτό και βάρους τινός μεγάλου, έρρίφθη είς την θάλασσαν και έβυθίσθη, ίνα διά της άφανείας και λησμονηθή».
Ο Ιστορικός Σπ. Τρικούπης {«Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» έκδ. «Χ. Γιοβάνη» Αθ. 1978 τόμος Α,σελ. 87} σημειώνει: « Ήλθον τότε προς τον άγχονιστήν έβραίοι καί λαβόντες την άδειαν του κατά τίνα δέ καί φιλοδωρήσαντες αυτόν έδεσαν τους πόδας του λειψάνου, τα έσυρε από των πατριαρχείων μέχρι του Αίγιαλού και του Φαναριού χλευάζοντος και βλασφημούντες και το έρριψαν εις την θάλασσαν… »
Η εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ {τόμος σελ. 676, λ. «Γρηγόριος»} διεκτραγωδεί τα γεγονότα ως εξής: « Αποβιβασθείς έγονυπέτυσε και άφού προσηυχήθη έτεινε τον τράχηλον είς τον δήμιον, νομίζων ότι εκεί έμελλε ν” άποκεφαλισθή. Αλλά διά λακτισμάτων και ύβρεων έξηναγκάσθη να σηκωθή οδηγηθείς είς παρακείμενον καφενείον, όπου ανέμενε περίτην ήμίσειαν ώραν μέχρις ού ο δήμιος μεταβή είς άνεύρεσιν σχοινίου. Μετά ταύτα υποβασταζόμενος ύπό Τούρκων στρατιωτών, ο γέρων πρωθιεράρχης ώδηγήθη ύπό τους άγροίκους προπηλακισμούς Τούρκων και Εβραίων προς την μεσημβρινήν πύλη ν των Πατριαρχείων, έκ της οποίας έδέθη η αγχόνη. Ο πατριάρχης παρηκολούθει όλην αυτήν την διαδικασίαν προσευχόμενος. Ακολούθησε ο δήμιος, άφού του αφήρεσε το έγκόλπιον, το έξωτερικόν ράσον, το κομβολόγιον καί ό,τι εύρεν έπ” αυτού, διέταξε ρωμαλέον άχθοφόρον να τον σήκωση επί των ώμων του, ο ίδιος δέ αναβάς έπί κλίμακος περιέβαλε τον τράχηλον του πατριάρχου διά βρόχου και άφήκεν αυτόν μετέωρον. Μετ” ολίγας στιγμάς περί την 3ην μ.μ. παρέδιδε το πνεύμα ο έθνομάρτυς πα- τριάρχης, άγων το 76ον έτος της ηλικίας του. Οι παριστάμενοι Τούρκοι και Εβραίοι έλιθοβόλουν το αίωρούμενον λείψανον πρό του οποίου διήλθον όχι μόνον ο μέγας βεζύρης αλλά και ο ίδιος ο σουλτάνος Μαχμούτ, κατά διαταγήν του οποίου το λείψανον έμεινεν έκεί έπί τρεις ημέρας κρεμαμένον και φέρον έπί του στήθους το φιρμάνιον περί της είς θάνατον καταδίκης. Κατά το φιρμάνιον αυτό ο πατριάρχης Γρηγόριος εθεωρήθη καθ” όλα τα φαινόμενα συμμέτοχος της Επαναστάσεως, διότι κατήγετο έκ Πελοποννήσου, όπου αύτη εξερράγη ». Ταυτοχρόνως ο σουλτάνος διέτασσε τον φόνον και άλλων αρχιερέων, των οποίων ύπωπτεύετο την δράσιν. Ο διαδεχθείς τον Γρηγόριον εις τον οίκουμενικόν θρόνον Ευγένιος είς μάτην προσεπάθησε να εξαγόραση και θάψη το λείψανον του έθνομάρτυρος. Τήν 13 Απριλίου το λείψανον παρεδίδετο αντί 800 γροσιών εις Εβραίους, οι όποιοι χαιρεκακούντες έσυρον αυτό διά των οδών της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της παραλίας του Κερατίου κόλπου, όπου το έρριψαν εις την θάλασσον αφού του προσέδεσαν ογκώδη λίθον. Αποκοπέντος όμως του κρατούντος τον λίθον σχοινιού, το λείψανον έπέπλευσε και γενόμενον άντιληπτόν ύπό του Κεφαλλήνος Μαρίνου Σκλάβου, πλοιάρχου του ύπό ρωσσικήν σημαίαν πλοίου « Αγιος Νικόλαος », ανεσύρθη την 16ην Απριλίου ».
Στόν « Συναξαριστή Νεομαρτύρων » {εκδ. «Ορθοδόξου Κυψέλης» Θεσ/νίκη 1984, σελ. 439 – 442} περιγράφεται η θυσία του Ίεράρχου: « Επειδή η οδός ήτο άνωφερής και ο γέρων Πατριάρχης, συντετριμμένος ών έκ των ταλαιπωριών, δεν ήδύνατο να βαδίση, ύπεβαστάχθη ύπό δύο τούρκων στρατιωτών και ούτω διήλθε διά μέσου του κατακλύσαντος τον περί το Πατριαρχείον χώρον και την αύλήν αυτού τουρκικού και ιουδαϊκού όχλου μέχρι της πύλης του Πατριαρχείου ». Εκεί ο δήμιος « βοηθούμενος από πολυαρίθμων Ιουδαίων » ετοίμασε την άγχόνην.
Εν τω μεταξύ: « Ο Πατριάρχης ίστατο κατά την τραγικήν έκείνην σκηνήν, σιωπηλώς προσευχόμενος και έχων κεκλιμένην την κεφαλήν επί του δεξιού ώμου. Ατάραχος και μετά χριστιανικής γαλήνης ύφίστατο το ηθικόν εκείνο μαρτύριον ». Τελικά ένας « ρωμαλέος αχθοφόρος » …ύψωσεν αυτόν έπί των ώμων προς τον έπί της κλίμακος ίστάμενον δήμιον, όστις περιβολών τον τράχηλον αύτού διά του βρόχου, άφήκεν αυτόν μετέωρον, έν μέσω των άλλαλαγμών μέν των τούρκων και Ιουδαίων… Oi τούρκοι και ιουδαίοι έρριπτον λίθους έπί το αίωρούμενον έκ της αγχόνης λείψανον αύτού, βλασφημούντες και λοιδορούντες…» Η τραγωδία έκλεισε με την έπονείδιστη εβραϊκή πράξι της άγοράς του πτώματος του Πατριάρχου. Σημειώστε ότι για το άνοσιούργημα συνεστήθη είκοσαμελής εβραϊκή επιτροπή! η όποια κατόρθωσε να πάρη αυτή το πτώμα του Πατριάρχου κι όχι ο Πατριάρχης Ευγένιος, που πλήρωσε για να το θάψη.
« Το λείψανον του Γρηγορίου έμεινε κρεμάμενον έπί τρεις ημέρας, μάτην δέ προσεπάθησεν ο Πατριάρχης Ευγένιος να εξαγόραση αυτό και θάψη. Tη 13η Απριλίου είκοσαμελής επιτροπεία Εβραίων δι” 800 γροσίων ήγόρασε το λείψανον παρά του δημίου, όστις παρέδωκεν αυτό εις την διάθεσιν του άπανταχόθεν της Κων/πόλεως συρρεύσαντος εβραϊκού όχλου. Ούτος δέ προσδέσας το άπογυμνωθέν μέν αλλά φέρον τον βρόχον λείψανον του ίερομάρτυρος από των ποδών, μετά κραυγών χαράς καί αρών κατά της χριστιανικής θρησκείας έσυρεν αυτό άνά τάς οδούς… Ούτω φρικωδώς λίαν έβλεπε τις τα σώματα του τε Πατριάρχου και των λοιπών μαρτύρων, μολυνόμενα διά χειρών βέβηλων, συρρόμενα εντός του πηλού των ρυάκων και χρησιμεύοντα ως παίγνιον του αγρίου μίσους των απογόνων του θεοκτόνου λαού…» {Ινθ. άνωτ. σελ. 763}.
Η ίδια τύχη περίμενε τον Αρχιεπίσκοπο Αίμου Κύριλλον, τον Αρχιεπίσκοπον Εφέσσου Εύγένιον, τον Αρχιεπίσκοπον Ανδριανουπόλεως Δωρόθεον, εκατόν ογδοήκοντα πέντε έξάρχους και ηγουμένους και άγνωστος αριθμός ιερέων έδολοφονήθησαν, έξ αιτίας των εβραίων.
Ο Αναστάσιος Γούδας, {«Παράλληλοι βίοι των έπί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών» Αθ. 1869-1876 και εις «Λεξικόν Νεομαρτύρων», «εκκλησιαστικές εκδόσεις» Αθ. 1972 σελ. 136} αναφέρει ότι: « πλήθος Ιουδαίων ως χείμαρος ώρμησε έπί το κρεμάμενον ιερόν λείψανον. Οι μέν έπτυαν αυτό κατά πρόσωπον, άλλοι εχλεύαζον διά των απρεπέστατων φράσεων και άλλοι εξύβρισαν… έσυρον το λείψανον, δι” όλων των ρύπων και ακαθαρσιών της όδού…».
Και ένώ όλες οι ιστορίες περιγράφουν το φρικιαστικό τέλος του Πατριάρχου επαναλαμβάνω ότι μόνο στα Ελληνικά σχολεία δεν διδάσκεται η αλήθεια. Γιά παράδειγμα στην « Ελληνική Ιστορία των νεωτέρων χρόνων » {εκδ. «Όργανισμού Εκδόσεως Σχολικών βιβλίων» της ΣΤ” δημοτικού, σελ. 69} « ιστορικοί συγγραφείς » Ν. Διαμαντοπούλου και Α. Κυριαζοπούλου, χωρίς ντροπή αποσιωπούν τελείως τον ρόλο των εβραίων. Γιατί; Παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο γράφουν ότι « η λαϊκή μούσα θρηνώντας το θάνατο του Πατριάρχη μοιρολογάει » και παραθέτουν το λαϊκό μοιρολόι με τους στίχους « Εκεί πού ελειτούργαε κι εύλόγαε το γένος – πλακώνουν οι Γενίτσαροι και οι Όβρηοί αντάμα »! Οι ίστορικοί και η λαϊκή μούσα μιλούν για « Όβρηούς », αλλά τα σχολικά βιβλία τους έχουν δώσει συγχωροχάρτι. Γιατί; Μιά τέτοια ύποδούλωσι των νεοελλήνων « Ιστορικών » έναντι του εβραϊσμού και σε βάρος του Ελληνισμού δεν μπορεί να περάση απαρατήρητη από τους σκεπτόμενους Ελληνες, δεν πρέπει να περάσει ατιμώρητη. Εσεται ήμαρ…Αναρίθμητοι ήσαν οι ιεράρχες της Ορθοδοξίας για τον φόνο των οποίων ευθύνονται οι Ιουδαίοι. Επώνυμοι και ανώνυμοι Ελληνες ίερείς σκοτώθηκαν από τους έβραίους, με βασανιστήρια φριχτά.
Προς περαιτέρω αποκάλυψη, άν και δεν χρειάζεται, της εβραϊκής συμπεριφοράς κατά την Τουρκοκρατία, επικαλούμαι τις διαπιστώσεις του Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονος, ο όποιος στο βιβλίο του « Εβραίοι και Χριστιανοί » {εκδ. «Πνοή» Κόρινθος 1980, σελ. 26} σημειώνει: « Οι Εβραίοι συκοφαντούσαν αλύπητα και συνεχώς τους Χριστιανούς στους Τούρκους, έπαιρναν μέρος στους βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρκους, αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες και προέβησαν σε εξευτελισμούς, γενικά των νεκρών σωμάτων τους. Ενδεικτικά μέσα στα πολλά αυτά γεγονότα αναφέρω τις πασίγνωστες πράξεις τους που έκαναν για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Κοσμά του Αιτωλού και για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε”. Στήν Επανάσταση του 1821, όπως λέγουν τα κείμενα και οι πηγές, αποδεικνύεται ότι ήσαν υπέρ των Τούρκων, κατά των επαναστατημένων Ελλήνων και τους πρόδιναν όσο μπορούσαν περισσότερο στους Τούρκους, τους υπόσκαπταν δέ με κάθε μέσο όπου και όπως τους δινόταν η ευκαιρία ».
Τα ανωτέρω δεν τα λέγει κάποιος άντιεβραίος, αλλά ενας εν ενεργεία Μητροπολίτης, που φυσικά δεν μπορεί να τον « κατηγορήση » κανείς για ναζισμό, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι εβραίοι εναντίον όσων τους καταγγέλουν. Ηθελα να ήξερα, όμως, γιατί αυτές τις αλήθειες τις κρύβουν στήν σχολική έκπαίδευσι; Δέν απαιτείται να είναι κανείς ευφυής, για να καταλάβη ποιοί φροντίζουνε να άπαλειφθούν τα Ιστορικά γεγονότα και έτσι τα Ελληνόπουλα να μη μαθαίνουν την αλήθεια. Κάποτε όμως γι” αυτή την εκπαιδευτική αποπληροφόρησι θα ζητηθούν ευθύνες, από τους εβραιόπληκτους συγγραφείς των σχολικών βιβλίων. Κάποιοι θα πληρώσουν ακριβά την έβραιοδουλεία τους.Αν πάρετε το ογκώδες σύγγραμμα « Συναξαριστής Νεομαρτύρων » {1400-1900 μ.Χ.} της εκδόσεως « Ορθοδόξου Κυψέλης » {Θεσ/νίκη 1984} θα δήτε πόσοι Αγιοι και ίερομάρτυρες της εκκλησίας μας έβασανίσθησαν και πέθαναν έξ αιτίας των συκοφαντιών των εβραίων. Τα επεισόδια δεν είναι μεμονωμένα, αλλά ατελείωτα και δείχνουν το εβραϊκό μίσος, κατά των Ελλήνων. Μπροστά στους εβραίους οι Τούρκοι ήσαν ήπιώτεροι, διότι παρά τις εβραϊκές συκοφαντίες οι διάφοροι μπέηδες η αγάδες δίνανε στους κατηγορουμένους την ευκαιρία να σωθούν, αν άλλαξοπιστήσουν. Παραθέτω τρία αυτούσια παραδείγματα για να σχηματίσετε προσωπική γνώμη. Πρώτον, ο Αρχιερεύς ίερομάρτυς Γαβριήλ
« και έτυχε να βαπτίση έναν Εβραίον οπου έπίστευσεν εις τον Χριστόν, oι εκείσε ευρισκόμενοι Εβραίοι, ως χριστιανομάχοι, επήγαν είς τον βεζύρην, όντα τότε μετά του βασιλέως είς την Προύσσαν, και έκατηγόρησαν ψευδώς τον αρχιερέα, ότι έβάπτισεν έναν Τούρκον. Ο δέ βεζύρης στένοντας έμπροσθεν του τον Αγιον του λέγει με μεγάλον θυμόν επειδή έτόλμησες να βάπτισης Τούρκον, είσαι άξιος θανάτου και πρέπει να κρεμασθής, έξω μόνον άν θέλησης να τουρκίσης, και ούτω να σου χαρίσωμεν την ζωήν και να σε αξιώσωμεν μεγάλης τιμής και δόξης, είς τρόπον οπού να γίνης μέγας και πολύς είς όλον το βασίλειον. Ταύτα άκουσας άνελπίστως ο αοίδιμος, χωρίς να δειλιάση παντελώς άπεκρίθη: Οτι μέν έγώ δεν έβάπτισα Τούρκον και ψευδώς με κατηγορούν οι Εβραίοι από την κακίαν τους, είναι φανερόν τοις πάσι, και εσείς οι ίδιοι το γνωρίζετε και το ήξεύρετε πολλά καλά, ότι αυτό το γένος των Εβραίων άνωθεν και έξ αρχής μας κατατρέχουν και καθώς έθανάτωσαν τον Κύριον ημών Ίησούν Χριστόν, τοιουτοτρόπως και ημάς τους Χριστια- νούς, άν ήτον είς την έξουσίαν τους, όλους να μας έθανάτωσαν ».
Ο Βεζύρης του πρότεινε να γίνη Τούρκος για να σωθή. Ο Γαβριήλ αρνήθηκε και στις 3 Δεκεμβρίου 1659 άπηγχονίσθη. {ενθ. άνωτ. σελ. 184}. Δεύτερον, ο άγιασθείς μάρτυς Ιωάννης έκ Θάσου « ο οποίος εργαζότανε σ” ένα ράπτη στην Κωνσταντινούπολη… Και μίαν ήμέραν τον έστειλεν ο μάστορας του να άγοράση ράμματα παρά τίνος Εβραίου, και δυσαρεστών έφιλονείκει μετά του Εβραίου του πωλούντος αυτά. Ετυχε δέ κατά την ώραν έκείνην να φωνάζη ο χότζας επάνω είς τον μιναρέν έν τη ώρα του μεσημεριού, κατά την συνήθειαν των τούρκων. Ο δέ μιαρός Εβραίος, καιρού δραξάμενος, έλεγε τόσον προς τον κράζοντα, όσον και προς τους άλλους Αγαρηνούς δεν άκούετε το παιδίον τούτο πώς υβρίζει την πίστιν σας και το προσκύνημα σας; εκείνοι δε ως ήκουσαν, έπίστευσαν εις του Εβραίου τα λόγια και λαβόντες τόν παίδα, τον έδειραν ανηλεώς, και φέροντες τον εις τον βεζύρην, έμαρτύρησαν, πώς ύβρισε την πίστιν τους, το δε παιδίον ώμνυεν, ότι το έσυκοφάντησεν ο Εβραίος ». Και σ” αυτόν ο Βεζύρης είπε « έλα να γίνης Τούρκος να γλυτώσης την ζωή σου ». Αρνήθηκε και απεκεφαλίσθη {ένθ. άνωτ. σελ. 193}.
Τρίτον, ο Αγιος Συμεών ο Τραπεζούντιος έκ κακής του τύχης διήρχετο στην Κωνσταντινούπολιν από ένα σημείον, όπου είχε προηγηθή συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και εβραίων, είχε δε τραυματισθή κάποιος εβραίος. Οι Ιουδαίοι άρπάξανε τον ανύποπτο Συμεώνα και: « βοώντες και κράζοντες ότι ούτος είναι οπού τον έκτύπησε, και ούτω παρέδωκεν τον εύλογημένον Συμεών είς τους φύλακας, οίτινες τον επήγαν εις τον βεζύρην, είς τον όποιον έβγήκαν και μαρτύρησαν ψευδώς τινές Εβραιότουρκοι πώς είδον τον Συμεών ότι έκτύπησε τον Εβραίον. Εγινε λοιπόν απόφασις παρά του κριτού να φυλάγεται ο Συμεών είς την φυλακήν τεσσαράκοντα ημέρας, και άν άποθάνη ο Εβραίος να θανατώσουν και τον Συμεών, είδε και ζήση να πληρώνη τα ιατρικά και να ελευθερώνεται, έζησε λοιπόν ο Εβραίος πλείονας των τεσσαράκοντα ήμερων και εσυβάσθη δια γρόσια διακόσια ογδοήκοντα χάριν των ιατρικών είτα κοντά τάς πεντήκοντα ημέρας επέθανεν ο Εβραίος και συνέδριον ποιήσαντες οι μισόχριστοι έπεισαν διά χρημάτων τους δικαστάς να θανατώσουν τον Συμεών oι δέ δικασταί έλεγαν είς τον Συμεών ότι αν γένη Τούρκος λυτρώνεται από τον θάνατον, είδε και δεν γένη Τούρκος, έχουν βέβαια να τον θανατώσουν », {ενθ. άνωτ. σελ. 717}. Ο Συμεών αρνήθηκε να άλλαξοπιστήση και έτσι οι Τούρκοι « τον έκρέμασαν εις τον εκεί πλάτανον κάνοντας χάριν των εβραίων »!
Μετά από κάθε « διωγμό » οι εβραίοι έπαναλαμβάνανε κλαψουρίζοντας το χιλιοειπωμένο τροπάριο, ότι τους καταδιώκουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Εχει διαπιστωθή ιστορικά ότι οι εβραίοι « Επιδιώξανε την εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου με κάθε μέσο. Στή Σμύρνη, αρχές Απριλίου του 1821, διαδίδανε ψεύτικες φήμες, ότι στα ελληνικά πλοία, όσους Τούρκους πιάνανε, τους άλειφαν με ρετσίνι και τους καίγανε. Πολλαπλασιάζανε μ” αύτόv τον τρόπο την εκδικητική μανία των εξαγριωμένων, από την Ελληνική Επανάσταση, τουρκικών ορδών ». {Χ. Στασινοπούλου: «Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» τόμος Β” σελ. 64}.
Τώρα όμως τα πράγματα δεν ήσαν όπως πρίν. Οι επαναστατημένοι Ελληνες εκδικηθήκανε τους εβραίους, για όσα κακά είχαν πάθει από αυτούς για τις ατιμώσεις και τα βασανιστήρια. « Και οι επαναστατημένοι Ελληνες, καθώς ήταν φυσικό, δεν ξεχώριζαν τους Τούρκους άπ” τους Εβραίους. Τους θεωρούσαν κι αυτούς εχθρούς. Στό Βραχώρι μάλιστα { σημερινό Αγρίνι } ενώ έκαναν συμφωνία με τους Τούρκους και τους συνόδεψαν ασφαλισμένους μακρυά άπ” την πόλη, στους Εβραίους έβαλαν μαχαίρι, φωνάζοντας ότι εκδικούνται τη διαπόμπευση του νεκρού πατριάρχη και άλλα παρόμοια. Στήν Τριπολιτσά, μέσα στη γενική σφαγή, ελάχιστοι Εβραίοι γλύτωσαν. Τους σκότωσαν κι αυτούς οι Ελληνες όπως και τους Τούρκους. Κατά κανόνα λοιπόν, Εβραίοι και Ελληνες αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί κατά την Επανάσταση. Αναμφισβήτητα δε, οι Ελληνες είχαν το δίκιο με το μέρος τους. Γιατί αυτοί μέν πολεμούσαν για τη λευτεριά τους, οι δέ Εβραίοι γίνονταν σύμμαχοι με τους Τούρκους τυράννους…» {ένθ. άνωτ.}
Κατά την πολιορκία της Τριπόλεως από τους Ελληνες, οι εβραίοι μετήλθαν τα γνωστά εβραϊκά τεχνάσματα για να σωθούν. Θελήσανε να έξαγοράσουνε την ζωή τους. Ο Συνταγματάρχης Όλιβιέ Βουτιέ {Απομν. αγωνιστών 1821, τόμος 11, σελ. 129} σημειώνει επιγραμματικά: « Οι Εβραίοι πρότειναν ένα σημαντικό ποσό για να βγουν από την πόλη και νά τους χαριστή η ζωή. η πρόταση τους απορρίφθηκε όλοι οι θησαυροί του κόσμου δεν θα τους έσωζαν από την οργή των Ελλήνων, που μισούν περισσότερο αυτούς παρά τους Τούρκους…»
Ο Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς {«Ο Γέρος του Μοριά» έκδ. «Μπίρης» Αθ. 1975, σελ. 290} περισσότερο λεπτομερώς γράφει για την προσπάθεια των εβραίων να εξαγοράσουν την ζωήν τους: « Οι Εβραίοι, μιά νύχτα, μπόρεσαν να βγάλουν μερικούς δικούς τους έξω από το κάστρο. Γλίστρησαν ως την καλύβα του Υψηλάντη και του πρότειναν να τους αφήσει να βγουν, να τους εγγυηθεί ασφάλεια ζωής και περιουσίας κι αυτοί θάδιναν ένα μεγάλο ποσό στους πολιορκητές. Μά ποιος μπορούσε ν” ακούσει τέτοιες προτάσεις. Ούτ” ένα παλικάρι δεν ήταν στο στρατόπεδο που να μήν ξαίρει τον άθλιο ρόλο πούχαν παίξει στην τραγωδία της κρεμάλας του πατριάρχη, το μίσος και το φανατισμό πούχαν δείξει βρίζοντας το λείψανο τον, σέρνοντας το στους δρόμους, οι Εβραίοι της Πόλης. Τους έδιωξαν μ” άγριες φοβέρες ». Παρά το μίσος που ένοιωθαν για τους Ιουδαίους οι πολεμιστές του 21 δεν τους σκότωσαν αμέσως « τους έδιωξαν μ” άγριες φοβέρες ». Όταν ελευθερώθηκε η Τρίπολι μάταια πάλι άποπειραθήκανε να δωροδοκήσουνε τους νικητές Ελληνες δίνοντας τους χρυσάφι και πετράδια.
« Μεγάλο κακό γινόταν τον ίδιο καιρό στο Μαχαλά των Εβραίων. Λύσαν όλοι τους τα κομποδέματα. Χρυσάφι κι ασήμι, πετράδια, μαργαριτάρια, χύθηκαν στα πόδια παλικαριών μά δεν τους όφέλησε. Τους πέρασαν όλους από το σπαθί. Ο Κολοκοτρώνης μονάχα κατάφερε να γλιτώσει έναν. Τόν Λευΐ. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το φοβερό ρέμα του θανάτου και της αρπαγής ». {ένθ. άνωτ. σελ 349}
Από το ιστόρημα του Μελά προκύπτει, ότι όταν ο Ελληνικός λαός ήταν σκλάβος τους Τούρκους, οι εβραίοι αποταμίευαν χρυσάφι, ασήμι, πετράδια, μαργαριτάρια που φυσικά δεν τα παίρνανε από τους Τούρκους, αλλά από το υπόδουλο έθνος μας. Και μετά έπιδιώκανε να μας εξαγοράσουν με τα δικά μας πλούτη, που τα χρόνια της Τουρκοκρατίας μας είχαν αρπάξει. Γι” αυτό οι Ελληνες δεν καταδεχθήκανε να διαπραγματευθούν με τους εβραίους για την σωτηρία των τελευταίων. Όχι. Αυτοί θα πλήρωναν ακριβά, όπως και συνέβη. Στήν Ιστορία αναφέρεται ότι η Μπουμπουλίνα μπήκε στο κάστρο της Τριπόλεως « καί σέ μερικές πλούσιες εβραίες έδινε τις πιό αόριστες ελπίδες. Ετσι βγήκε από το κάστρο φορτωμένη χαρίσματα » {ενθ. άνωτ. σελ. 332}.
Μετά την άπελευθέρωσι της Τριπόλεως οι Ελληνες έσφαξαν τους εβραίους με περισσότερο μίσος, άπ” όσο σκότωναν τους Τούρκους, όπως ακριβώς αφηγείται ο Φ. Φωτάκος {«Απομνημονεύματα έκδ. «Μπούρας» τόμος Α,σελ. 251}: « Οι Εβραίοι της Τριπολιτσάς και αυτοί έχάθησαν μαζί με τους Τούρκους, και έθανατώθησαν με περισσοτέραν εχθρότητα…»
Τα ίδια γράφει κι ο Σπ. Τρικούπης { « Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 » τόμος Β, σελ. 93 }: « Οι δε εν Τριπολιτσά Εβραίοι επί λόγω της έν Κωνσταντινουπόλει και άλλου κακής προς τους Χριστιανούς διαγωγής των ομοθρήσκων των, όλοι κατεστράφησαν, οι μεν δια σιδήρου, οι δε διά πυρός…»
Παρ” όλα αυτά ο Κολοκοτρώνης διέσωσε τον εβραίο Τραπεζίτη Χανάμ, τον Λεβύ και άλλους Ιουδαίους. Ο δε Κανέλλος Δεληγιάννης περιγράφει {«Απομνημονεύματα Αγωνιστών 1821» τόμος 17, σελ. 278} και αυτός μετά την άλωσιν της Τριπόλεως: « διέσωσα δε δώδεκα Εβραίους, τον Χαχάμην τους και δύο γυναίκας, και τους έστειλα είς την οίκίαν μου φιλανθρωπίας ένεκα τους διετήρησα τρία περίπου έτη τροφοδοτών και περιθάλπων αυτούς έξ ίδιων μου και κατά το 1824 τους έστειλα ασφαλώς είς την Ζάκυνθον και διεσώθησαν ».
Όπως φαίνεται κι από άλλας αφηγήσεις κατά την Επανάστασιν του 1821 διεσώθησαν αρκετοί εβραίοι, τους όποίους οι Ελληνες αντάλλαξανε με δικούς μας αιχμαλώτους. Αλλοτε πάλι παίρνανε χρήματα που τόσο είχαν ανάγκη για την συνέχισι του αγώνος. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης {ένθ. άνωτ. σελ. 24} αναφέρει ότι ύστερα από νικηφόρα έφοδο στην Πάτρα: « οι εδικοί μου στρατιώται έφερον 86 κεφαλάς και 18 συνέλαβον ζώντας με τον άξιωματικόν τους και έναν Εβραίον διέσωσα και τον έστειλα είς την πατρίδα μου Λαγκάδια, όπου είχον και τους άλλους Εβραίους. Αυτός ήτον υιός μονογενής ενός πλουσίου σαράφη { τραπεζίτου } Εβραίου, τον όποιον είχε στείλει εις τον Χασάν πασιάν να λάβη χρήματα, τα οποία του εχρεώστει, άλλ” αφού συνελήφθη επροσποιήθη ότι ήτον υπηρέτης, και έως ότου τον έστειλα εις την Ζάκυνθον με τους άλλους Εβραίους δεν ώμολόγησε την καταγωγήν του. Αλλ” άφού ύπήγεν εκεί τότε είπε ποίος ήτον και ότι ο πατέρας του ύπέσχετο μεγάλην ποσότητα χρημάτων άν τον εύρισκε ζώντα…»
Εδώ ο κόσμος χανότανε κι ο εβραίος έστειλε τον γιό του να εισπράξη χρήματα!. Αλλου πάλιν οι εβραίοι διεπραγματεύοντο πόσο θα πληρώσουν για να σωθούν. Ο Νικ. Κασομούλης {«Απομνημονεύματα της επαναστά- σεως των Ελλήνων 1821-1833» έκδ. «Κοσμαδάκη» τόμος Α, σελ. 155} διηγείται: « Περιφερόμενοι εις τήν οικίαν του Κολοκοτρώνη, τριγυρίζοντας εις τους οδάδες είδομεν έναν έβραίον φυλακισμένον όστις δεν είχεν 700 χιλ. γρόσια και αδάμαντας να δώση, παρά ύπόσχετο μόνον έως 300 και τίποτες άλλα τα οποία είχεν κρυμμένα ».
Ενας ήρεμος θαλασσόλυκος αγωνιστής του 1821 ήταν ο Αλεξ. Κριεζής που διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του, υπέρ της επαναστάσεως. Οταν κάποτε συνέλαβε 11 Τούρκους κι έναν εβραίο εκδικήθηκε τον μαρτυρικό θάνατο του Κουκουβίκου {τον παλουκώσανε} με τον ακόλουθο τρόπο: « Ιδού τώρα θέλω κάμη και έγώ την παιδείαν είς τους 11 συναδέλφους σας και του Εβραίου. Τους είχομεν δέση από τάς δύο μασχάλας και ευθύς με τρεις φιλίστραις τους υψώσαμεν ήρχισαν τάς φωνάς, το άλάχ! άλάχ! έξ ών η φωνή του Εβραίου βουτόντας είς τον αιγιαλόν, υψώνοντας τρις και βουτόντας τους άφήσαμεν κρεμασμένους ». {«Απομν. Αγωνιστών 1821» τόμος 5ος, σελ. 39}
Ουδείς ουδέποτε έκ των αγωνιστών, του 1821 και έκ του λαού διεχώρισε τους Τούρκους από τους εβραίους. Γιά τους Ελληνες, Τούρκοι και έβραίοι ήσαν εχθροί. Ιδιαίτερα οι εβραίοι οι όποιοι μας κατεπίεζαν, δίχως στο κάτω-κάτω της γραφής να μας έχουν νικήσει στρατιωτικά. Εφ” όσον ήλθε έτσι ο λόγος να πούμε και το άλλο. Οι Ελληνες περιφρονούσαν τους εβραίους. Δέν τους θεωρούσαν Ικανούς για μάχη. Ήσαν δειλοί. Ο Μακρυγιάννης μιλάει τελείως περιφρονητικά για τους Ιουδαίους. Οταν θέλη να υποτίμηση τους Τούρκους τους παρομοιάζει με τους εβραίους.
Στά « Απομνημονεύματα » του {έκδ. «Αλμωπός» έπιμ. Βλαχογιάννη, σελ. 282} γράφει: « Οι Ελληνες τους Τούρκους τους καταφρόνεσαν όλως δι” όλου. Καθημερινώς πολεμούσαμεν, κι όλο τους νικούσαμεν ποτέ δεν κέρδεσαν. Τους πήραμεν τον αγέρα και τους είχαμεν σαν Οβραίους ».
Κλασσική είναι η χειρονομία του Θ. Κολοκοτρώνη που αναφέρεται σ” Ελληνικές και ξένες ιστορίες. Ενας πλουσιώτατος εβραίος παρουσιάσθηκε μπροστά του ένοπλος: « ζευγάρι πιστόλες χρυσές διαμαντοστόλιστες. Το μάτι του Κολοκοτρώνη άρπαξε αυτό το παράξενο. — Μπά! είπε, Οβριός κι αρματωμένος δεν γίνεται! Τού πήρε τα πιστόλια και τάχωσε στο σελάχι του…» {S. Howe, «An Hist. Sketch of the Greek Revol.» 1828, σελ. 61}.
Κι ο Σπύρος Μελάς στο βιβλίο του « Ο Γέρος του Μωρία » {έκδ. «Μπίρη» Αθ. 1957, σελ. 332} περιγράφει την ίδια σκηνή ως έξης: « τον πλούσιο εβραίο τραπεζίτη του Χουρσίτ, Χανάμ… ήρθε στη καλύβα του Αρχηγού. Είχε στη μέση του μαχαίρι χρυσομάνικο και κουμπούρες χρυσοστόλιστες και το μαχαίρι κι αυτές ήταν όλο πετράδια… Μπά! έκαμε ο Κολοκοτρώνης, Οβριός κι αρματωμένος δεν γίνεται! του πήρε τ” άρματα και τάβαλε στο σελάχι του ».
Φυσικόν αποτέλεσμα του εβραϊκού μίσους, εναντίον της Ελλάδος ήταν, ότι κατά το 1821 δεν σημειώθηκε μεταξύ των Ιουδαίων καθόλου φιλελληνισμός. Οι εβραίοι κατοικούσαν στον Ελληνικό χώρο, αλλά κανείς τους δεν πήρε τα όπλα να πολεμήση υπέρ της Ελλάδος. Ο Μπάμπης Αννινος {«Οι Φιλέλληνες του 1821» έκδ. «Γαλαξίας» Αθ. 1971, σελ. 21} παραθέτει πίνακα των πεσόντων στην μάχη Φιλελλήνων. Πολεμήσανε αρκετές χιλιάδες ξένοι υπέρ της Πατρίδος μας. Εφονεύθησαν δέ στο πεδίον της Τιμής για την Ελλάδα 286 έκ των οποίων 121 Γερμανοί, 56 Γάλλοι, 50 Ιταλοί, 11 Ελβετοί, 10 Αγγλοι, 8 Δανοί, 7 Κορσικανοί, 5 Πολωνοί, 4 Αυστριακοί, 3 Σουηδοί, 3 Σκώτοι, 2 Ισπανοί, 1 Πορτογάλος, 1 Ούγγρος, 1 Ιρλανδός, 1 Βέλγος, 1 Ολλανδός, 1 Αμερικανός. Ακόμη και μουσουλμάνος ύπήρξεν Φιλέλλην. Ο Αιγύπτιος Δαβουσί, που παλαιότερον υπηρετούσε στην Ιλη των Μαμελούκων του Μ. Ναπολέοντος. Ο Φιλέλλην αυτός , « εις το Πέτα επολέμησεν ως ήρως. Εφόνευσε όσους εχθρούς ήδυνήθη δια της ακτηρίδος του όπλου του και έπεσε νεκρός διάτρητος ύπό πληγών έπί σωρών εχθρικών πτωμάτων » {ενθ. άνωτ.}.
Ιδιαίτερο φιλελληνικό ρεύμα άνεπτύχθη στην Βαυαρία, όπου πάντα ήκμαζαν τα Ελληνικά Γράμματα. Ο Βασιλεύς Λουδοβίκος Α” {1786-1868} ποιητής και ο ίδιος εμπνευσμένος από το Αρχαιοελληνικό πνεύμα κατέστησε το Μόναχο κοιτίδα Ελληνικού πολιτισμού και το έκόσμησε με περίλαμπρα οικοδομήματα όλα Ελληνικού ρυθμού. Πάντοτε εύρισκε ευκαιρίες να προσφέρη την οικονομική του ένίσχυσι υπέρ της επαναστάσεως και όταν επελέγη ο δευτερότοκος γιος του, για βασιλεύς της Ελλάδος έδωσε στο νεοσύστατο κράτος μας ως βοήθεια πάνω από 4.000.0000 φράγκα!
Στά « ιστορικά σημειώματα » {και ενθ. άνωτ. σελ. 101} ο Αννινος παρατηρεί σχετικά: « Η Βαυαρία υπήρξε φυτώριον φιλελληνισμού αειθαλές αλλά και έν ή υποθέσει δεν ήθελον άναφανή αυτόθι έκ των ιδιωτών, των σοφών, των επιστημόνων και των καλλιτεχνών τόσοι ένθερμοι της Ελλάδος φίλοι, ήρκει μόνον ο αοίδιμος Λουδοβίκος ν” άποτελέση δια των ατομικών αυτού διαθέσεων και ενεργειών κολοσσιαίαν φιλελληνικήν δύναμιν. Αι χρηματικοί αυτού δωρεαί υπέρ των Ελλήνων κατά την διάρκειαν του Αγώνος υπολογίζονται εις δύο εκατομμύρια φιορινιών. Αυτός άνέλαβεν επισήμως την προεδρίαν του Φιλελληνικού Κομιτάτου, ούτινος προΐστατο ο Σένγκ (Schenk), ο ποιητής του «Βε- λισσαρίου». Αμα τη εις τον θρόνον αναρρήσει του, προσήνεγκε δωρεάν υπέρ των Ελλήνων έξ εικοσακισχιλίων φιορινιών «έκ μέρους ενός παλαιού Φιλέλληνος». Περιηγούμενος δέ το κράτος του κατ” έκείνην την έποχήν και μαθών ότι επρόκειτο προς τιμήν του να φωταγωγηθή μία των πόλεων, εξέφρασε την έπιθυμίαν όπως ματαιωθή η φωταψία, διατεθή δέ το ποσόν της απαιτουμένης δι” αυτήν δαπάνης ύπέρ των Ελλήνων ».
Από όλην την συναρπαστικήν φιλελληνική προσπάθειαν στην οποίαν μετείχον βασιλείς {π.χ. Κάρολος Γ} και Πάπες {π.χ. Πίος ο Ζ”} και η οποία συγκλόνιζε τους ανθρώπους, απουσίαζαν οι εβραίοι η κύτταζαν να επωφεληθούν π.χ. δήθεν δωρεά Ρότσιλντ, δάνεια Ρικάρντο η για να μη προκαλέσουν άντίδρασι και ενδεχόμενο ξέσπασμα αντισημιτισμού βάλανε κάποιο ραββίνο στην Βεστφαλία ονόματι Ελβιγκ να έκδώση εγκύκλιο « υπέρ του Ελληνικού αγώνος » και μ” αυτό τον ανακήρυξαν « φιλέλληνα » για να είναι εναρμονισμένοι προς το Γερμανικό Φιλελληνικό πνεύμα και κίνημα. Οι Φιλέλληνες εκτός των ευγενών αισθημάτων τους διεκρίνοντο και από πνεύμα αυτοθυσίας. Ήσαν πραγματικά ανδρείοι. Τόν Απρίλιο του 1827 συνελήφθη μετά την ήττα στο Φάληρο ο Ιταλός Φιλέλλην Πασχάλης Γκαμπίνι, που ήταν σημαιοφόρος του τάγματος των Φιλελλήνων. Οι Τούρκοι λόγω της στολής και του παραστήματος του νομίσανε, ότι ήταν ο Κόχραν και δεν τον σκοτώσανε. Ο Γκαμπίνι όμως δεν κατεδέχθη να ύποκριθή για να σωθή. Τους απεκάλυψε την αλήθεια και από πάνω τους εξύβρισε. Ετσι οι Τούρκοι τον αποκεφάλισαν μπροστά στον Κουταχή. Η Ελληνική ιστορία χάραξε με χρυσά γράμματα στις Δέλτους τις τους ένδοξους Φιλέλληνες, που πολεμήσανε για την Εθνική Ελευθερία των Ελλήνων, δίχως ανταμοιβή και συνήθως δίχως τροφή! Ζούσαν από τα δικά τους χρήματα. Μάλιστα τα γενναία εκείνα τέκνα της Ευρώπης πολεμούσαν εδώ, χωρίς να μισθοδοτούνται, αλλά και χωρίς να δικαιούνται τροφής. Σχετικά διαβάστε το υπ” αριθμ. 2334 έγγραφον του « Αρχείου της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος », για να δήτε πόσο υπέφερον οι Ευρωπαίοι Φιλέλληνες την εποχή, που οι εβραίοι μάζευαν « χρυσάφι, ασήμι και πετράδια »! Προς παντός εδεινοπάθησαν οι Γερμανοί, οι περισσότεροι των όποιων δεν διέθεταν περιουσίαν στην πατρίδα των, για να την ξοδεύουν και να συντηρούνται εδώ.
Στήν Εθνοσυνέλευσι του Αστρους παρουσιάσθηκε ο οπλαρχηγός Κεφάλας « ζητών τα μέσα προς συντήρησιν ίδιον σώματος Φιλελλήνων αποτελουμένου έξ 150 Γερμανών, μεθ” ών άρτίως είχεν έλθει εις την Ελλάδα. Το σώμα τούτο έκαλείτο Γερμανική Λεγεών, απήτησε δε ο Κεφάλας να χορηγήται εις τους ξένους τούτους παρά της κυβερνήσεως η τροφή μόνον και ο αναγκαίος οπλισμός. Αλλ” οι αντι- πρόσωποι του έθνους ουδαμώς εμερίμνησαν και οι ατυχείς ξένοι υπέστησαν τα πάνδεινα…» {Μπ. Αννίνου: «Οι φιλέλληνες του 1821» έκδ. «Γαλαξία» Αθ. 1971, σελ. 84}.
Γερμανική Λεγεών λοιπόν υπήρχε κι ήλθε από την Γερμανία… ένώ οι εβραίοι που ζούσαν στήν Ελλάδα, όπως είδαμε προτιμούσαν να βοηθούν τους Τούρκους, να προδίδουν τους Ελληνες, να σφάζουν τους Ελληνες και να επιδιώκουν την αποτυχία της επαναστάσεως του 1821. Αντιθέτως χάριν αυτής της επαναστάσεως αγωνισθήκανε οι άνδρες της Γερμανικής Λεγεώνος και « έπεσαν σχεδόνπάντες ένδόξως, πολεμήσαντες εις διαφόρους κατόπιν μάχας » {ενθ. άνωτ. σελ. 85}. Ο Θεός ας άναπαύη την ψυχήν των.
Το ευγενές αίσθημα του Φιλελληνισμού συνένωσε σε παράταξι συμπολεμιστών τους χθεσινούς εχθρούς π.χ. Ο Γερμανός Αλέξανδρος Κόλμπερ {παράσημο Μέλανος Αετού Πρωσσίας} ήρως στους πολέμους κατά του Μ. Ναπολέοντος, αγωνίσθηκε μαζί με τόν Ιωσήφ Ροζαρόλ, διοικητή μεραρχίας του Μ. Ναπολέοντος. Ο κατάλογος των ονομάτων των Φιλελλήνων που θυσιάστηκαν για την Ελλάδα περιλαμβάνει ένδοξους άνθρώπους.
Ο Μπάμπης Αννινος σημειώνει: « Πρό πάντων όμως ήλεκτρίσθη και έσπευσεν η ακμαία ανδρική ηλικία και η νεολαία. Καταπλήσσεται ο αναγνώστης του καταλόγου και συγκινείται, βλέπων εν τη απαριθμήσει πόσαι νεαραί υπάρξεις έδραμον να θυσιασθούν προθύμως ως σφάγια εις τον βωμόν της ελληνικής ελευθερίας, νέοι στρατιώται ευέλπιδες, επιστήμονες άρτίως άποκομίσαντες το γέρας των σπουδών των και των κόπων των, σπουδασταί καταλιπόντες τα βάθρα των ακαδημαϊκών σχολών, τέκνα ευπόρων οικογενειών, ελπίδες χρησταί του μέλλοντος, στηρίγματα πολιών γονέων. Και παρελαύνει, παρελαύνει η χορεία της ξανθής και θαλεράς νεότητος, ήτις έχυσε το σφύζον αίμα της εις τάς φάραγγας του Πέτα, η εις την Κωλιάδα άκραν της Αττικής, η εις το Χαϊδάρι, η παρά την Ιεράν Ακρόπολιν και έρχονται εις τα χείλη ακουσίως επί τη νοερά παρελάσει οι θαυμαστοί στίχοι του Καρδούτση περί των δύο Ναπολεοντιδών: « Ερρίφθησαν εις το χάος νεανικοί ψυχαί, ών η κόμη θαλερά έκ της ήβης, έφαίνετο αναμένουσα την αύλακα της μητρικής θωπείας ».
Αναφέρω μερικά ονόματα.
Ο πρίγκιψ Παύλος Βοναπάρτης, πρώτος άνηψιός του Μ. Ναπολέοντος, {σκοτώθηκε στο Ελληνικό πολεμικό πλοίο «Ελλάς»}.
Ο Γερμανός Βαρώνος Γκίλμαν {έπεσε στα Ψαρά}.
Ο γιός του Αγγλου Δουκός Αθολ {πέθανε στη Γαστούνη}.
Ο Κορσικανός Αξιωματικός Πασκάλ Γκαμπίνι {τον αποκεφάλισε ο Κουταχής στα Πατήσια}.
Ο Ελβετός δημοσιογράφος Ιάκωβος Μάγιερ {έφονεύθη στην έξοδο του Μεσολογγίου}.
Ο Αγγλος Αξιωματικός ναυτικών Φράνκ Αστιγξ {πέθανε από τραύμα στο Αιτωλικό}.
Ο Στρατηγός των Ούσσάρων βαρώνος Ντάντσελ {πέθανε στη Βόνιτσα}.
Ο Γερμανός διπλωμάτης Μάϊσσελ {πέθανε στο Μεσολόγγι}.
Ο Γάλλος Αξιωματικός Φραγκίσκος Ρομπέρ {έπεσε στην Ακρόπολι φέρων 24 τραύματα!}.
Οι νεαροί Γερμανοί Νταίτερλιν, Εμπεν και Αϊζεν {σκοτωθήκανε στην Λαμία}.
Ο Γερμανός μαθητής Βόλφ {σκοτώθηκε εις Πέτα}.
Οι αδελφοί Φέλντ τα μοναδικά παιδιά μιας οικογένειας, από την Λειψία {έφονεύθησαν ο ένας στού Πέτα, ο άλλος στο Μεσολόγγι} οι αδελφοί Μπέκ, από την Βαυαρίαν {άπέθαναν στο Μεσολόγγι}. Μέσα στον πίνακα των ενδόξων νεκρών Φιλελλήνων δεν υπάρχουν εβραίοι. Ούτε ένας. Θά διαβάσετε Φιλέλληνες από όλο τον κόσμο. Ηλθαν στην Ελλάδα επολέμησαν για την ελευθερία της και έπεσαν μαχόμενοι.
Από την Μπορντώ, ο υπολοχαγός Μπεζερμάν.
Από την Σιλεσία, ο υπολοχαγός Ντιλέλσκυ.
Από την Βασιλεία, ο Καίνιχ.
Από το Αμβούργο, ο Μάνικε.
Από την Τεργέστην, ο Πλενάριο.
Από την Σαβοΐα, ο Σεγκΐν.
Από το Μιλάνο, ο Τορριτσέλλι.
Από την Πολωνία, ο Μολοδόβσκυ.
Από το Πεδεμόντιο, ο Μαμινό.
Από την “Ολλανδία, ο Χούγκσμαν.
Από την Αμερικήν, ο Ούάσιγκτων, κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Θά μπορούσα να παρέθετα κι άλλα ονόματα πολλών εθνικοτήτων, αλλά κανένα εβραϊκό. Εκτός από το αίμα, οι Φιλέλληνες προσέφεραν τεράστια ποσά ύπερ της Επαναστάσεως του 1821. Η « Φιλελληνική Επιτροπή » της Γαλλίας περιελάμβανε τα έκλεκτώτερα στοιχεία της Γαλλικής κοινωνίας, όπως: δούξ Σοαζέλ, δούξ Νταλβέρ, δούξ Ντε λα Ροσφουκώ, κόμης Ζεράρ, κόμης Αρκούρ, κόμης Λαφίτ, κόμης Λαστερί, κόμης Ώλαίρ, βαρώνος ντέ Σταέλ κ.τ.λ. Η
« Φιλελληνική Επιτροπή » της Αγγλίας περιελάμβανε επιστήμονες, διαπρεπείς πολιτικούς και στρατιωτικούς, όπως Ρώσελ,Ερσκίν Μακίντος, Μπένθαμ, Χιούμ, κ.τ.λ. Σκεφθήτε πώς μόνον ο συνταγματάρχης Γκόρντον προσέφερε 20.000 λίρες. Γιά να γίνη σαφέστατο το κίνημα του φιλλεληνισμού σας πληροφορώ ότι έλειτούργησαν « Φιλελληνικές επιτροπές » από την Βαλτιμόρη των ΗΠΑ μέχρι την Καλκούτα των Ινδιών { για περισσότερα ένθ. άνωτ. σελ. 65 κ.έ. }.
Φυσικά στον Φιλελληνισμό πρωτοστατούσαν οι Γερμανοί: « Εν Γερμανία δέ πάλιν ο ακοίμητος φιλελληνισμός έξήφθη διά μιας, έν Βερολίνω κατά το 1826. Επρωτοστάτουν αυτόθι ο Ρίτζλ { Ritzl }, ο Νέανδρος { Neander }, ο Νήβουρ { Neibuhr }, ο Ούφελανδ { Hufeland } και άλλοι διαπρέποντες έν τοις γράμμασι και ταίς έπιστήμαις. Ευγενείς δέσποιναι περιήρχοντο τάς οικίας, συλλέγουσαι εράνους υπέρ των Ελλήνων, ένεργόν δέ μέρος έσχεν εις την φιλάνθρωπον ταύτην ένέργειαν και ο βασιλεύς, όστις ητο τότε ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο Γ”, και ο διάδοχος, ο μετά ταύτα Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο Δ”, και η Αυλή έν γένει και πάντες oι έν τέλει. Εν Βρεσλαυΐα επίσης ένηργούντο έρανοι, πάντες δέ μετά προθυμίας, ως και αυτοί οι απλοί στρατιώται και αί ύπηρέτριαι, προσφέρον τον όβολόν των υπέρ των αγωνιζομένων Ελλήνων » {ενθ. άνωτ. IP}.
Οι εβραίοι κερδοσκοπήσανε με τα λεγόμενα « δάνεια της επαναστάσεως ». Οι αδελφοί Ρικάρντο στην Αγγλία και οι Ρότσιλντ στην Γαλλία θησαυρίσανε εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες του επαναστατημένου Ελληνικού Εθνους, για όπλα και τρόφιμα. Τα χρήματα που προκαταβολικά άρπάξανε οι εβραίοι σε τόκους, μεσιτείες και προμήθειες ήσαν τόσον τεράστια, ώστε προκαλέσανε την άντίδρασι των Φιλελλήνων Ευρωπαίων. Οι Ρικάρντο για να δώσουν δάνεια, έλαβαν από μας προμήθεια περίπου διπλασίαν απ” όσα χρήματα είχαν συλλέξει στην Ευρώπη όλοι οι Φιλέλληνες!!
Αρκεί να διαβάσετε σε μιά βιβλιοθήκη τους TIMES της 5 Σεπτ. 1826 οι όποιοι γράφουνε ότι: « οι κύριοι Ρικάρντο τσεπώσανε { have pocketed } 64.000 Λ.» και στίς 15 Σεπτ. 1826 σχολιάζουν: « The pretty item reserved as commission by the contractors of the second loan { amounting to 64,ooo L. } nearly doubles the voluntary contributions of all the Philhellenes in Europe, including those of committees and corporations, of colleges and universities, of classical ladies and benevolent princes — of priests, artists, philosophers and statesmen — the produce of benefit concerts, and the collection of chanty sermons » δηλαδή: « το δελεαστικό ποσό που επεφύλαξαν δι” εαυτούς οι εκδότες του δευτέρου δανείου { ανερχόμενο σε 64.000Λ. } είναι σχεδόν διπλάσιον από τις εθελοντικές συνεισφορές όλών των φιλελλήνων στην Ευρώπη συμπεριλαμβανομένων των συνεισφορών των επιτροπών και των συλλόγων των σχολείων και των πανεπιστημίων, των φιλοκλασσικών κυριών και των ευεργετικών πριγκήπων, των ιερέων, καλλιτεχνών, φιλοσόφων και πολιτικών — του προϊόντος των συναυλιών και των εράνων στίς εκκλησίες » !!!
Απο το βιβλίο – Ας μιλήσουμε για Εβραίους.
Πηγή: sklantzithres.blogspot.gr, xorisorianews.gr
..webp)
.jpg)
.jpg)
Αναρτήσεις
